17 ตุลาคม 2551 09:12 น.
KIRATI
ขวัญเอย.......เชยขวัญเรียง..... เคียงรับคืน ..... สู่ขวัญ
หอมกลิ่นกรุ่น...อุ่นอัน..... ขวัญพราก....จากห่างหาย
เชยแนบอุ่น...ไอแห่งรัก..... จากตัก..... มิรู้คลาย
ตักแทนหมอน....เพียงนอนหมาย... ว่าได้คืน.....สู่รัง
ลงเอนเพียง.....แนบอิง..... พิงหลัง....แตะพื้น
สัมผัสละมุน.... อุ่นคืน... สุขชื่น.... ดั่งความหลัง
สุดใดฤา.....จะอาจเปรียบ.... เทียบประดุจ.....ได้ดัง
รักของแม่.... ที่จีรัง.... ยั้งยืน.... ไปชั่วกาล
รักแม่..... เพราะแม่รัก....นั้นจริงแท้..... แน่สุด
เป็นรักอัน.... บริสุทธิ์.... ที่สุดแสน..... ไพศาล
ตั้งแต่ครรภ์...... จนลืมตา.... โตใหญ่มา.... จนวายปาน
รักของแม่.....จะยืนนาน.... ไม่มีสิ้น.....ไปจากใจ
ยามเมื่อไกล..... ไปจากบ้าน..... นานแสน.... สู้โลก
เผชิญทั้งสุข..... ทุกข์โศก..... ทั้งโชคดี... และร้าย
หวนกลับคืน... สู่หมอน.... นอนหนุนตัก แม่ผ่อนคลาย
เสมือนหนึ่ง..... ว่าได้หวน.... กลับคืน..... สู่อุทร....
///// รักแม่จังเลย//////
16 ตุลาคม 2551 16:11 น.
KIRATI
อาลัยเจ้าฟ้ากัลยา
หยาดฝนพร่ำ...ดั่งร่วมริน...................................น้ำตา...
ว่า..เอย..เจ้าแก้วกัลยา.......................................ตักษัย
สูญสิ้นโศก...ด้วยลาลับ.......................................กลับไป
สู่ห้วงสวรรค์...นภาลัย........................................นิรันดร์
น้ำพระทัย...ล้นรินใจ.........................................ทั้งชาติ
อนงค์นาถ...นิราศคืน........................................สวรรค์
พระการุณ...เปี่ยมด้วยคุณ.................................อนันต์
น้อมเกล้าพลัน...ส่งเสด็จ....................................พระกัลยา
พระผู้บุญใน...ราชสกุล......................................สูงศักดิ์...
สืบเชื้อวงศ์...องค์กษัตริย์..................................รักษา
สยามประเทศ...เขตอาณัติ.................................พัฒนา
พระอนุชา...๒ กษัตริย์......................................ขัติยะวงศ์
สายพระเนตร...สมเด็จย่า.................................หล่อหลอม
จึงทรงพร้อม...น้อมนำตาม.................................ธ ประสงค์
ฤทัยเปี่ยม...พระเมตตา....................................ทุกองค์
จนไทยยั้ง...ยืนยง............................................คงนาน
แก้วกัลยา...พระพี่นาง.....................................จอมกษัตริย์
ดุจดั่งรัตน...มณี...............................................ที่สืบสงค์
แก้วพลัง...ที่พร้อมนำ......................................ราชวงศ์
พระราชันย์...ทรงดำรง....................................นำไทย
พระสิ้นแล้ว...ดั่งเกราะแก้ว.............................พระภูมินทร์
สยาม...นฤบดินทร์..........................................หลุดหาย
ขอถวาย...ความจงรัก......................................ด้วยใจ...
พระราชหฤทัย...จงเปี่ยมไป............................ด้วยพลัง...
ขออย่าทรง...อาดูรจิต......................................ท้อแท้...
อย่าทรงแพ้...ความโศกเศร้า..........................สิ้นหวัง...
ขอปวงเทพ..เทวาประทาน................................พลัง...
ขอพระองค์...จงทรงยัง....................................เยือกเย็น
ข้าพระบาท...แม้จักน้อย.................................ต้อยต่ำ...
ฝ่าพระบาท...พระทรงธรรม............................มองเห็น...
