25 กุมภาพันธ์ 2548 21:15 น.
ketana
ถึงร้าวราน รันทด แสนหดหู่
จงแหงนดู จันทร์กระจ่าง กลางเวหน
มิสิ้นไร้ ไม้ตอก ดอกผู้คน
เพียงอดทน ตั้งสติ พิจารณา
คราวดวงเดือน มืดลับ พลันอับแสง
เหมือนสิ้นแรง ร่วงโรย ต้องโหยหา
อยากให้อยู่ เคียงดาววับ ประดับประดา
นับเวลา นั่งคอย เจ้าค่อยคืน
โชคชะตา กำหนด บทชีวิต
ไม่ลิขิต หมองหม่น จนสุดฝืน
คงไม่มี แต่ช้ำ ให้กล้ำกลืน
ความเริงรื่น ชื่นบาน ไม่นานมา
เหมือนจันทรา ถูกบดบัง ยังค่อยแย้ม
คืนข้างแรม ยังผ่าน นั่นแหละหนา
ค่อยสว่าง พราวพร่าง กลางนภา
อร่ามฟ้า แสงนวล รัญจวนใจ
อย่าท้อแท้ แค่ก้าว เอาความกล้า
พลิกชะตา สู้ต่อ ขออาศัย
มีแสงจันทร์ ส่องวีถี ที่จะไป
เพื่อทางใหม่ หัวใจ ได้ก้าวเดิน
20 กุมภาพันธ์ 2548 20:23 น.
ketana
เก็บกิ่งไม้ ทีละน้อย ค่อยสะสม
มาผูกปม มัดเชือก เลือกจะสร้าง
เป็นแพน้อย ล่องวิถี นทีทาง
ที่กั้นขวาง ระหว่างฝัน ที่มั่นคง
มือจับถ่อ เลี้ยวลัด ตัดคุ้งน้ำ
เอาหวังนำ ชีวี ไม่มีหลง
สายชลเชี่ยว เกรี้ยวกราด หยัดยืนยง
ทรนง มิแพ้พ่าย ภัยนานา
มหาสมุทร ธารกระแส แผ่ไพศาล
ท้องละหาร ลึกนัก ยากค้นหา
หากจะหยั่ง คะเนใต้ สายธารา
ไม่เกินกว่า มนุษย์ ยื้อยุดดู
ที่ลึกล้ำ เหลือพรรณา ว่ายากค้น
คือกมล คนนั้น มันอดสู
หากหย่อนเชือก เถลือกลง คงพร่างพรู
ยากจะรู้ ว่าสุด หยุดที่ใด
โล้ล่องลม คลื่นโถม โหมกระหน่ำ
หัวคะมำ เจ็บแปลบ แทบตักษัย
ละล่องลอย อยู่นาน ตามธารไป
แพผูกไว้ ปริแยก แตกจากกัน
พยุงกาย ชะเง้อ เผื่อเจอฝั่ง
กายกำลัง เริ่มล้า ขาแขนฉัน
จะลอยคอ อย่างนี้ ได้กี่วัน
เห็นแลั่วนั่น ดอนแดน ผืนแผ่นดิน
ถึงชายฝั่ง เดินโขยก ขึ้นโตรกผา
โอ้ชีวา ลมหายใจ ยังไม่สิ้น
ลมหายใจ จะแซ่ว แผ่วรวยริน
เห็นก้อนหิน จารึก บันทึกความ
จงอย่าคิด ทำการใหญ่ หากไม่พร้อม
จงจำยอม สู้ทน คนเหยียดหยาม
จงกล้ำกลืน ถ้อยคำ ย่ำประณาม
จงก้าวข้าม ความหลัง ครั้งภินทร์พัง
แพกระจ้อย น้อยนิด หรือคิดการ
ล่องลำธาร กว้างใหญ่ ไปสู่หวัง
ไม่ประมาณ ว่าห่างเหิน เกินกำลัง
จึงพลาดพลั้ง ไม่ถึงฝั่ง อย่างตั้งใจ
18 กุมภาพันธ์ 2548 17:15 น.
ketana
กลางขุนเขา คีรี ผีปันน้ำ
หน้าที่ทำ คุ้มภัย ไทยทั้งผอง
อาณาเขต ประเทศแคว้น แดนขวานทอง
คอยปกป้อง เชื้อชาติ อธิปไตย
ทนยืมยาม กอดปืน ในคืนหนาว
มีเพียงดาว ที่วับวับ ระยับไหว
สติมั่น พร้อมรับ กับผองภัย
ดำรงค์ไว้ คือหน้าที่ พร้อมพลีกาย
เจ็ดวันครั้ง ทางการ ท่านส่งของ
เพียรเฝ้ามอง ถามไถ่ ถึงจดหมาย
ที่ตัวฉัน เพ้อพร่ำ คำบรรยาย
ว่ามากมาย ความรู้สึก นึกถึงเธอ
แค่ข้าหลวง จนจน คนต่ำต้อย
ได้เพียงร้อย อักขะรา มาเสนอ
เพียงสื่อสาร ข้อความ อันเลิศเลอ
แค่ละเมอ ในจดหมาย ด้วยลายมือ
ส่งถึงเจ้า ขวัญใจ ใยทำเฉย
ไฉนเลย ลืมกัน อย่างนั้นหรือ
ฤเป็นกัน อย่างนั้น ชาวบ้านลือ
คุยมือถือ ทิ้งจดหมาย มิใส่ใจ
ฉันเป็นเพียง นักสู้ อยู่ภูธร
ยังอาวรณ์ ข่าวคราว เจ้าไปไหน
หากมีสุข เริงระรื่น ชื่นกับใคร
แค่บอกให้ รู้บ้าง อย่างหมางเมิน
ทนกอดปืน ยืนยาม ทุกค่ำเช้า
ข้อความเรา จืดจาง จึงห่างเหิน
อยู่เดียวดาย แม้เศร้า เหงาเหลือเกิน
ถึงนานเกิน แค่ไหน ได้แต่รอ
จดหมายจาก แนวหน้า ถึงแนวหลัง
เพียงความหวัง มีบ้าง อย่างใจขอ
จากแนวหลัง ตอบรับ กลับก็พอ
หน้าที่ทำ มิท้อ สู้ต่อไป
15 กุมภาพันธ์ 2548 21:33 น.
ketana
คงเป็นเรา โง่งม จึงขมขื่น
เห็นเขายื่น ไมตรี มีมาให้
นึกว่าคือ ความรัก จากหัวใจ
หลงฝันใฝ่ คิดไป ไกลเกินจริง
ยิ้มกรุ้มกริ่ม รู้สึก นึกผยอง
คึกคะนอง ชีวี ดังผีสิง
เลิกเหน็บหนาว มีเขา เฝ้าแอบอิง
คือทุกสิ่ง เปรียบสรรค์ ท่านประทาน
มองไปถึง หนทาง ที่ข้างหน้า
ลืมเวลา ลืมทุกข์ สนุกสนาน
นึกว่าสุข อยู่กับฉัน นิรันดร์กาล
จึงซาบซ่าน คิดฝัน มั่นอัตตา
มารู้ตัว ที่แท้ แค่สงสาร
ทรมาน กายทรุด สุดเหว่ว้า
หรืออาภัพ จึงเป็นเหตุ เวทนา
ใช่สัญญา ที่ฉันเขลา เฝ้าตามทวง
ช่างไม่เจียม กะลาหัว ตัวเองบ้าง
คิดเข้าข้าง คิดไป จนใหญ่หลวง
เขามิได้ ทำผิด คิดหลอกลวง
จึงหลงห้วง เพ้อรำพัน มันคนเดียว
ตักน้ำใส่ กระโหลก ชะโงกดู
น่าอดสู ดวงแด ใครแลเหลียว
ไหนจะมี สัมพันธ์ มั่นกลมเกลียว
มาข้องเกี่ยว เหนี่ยวรั้ง ทั้งหัวใจ
อยู่กับดิน เกลือกทราย อย่าหมายฝัน
อยู่อย่างนั้น อยู่มัน อย่าหวั่นไหว
อยู่กับฝัน เดียวดาย ไม่อายใคร
อยู่มันไป อย่างรันทด จนหมดลม
10 กุมภาพันธ์ 2548 18:19 น.
ketana
มองผู้คน มากมาย เดินขวักไขว่
บ้างก็ใส่ อาภาณ์ ของสูงค่า
เครื่องประดับ แวววับ งามจับตา
หาซื้อมา ด้วยค่า ราคาแพง
บุคคลิก มาดมั่น ท่านผู้นำ
เฝ้าครวญคร่ำ จดจำ ทำกำแหง
เลียนแบบเขา เอาบ้าง อยากแสดง
มิระแวง ว่าดีร้าย อย่างไหนจริง
ชายอีกหนึ่ง ขมุกขมัว ตัวมอมแมม
เดินรอนแรม เก็บของเก่า ที่เขาทิ้ง
บ่าแบกถุง รุงรัง ยังประวิง
เก็บบางสิ่ง ซุกแอบ แนบข้างกาย
มองดูผิด สังเกตุ หาเหตุผล
ใยลุกลน รีบร้อน ซ่อนกลัวหาย
ตามไปดู สงสัย จะได้คลาย
มีเรื่องร้าย หรือไร อย่างใจเชื่อ
สิ่งที่เห็น ผิดคาด อนาถแท้
เป็นเพียงแค่ เศษอาหาร คนกินเหลือ
ให้ลูกน้อย ต่อหายใจ ได้จุนเจือ
พอจะเอื้อ ชีวิตไป ได้อีกวัน
เป็นอะไร ไปเล่า เจ้าสมอง
จึงได้มอง มิคิด จิตหุนหัน
ตัดสินคน จากรูปกาย อย่างไรกัน
สายตานั้น ลวงหลอก บอกสิ่งใด
เห็นเพียงเปลือก เสือกคิด พิพากษา
ตีคุณค่า แค่ที่เห็น เป็นไฉน
เปลือกสวยงาม ไม่รู้ซึ้ง ถึงข้างใน
อาจจะใช่ ถูกหรือผิด คิดเอาเอง
จงอย่าเชื่อสายตา
สิ่งที่เห็นอาจคิดว่าใช่ สิ่งที่เป็น
แล้วสิ่งที่คิดว่าเป็น แน่ใจหรือว่าใช่
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟketana
หน้าส่วนตัว
921
