ณ ซอกตึกแห่งนี้มีที่ว่าง สำหรับวางหัวใจอันไร้ค่า คนมอซอรอเศษความเมตตา นั่งก้มหน้าคอตกอกขอทาน ความเจ็บปวดรวดร้าวคราวแรกรัก สะท้อนทรวงฮักฮักคอยหักหาญ ดวงฤทัยรักแรกเหลวแหลกลาญ จนพิการเช่นนี้ฤดีตรม จึงกลายเป็นยาจกที่อกหัก ขอเศษรักคนอื่นอย่างขื่นขม พิการใจไร้หญิงอิงแอบชม นั่งซานซมหน้าด้านขอทานรัก ไม่เกินวันพรุ่งนี้หรอกชีวิต คงปลดปลิดลงด้วยใจป่วยหนัก ดุจไร้ญาติขาดหญิงไว้พิงพัก โถ...ใครจักต่อชีพจงรีบไว โปรดให้ทานรักล้นแด่คนยาก ผู้ฝันฝากใฝ่รักเจียนตักษัย มิเคยเกี่ยงเลี่ยงเว้นว่าเป็นใคร ขอเพียงใจมีรักจักสมปอง มัวชักช้าร่ำไรอาจใจร้าว หากได้ข่าวยาจกอกกลัดหนอง สิ้นชีวาตม์ขาดคนมาสนมอง เมื่อนั้นน้องอาจช้ำนอนคร่ำครวญ (ธันวาคม ๒๕๒๘)
๐ ยินเพรงกาล..หวานล้ำ..ในคำพจน์ เพียงมธุรส..ปลอบใจ..ที่ไหวอ่อน ปลอบขวัญห้วง-อุรา-คราร้าวรอน และลดทอน..ความเศร้า..ให้เบาบาง ๐ ความรวดร้าว..คราวจาก..ก็พรากสิ้น รอยถวิล..ตรึงอยู่..มิรู้สร่าง ที่ลำบาก..ยากเข็ญ..พอเห็นทาง ประกายแห่ง..แสงสว่าง..นำทางเดิน ๐ จากที่เคย..ท้อแท้..กลับแน่แน่ว เสียงกระซิบ..วิบแว่ว..เพียงแผ่วเผิน ก็เพียงพอ..ชักนำ..ให้ดำเนิน แม้เผชิญ..พลัดพราก..วิบากกรรม ๐ หากบุญญา..พารัก..สลักให้ สมดั่งใจ..ใฝ่เฝ้า..ในเช้าค่ำ ความรวดร้าว..คราวเจ็บ..เคยเก็บ-จำ ที่ครอบงำ..กลางมาน..ก็รานไป ๐ หมายนวลเรียง..เคียงขวัญ..ประหวั่นจิต ด้วยรู้แจ้ง..แห่งฤทธิ์..พิสมัย ยามรักจาก..พรากพลัด..ยากตัดใจ ต้องคร่ำครวญ..หวลไห้..อาลัยนุช ๐ เพราะเพรงกาล..ขานสู่..จึงรู้ว่า ปรารถนา..ในจินต์..มิสิ้นสุด ยังหมายปอง..สองมือ..ยังยื้อยุด หมายรั้งฉุด..รักไว้..มิให้กลาย ๐ คำกรองมอบ..ปลอบขวัญ..ในวันนี้ ทุกทุกถ้อย..ร้อยวลี..มีความหมาย ปลุกปลอบห้วง..ดวงฤดี..ของพี่ชาย ผ่อนความเศร้า.เหงากาย.ให้คลายลง (อักษรารำพัน) ๐ หากเป็นเพราะเพรงกรรมชักนำให้ สองดวงใจเวียนวัฏฏ์..กายพลัดหลง หวังสายใยหวานล้ำผูกจำนง ให้รักคงมั่นอยู่อย่ารู้คลาย ๐ แม้เนิ่นนานเพียงไหนขอใจชิด ทุกขณะแห่งจิตนิมิตหมาย ขอมีน้องแนบในห้วงใจชาย ผูกเป็นสายใยฝันสู่วันครอง ๐ สุดแผ่นหล้าฟ้าห่างอยู่ต่างถิ่น ฝากถวิลผ่อนปรนความหม่นหมอง ปัดเป่าความเงียบงัน..สู่ครรลอง ที่
