หากวันใดที่ฉันนั้นไม่อยู่ โปรดจงรู้ว่าฉันยังห่วงและคิดถึง ที่หายไปมิใช่ไม่คนึง ฉันคิดถึงเธออยู่ทุกลมหายใจ ฉันมิอยากให้วันนั้นเข้ามาถึง แต่วันหนึ่งมันต้องถึงเธอรู้ใช่ไหม ฉันมิอาจทนอยู่อยางนี้ตลอดไป เธอรู้ใช่ไหมว่าใจฉันข้างในนั้นห่วงใยเธอ อยากให้เวลาเดินไปอย่างช้า ๆ เพราะวันข้างหน้ากำลังจะมาถึง ฉันอยากมีช่วงเวลาดี ๆ นี้ไว้ให้คนึง คอยคิดถึงเธอเมื่อยามอยู่ไกล ยังเป็นห่วงเธออยู่รู้ไช่ไหม ความห่วงใยฉันมีให้เธอเสมอ ถึงอยู่ไกลใจใกล้กับใจเธอ ฉันรักเธอเสมอไม่มีวันเปลี่ยนแปลง...
๐ ยินเพรงกาล..หวานล้ำ..ในคำพจน์ เพียงมธุรส..ปลอบใจ..ที่ไหวอ่อน ปลอบขวัญห้วง-อุรา-คราร้าวรอน และลดทอน..ความเศร้า..ให้เบาบาง ๐ ความรวดร้าว..คราวจาก..ก็พรากสิ้น รอยถวิล..ตรึงอยู่..มิรู้สร่าง ที่ลำบาก..ยากเข็ญ..พอเห็นทาง ประกายแห่ง..แสงสว่าง..นำทางเดิน ๐ จากที่เคย..ท้อแท้..กลับแน่แน่ว เสียงกระซิบ..วิบแว่ว..เพียงแผ่วเผิน ก็เพียงพอ..ชักนำ..ให้ดำเนิน แม้เผชิญ..พลัดพราก..วิบากกรรม ๐ หากบุญญา..พารัก..สลักให้ สมดั่งใจ..ใฝ่เฝ้า..ในเช้าค่ำ ความรวดร้าว..คราวเจ็บ..เคยเก็บ-จำ ที่ครอบงำ..กลางมาน..ก็รานไป ๐ หมายนวลเรียง..เคียงขวัญ..ประหวั่นจิต ด้วยรู้แจ้ง..แห่งฤทธิ์..พิสมัย ยามรักจาก..พรากพลัด..ยากตัดใจ ต้องคร่ำครวญ..หวลไห้..อาลัยนุช ๐ เพราะเพรงกาล..ขานสู่..จึงรู้ว่า ปรารถนา..ในจินต์..มิสิ้นสุด ยังหมายปอง..สองมือ..ยังยื้อยุด หมายรั้งฉุด..รักไว้..มิให้กลาย ๐ คำกรองมอบ..ปลอบขวัญ..ในวันนี้ ทุกทุกถ้อย..ร้อยวลี..มีความหมาย ปลุกปลอบห้วง..ดวงฤดี..ของพี่ชาย ผ่อนความเศร้า.เหงากาย.ให้คลายลง (อักษรารำพัน) ๐ หากเป็นเพราะเพรงกรรมชักนำให้ สองดวงใจเวียนวัฏฏ์..กายพลัดหลง หวังสายใยหวานล้ำผูกจำนง ให้รักคงมั่นอยู่อย่ารู้คลาย ๐ แม้เนิ่นนานเพียงไหนขอใจชิด ทุกขณะแห่งจิตนิมิตหมาย ขอมีน้องแนบในห้วงใจชาย ผูกเป็นสายใยฝันสู่วันครอง ๐ สุดแผ่นหล้าฟ้าห่างอยู่ต่างถิ่น ฝากถวิลผ่อนปรนความหม่นหมอง ปัดเป่าความเงียบงัน..สู่ครรลอง ที่
ความรัก...ความสมหวัง...ความเสียใจ ทุกอย่างเป็นสิ่งคู่กัน รัก...สมหวัง ก็ทำให้มีความสุข รัก...ผิดหวัง ก็ทำให้เสียใจและมีความทุกข์ สำหรับฉัน... ถ้าต้องผิดหวังกับความรัก แม้มันจะเจ็บปวด แต่..ฉันก็จะพยายามคิดว่า เพราะเราไม่ดีเอง ที่ไม่สามารถดูแล เอาใจใส่ เค้าให้ดีกว่านี้ ผลสุดท้าย.ความรักก็เลยจบลง แต่ มันก็คงยากที่จะลืมนะ... เพราะเป็นรักแรกของฉัน ที่ฉันทุ่มเทมาก แม้ว่าอาจไม่ได้แสดงออกก็ตาม ตอนนี้..