25 พฤศจิกายน 2544 14:09 น.
dokkoon
แม้อยู่ห่างไกล
ลมหายใจของฉันคงไปถึง
ทุกครั้งที่สายลมพัดอึง
ก็ฝากลมหายใจไปถึงเธอ
ทุกครั้งที่ใบไม้โบกสบัด
ไม่ใช่เพียงสายลมพัดเสมอ
มีลมหายใจของฉันด้วยนะเออ
ถึงเธอ บอกว่า รัก ผูกพัน
แม้ในวันที่ไม่มีลมพัด
ยังจัดส่ง รัก มากับฟ้านั่น
แหงนหน้ามองฟ้าแล้วกัน
เห็นไหมนั่น เมฆฝน เป็นรูปหัวใจ
อยู่ในห้องในตึก
อย่านึกนะว่า รัก ห่างหาย
เพราะยังฝาก รัก เอาไว้
ข้างๆใจของเธอนั่นเอง
25 พฤศจิกายน 2544 13:40 น.
dokkoon
สุดท้ายของการคบหา
คงไม่ใช่คำบอกลาครั้งนี้
เธอกับฉันคบกันก็หลายปี
ยังมีอะไรไม่เข้าใจกัน
ที่เธอบอกเหตุผล
ว่าทุกคนต้องลาไกลสักวัน
ฉันฟังก็ยังหวั่นหวั่น
เรื่องอะไรกัน ไม่เข้าใจ
บอกเหตุผลที่แท้
ถ้าฉันแพ้ก็ยอมรับได้
แต่ถ้าไม่รู้เรื่องอะไร
จากไปก็คงงงงัน
แหละถ้าเหตุผล
เป็นเพราะเธอมีคนรักใหม่นั้น
แน่ใจได้อย่าไหวหวั่น
ฉันจะยอมรับมันด้วยดี
สุดท้ายของการบอกลา
ขอร้องเถอะนะบอกหน่อยซิ
อยากรับรู้เรื่องราวที่มี
อยากให้เธอจากไปด้วยดี เพราะฉันอยากมี ความรู้สึกดีดี กับเธอ ต่อไป
25 พฤศจิกายน 2544 10:19 น.
dokkoon
ความสุขของพี่ที่แท้
ไม่ว่าจะเป็นในแง่ไหน
สุดท้ายก็คือได้ชิดใกล้
ห่วงใย ได้ดูแล กันและกัน
ขอบคุณนะที่รัก . . .
ที่ยังมอบรักที่คงมั่น
สัญญาไม่มีวันจะจากกัน
รักมั่นที่รัก นิรันดร
25 พฤศจิกายน 2544 10:04 น.
dokkoon
อาจเคยอ้างว้างร้างไร้
อาจเคยร้องไห้โหยหา
อาจเคยทุกข์ใจหลายเวลา
อาจเคยบ้าคลั่งในใจ
อาจเคยผิดหวังพลั้งพลาด
อาจเคยวาดความหวังแล้วหาย
อาจเคยไม่ได้ชิดใกล้
อาจเคยหัวใจสลายพัง
เพียงเธอกลับมาให้เห็น
ทุกอย่างกลับเป็นความหวัง
ยินดีเสียจนน้ำตารินหลั่ง
แค่เห็นก็สมหวังมากมาย
จะลืมสิ่งที่เคยผิด
จะคิดแต่สิ่งที่มีความหมาย
จะถนอมเธอจวบจนวันตาย
จะไม่ยอมให้หายไปอีกเลย
24 พฤศจิกายน 2544 14:24 น.
dokkoon
คงยากหากต้องอธิบาย
มันอัดอั้นอยู่ภายในหัวใจฉัน
สิ่งที่พลาดอาจดูเหมือนไม่สำคัญ
แต่ว่ามันทำให้ฉันเสียใจ
แปลกใจเสมอเมื่ออยู่ใกล้
ทุกครั้งที่ชิดใกล้ใจอ่อนไหว
ไม่กล้าบอกสิ่งที่เป็นอยู่ในใจ
แต่กลับมาร้องไห้เมื่อไกลเธอ
พยายามอยู่ใกล้ชิด
ตีสนิทและตามใจเธอเสมอ
หาเวลาเท่าที่มีได้พบเจอ
ใจหลงเพ้อ ทุกๆวันคิดถึงเธอ
สิ่งที่ผิดพลาด . . . .
ฉันคาดไม่ถึงว่าจะทำให้ถึงเพ้อ
แค่ยังไม่ได้บอกคำว่า รัก กับเธอ
คิดไม่ถึงเลยเน้อว่าคนในการ์ดแต่งงานเธอ ไม่ใช่ฉัน ได้ยังไง
หน้าส่วนตัว
809
