6 สิงหาคม 2545 04:57 น.
dokkoon
คือบทกวีของคนเหงา
Jeminine
หากแม้หัวใจเหงา
จะเห็นแสงดาวสวยได้ ไฉน
แม้บทกวีที่เขียนไป
จะเป็นอื่นใด นอกจากเหงา
เห็นแต่ฟ้าเวิ้งว้าง...
หนาวน้ำค้างในคืนเศร้า
เสียงใบไม้ไหวเบาเบา
ยังฟังเศร้า...สะเทือนใจ
ฉันเป็นแค่คนเหงา
เกินปัดเป่าความอ่อนไหว
คิดถึงคนแสนไกล
เหงาเกินใจ...จะทัดทาน
คือบทกวีที่ปลอบเจ้า
dokkoon
ฉันเป็นน้ำค้าง
ตกมาเพื่อล้างความหงอยเหงา
อาจเยียบเย็นในคืนเธอเศร้า
แต่ตกมาเพื่อบรรเทาความเศร้าใจ
ฉันเป็นสายลม
ที่พร่างพรมเบาๆให้ใบไม้ไหว
พัดมาเพื่อหอบเอาความเศร้าของเจ้าไว้
แล้วพัดพาให้เศร้าคลายจากใจเธอ
ฉันเป็นนภา
จะนัดดารามาเต็มฟ้าในคืนเก้อ
ทุกคืนที่มองฟ้าจะพบเจอ
เดือนดาวอยู่กับเธอมากมาย
ฉันเป็นฉัน
ที่อยากบอกเธออย่าหวั่นฝันร้าย
แม้ห่างไกลอย่างไรแต่มั่นใจ
เธอคือคนสุดท้ายที่ฉันรักมั่นขอสัญญา
5 สิงหาคม 2545 19:34 น.
dokkoon
เวลาช่างโหดร้าย
ชอบจากไปไม่กลับหัน
ไม่ให้โอกาสได้กลับไปแก้ไขทัน
กับเรื่องที่ผ่านผันซึ่งฉันผิดพลาดไป
เวลาช่างโหดร้ายเหลือเกิน
ปล่อยฉันเพลินเวลาผ่านหาย
ความสุขอยากเก็บไว้ไม่ให้หายไกล
เวลาผ่านสุขสิ้นสลายมันสูญหายไม่เหลือเลย
เวลาโหดร้ายขนาดไหน
ทุกนาทีที่ผ่านไปเวลาเอ๋ย
ความหนุ่มสาวถูกริดรอนกร่อนเลย
เวลาไม่เคยเห็นใจใคร
หน้าส่วนตัว
1018