สิ่งที่ทำได้คือ.. ดูแลและรักตัวเองให้มากขึ้น.. ให้กำลังใจตัวเองและทำใจให้เข้มแข็งขึ้น..เท่านั้น สำหรับเค้า... ไม่ว่าเหตุผลของการจากลาจะมาจากสาเหตุใดก็ตาม ฉันก็ขอให้เค้าโชคดี มีความสุขกับรักครั้งใหม่ ..ขอให้คนนั้นรักเค้าเท่าที่ฉันรัก ..ขอให้คนนั้นเอาใจ ใส่ใจ และดูแลเธอให้มากกว่าฉัน ..ฉัน ขอไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบบ้างบางครั้ง ..ฉัน ขอคิดถึงเธอด้วยความห่วงใย แค่นี้ก็คงไม่มากเกินไปนะ สำหรับคนที่ชื่อว่า "แฟนเก่า" ความรักของฉัน คือการให้อภัย และ ต้องการให้คนที่เรารักมีความสุข แค่นี้..ก็พอใจแล้ว
แอบเพ้อแอบชอบแอบหลง ละเมอพะวงห่วงหา เฝ้าคอยรอยยิ้มนั้นมา ติดตาตรึงใจดังเคย เมื่อแรกที่ได้สบตา ก็พาให้ใจหวั่นไหว เมื่อแรกได้พบสบใจ โลกพลันสดใสสวยงาม ไม่เห็นแม้เงาวันนี้ วันที่ท้องฟ้ามัวหมอง คนที่หัวใจเฝ้ามอง ตอนนี้เธออยู่หนใด รู้ไหมว่าใครคอยห่วง รู้ไหมว่าใครคอยหวง รู้ไหมมีใครแอบทวง เฝ้าห่วงอยู่ทุกคืนวัน คนที่เฝ้าคอยเป็นห่วง คนทีเฝ้าคอยห่วงหวง คนที่มีเธอเต็มทรวง คนนั้นคือฉันรักเธอ
หวังว่าความคิดถึงจักสอนให้เหี้ยมหาญ จะรู้จักเก็บไว้ดังใจหมาย แม้ความรักหักห่างร้างแรมไกล แต่ในความห่วงใยยังไม่คลาย หวังว่าหวังที่หวัง จะยังไหว หวังหัวใจ ยังเข้าใจในความหมาย หวังรู้สึก จะรู้สึก ไม่นึกคลาย หวังจะได้พบกันวันฟ้างาม เมื่อยังมีหวัง ก็มีหวัง การรอคอยเหมือนพลังเฝ้ารอถาม ข้ามเส้นโค้งขอบฟ้าที่งดงาม หรือว่าความ รักแท้ ไม่แม้มี ฤา เป็นเพียงสิ่งสมมุติที่หยุดทัก เหมือนผีเสื้อบินทักหลงแสงสี ทุกๆห้วงช่วงเสี้ยวเศษนาที มิอาจหยุดสักนาที ที่รักเธอ หวังจักสอนหัวใจให้เหี้ยมหาญ ตั้งเป็นแน่วแน่ปฎิธานกังวานไหว ว่าจะรัก จะรอ เช่นนี้ เสมอไป จนลมหายใจสุดท้าย...รอเธอทั้งน้ำตา
หากเธอคิดฉันไกลปันใจห่าง ฉันรักเธอเสียอย่างอย่าสงสัย เถิดที่รักโปรดอย่าหมองเศร้าไป จะห่างเธออย่างไรให้ไกลกัน หากเธอนั้นชี้นกฉันว่านก อย่าตระหนกรักแน่มิแปรผัน หากเหน็บหนาวหัวใจอย่างไรกัน จะมีฉันเคียงข้างไม่ห่างไกล บนหนทางหวังไว้ดั่งใจฝัน จงเชื่อมั่นหนักแน่นอย่าหวั่นไหว หากเธอล้มพลาดพลั้งในครั้งใด กลับมาหาฉันได้ในทันที หรือพลัดหลงเผลอไผลในบางครา ฉันจะออกตามหาเธอทุกที่ หากชอกช้ำปวดร้าวล้นฤดี ฉันจะอยู่ตรงนี้ซับน้ำตา ไม่มีหรอกวันใดปันใจห่าง รู้เสียบ้างฉันรักเธอยิ่งกว่า จะโอบกอดเธอไว้ทุกเวลา คอยห่วงใยห่วงหาทุกคราไป