...ส่งใจสู่ด้ามขวาน... เสียงกระสุนสาดระห่ำกระหน่ำคลั่ง หาหยุดยั้งถาโถมเข้าโหมล่า กลางใจเมืองระอุไอในปัตตา ท่ามประชาแผ่วเสียงเพียงบางเบา ...มโนภาพเลือนลางร่างคลุกฝุ่น หวนละมุนไอท้องนาแลป่าเขา เพลงพิญแคนโหวยแว่วดังแผ่วเบา รวยรินเล่า..ลมหายใจในกายา ..หลับเถิดหนาทหารข้า..ผู้กล้าแกร่ง อย่างระแวงสิ่งใดในปราถนา เจ้าพลีชีพเพื่อชาติกษัตรา ท่าม..นคราที่รุ่มร้อนด้วยฟ่อนไฟ อย่าห่วงเลยคนอยู่หลังจะฝังจิต แม้ชีวิตพลีพร้อมจะยอมให้ เพื่อสยามอาณาเขตประเทศไทย มิหวังใดกว่าจงรัก..และภักดิ มโนภาพเลือนลางร่างคลุกฝุ่น ไอละมุนจากห่วงใยไทยที่นี่ ส่งข้ามโขดหินผาฝ่านที ถึงชาตรีชายชาญทหารไทย ......เหล่าทหารกรำกล้าฝ่าหาญหัก ......ไทยตระหนักคำนึงซึ้งบ้างไหม ......ทุกวันนี้ไทยผองเป็นสองไทย ......หากร่ำไรเพลงชาติ....ขาดคนฟัง ถูกใจ · · แชร์
ฟ้าฝั่งนี้ มีคนหนึ่ง ซึ่งอ่อนล้า หมดแรงสู้ ดูชะตา น่าอับเฉา ทุกวันนี้ มีเพื่อนแท้ เพียงแค่เงา ที่ปลอบเรา ว่าต้องสู้ อยู่ต่อไป ทำทุกอย่าง สร้างทุกสิ่ง วิ่งกันต่อ ไม่อาจรอ ชะตาฟ้า มาช่วยได้ กายยังไหว ใจยังอึด ฮึดมันไป ถ้ายังไหว ให้มันรู้ ด้วยตัวเรา ฟ้าฝั่งนั้น ฉันอยากรู้ อยู่ดีไหม ถึงอยู่ไกล ใจห่วงหา อาทรณ์เขา ขออย่าเป็น ลำเค็ญ เช่นกับเรา เพียงให้เขา ฝ่าฟัน พ้นมันไป ถ้าสุขดี คนทางนี้ ไม่มีห่วง หวังว่าดวง เขาคงดี รัศมีสดใส คนทางนี้ คงจะมี แค่ห่วงใย ที่ส่งไป ให้อีกฝั่ง ของท้องฟ้า
เช้าวันนี้ฝนมาซัดห่าใหญ่ หนาวหรือไม่ห่วงใยใจฝากถาม อย่าหลับใหลละหลงลืมโมงยาม ส่งใจข้ามฟากฝั่งคนนั่งคอย ฟ้าด้านโน้นมัวหม่นม่านฝนกั้น แลไม่เห็นฝั่งฝันเงียบงันหงอย ละอองไอวูบไหวใจล่องลอย ฝนตกบ่อยหรือไรห่วงใยกัน วันฟ้าฉ่ำฝนพรำใจฉ่ำชื่น เคยเริงรื่นเคียงคู่ดูสุขสันต์ เหตุไฉนใจดำลืมจำนรรจ์ ความผูกพันหายห่างเป็นร้างรา ทอดแววเหงาสายตากรำห่าฝน ความคิดถึงท่วมท้นอยากไปหา กล้ำกลืนเก็บในกล่องของเวลา เป็นความจำล้ำค่ากว่าการเจอ
