ในวันที่มีความหมาย กุหลาบร้อยใจ..ในความไฝ่ฝัน อยากให้กับใครสักคน..ที่ผูกพัน แต่ติดตรงที่เขาคนนั้น..กำลังมีใคร หัวใจ..และเจ้าดอกกุหลาบ ควรรับทราบว่าคงเป็นไปไม่ได้ ทั้งทั้งที่เป็นคนธรรมดามีหัวใจ แต่ไม่อาจสื่อความหมาย..ว่ารักเธอ... ไม่นานกุหลาบดอกนี้คงแห้งเหี่ยว ขาดการแลเหลียว..ข้องเกี่ยวอยู่เสมอ ในโอกาสดีดี..ที่ใจนี้มันอยากจะเจอ เพื่อระบายสิ่งที่พร่ำเพ้อ..ตลอดมา.. จะทอดทิ้งกุหลาบดอกนี้..ไม่เป็นไร เธอคงได้รับดอกไม้ช่อใหญ่..ด้วยความห่วงหา แม้กุหลาบดอกนี้..มันไม่มีราคา แค่ขอให้เราอยู่ร่วมฟ้า..แม้ว่าเธอไม่มีใจ
นับเสียงเข็มนาฬิกา เดินไปข้างหน้า - - - อย่างไม่มีจุดหมาย กับลมหายใจ - - - เปล่าดาย โดยไม่รู้ถึงวินาทีสุดท้าย - - - ของมัน จะอีกกี่ความเหงาที่เลยผ่าน อีกกี่ร้อย - - - กี่ล้าน - - - ความไหวหวั่น เวลาเปลี่ยนเธอไปแล้ว - - - ไปจากกัน แล้วเมื่อไหร่จะเปลี่ยนฉันให้เข้มแข็งพอ เธออ่อนแอต่อกาลเวลา แต่ด้านชา - - - ต่อแววตาที่ทดท้อ นับเสียงเข็มนาฬิกา - - - กับการรอ แล้วน้ำตาก็เกิดก่อ - - - ก่อนร่วงริน ถ้านาฬิกาแทนความรักระหว่างเรา เธอก็คือเข็มวินาทีที่ร้อนเร่า - - - อยู่เสมอ เธอรักที่จะโปรยหัวใจ - - - ไปตามการเคลื่อนไหวของเธอ โดยไม่สนว่าอีกคนที่รอคอยมาเสมอ - - - นั้นคือใคร ฉันคือเข็มชั่วโมงสั้น สั้น กว่าที่เธอจะเวียนครบรอบมาผูกพัน - - - ใจฉันก็อ่อนไหว ไม่เคยก้าวทันความรักของเธอได้เต็มหัวใจ ในเมื่อฉันเป็นได้แค่เพียง - - - ผู้ตาม
คำสัญญาในวันที่รักกัน ก็คงมีเพียงฉันเท่านั้นที่จำได้ เราจะเป็นเพื่อนกันเสมอไม่ว่าวันใด แม้รักจะห่างร้างไกลและไม่อาจหวนคืนมา ดูเหมือนจะมีแค่ฉันที่ยังฝังใจ ความผูกพันใดๆสำหรับเธอก็คงไร้ค่า ไม่เหลียวมามองฉันเลยแม้เพียงหางตา ไหนว่าที่เคยสัญญาลืมไปแล้วหรือไง เธอลืมฉันความผูกพันของเรา ฉันกลายเป็นแค่คนรักเก่าที่เธอลืมใช่ไหม ไม่มีความทรงจำอะไรทั้งนั้นที่จะมีฉันอยู่ในใจ หรือความรักครั้งไหม่ทำให้เธอลืมอะไรได้ง่ายดาย เขาต้องดีกับธอมากแค่ไหน ถึงได้ลืมคนเคยรักไปได้ง่ายๆ แล้วล้างสมองเธอให้เหลือแค่ร่างกาย ไม่ให้เหลือแม้ความทรงจำที่น่าจะจำได้สักนิดเดียว
กว่าจะรู้จักกว่าจะรักมากเท่านี้ ใช้เวลากี่ปีกี่วันให้ผันผ่าน สิ่งต่างที่เกิดขึ้นเหลือเพียงวันวาน เหลือเพียงสายลมผ่านในวันเหงา วันนี้คงยังจะมีอะไรเหลือ คงต้องหวนเผื่อถึงวันเก่า วันที่ความรักของสองเรา ยังคงไม่อับเฉาเหมือนวันนี้ รู้ไหมฉันรักเธอมากแค่ไหน บัดนี้ต่อไปคงต้องอยู่กับที่ ที่ซึ่งฉันคุ้นกับมันดี ที่ซึ่งมีฉันอยู่เพียงเดียวดาย หนึ่งบทกวี..กับความชอกช้ำ กับหนึ่งคำ..ที่ทำให้ใจสลาย เพียงเพราะเธอไม่รักฉันมากมาย.. เหมือนกับรักที่เธอมอบให้กับเขา วันนี้ฉันต้องขอลา.. ขอลาไปพักใจให้หายเจ็บ ขอลาไปดูแลหัวใจที่ชอกช้ำ เพียงเพื่อเปิดรับความรักครั้งใหม่..ที่จะมาเยือน
กุหลาบแดงแย้มผลิเพียงหนึ่งดอก ชูไหวหลอกลวงล่อช่อไสว กลีบเบ่งบานท้าทายกวัดแกว่งไกว ภู่ผึ้งไล่ดมดอมหอมผกา ภาพที่เห็นเป็นใจให้ลุ่มหลง เอื้อมมือลงสัมผัสแผ่วแก้วพฤกษา กุหลาบน้อยเอียงกลีบหลบก้านซบมา ดวงลดางามนักยากหักใจ แต่สำนึกหลอนหลอกบอกให้คิด ใต้ห้วงจิตจินตนาเริ่มหวั่นไหว ย้ำว่าฉันไม่สำคัญสำหรับใคร วาเลนไทน์หรือวันไหนไม่เปลี่ยนแปลง...
ในโอกาสวันวาเลนไทน์นี้ ฉันนั้นมีเรื่องเศร้าที่ปวดใจ ที่ฉันนั้นต้องเจ็บอยู่ภายใจ ไม่ให้ใครได้รับรู้เรื่องนี้ เพราะว่านี่ก็ใกล้ถึงวาเลนไทน์ วันที่ใครนั้นมีแต่ความสุขี ทุกคนต่างเกษมและเปรมปรีดิ์ แต่ฉันนี้ต้องเจ็บอยู่คนเดียว เนื่องในวันแห่งความรักวาเลนไทน์ จะมีใครคนไหนต้องปล่าวเปลี่ยว จะมีใครบ้างที่ต้องโดดเดี่ยว คงมีฉันคนเดียวฉันเท่านั้น จะมีใครมาสนใจฉันบ้างมั๊ย จะมีใครหันมาสนใจกัน ฉันก็สามารถทำได้แค่นั้น ได้แค่ฉันนั้นต้องปล่าวเปลี่ยวต่อไป
ยี่สิบสี่ชั่วโมงในหนึ่งวัน เธอจะเคยคิดถึงกันซักครั้งไหม สามร้อยหกสิบห้าวัน...ผ่านไป นับประสาอะไรจะพูดจา ต่อให้ปีใหม่มาอีกกี่หน ฉันก็ยังต้องเป็นคนถูกเมินค่า เขาฉลองปีใหม่ไปกี่ครา ฉันก็ยังถูกตราหน้าว่าถูกลืม ได้ยินเสียงอวยพรเขาวอนไหว้ ฟังแล้วเหมือนจะสุขใจแต่ไม่ปลื้ม อันความสุขที่ให้ไม่อาจยืม ยังเป็นคนที่ถูกลืมอยู่ประจำ อยากฉลองปีใหม่เหมือนใครเขา แต่กลับอยู่อย่างเงียบเหงาและเจ็บช้ำ คนธรรมดา...โลกว่า...ขี้เกียจจำ เธอยิ่งกลับตอกย้ำต้องทำใจ ใครอวยพรปีใหม่ขอให้รู้ ว่ายังมีฉันอยู่ไม่ไปไหน คอยดูความสุขของเขา...อย่างเหงาใจ เห็นความสุขผ่านไปปีต่อปี อยากให้เธออวยพรถึงกันบ้าง แม้ความหวังอาจเลือนลางอยู่อย่างนี้ ถึงมีหวังอยู่เล็กน้อยคอยจะมี หวังว่าในชีวิตนี้...คงได้เจอ --------------------------------------------------- คงมีคนอวยพรปีใหม่ผมบ้างนะครับ
เธอให้ฉันเพียงความเจ็บช้ำ ที่ตอกย้ำในใจไม่สุดสิ้น ตลอดมาฉันมีค่าแค่เศษดิน ต้องกลืนกินเพียงคราบหยาดน้ำตา ไม่เหลือแล้วไม่เหลืออะไรเลย จากที่เคยมีรักสมปรารถนา นานนานไปรักชืดจืดเฉยชา มีแต่ความเหว่หว้าเข้าครองใจ
ก็ไม่รู้ว่าผิดตรงไหน เธอจึงทิ้งไปอย่างไร้เหตุผล ความผูกพันเธอลืมง่ายดายฃะจน ไม่คิดว่าเป็นคนเคยรักกัน หรือเพราะความห่างไกลของเรา จึงทำให้เกิดเงาของเขาแทนฉัน ไม่คิดว่าความไว้ใจจะทำลายความผูกพัน ไม่คิดว่าเธอนั้นจะหักหลังกันเอง
เธอให้ฉันเพียงความเจ็บช้ำ ที่ตอกย้ำในใจไม่สุดสิ้น ตลอดมาฉันมีค่าแค่เศษดิน ต้องกลืนกินเพียงคราบหยาดน้ำตา ไม่เหลือแล้วไม่เหลืออะไรเลย จากที่เคยมีรักสมปรารถนา นานนานไปรักชืดจืดเฉยชา มีแต่ความเหว่หว้าเข้าครองใจ
บอกไม่ได้หรอก ว่าเจ็บแค่ไหน รู้แต่เพียงหัวใจมันอ่อนล้า สิ่งที่บอกเธอได้คงเป็นน้ำตา ที่ไหลออกมาซะมากมาย ขอโทษนะที่ต้องเป็นอย่างนี้ ก็ไม่ได้อยากมีน้ำตาเป็นสาย บังคับใจแล้วแต่มันดื้อไม่หาย และฉันก็อายที่ร้องไห้ให้เธอเห็น เธอไม่ผิดหรอกกับการจากลา แต่ถ้าไม่ให้เจ็บคงทำได้ยากเย็น ขอโทษที่ทำให้เธอต้องมาเห็น ไม่ต้องกลัวพรุ่งนี้จะเป็นคนใหม่ที่ไม่มีน้ำตา และจะบอกลาให้เธออย่างดีใจ
จำได้ไหมถึงเรื่องราวในครั้งก่อน ชีวิตที่เหมือนดังบทละครของผู้หญิงคนนี้ ฉันทุ่มเทความรักไปจนหมดหัวใจที่มี เฝ้าทะนุถนอมเธอคนดีอย่างที่ไม่เคยเป็น และผลตอบแทนที่ฉันได้รับ คือการกระทำที่ตอบกลับ..อย่างโหดร้าย ความจริงใจอันไร้ค่าได้ถูกเธอทำลาย ชีวิตเหมือนคนใกล้ตายที่ไม่มีทางเยียวยา วันนี้ฉันลุกขึ้นได้ใหม่ และพร้อมจะก้าวไปอย่างคนไม่มีความหลัง เธอหวนกลับมาตรงนี้..อย่างคนสิ้นไร้เรี่ยวแรงกำลัง เพราะถูกเขาย่ำยีหัวใจจนพัง..ไม่มีชิ้นดี เธอขอร้องให้ฉันช่วยซับน้ำตา และต้องการให้ความรักกลับคืนมาเหมือนเดิมจะได้ไหม ตอบได้ทันทีว่าทุกๆอย่างที่เธอคิดไม่มีทางจะเป็นไป คนที่โง่เพราะความรักมามากมาย..จะไม่ยอมให้อะไร - ต้องซ้ำรอยเดิม-
ครั้นหลับตาทบทวนกับเรื่องราว ก่อนนี้เหงาพึ่งพาจันทร์ข้ามขอบฟ้า ช่วยเป็นเหมือนไปรษณีย์ส่งไปมา มีเนื้อหาไม่มากมาย แค่จะรอ ซึ้งซึ้งนักความรักแสนสดใส วันผ่านไปหัวใจเริ่มโหยหา เปลี่ยนจากรอเป็นอยากพบอยากสบตา ให้สัญญาจะไปหายามใกล้กัน จนได้รู้ความจริงเมื่อวันนั้น ไม่นึกฝัน..มันปวดร้าวเธอรู้ไหม ถ่านไฟเก่า เธอบอกว่าผูกพันใจ แล้วฉันล่ะคืออะไรที่ผ่านมา ขอโทษนะสำหรับคำสัญญา ผ่านเลยมาทุกถ้อยคำยังจำได้ ผิดหรือเปล่าบอกให้เธอลืมกันไป เพราะเข้าใจความอ่อนไหวในใจเธอ ******************************** มีคนเคยบอกว่า รักคือการกระทำ ไม่ใช่แค่คำพูดหรือคำสัญญา.. แต่บางครั้งถ้าทำไม่ได้..ก็ไม่ได้แปลว่าไม่รัก..
จากเชิงกรานมารดามาดูโลก พบแต่โศกทั้งปีมีใครเห็น เขาหัวเราะอย่างไรเราไม่เป็น แต่ไม่เว้นร้องไห้ไร้น้ำตา มีพ่อแม่อยู่ไหนก็ไม่รู้ ถามหลวงปู่เป็นใครก็ไม่ว่า แต่วันนี้ปู่หลุดพูดออกมา พรุ่งนี้หนาตื่นไวไปกับกู แสนดีใจไม่หลับกระสับส่าย ตื่นเช้าหมายเจอแม่พ่อรอหลวงปู่ ถังขยะหน้าวัดไงเอ็งไปดู น้ำตาพรูปู่ก็ไห้ไปพร้อมกัน
ฉันรักเธอมากจนเลอล้นอก ฉันคอยปกป้องเธอเสมอหมาย ฉันไม่เคยมีจิตจะคิดร้าย คนทั้งหลายรู้ซึ้งซึ่งฉันดี ฉันไม่เคยตระหนี่ มีน้ำจิต เป็นเหมือนมิตรเหมือนเพื่อนเป็นเหมือนพี่ เป็นเหมือนแม่เหมือนพ่อก่อไมตรี เป็นเหมือนที่รักเธอเสมอมา ฉันให้บ้านให้เสื้อผ้าให้อาหาร ให้ยาทานแก้โรคภัยไม่หนีหน้า ให้อากาศ ให้น้ำดื่ม ปลื้มอุรา ให้อีกสารพัดให้ จากใจจริง แต่เธอกลับไม่ซึ้งซึ่งน้ำจิต คอยแต่คิดทำลายใจร้ายสิง บางครั้งจุดไฟเผาเอาฉันทิ้ง บางครั้งยิ่งโหดร้ายใช้ขวานฟัน บางครั้งเอาเลื่อยยนต์มาโค่นตัด ฉันเกินปัดผองภัยให้เหหัน ยอมเจ็บปวดรวดร้าวเศร้าชีวัน ยอมให้หั่นให้ทำจนหนำใจ ไม่มีมือมีเท้าจะเข้าสู้ ต้องยืนอยู่เฉยเฉย เลยหมองไหม้ ขาดน้ำยากล้าสู้กับผู้ใด เพราะฉันคือ ต้นไม้ ในป่าดง
14 กุมภา แก้วตามาลาจาก น้ำตาพรากเธอมาจากไม่บอกกล่าว ไม่ยอมบอกเหตุผล บอกเรื่องราว คงถึงคราวต้องเศร้าไปอีกนาน อยากจะบอกเธอว่าเสียใจ ฉันผิดอะไรทำไหมไม่บอกฉัน ต้องการจากลาก็บอกกัน ตัวฉันนั้นจะยอมทำใจ.
ในวันนี้เป็นวันที่ครบรอบ....... วันที่ชอบเอาความฝันมาสรรค์สร้าง แต่วันนี้ไม่มีเธออยู่ข้าง................ แล้วความฝันที่จะสร้างเป็นอย่างไร ในวันนี้....ตัวเธออยู่ที่ไหน อยู่กับใครช่วยบอกบ้างได้ไหม เพราะว่าฉันวันนี้อยากมีใคร..... ที่ช่วยให้ความฝันฉันเป็นจริง.. 14 กุมภาครบรอบผ่าน... มันก็นานเหมือนกันหรือฉันฝัน ว่าเรานี้เคยมีกันและกัน.......... สรุปว่าความฝันฉันเลือนลาง.. ในความฝันฉันมีเธออยู่ข้างข้าง ไม่เคยอยู่อ้างว้างให้ใจเหงา......... เพราะวันนี้ไม่มีแม้สองเรา........... เพราะตัวเขาสร้างฝันกับอีกคน.... ..................................................
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