ก่อนหลับตา คงไม่ว่าถ้าจะขอคิดถึงเธอสักครั้ง กับคนๆนี้ที่จริงจัง อยากให้เธอรู้ว่ายังห่วงใย เมื่อหลับตา คงไม่ว่าถ้าฉันฝันว่าเธออยู่ใกล้ๆ มอบรอยยิ้มความอุ่นใจ ให้ความหม่นไหม้คลายจาง เมื่อลืมตา คงไม่ว่าถ้าจะขอพบหน้าเธอบ้าง แค่แอบมองเท่านั้นในฐานะคนผ่านทาง แม้เธอไม่เคียงข้างแต่ก็สุขใจถ้าทุกนาทีอ้างว้างได้มีเธอ
ชื่อใครว่าหาสำคัญนั้นไม่ใช่ ชื่อบางใครได้ฟังยังคิดถึง เกิดเป็นภาพพจน์พาใจตราตรึง บางคราถึงเพ้อพร่ำเป็นคำกลอน ร่ายรินถ้อยร้อยหามาเรียงร่าย พร่ำบรรยายถ่ายใจใส่อักษร จินตนาท่าทางอย่างอาวรณ์ พอได้ผ่อนคลายคนึงซึ่งประดัง เพียงบางเอ่ยเผยมาว่าไม่ชอบ ในกลอนมอบหมายให้ฤทัยหวัง ใช่เพราะอยากก้าวล่วงห่วงจริงจัง จึงได้ตั้งใจเขียนเฝ้าเจียรนัย เพราะเห็นชื่อชวนฝันอันสดสวย ดื่มด่ำด้วยดลฤดีกวีไหว มิเคยหวังคุกคามหยาบหยามใจ ขออภัยใจขวัญเหตุวันวาน เมื่อนวลเห็นเป็นการรุกรานจิต คุกคามสิทธิ์พิศไปตามนัยสาร จึงรีบลบถ้อยพจน์ที่จรดจาร กลัวรำคาญพาลพาใจพร่ามัว จึงหวังกล่าวเล่าต่อย้ำขอโทษ หายขึ้งโกรธเถิดหนาหาใช่ยั่ว ยังตระหนกอกสั่นขวัญระรัว ด้วยแสนกลัวตัวเจ้าจะเศร้าจินต์ ขอส่งสารผ่านกลอนเว้า-วอนบอก ใช่ย้อนยอกหลอกตามความถวิล สำรวจทุกถ้อยคำย้ำยุพิน เมื่อได้ยินจงอภัยในคำกรอง ถ้าถือสาจะยอมแล้วจอมขวัญ เพราะใจนั้นหวังดีไม่มีสอง เพราะด้วยนามงามขำก่อทำนอง จึงได้ลองร่ายกานท์ส่งผ่านมา ชื่อใครว่าหาสำคัญนั้นไม่ใช่ ชื่อบางใครได้ฟังยังห่วงหา เกิดเป็นความคำนึงจนตรึงตรา เป็นมายาภาพฝันจนหวั่นใจ ...............
ฝากความคิดถึงและความห่วงใย ฝากให้ใครคนนั้น จะรู้บ้างไหม ว่ายังมีคนนี้ที่คิดถึงเธอนะ อาจไม่สัมผัสถึงความรู้สึก แต่ฉันขอใช้ใจสัมผัสความรู้สึกดี ๆ จะเก็บความรู้สึกที่ดีนี้ไว้ หัวใจดวงนี้แม้จะอ่อนแอนัก แต่ขอบอกนะว่าจริงใจ อย่ามาหลอกว่าคิดถึง แล้วเดินจากฉันไป อย่าดูถูกน้ำใจดวงนี้ อย่ามาทำให้ฉันเจ็บ แค่รู้สึกดีๆ ขอเพียงแค่นี้ ให้ฉันได้ไหม ขอแค่ห่วงใยในบางครา อยากบอกให้รู้ว่าคิดถึงนะคนดี
ฝากความคิดถึง....คำนึงหา แหวกข้ามฟ้าอากาศดาดาษหน หมายส่งถึงหัวใจใครหนึ่งคน แม้ท่วมท้นเกินกว่าเธอเข้าใจ ฝากความห่วงหา....อาทรจิต แพร่ทุกทิศลอยลมพรมพลิ้วไหว ถึงตกหล่นลับเร้นมิเป็นไร ยังดีได้มอบส่งห่วงคงคลาย ฝากความรักไป....ในอากาศ แม้เธออาจมิเข้าใจในความหมาย แต่อย่างน้อยหัวใจได้ระบาย ถึงห่างหายระหว่างทางก็ช่างมัน ฝากบทกลอนมา....นภากาศ ใจแทบขาดคิดถึงจึงเสกสรร มาดหมายเธอตระหนักในสักวัน อสงไขยกัลป์ยังรักจักเฝ้ารอ.....