ยังคงรักเธอเสมอ แม้ไม่อาจพบเจอ..อยู่ใกล้ เธอยังคงเป็นหนึ่งในดวงใจ เธอคือใครคนนั้นที่ฉันรอ เธอจะรับรู้บ้างได้ไหม ว่ามีใครที่รักเธออยู่ตรงนี้ ใครที่คอยเธอมารับความรู้สึกดีดี ที่มีให้เธอเสมอมา.. แค่อยากให้เธอรับไว้ ไม่รักไม่เป็นไร ฉันไม่ว่า แค่ขอให้รู้ว่ามีคนห่วงใยตลอดมา คนคนนั้นคือคนไร้ค่าที่รักเธอ
อย่าพร่ำเพรียกเรียกหาคำว่ารัก คำว่ารอรู้หลักภักดีมั่น ภักดีเหมือนบันได้ให้ฝ่าฟัน ให้ฝ่าฝืนคืนวันครั้นห่างตา ครั้นห่างตัวกลัวไยหัวใจชิด หัวใจชอบชวนคิดพินิจค่า พินิจคำฉ่ำหวานน้ำตาลทา น้ำตาลท่วมอุราพารำพัน พารำพึงจึงคล้อยละห้อยหวน ละห้อยหารัญจวนจิตป่วนปั่น จิตป่วนแปรแต่เราเข้าใจกัน เข้าใจกว่าเสกสรรวันผ่านมา วันผ่านมีสุขใจเมื่อได้รัก เมื่อได้เรียนรู้จักสลักค่า สลักความห่วงใยในแววตา ในแววต่างห่วงหาคราห่างกาย คราห่างเกินใกล้ชิดสนิทสนม สนิทสนองต้องข่มอารมณ์หาย อารมณ์แห่งโหยหาชีวาวาย ชีวาวางปางตายเดียวดายเดิน เดียวดายดุ่มโดดเดี่ยวเปลี่ยวชีวิต เปลี่ยวชีวันมืดมิดคิดขัดเขิน คิดขัดข้องขุ่นขวางทุกทางเดิน ทุกทางดุจเผชิญห่างเหินกัน ห่างเหินกายแต่ใจอย่าได้ห่าง อย่าได้ห่วงก้าวย่างสู่ทางฝัน สู่ทางใฝ่ให้ชื่นทุกคืนวัน ทุกคืนเวลานั้นยังมั่นคง ยังมั่นคือจริงใจมิไหวหวั่น มิไหวหวาดหมื่นพันครั้นประสงค์ ครั้นประสานสายตาอย่าพะวง อย่าพะวักรักจงตรงต่อเรา
เหนื่อยมากไหมที่รักโปรดพักบ้าง ส่งใจมาอยู่เคียงข้างเธอทราบไหม ยามฟ้ามืด ทางนี้เหงาเฝ้าอาลัย ถึงคนไกลด้วยห่วงหา อย่าร้างเลือน อ้อมแขนอุ่น ยังว่างบ้างหรือเปล่า คนที่เหงา อยู่แสนไกลคงไม่เหมือน ดังดอกแก้วหอมบางอยู่ข้างเรือน ถึงแชเชือนไปนิด ยังชิดใจ คิดถึงกัน หรือเปล่า เช้าที่นั่น ที่นี่นั้น ดึกเหงาเข้าวันใหม่ เกินข่มตา สุดหวง และห่วงใย คนอยู่ไกลอ้อนออดขอกอดเธอ และยามนี้แสงทองของวันรุ่ง แดดทอรุ้งฉ่ำหวานจนมานเผลอ ฝากจุมพิตผ่านลมพรมละเมอ ขอให้เธอหลับฝันดี...นะที่รัก..
วันที่ฟ้าฉ่ำฝนคนเหม่อเหงา บนระเบียงบ้านเก่าเหมือนเศร้าหมอง ลมพัดหวนวูบวนฝนละออง สัมผัสต้องไอหนาวเหมือนร้าวราน โมบายแกว่งไกวสั่นหวั่นวิตก เหมือนเสียงใครโกหกแว่วคำหวาน การรอข่าวเรื่องราวที่ยาวนาน ใจสะท้านกร้านกรำร่ำเรื่อยมา มองราวฟ้าสีเทาเล่าเรื่องผ่าน สถานการณ์สัมพันธ์มีปัญหา คนทางนี้ขลาดเขลาเบาปัญญา จึงไม่กล้าท้าทายแพ้พ่ายใจ เฝ้าฝากบอกเพียงว่าสารภาพ ไม่อยากทราบเหตุผลเรื่องคนใหม่ จึงไม่อาจไถ่ถามความเป็นไป มีเพียงความห่วงใยที่ส่งมา
มีเพียงฟ้าที่ขวางคอยกางกั้น ให้เรานั้นอยู่ไกลเกินไปถึง แต่ไม่อาจกั้นให้ใจคำนึง ส่งใจซึ้งถึงเธอเสมอมา แม้เธออยู่แห่งหนตำบลใด ยังส่งใจหวังดีมีไปหา แม้ไม่อาจมองได้ด้วยสายตา เชื่อเถิดว่าจริงใจให้ต่อกัน เราห่างกันแค่เพียงระยะทาง เธอไม่ห่างร้างไกลจากใจฉัน ยังสัมผัสถึงจิตคิดผูกพัน ห่วงใยกันมั่นเธอเสมอมา ไม่เคยคิดจะหึงหรือจะหวง แต่เป็นห่วงด้วยใจเสน่หา แม้ไม่ได้ส่งใจทุกเวลา แต่ทุกคราส่งให้จากใจจริง
เธอทำให้คนอย่างฉันนั้นมีค่า ใช้เวลาเพาะบ่มข่มนิสัย จากขี้อ้อนงอนเก่งไม่เกรงใคร กลับเปลี่ยนไปทันทีที่มีเธอ ขอบคุณนะคนดีที่รักฉัน ขอบคุณนะทุกวันสม่ำเสมอ ขอบคุณนะวันนี้ที่มีเธอ ขอบคุณนะที่ได้เจอคนดีดี เธอคือคนที่ฉันรอมาตลอด ขออ้อมกอดเล็กเล็กของฉันนี้ แทนรู้สึกขอบคุณแทนความดี แทนสิ่งที่คุณให้ไม่ร้างลา ต่อไปนี้ขอทำทุกทุกอย่าง เพื่อคุณบ้างได้ไหมคงไม่ว่า จะขอทำด้วยรักและศรัทธา ด้วยสายตาห่วงใยไม่ทิ้งกัน
ผลสุดท้ายคล้ายว่าเป็นยาพิษ ขอรับผิดรับผลฉันคนเขียน จักเผาไหม้ตัวเองเปล่งแสงเทียน ส่องบทเรียน สู่ตระหนัก เพื่อนนักกลอน เจตนาหรือไม่ ใช่ข้ออ้าง เป็นผู้สร้าง ขอรับผิด รับพิษก่อน นับแต่นี้ต่อไปไม่เขียนกลอน จะจากจร เจ็บกลืน กลับคืนรัง (เพลงเริ่มต้น-"เธออยู่ไหน") เธออยู่ไหน,ใครคนนั้น,ฉันอยู่นี่ เป็นวลี ที่รำพัน กันลับหลัง เนิ่นนานปี ไม่มีใคร เคยได้ฟัง เพียงลำพัง รับรู้กัน กับจันทรา ฝากบอกใครคนนั้นนะจันทร์ไสว เธออยู่ไหนใช่ถามเพื่อตามหา ฉันอยู่นี่ก็ใช่อยากให้มา คล้ายเป็นคำอำลาด้วยอาวรณ์ คงจะไม่มีวันพบกันแล้ว ขอบคุณแวว ความห่วงใย ในวันก่อน เธออยู่ไหนไม่สำคัญนิรันดร เพราะทับซ้อนฉันอยู่นี่อยู่ที่เดิม เพลง "เธออยู่ไหน" ต้นฉบับ
แอบส่งความห่วงใยไปที่หนึ่ง ส่งไปถึงผู้คนไม่รู้จัก ณ มุมนี้มีหนึ่งคนหม่นใจนัก รุนแรงหนักไม่สงบอบอุ่นใจ อยู่ทางนี้มีแต่รับข่าวสาร สิ่งที่อ่านที่เห็นเท็จจริงไหม เมื่อรับรู้เหตุการณ์ความเป็นไป ทำได้เพียงทำใจและไตร่ตรอง แต่ละวันปั่นป่วนล้วนสลด ช่างรันทดหมดกันพลันเศร้าหมอง อยากให้หยุดให้จบทบทวนมอง นั่นพวกพ้องมิใช่หรือที่สิ้นใจ มิอาจหรอกบอกกล่าวใครเศร้ากว่า หยดน้ำตาฉันเธอล้วนเอ่อไหล เธอฆ่าฉันฉันฆ่าเธอเสมอไป คนข้างหลังขาดใจไปตามกัน .:T____T:.
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ
