27 พฤษภาคม 2545 03:46 น.
Jeminine
ฉันเคยได้ยินเขาเล่าว่า....
มีที่แห่งหนึ่งบนฟากฟ้า...กว้างใหญ่
สำหรับให้คนที่เรารัก...ที่เคยจากเราไป
พวกเขาจะไปอยู่บนนั้นใกล้ใกล้...กับดวงดาว และพระจันทร์
ฉันเคยนอนหลับทั้งน้ำตาเปียกหมอน...
เพราะไม่มีใครร้องเพลงที่เคยได้ฟังก่อนนอนนั้น
ไม่มีใครชี้ชวนดูท้องฟ้า และพระจันทร์
และต้องหลับโดยที่ข้างกายนั้น...ไม่มีใคร
จริงหรือไม่ที่บนฟ้านั้น...
ฉันจะตามหาใครคนสำคัญคนนั้นได้
จริงหรือเปล่าว่าดาวที่เห็นอยู่เรียงราย
คือดวงตาที่จ้องมองมาด้วยความห่วงใย ทุกคืนวัน
หรือนั่นเป็นนิทานหลอกเด็กช่างเหงา
คนที่เติบโตขึ้นมาในความทรงจำปวดร้าว..อย่างฉัน
คนที่ไม่เคยลืมเสียงเล่านิทาน
และเสียงเพลงกล่อมเด็กในวันนั้น...ยังดังอยู่ในใจ
หากบนฟ้านั้น...มีคนสำคัญของฉันอยู่
อยากบอกให้เขารู้ว่าคิดถึงสักแค่ไหน
อยากให้สัญญาว่า...สักวันหนึ่งฉันจะตามไป
เพื่อเก็บกอบไออุ่นที่เคยสูญหาย...ภายใต้อ้อมกอดฟ้ากว้างใหญ่ที่สวยงาม
23 พฤษภาคม 2545 21:23 น.
Jeminine
ต้องรบรากับยุงมันยุ่งใจ
อยากจะตบให้ตายกลัวบาปหนา
เรายิ่งหนีมันก็ยิ่งชิ่งตามมา
จำต้องหาวิธีบ้างสั่งสอนมัน
จับเขกหัวดังป๊อกล๊อคตีเข่า
หัวกดน้ำเบาเบาเขย่าขวัญ
เด็ดปีกซ้ายปีกขวาพัลวัน
สั่งสอนมันเบาะเบาะเพราะเมตตา
แน่ะ! ยิ่งหนียิ่งตามทำเป็นเก่ง
ยุงนักเลงแบบนี้มิไว้หน้า
ถอยอีกก้าวหากยังทำบินตามมา
จะหักงวงไอยราให้เจียนตาย
23 พฤษภาคม 2545 20:16 น.
Jeminine
ฉันเดินผ่านม่านน้ำตามาแสนนาน
ไม่เคยมองเห็นเลยว่าพระจันทร์สวยงามแค่ไหน
ไม่เคยรู้...ว่าบนฟ้ามีดาวอยู่มากมาย
ไม่เคยพบความรักจริงใจ จากใครสักคน
เหมือนดอกหญ้ากลางสายฝนหนาวเหน็บ
อดทนอยู่กับหัวใจเจ็บ...และความสับสน
ฉันแค่..ต้องการอุ่นไอ จากใครสักคน
ในนาทีที่ใจแทบสิ้นไร้ความอดทน...เธอก็เข้ามา
เป็นเหมือนไออุ่น จากดวงตะวัน
โอบกอดคนร้าวราน ที่ใจอ่อนล้า
พาฉันก้าวผ่าน..จากม่านแห่งน้ำตา
ให้เห็นว่าโลกเบื้องหน้า สวยงามเพียงไร
แต่เธอเป็นเพียงภาพฝันแสนหวาน
เหมือนภาพพระจันทร์..บนผืนน้ำ..แผ่วใส
ฉันได้เพียงแต่มอง...และสัมผัสด้วยหัวใจ
ไม่อาจเอื้อมคว้าสิ่งใดใด..กลับมา
เพราะเธอเป็นเจ้าของหัวใจของใครคนหนึ่ง
หัวใจอีกดวงที่เธอยังคงลึกซึ้ง...ห่วงหา
เธอรู้ใหม...การที่ต้องตัดใจจากลา
จากความสุขที่หัวใจเคยไขว่คว้า...เจ็บปวดเท่าใด
สิ่งที่เคยตามหามาชั่วชีวิตของฉัน
อยู่เพียงเอื้อมมือคว้าเท่านั้น...แต่ต้องปล่อยให้มันลับหาย
ได้แต่นิ่งงัน..และปล่อยให้ความรักนั้น ค่อยค่อยจากไป
ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับใจ...ยากเกินจะบอกเล่าให้ใคร..รับฟัง
22 พฤษภาคม 2545 13:56 น.
Jeminine
เช้า...
ฉันเฝ้ามองเมฆเคลื่อนผ่าน
นั่งรับไอแดดอุ่นจากตะวัน
อยากเกี่ยวเมฆมาระบายสีหวาน...ปั้นเป็นรูปหัวใจ
สาย...
ฉันนั่งคุยเรื่องความรัก..กับดอกไม้
สมมุติให้ดอกเยอบีร่าสีขาว..เป็นคนห่างไกล
บรรจงจุมพิตที่กลีบอ่อนไหว..บอกคิดถึงสุดหัวใจ..เหมือนทุกวัน
บ่าย...
ฝนเริ่มโปรยสาย...ปลุกความอ่อนไหวที่ใจฉัน
เขียนบันทึกถึงคนของความผูกพัน
หวังว่าสักวัน...เธอจะได้อ่านมัน นะคนดี
ค่ำ...
นั่งทบทวนความทรงจำ..ของเรื่องราวที่นี่
ไม่รู้จะหาคำใด...บอกเล่าความรู้สึกได้เท่าที่มี
..ได้แต่มองฟ้า..แล้วปล่อยอิสระให้ใจดวงนี้...คิดถึงเธอ...
21 พฤษภาคม 2545 07:01 น.
Jeminine
เป็นเจ้าของ หัวใจ ใครทั้งหล้า
แต่น้ำตา ยังรินไหล ในใจฉัน
เพราะหัวใจ ของใคร ไม่สำคัญ
เท่าคนที่ หัวใจฉัน ฝันละเมอ
เขาคนนั้น อยู่ไกล ทั้งใจกาย
ต่อให้ยก หมดทั้งใจ ไปเสนอ
คงไม่มี วันไหน ที่ได้เจอ
ความรักนี้ คงเก้อ เพ้อเดียวดาย
ความรักของ ใครใคร ไม่เคยซึ้ง
เท่าความรัก ใครคนหนึ่ง ซึ่งห่างหาย
หากไม่ได้ รักนี้ ที่หวังใจ
จะกี่ร้อย คนใกล้ ก็ไม่เอา
หน้าส่วนตัว
1499