** สุดขอบฟ้า แสนไกล หทัยนี้ ดวงฤดี เคียงข้าง มิห่างหาย อุ่นไอรัก สลักซึ้ง ตรึงใจกาย รักมิคลาย คิดถึง คะนึงครวญ ** เหม่อมองฟ้า สะท้อน ถึงก้อนเมฆ คล้ายมนต์เสก ดวงจิต ให้คิดหวน ความผูกพัน ห่างเห ไม่เรรวน น้องเนื้อนวล ใจภักดิ์ สองรักเรา ** กระซิบหวาน คนดี สุดที่รัก ใจแน่นหนัก คงมั่น ดั่งขุนเขา กระซิบแผ่ว แว่วเสียง สำเนียงเบา คราใดเหงา เฝ้ารำพึง...คิดถึงเธอ..... ** ด้วย...ความรัก สลักไว้ ในดวงจิต ความ..ใกล้ชิด ห่วงใย ให้เสมอ คิด...ทุกวัน ห่วงหา ทุกคราเจอ ถึง...ละเมอ คอยอยู่ เธอผู้เดียว.......ฯ
แม้ว่าคำปลอบใดไม่อาจช่วย แต่อย่าม้วยมอดดับกับรักขม ในนิรันดร์...หนาวเหน็บ...เจ็บระบม มันซ่อนคมพิศวาทมิคลาดคลาย ยังหวงห่วงอาลัยแม้ไกลห่าง จวบเดือนจางลางลับกับฟ้าสาย หากหนาวเหน็บเจ็บปวดรวดร้าวกาย แม้ความตายมิอาจพรากเราจากกัน ให้นิรันดร์ยาวนานที่พานพบ จงเลือนลบปวดเจ็บที่เหน็บขวัญ ณ จุดที่...คำปลอบใด...ไม่สำคัญ แต่มันกลั่นจากห้วงดวงหทัย ยังคงหวงห่วงแท้แม้อยู่ห่าง จะอ้างว้างร้าวรานสักปานไหน แผ่วระรวยโรยรินเหมือนสิ้นใจ แต่คิดถึงห่วงใยไม่เคยจาง
โอ้อนิจาชีวิตนี้ชั่งร้ายนัก อาจจมีห่วงใยบ้างในบางครา แต่ทำไมวันนี้ดูห่างเหินนัก โกรธอะไรใยไม่บอกกล่าว วันนี้อาจจะมองหาดาวสักดวงไม่มี แต่มีฝนที่ตกโปรยปราย แต่ก็ทำให้สดชื่นและสดใส อาจจะมีทำให้ใจดวงนี้เศร้าบ้าง แต่ยังไงเป็นหัวใจที่ชินชา อาจมีน้อยใจบ้างแต่อย่าใส่ใจ คนนี้อาจไม่มีค่าในสายตาคุณ ขอแค่ได้ห่วงใยทุกเวลา
ไผ่ลู่ลม ร้อยเรียง สำเนียงอ้อน สื่ออักษร อารมณ์ ผสมศิลป์ จากไพรพง บรรจง ถึงบุรินทร์ ฟ้าสีนิล จารจด บทกวี รังสิมันต์ เลื่อนหลบ สงบแสง ดาราแจ้ง ดื่นดาษ ประกาศศรี วาโยผ่าน พร่างพรม ห่มฤดี ณ ราตรี คิดถึง ซึ่งคนไกล ร้อยกำมือ เม็ดทราย มากมายนัก น้อยกว่ารัก จากดิน ได้ยินไหม ล้านดวงดาว ไม่เท่า ความห่วงใย ของหนึ่งใจ ที่ให้ นิรมล ระหว่างทาง พร่างพราย ประกายฝัน ใต้เงาจันทร์ เยื่อใจ อย่าคลายหม่น ฤดูผ่าน นานไป ให้อดทน คงได้วน มากอด ยอดหทัย ร่ายรำพันธ์ กลั่นฝาก จากห้วงจิต เผยความคิด กลอนกานท์ นำขานไข อยู่ขุนเขา เขตเขื่อง ส่งเมืองใหญ่ ใช่ร่ำไร หมายปอง กรองแก้วตา ปากกาหยด หมดหมึก เกินนึกเขียน คอยแวะเวียน ใจริน ถวิลหา จะหลับตื่น ซึมทราบ คราบน้ำตา มารุตพา รับรู้ สู่คนไกล ไผ่ลู่ลม
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ
