ไม่อยากเห็นเธอเศร้าอยู่อย่างนี้ ไม่อยากเห็นเธอคนดีต้องหวั่นไหว ไม่อยากเลยที่เห็นเธอทนทุกข์ใจ ไม่รู้จะทำอย่างไรเพื่อช่วยเธอ ฉันได้แต่มองเธอจากตรงนี้ ฉันคงมีแต่ห่วงใยเธอเสมอ ฉันคงทำได้เพียงปลอบโยนเธอ ขอให้เธอได้พบเจอแต่สิ่งดี ไม่เคยหวังหรือตั้งใจให้เธอเศร้า ฉันยอมรับความโง่เขลาไม่ถอยหนี ไม่ควรเลยที่พูดเรื่องไม่ค่อยดี จนทำให้เธอนี้ไม่สบายใจ ฉันจะทำอย่างไรในวันนี้ เพื่อให้เธอคนดีนั้นสดใส นอกจากคอยปลอบโยนเธอด้วยหัวใจ ฉันยังทำอะไรได้ไหมเธอ เป็นเพราะฉันที่รื้อฟื้นเรื่องวันวาน ซึ่งฉันนั้นกล่าวขานไปอย่างพลั้งเผลอ ไม่รู้ว่าจะสร้างทุกข์ให้กับเธอ อยากเสนอคำขอโทษโปรดอภัย เลยอยากบอกเธอเรื่องเดิมเรื่องเก่าเก่า ว่าฉันยังอยู่เป็นเงาไม่ไปไหน ไม่ว่าเธอนั้นมีสุขหรือทุกข์ใด ฉันยังอยู่ที่นี่ไงข้างใจเธอ แค่มองหันกลับมาเรียกหาบ้าง ยามอ้างว้างไม่เหลือใครใคร่เสนอ ว่ายังมีฉันที่คอยคิดถึงเธอ ห่วงเสมอเรื่องพี่ชายที่แสนดี อยากให้ช่วยในสิ่งใดแค่เอ่ยมา จะสรรหาจัดไปให้ไม่หน่ายหนี บอกได้เลยจะรีบทำในทันที สิ่งดีดีพร้อมมอบให้ทุกเวลา เห็นเธอยุ่งอยู่กับงานพาลเป็นห่วง อยากทักท้วงให้เธอพักบ้างเถิดหนา เพียงอยากขอให้เธอดูแลกายา พักสายตานิทราบ้างเพื่อคืนแรง เรื่องเก่าเก่าเฝ้าคิดไปก็เท่านั้น มีแต่บั่นทอนจิตใจให้หน่ายแหนง ฉันจะเป็นกำลังเมื่อเธออ่อนแรง ให้เธอเข้มแข็งขึ้นใหม่ได้ทุกยาม ไม่วาดหวังคิดเป็นอื่นเกินกว่าเดิม ไม่ฮึกเหิ
พิรุณแก้วหล่นร่วงจากห้วงหน หยาดหยดบนกลีบมาลย์ยากทานไหว แรงกระหน่ำเก็จแก้วซัดกลีบใบ ดลดอกให้ช่อบางซบกลางดิน หวั่นสัมพันธ์แห่งรักที่ถักไว้ ยั่งยืนจักแปรไปจนผันผิน ไม่ต่างจากบุษบาต้องหยาดริน ในหัตถ์วรรษาสิ้นซึ่งปราณี ขอฝากคำพร่ำพรอดถึงยอดรัก หวัง..คนภักดิ์..อยู่ไกลไม่หน่ายหนี อาวรณ์หวามข้ามฟ้าเปี่ยมไมตรี ทุกนาทีห่วงใยไม่สร่างซา ว่าแต่ใจอีกดวงที่ห่วงนั้น ยังอาทรผูกพันละห้อยหา ถึงหนึ่งใจที่ไกลสุดสายตา เช่นผ่านมารักหวานทั้งลานทรวง พิรุณหยาดขาดช่วงมิร่วงแล้ว มณีแก้วบอกลาฟากฟ้าสรวง พลิ้วอารมณ์อ่อนไหวในแดดวง ยังโหมห่วงว้าวุ่นครุ่นคำนึง เพียงวลีสักน้อยจากกลอยขวัญ หนึ่งคำมั่นในห้วงความคิดถึง ก็เสมือนโซ่คล้องล่ามล้อมตรึง อีกใจหนึ่งต่างฟากมิพรากกัน รอรับสารแห่งรักจากอีกฟ้า ทอดสัญญาสองใจไม่แปรผัน ปฏิพัทธ์ทุกชาติตราบนิรันดร์ จวบอนันต์สิ้นภพจบวัฏฏา
