สองปีกว่าแล้วสินะ ที่แม่เริ่มออกอาการ หลงลืม
ตามประสาคนแก่ อย่างที่ทุกคนว่ากันมาอย่างเด่นชัด.
.. ฉันยังรู้สึกผิดอยู่ในใจเสมอ ที่ไม่สามารถ เจียด เงินสด
ผ่านไปซื้อวิตามินเสริมสมองนั้นให้แม่..
บทประพันธ์โอ้ ..ชีวิต
โดย ทิกิ_tiki
ซึ่งเขียนไว้เมื่อคืนนั้น มันโหดกับชีวิตเกินไป...
โอ้ ..ชีวิต
โยนใจไปในเพลง
ความเครียดเบียดคนตกขอบ
รู้รอบจัดเกินเมินขม
ดีนักจักหาปรารมภ์
ชั่วนักหักล่มกลางดิน..*
โอ้หนอเวลาคืนไม่ได้..*
คืนวันผ่านไปให้ถวิล
นึกแม่หลั่งน้ำตาร่วงริน
หมดสิ้นความจำเคยสำคัญ
ถึงซบนบกราบแทบเท้าแม่
ก็ไม่แล สนใจ..ลูกขวัญ
รอยร้าวจารึก...จนจาบัลย์
เกินสาวเสกสรรค์..ให้แม่จำ
โอ้หนอ ละอ่อน ของลูกเอ่ย
แม่เคย เป็นหลัก ..รักครวญคร่ำ
บัดนี้ เฉยชา..จนเจ็บช้ำ
โทษกรรม..เกินนำ..สังขารคืน
ดวงจิต แม่ลอย ไปโลกฝัน
รำพัน คำใด..ให้สุดฝืน
ไม่รับ ไม่รู้..ต้องกล้ำกลืน
ความแก่...จุดยืน..ของทุกคน
เห็นแม่โยนใจไปในเพลง
ยามร้องบรรเลงมิสับสน
แต่ถามสิ่งใดมิยินยล
ใจแม่จรดล...ในเพลง...
ถ้าแม่ของคุณยังคุยกันรู้เรื่อง
คุยสิ่งดีดีน่ารักให้แม่ฟัง...เพื่อยามระลึกถึงความหลังในวันหน้า
คุณจะได้ไม่ต้องเสียน้ำตา...เหมือนเรา
ทิกิ_tiki
เวลา ๒๔:๕๕ นาฬิกา
คืนแรม ๑๐ ค่ำ เดือน ๙ สยาม ราชอาณาจักรไทย
พระพฤหัส ๙ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๔๗
September 9th,2004
สยาม ราชอาณาจักรไทย

tiki 10 ก.ย. 2547 10:37 น. - ID 34297