27 สิงหาคม 2545 00:26 น.
Jeminine
สายน้ำแห่งกาลเวลา...
พัดพาให้เรามาพบกัน..ตรงความรัก
นำความรู้สึกของเธอและฉันมาผูกพันแน่นหนัก
ตราบวันที่ดอกไม้แห่งรัก...ผลิบาน
สุดสายน้ำ...คือเส้นขอบฟ้า...
ใกล้เพียงสุดตา..หากไกลดั่งฝัน
เฉกเดียวกับการกอบสายน้ำเพื่อเก็บเงาจันทร์
ชุ่มเย็นในมือนั้น...แล้วพลัน...จากไกล..
ได้รัก...แต่ไม่อาจเป็นเจ้าของ
เกินครอบครอง สายน้ำ...ที่ยังเชี่ยวไหล
หากความรัก...ที่ถูกประทับลงตรงกลางใจ...
ฉันขอตั้งชื่อให้...ว่านิจนิรันดร์
23 สิงหาคม 2545 00:37 น.
Jeminine
ทำอย่างไร ถึงจะลืมสายตาคู่นั้น
ทำอย่างไร จะลืมความหวาน...ของหัวใจไหวอ่อน
ทำอย่างไร ถึงจะลบภาพความฝัน เมื่อหลับตานอน
ทำอย่างไร จะลืมคำเว้าวอนของหัวใจ
ทำอย่างไร จึงจะไม่ต้องคิดถึง
ทำอย่างไร จะลืมความซาบซึ้ง หวั่นไหว
ทำอย่างไร จะลบคำว่ารักออกจากหัวใจ
ทำอย่างไร จะลืมรอยอุ่นไอ ของเมื่อวาน
ทำอย่างไร จะลืมความอ่อนโยน แห่งสัมผัส
ทำอย่างไร จะหลุดจากการผูกมัดที่แสนหวาน
ทำอย่างไร จึงจะไม่ต้องทรมาน
บอกสิ...ทำอย่างไรฉัน...ถึงจะไม่ต้องรักเธอ
17 สิงหาคม 2545 10:09 น.
Jeminine
ฉันเคยมีความรัก...
เคยคิดว่ารู้จัก...มันมากพอ
บางครั้งหัวใจไหวท้อ
บางครั้งก็...สุขใจ
ฉันเพิ่งรู้ว่าความรัก...
ไม่ชอบทำความรู้จักกับคนใกล้
ยิ่งเข้าหามากเท่าไร
รักยิ่งไกลออกไปทุกที
ความรักเหมือนเด็กแสนซน
วกวน..ไม่อยู่กับที่
บางครั้งรักนั้นแสนดี
บางทีกลับร้ายเหลือใจ
ฉันอยากรู้จักความรัก...
อาจยากเกินเข้าใจได้ง่าย
อยากรู้จักรักที่ดีกับใจ
หากมีเธอสอนให้...จะตั้งใจเล่าเรียน ^-^
13 สิงหาคม 2545 21:46 น.
Jeminine
แม้กายจะห่าง...
แม้บางอย่างเปลี่ยนไป
แม้จะเต็มไปด้วยความอ่อนไหว
แต่เหนือสิ่งอื่นใด..คือความคิดถึง
แม้จะดูว่าเย็นชา...
แม้ว่าท่าทีไม่ซาบซึ้ง
แม้ข้างกายมีใครคนหนึ่ง
แต่คนที่คิดถึง...ก็เป็นเธอ
แม้ฟ้าจะกว้าง...
แม้หวังจะเก้อ...
แม้ไม่อาจได้พบเจอ
แต่จะรักเพียงเธอ..เหนืออื่นใด
5 สิงหาคม 2545 22:13 น.
Jeminine
หากแม้หัวใจเหงา
จะเห็นแสงดาวสวยได้ ไฉน
แม้บทกวีที่เขียนไป
จะเป็นอื่นใด นอกจากเหงา
เห็นแต่ฟ้าเวิ้งว้าง...
หนาวน้ำค้างในคืนเศร้า
เสียงใบไม้ไหวเบาเบา
ยังฟังเศร้า...สะเทือนใจ
ฉันเป็นแค่คนเหงา
เกินปัดเป่าความอ่อนไหว
คิดถึงคนแสนไกล
เหงาเกินใจ...จะทัดทาน
หน้าส่วนตัว
1106