ไม่รู้ใจทำไมต้องคอยแคร์ คอยดูแลห่วงใยและห่วงหา ทั้งที่เธอทำฉันเจ็บแทบทุกครา กลับไม่ว่าแต่ยิ่งรักละมุนละไม หรือเพราะการที่ฉันได้เคยรัก เคยจมปักรักแท้ที่ฝันใฝ่ เคยทุ่มเททั้งตัวและหัวใจ ให้เธอไปแม้ไม่ได้ตอบกลับมา มาวันนี้ใจยอมรับว่าแต่เพื่อน จิตก็เตือนแต่ใยยังห่วงหา แถมกลับยิ่งมากขึ้นทุกทุกครา ไม่เข้าใจใจนี้หนาเป็นอะไร
เครดิตภาพจาก : http://greenmindbook.com ภพชาตินี้คงเคียงแต่เพียงฝัน แอบผูกพันข้างเดียวทนเปลี่ยวเหงา เขามองผ่านเลยไปไม่เห็นเงา ทุกข์ทนเศร้า...เจ็บปวดร้าวรวดใจ... มีสิทธิ์เพียงวาดภาพจนตราบสิ้น เฝ้าถวิล...หนึ่งนั้นข่มหวั่นไหว ขอได้มองห่วงหวงและห่วงใย อยู่ไกลไกลตรงนี้ที่โค้งฟ้า... คอยหวังดีมอบให้ด้วยใจภักดิ์ ด้วยประจักษ์สองเราเกินเข้าหา อยู่ห่างเกินฟ้าปลายไกลสายตา หวังเพียงว่าแอบฝันถึงวันเคียง... ปรารถนาดีแด่พี่...ตรงที่เก่า จักคอยเฝ้าห่วงใยอย่างไร้เสียง ในปางพ์นี้บุญน้อยเกินร้อยเรียง อยู่ร่วมเตียงเคียงเขนยลงเอยกัน...อิอิ
พ่อยินดีเหน็ดเหนื่อยเพื่อลูกรัก แม้งานหนักเท่าไรไม่บ่นหนี ตั้งใจสู้เสมอทุกนาที ปรารถนาที่ดีมีทุกวัน แม้เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าขนาดไหน ยังมุ่งไปข้างหน้าท้าสู้ฝัน เพียงหวังไว้ให้เจ้าเฝ้าผูกพัน ได้มีวันดิบดีมีหน้าตา คอยส่งเสียเจ้าเรียนเพียรเขียนอ่าน ปฏิบัติการงานเร่งศึกษา ยอมอดออมให้เจ้ามีวิชา เพื่อภายหน้าเติบใหญ่ได้ดิบดี อย่าคบเพื่อนเพียงเพื่อคอยเที่ยวเตร่ ช่วยเกเรเฮฮาพาบัดสี จงมุ่งสร้างสะสมบ่มวิธี สร้างศักดิ์ศรีติดตัวอย่ามัวเพลิน อบายมุขทั้งหลายจงละเว้น ที่หลีกเร้นเย็นค่ำควรห่างเหิน อย่ามัวหลงระเริงบันเทิงเกิน ความเจริญล้วนมาจากการเรียน เจ้าจงเร่งร่ำเรียนนะลูกรัก หากเหนื่อยนักพักผ่อนก่อนปวดเศียร เพราะห่วงใยในเจ้ายังวนเวียน พ่อจึงเพียรทำงานสร้างความดี ด้วยพ่อหวังสักวันฝันของเจ้า คอยไต่เต้าเติบใหญ่ได้ศักดิ์ศรี สร้างหน้าที่การงานบารมี เป็นคนดีที่สังคมชื่นชมกัน พ่อยังสู้เสมอเพื่อลูกรัก ความตระหนักตื่นตัวทั่วความฝัน หลับตานึกถึงเจ้าอยู่ทุกวัน ต้องคอยกั้นน้ำตาความห่วงใย ๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๔