ข้าพระบาท...ขอถวาย.....................................จิตเป็น...
ที่ดับเข็ญ...ทุกข์ทั้งมวล....................................ด้วยภักดี...
16 ตุลาคม 2551 15:27 น.
KIRATI
เกล็ดขาวๆที่โปรยปราย...จากฟ้า... เกล็ดแล้วเกล็ดเล่า...
ปกคลุมพื้นเขียวๆของใบหญ้า...ไม่เว้นแม้แต่...ก้านกิ่งใบของต้นไม้...
ในสายตาของฉัน...ตอนนี้....แทบจะไม่เหลือสีอื่นใดเลย นอกจากสีขาว....
มันดูแปลกตา ดูแล้วชวนให้ใจสงบ....จากสีขาวนั้น....
แต่กายของฉัน....มันกลับสั่นสะท้าน...มันช่างหนาวเหน็บ...
เย็น...และชาจนมือไม้แข็งไปหมด....
ใจ....ยังอยากจะนั่งชมนอนชมสีขาวนั่น....ให้นานตราบนาน
แต่กายมันก็ยิ่งจะสั่น....เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ....
เฮ้อ....คิดแล้วแค้นใจนัก....
ทำไมหนอ....เมื่อใจฉันมันได้พบกับสิ่งที่พึ่งพอใจแล้ว.....
กายมันกลับไม่เป็นดั่งใจเอาเสียเลย....
ในสายลมที่แสนจะเหน็บหนาว....
พลัน...ฉันก็นึกขึ้นมา...คงเพราะกาย...
มันไม่ชิน มันไม่ประสา...กับสิ่งที่ใจปอง....
ก็เพราะเจ้าของ...มันไม่เคยฝึก...ให้มันรวมกันเป็นหนึ่งเดียวเลย....
ณ ที่แห่งนั้น....สีขาวนั้น....มันไม่ธรรมดาเลย....
แม้ว่า....มันจะสามารถทำให้หัวใจของใครๆเป็นสุขได้....ก็จริง
แต่ก็ไม่ค่อยจะเห็นว่า....จะมีใคร....
ที่จะยอมหยุดอยู่นิ่งๆ เพื่อชมความงามเหล่านั้น.....ได้นานๆ
ถ้าฉันไม่รู้มาก่อนว่า....เจ้าเกล็ดสีขาวนั้น เรียกว่า หิมะ
ฉันก็คงต้องคิดหาคำเรียกอะไรสักอย่าง....เพื่อเรียกมัน...
แปลก.....ที่จู่ๆ...ฉันกลับนึกคำขึ้นมาได้คำหนึ่ง.....
คำนั้นคือคำว่า ธรรมะ
สาธุ.....เอวังแล้ว...เจ้าเอย.....อิอิ
16 ตุลาคม 2551 10:59 น.
KIRATI
กอไผ่............กอดเกาะกิ่ง.............มิเกรงกริ่ง......เพราะเกี่ยวเกาะ
ไหวเอนเอียง.........เพียงเพราะ...........ที่ก่ายเกาะ.......กิ่งก้านใบ
ลมแรง..........พัดกระชาก...........หมายจะลาก...........โคนลำไผ่
กอไผ่..........ไม่หวั่นกลาย............เพราะกิ่งก่าย...........ต้านสายลม
ลำต้น........โยกตามลม........พรมพลิ้วฝืน.........ยืนตระหง่าน
ลำเดียว.........ยืนทัดทาน........คงมินาน............หักโคนลง
ควรนึก.......และตรึกตรอง......ถึงครรลอง.......ปองประสงค์
เรื่องไผ่........รับแรงลม.......สามัคคี.......ของเราเอง
ความรัก.........ใคร่สมัคร.........สามัคคี..........จากก่อไผ่
ต้านทาน.......พายุร้าย.........จากพระพาย........ที่น่าเกรง
เชื้อชาติ.........ชาวชนเผ่า........อย่างผองเรา.........ถูกข่มเหง
ร่วมต้าน.........อย่างไม่เกรง......ใครข่มเหง........เช่นไผ่ก่อ
Calendar
Lovers
31 คน เลิฟKIRATI
หน้าส่วนตัว
1130
