10 สิงหาคม 2547 12:35 น.

หมอแคนน้อย

กายกำเนิด เกิดมา ในเมืองใหญ่
พ่อจากไป แม่จากจร เร่ร่อนนัก
ชีวิตนี้ มีแค่ยาย ใจรู้จัก
คอยฟูมฟัก สั่งสอน อาทรมา

พร่ำคำบอก เล่าขาน งานดนตรี
คือสิ่งที่ จะหล่อเรียง เลี้ยงชีวา
เป็นอาชีพ ของผู้เฒ่า แต่เก่ามา
เคยทำมา หากิน ในถิ่นแดน

แต่ต่างกัน วันนี้ ไร้เวที
บาทวิถี มาเล่า เป่าเสียงแคน
สื่อสำเนียง คับแค้น แตรแล่นแตร
ด้วยยากแค้น อบจน หมดหนทาง

เจ้าตัวเล็ก เด็กน้อย ร้อยเสียงหวาน
ยายขับขาน ร้องรำ พร่ำความหวัง
ให้เสียงแคน หาข้าวปลา มาประทัง
ปากท้องหวัง อิ่มไป ในวันวัน

สะพานลอย ตรงนี้ ที่แสดง
ตำวจแกล้ง เทศกิจไล่ ไปไหนกัน
ฉันมาเป่า ยายมาร้อง ก้องกังวาล
จะไล่ฉัน ไปแห่งใด ที่ไหนท่าน

เราคนไทย เหมือนกัน ฉันท่านรู้
แค่มาอยู่ ขวางทาง อย่างขอทาน
รอให้คน ค้ำจุน หนุนเจือจาน
เอื้อต่อกัน อย่างฉัน มันก็คน

...เด็กชายตัวน้อย ๆ คอยเป่าแคน
มียายแก่ๆ คอยร้องหมอลำเป็นภาษาพื้นบ้าน
ตัวผมฟังออกบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง
แต่ปะติด ปะต่อ พอจับใจความได้
เป็นเรื่องราวขอฝน จากเทวดา ยายหลายคู่นี้ ยืนร้องเล่น
อยู่บนสะพานลอยแห่งหนึ่ง ในเวลากลางคืน ผมยืนฟังอยู่นาน
ก็แค่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ กันตามประสา คนเดินดินกินข้าวแกงข้างถนน เช่นกัน...

31 กรกฎาคม 2547 22:38 น.

กลับบ้านเกิด

ketana

ต้องจากจร ถิ่นฐาน ไกลบ้านเกิด
ความหวังเลิศ หาได้ ในเมืองใหญ่
จำขายนา ขายดิน ถิ่นอาศัย
ศิวิไลซ์ ฝันไว้ ให้ตัวเอง

ออกเดินย่ำ หางาน มันหลายที่
แรงยังมี ลากสังขาร รอวันเก่า
ได้งานที่ คนจน ทนเช่นเรา
ลูกจ้างเขา หนักก็เอา เราก็สู้

ใจเริ่มคิด ตั้งตัว ในบ้านใหม่
ไม่เป็นไร ถึงผุพัง อย่างรังหนู
เห็นตึกใหญ่ แหงนคอ ขึ้นมองดู
เราจะสู้ สร้างตัว ไม่กลัวงาน

ละเลงหวัง ละลายฝัน ในเมืองกรุง
ต่างหมายมุ่ง รุ่งเรือง ประเทืองฝัน
ต่างดั้นด้น ค้นหา ไขว่คว้ามัน
ถึงวันนั้น ไม่มี ที่แทรกกาย

คงกลับไป ตายรัง ยังบ้านเกิด
ถิ่นกำเนิด เคยละทิ้ง สิ่งมุ่งหมาย
มาสร้างหวัง อักน้อยนิด คิดขึ้นใหม่
ไม่ต้องใหญ่ เลิศหรู เหมือนอยู่เมือง

เก็บกระถิน ริมรั้ว ไม่กลัวอด
ถึงรันทด จะจำไว้ ไม่ฝันเฟื่อง
คงพบทาง หมายมุ่ง ให้รุ่งเรือง
เพื่อลืมเรื่อง ประมาท เคยพลาดมา

จะอาสา พัฒนา ให้บ้านฉัน
จะสร้างสรร ดินนี้ ให้มีค่า
จะกอบโกย กล้ากำ นำศรัทธา
จะไม่ลา ล้างไป ไกลบ้านเลย

25 กรกฎาคม 2547 23:25 น.

คว้า????

ketana

อย่ารู้จักฉันไปมากกว่านี้
เพราะบางทีชีวิตติดความช้ำ
อาจจะเห็นความเจ็บเก็บใจจำ
จึงเที่ยวพร่ำพรรณนาว่าอยากตาย

รู้จักฉันที่เห็นเป็นเช่นนี้
คงจะดีกว่ารู้ซึ้งถึงข้างใน
ที่ไปมองอาจอดรนทนไม่ได้
เห็นหัวใจยับเยินเกินเยียวยา

มีความเศร้ารอบกายในอากาศ
หยิบมาวาดเมื่อไหร่ในอุรา
ความเหงาเศร้าดังเงาที่ตามมา
อยู่ที่ว่า คว้ามัน เมื่อไหร่ดี

18 กรกฎาคม 2547 02:03 น.

ไฟ...ในน้ำตา

ketana

ดังไฟเผา พาใจ ให้ร้อนรุ่ม
ปัญหาสุม เติมเชื้อ เพื่อเผาผลาญ
ทั้งเรื่องเก่า เรื่องใหม่ คงแหลกราญ
ไฟกองนั้น ดับไม่ได้ ใจเจ้ากรรม

ยิ่งสาดน้ำ ไม่ดับ กลับลุกโชน
น้ำมันโดน เปลวไฟ ไปโหมซ้ำ
น้ำหรือนั่น หรือน้ำมัน ให้กระหน่ำ
อัคคีทำ ฤดีร้อน ให้อ่อนใจ

ร้อนรุ่มเร้า เผากบาล ซ่านซึมเศร้า
ทุกข์เป็นเงา ตามติด ชิดหทัย
คอยมาย้ำ คอยมาทำ ให้มอดไหม้
แล้วหัวใจ จะทน หรือจนใจ

อยากดับไฟ ข้างใน ให้หายร้อน
ที่ใจก่อน ควรทำ จงจำไว้
ดับตรงไหน ที่ใคร ก็ไม่ได้
กลางหัวใจ ก่อกำเนิด เกิดระทม

ตั้งสติ ดับไฟ ในใจนี้
ด้วยฤดี ที่สว่างทางสุขสม
ดับด้วยคิด ดับด้วยใจ ไฟอารมณ์
ค่อยค่อยข่ม บ่มฟื้น คืนความฝัน

ไปตรงนั้น ตรงที่มัน เกิดปัญหา
ในอุรา ของเรา เพียงเท่านั้น
หน้าไหนไหน จะดับได้ ไม่มีวัน
น้ำตาฉัน จะดับไฟ ในใจเอง

น้ำที่ไหน คงดับมันไม่ได้
น้ำในตาเท่านั้น

18 กรกฎาคม 2547 02:01 น.

ไฟ...ในน้ำตา

ketana

ดังไฟเผา พาใจ ให้ร้อนรุ่ม
ปัญหาสุม เติมเชื้อ เพื่อเผาผลาญ
ทั้งเรื่องเก่า เรื่องใหม่ คงแหลกราญ
ไฟกองนั้น ดับไม่ได้ ใจเจ้ากรรม

ยิ่งสาดน้ำ ไม่ดับ กลับลุกโชน
น้ำมันโดน เปลวไฟ ไปโหมซ้ำ
น้ำหรือนั่น หรือน้ำมัน ให้กระหน่ำ
อัคคีทำ ฤดีร้อน ให้อ่อนใจ

ร้อนรุ่มเร้า เผากบาล ซ่านซึมเศร้า
ทุกข์เป็นเงา ตามติด ชิดหทัย
คอยมาย้ำ คอยมาทำ ให้มอดไหม้
แล้วหัวใจ จะทน หรือจนใจ

อยากดับไฟ ข้างใน ให้หายร้อน
ที่ใจก่อน ควรทำ จงจำไว้
ดับตรงไหน ที่ใคร ก็ไม่ได้
กลางหัวใจ ก่อกำเนิด เกิดระทม

ตั้งสติ ดับไฟ ในใจนี้
ด้วยฤดี ที่สว่างทางสุขสม
ดับด้วยคิด ดับด้วยใจ ไฟอารมณ์
ค่อยค่อยข่ม บ่มฟื้น คืนความฝัน

ไปตรงนั้น ตรงที่มัน เกิดปัญหา
ในอุรา ของเรา เพียงเท่านั้น
หน้าไหนไหน จะดับได้ ไม่มีวัน
น้ำตาฉัน จะดับไฟ ในใจเอง

น้ำที่ไหน คงดับมันไม่ได้
น้ำในตาเท่านั้น