ปีใหม่ หัวใจเก่าไม่เศร้าหมอง หัวใจนี้ยังครองรักคงมั่น เป็นหัวใจใสสะอาดวาดสัมพันธ์ หวังเพียงฉันกับเธอรักกันนาน หัวใจนี้ยังมีเธอเสมอใจ และจะไม่มีนาทีที่เลยผ่าน เก็บความรักทุกห้วงของดวงมาลย์ จะประสานความผูกพันให้มั่นคง ปีใหม่ หัวใจเก่า ยังเล่าขาน เป็นนิทานความห่วงใยไม่ลืมหลง ถึงปีใหม่ ผ่านไปใจบรรจง เขียนบันทึกความรักลง ณ ห้วงใจ. แดดเช้า: ๑ มกราคม ๒๕๕๕
แหวนนี้ พี่สวมให้ จองขวัญใจ หมั้นไว้ก่อน หนาวหน้า อย่าเกี่ยงงอน พี่จะย้อน ตอนวิวาห์ลาไกล ไปทำกิจ เลิกหงุดหงิด จิตผวา คำนึง ถึงสัญญา ว่าเราจัก มั่นรักเดียวแม้นใคร หมายเกี้ยวพา ขอแก้วตา อย่าแลเหลียว ขับไส ให้พ้นเชียว ใจเด็ดเดี่ยว งดเกี่ยวพันนงราม ต่างความหวัง คือพลัง กำลังขวัญ เป็นเพื่อน เตือนชีวัน ให้เร่งสรรค์ ความมั่นคงพี่รู้ สู้ยืนหยัด คอยระมัด ตัดลุ่มหลง อาบเหงื่อ เพื่ออนงค์ ขอน้องจง หมดสงกายามใด ใจคลอนแคลน โปรดดูแหวน ทดแทนหน้า ชายหนึ่ง ซึ่งบูชา จะกลับมา มิช้าเชือนที่ย้ำ พร่ำพิไร เพราะห่วงใย กว่าใดเหมือน แสนรัก จึงตักเตือน เอื้อนสอนสั่ง ด้วยหวังดีรักนวล สงวนกาย รอพี่ชาย ห้ามหน่ายหนี ก่อนพราก ฝากวจี จากว่าที่-สามีเธอ
อย่าร้องไห้เสียใจไปเลยน้อง พี่หมายปองเดินทางอย่างชาติทหาร ศึกผจญผองริปูผู้รุกราน ด้วยเชิงชาญณรงค์รบทบธรณีทุ่มแรงกาย กำลังนี้ทั้งหมด สร้างทางสู่อนาคตอันสดศรี บ้านเราจักปลอดภัยในเสรี ทั้งวันนี้ พรุ่งนี้ ตราบนิรันดร์พี่จ๋า นับเวลาผ่านปีหรี่ตาฝัน ในวงแวดผุดผ่องของนวลจันทร์ ในเพชรพรรณแสงพราวของดาวพรายพี่กลับมาที่นี่ที่อบอุ่น เขนยหนุนน้ำจิตมิตรสหาย หลับลงกับนิยามของความตาย นอนอยู่ภายใต้หลุมหญ้าคลุมดินวีรกรรมความกล้าในคราก่อน อนุสรณ์ตรึงจิตชีวิตสิ้น เกียรติขจรเจือผสานสายธารริน ศักดิ์กสิณหอมในดอกไม้บานและแม้ว่าตัวน้องจะร้องไห้ ก็ภูมิใจยามพี่ยากลับมาบ้าน ไผ่เสียดสีบทเพลงวังเวงมาน เปล่งคำขานโศลกร่ำน้ำตานองกับอีกหลายหลายคนบนโลกนี้ ชีพยอมพลีเพื่อชาติเห็นไม่เป็นสอง ยอมฝังร่างภายใต้หินทรายรอง หลังปกป้องรักษามายาวนานนิทราเถิดพี่ยาใต้ฟ้าค่ำ ดาวจะร่ำโศลกแว่วผิวแผ่วผ่าน หลับจากสงคราม ท้อ ทรมาน อยู่ที่บ้านเรานั้นนิรันดร
หัวใจไม่ยั้งฝังในหัว สุดขั้วมอบรักภักดิ์ที่สุด คุดงอท่อตันพลันรักคุด พลีหลุดสุดถนอมต้องยอมพลี บางใครก้าวมาเราหน้าบาง หนีห่างรีบหลบจบด้วยหนี ทีเขาเราเร้นเป็นถ้อยที ทุกข์เศร้าเหงาลี้เพราะมีทุกข์ ช้ำนักรักขมตรมเจ็บช้ำ สุขปองร้องร่ำเคยนำสุข ยุคเปลี่ยนเวียนวนคนละยุค เพลินเพลิดเกิดทุกข์เพราะสุขเพลิน กล่าวลาอาวรณ์มาอ้อนกล่าว เขินหนักรักร้าวก้าวขัดเขิน เดินห่างร้างเร้นเส้นทางเดิน ใจเจ็บเหน็บเกินจะห้ามใจ พรใดประเสริฐเลิศคำพร ให้ย้อนประสบครบพรให้ ใครหวังดั่งเป็นเช่นบางใคร เคียงใกล้สุขสันติ์สวรรค์เคียง..
แม้เหนื่อยนัก พักลง ที่ตรงนี้ ฟังวลี ลำนำ ที่ฉ่ำหวาน มธุรส บทอ้อน ของกลอนกานท์ ปลอบดวงมาน ให้คลาย หายกังวล บทกวี ที่กราย ร่ายอักษร ของนักกลอน หลากแหล่ง ทุกแห่งหน ร่วมเรียงร้อย ภาษา มาให้ยล ดุจดั่งมนต์ เทียมเทียบ เปรียบดนตรี มาร่วมงาน สานฝัน วรรณศิลป์ ให้โลกยิน ลือไกล ไปทุกที่ ท่องโลกฝัน บรรเลง เพลงกวี ปล่อยฤดี ตามมนต์ ของกลกลอน
เหนื่อยมากไหมที่รักโปรดพักบ้าง ส่งใจมาอยู่เคียงข้างเธอทราบไหม ยามฟ้ามืด ทางนี้เหงาเฝ้าอาลัย ถึงคนไกลด้วยห่วงหา อย่าร้างเลือน อ้อมแขนอุ่น ยังว่างบ้างหรือเปล่า คนที่เหงา อยู่แสนไกลคงไม่เหมือน ดังดอกแก้วหอมบางอยู่ข้างเรือน ถึงแชเชือนไปนิด ยังชิดใจ คิดถึงกัน หรือเปล่า เช้าที่นั่น ที่นี่นั้น ดึกเหงาเข้าวันใหม่ เกินข่มตา สุดหวง และห่วงใย คนอยู่ไกลอ้อนออดขอกอดเธอ และยามนี้แสงทองของวันรุ่ง แดดทอรุ้งฉ่ำหวานจนมานเผลอ ฝากจุมพิตผ่านลมพรมละเมอ ขอให้เธอหลับฝันดี...นะที่รัก..
แอบส่งความห่วงใยไปที่หนึ่ง ส่งไปถึงผู้คนไม่รู้จัก ณ มุมนี้มีหนึ่งคนหม่นใจนัก รุนแรงหนักไม่สงบอบอุ่นใจ อยู่ทางนี้มีแต่รับข่าวสาร สิ่งที่อ่านที่เห็นเท็จจริงไหม เมื่อรับรู้เหตุการณ์ความเป็นไป ทำได้เพียงทำใจและไตร่ตรอง แต่ละวันปั่นป่วนล้วนสลด ช่างรันทดหมดกันพลันเศร้าหมอง อยากให้หยุดให้จบทบทวนมอง นั่นพวกพ้องมิใช่หรือที่สิ้นใจ มิอาจหรอกบอกกล่าวใครเศร้ากว่า หยดน้ำตาฉันเธอล้วนเอ่อไหล เธอฆ่าฉันฉันฆ่าเธอเสมอไป คนข้างหลังขาดใจไปตามกัน .:T____T:.
หว่านเมล็ดพันธุ์ให้หัวใจ ห้วงหัวใจสานฝันวันระวี เกิดก่อมีรักใหม่ใจเรียกหา สานสิ่งเอื้อเกื้อหนุนเจือจุนมา บ่มเวลาด้วยรักจักงดงาม รดน้ำใจรินน้ำใจให้เต็มใจ ทุกข์สุขอยู่อย่างไรได้ไต่ถาม เฝ้าคิดถึงห่วงใยในทุกยาม เติมเต็มความรักแท้ให้แก่กัน แล้วจงมอบเมล็ดพันธุ์สรรค์ความสุข เพื่อลดเลือนความทุกข์กระตุกขวัญ รอดอกรักเบิกบานระหว่างวัน ปล่อยดวงใจดวงนั้นละวางตน จะได้อยู่กับตัวเมื่อมัวหมอง อยู่กับห้องหัวใจในบางหน เฝ้าดูแลเมล็ดพันธุ์หว่านใจตน เพียรขุดก่นพรวนดินถิ่นหัวใจ และจะได้รดน้ำใจให้ต้นรัก สานทอถักกิ่งต้นจนใบใหม่ รอดอกบานผลิผลล้นหัวใจ รู้ความหมายดอกผลรักตนเอง เพื่อจะได้ยืนได้เมื่อไร้รัก เหลือดอกบานทักทายไล่ข่มเหง เมื่อกลับมาคนเดียวเปลี่ยววังเวง ฮำบทเพลงส่งท้ายในความหลัง ในตอนนั้นแผ่นดินใจอุดมแล้ว ด้วยหน่อแนวเมล็ดพันธุ์สรรค์ความหวัง เติมน้ำใจเต็มใจได้พลัง เฝ้าฝากฝังพันธุ์ไว้ในเวลา และจะได้รู้จักรักที่แท้ ใจแน่วแน่รื้อพังข้อกังขา วันทุกข์เกี่ยวเกาะรั้งพันธนา เมล็ดกล้าจะเติบโตมาคุ้มครอง โรยละอองเกสรให้หัวใจ อ่อนละมุนกรุ่นละไมขับไล่หมอง วันความเหงาตรวนปักตอกหลักจอง แต่ได้มองและยิ้มให้ไม้ต้นงาม .................. วันความเหงาตรวนปักตอกหลักจอง ยังได้มองเห็นว่ารักตัวเอง ฟ้าฟื้น ธรรมชาติ
ฝากคำถ้อย ลอยฟ้า ไปหาเจ้า อยู่ดีเล่า หรือทุกข์ใจ เพราะไกลห่าง บนทางเดิน แห่งเรียวรุ้ง ที่รุ่งลาง ฝันอำพราง สว่างใส ในความจริง เห็นไหมนั่น ริมรอบ ตรงขอบฟ้า ต้นดารา ดอกพราว ทุกราวกิ่ง เพียงเพื่อเจ้า หมายหวัง ตั้งใจจริง จงโน้มกิ่ง เกี่ยวคว้า ดาราชม แม้เส้นทาง ขวากหนาม จะลามกั้น เจ้าอย่าหวั่น เร่งฟันฝ่า มาให้สม แม้นางไพร ล่อบ่วง ลวงให้ชม อย่านิยม หวั่นไหว ใฝ่ว่างาม ฝากคำถ้อย ลอยฟ้า ไปหาเจ้า ห่วงใยเล่า กับหัวใจ คนไถ่ถาม ใจดวงนี้ เปี่ยมคิดถึง ซึ้งทุกยาม มองฟ้าคราม แสนห่วงใย คนไกลกีน ทิพย์โนราห์ พันดาว
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ
