8 กันยายน 2554 10:47 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
มองเห็นชุดนักร้องที่ต้องใส่
อยากร้องไห้ใส่กระจกห้าหกหน
ฟ้าคงอยากพิสูจน์หาค่าของคน
จึงให้หนูเกิดมาจนทนเจียมใจ
ฟ้าบีบกดเพื่อทดลองเรื่องของฟ้า
แต่ห้ามมือแขนขาหนูไม่ได้
มีสิ่งเดียวที่ฟ้าต้องปราชัย
คือบังคับให้หนูไปขอใครกิน
ส่องกระจกทาแป้งนั่งแต่งหน้า
ทั้งรู้ว่าออกไปรับคำติฉิน
คำเหยียดหยันนั้นไม่ใช่ไม่ได้ยิน
ศิลปินชั้นต่ำสู้ทำใจ
ไร้โอกาสจะป่ายปีนบินที่สูง
ไปแทรกฝูงเหมหงส์กรงทองไหน
ชุดวาบหวิวร้อนแรงล้อแสงไฟ
แลกเงินบาทเงินใบให้มารดา
ชุดนักเรียนชุดนักร้องสองชุดนี้
ต่างกันที่คนตั้งกฎกำหนดค่า
ชุดนักร้องอาทรให้ได้เงินมา
เพื่อซื้อชุดนักศึกษาใส่มาเรียน
ชุดเปลี่ยนภาพเพลงเปลี่ยนลุคปลุกกระแส
หัวใจแท้มาจากไหนไม่เคยเปลี่ยน
สองหูชาคำตำหนิถากติเตียน
แต่ถ้าเรียนอย่างเดียวแม่อดตาย
ไม่คิดยืมแข้งขาใครมาเต้น
ในเธคผับก็ลับเร้นใช่เห็นง่าย
ไปร่ำเรียนชุดที่สวมสำรวมกาย
ไม่เคยเต้นยั่วชายกลางไฟแดง
แม้นมนุษย์เลือกเกิดได้ขอรวยล้น
ไม่ขอจนทนโศกให้โลกแกล้ง
เที่ยวยุโรปใส่ขนมิงค์ทิ้งชุดแดง
ไม่ต้องแสร้งยิ้มให้ใครประณาม
ผิดหรือถูกตระหนักรู้อยู่ในจิต
ถูกหรือผิดรู้แก่ใจไม่คิดถาม
ในมุมมืดมากมายภาพไม่งาม
ถูกเหยียดหยามเพราะไม่รอขอใครกิน
*ไม่ต้องการ
ความสงสารปานใดจากใครสิ้น
ไม่ชอบมีชีวิตติดแผ่นดิน
โดยถูกหมิ่นถูกสมเพชเวทนา
ไม่คิดง้อขอใครให้ช่วยเหลือ
ความจุนเจือจากใครไม่เคยหา
ไม่หวังให้ใครย้อมกล่อมอุรา
เรื่องพึ่งพาอาศัยไม่ต้องการ
หนูกราบพระแล้วก้มกราบชุดนักร้อง
ช่วยปากท้องให้มื้อนี้มีอาหาร
หน่วยกิตครบเรียนจบตรีมีการงาน
จะแขวนไว้เป็นตำนานคนเคยจน
โลกใช่มีเพียงสีดำหรือสีขาว
โลกปวดร้าวมีหลายสีน่าสับสน
โลกไม่ใช่เพียงคนรวยที่เป็นคน
โลกยังมีคนจนที่หายใจ
โลกหลากสีหมุนไปไม่เคยหยุด
ไยมนุษย์หยุดกันลงน่าสงสัย
โลกมีคลิปอีกเป็นล้านบานตะไท
แต่เหตุใดหนูโดนเพียงคนเดียว
8 กันยายน 2554
โดนมาเยอะแล้ว ขอกำลังใจให้เธอบ้าง
--------------------------------------------------------------------------
หมายเหตุ : * บทกลอนตัดจาก บทกวีของ วนิดา สถิตานนท์ เพื่อศักดิ์นักสู้ จากหนังสือเรียนภาษาไทย ม.ปลาย หลักสูตร 24
26 สิงหาคม 2554 10:02 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
โลกนี้คือกรงขังไก่รอไปฆ่า
พวกไก่บ้าก็แบ่งชั้นกั้นวิถี
แบ่งไก่ฟาร์มไก่บ้านพันธุ์ไก่ตี
บางอวดกันขนฉันนี้สีแพรวพราว
บ้างเสียดสีด้วยเสียงขันสันดานไก่
เการิ้นไรแย่งไสเสือกจิกเปลือกข้าว
ขัดแย้งหน่อยต่อยตีมีเรื่องราว
เข้าใจว่าชีวิตยาวหนอไก่กา
อยู่ในกรงโลกเดียวกันยังฟันฟาด
ลำพองใจในชาติอนาถา
ว่ากูถูกมึงผิดอนิจจา
พวกไก่บ้าจุดสุดท้ายตายทั้งกรง
24 กรกฎาคม 2554 00:15 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ถึงคุณพี่ไม่รักช่างคุณพี่
ขอแค่เพียงน้องนี้มีสิทธิ์หวัง
วาดวิมานสวยงามเพียงลำพัง
พูดไม่ได้ไอไม่ดังดั่งใครใคร
จบมาหลาย พ.ศ.แค่ ม.สาม
เรื่องความงามยังไม่รู้ซ่อนอยู่ไหน
หากว่าพี่ไม่คิดจ้องมองด้วยใจ
ทั้งชาตินี้พี่คงไม่เห็นความงาม
แม้ใจพี่ยกให้ใครหรือให้หนู
ใจกระดากอยากรู้ ไม่อยากถาม
ไม่เดินเคียงแต่ใจท้อขอเดินตาม
วุฒิ ม.สาม ไม่กล้าพ้อ ม.เอกชน
ทำงานอยู่ร่วมที่มาปีเศษ
ไม่เซย์เยสแบ่งเศษใจให้สักหน
ปากใช้ยิ้มไม่กล้าขอเพราะยากจน
กลัวพี่ทนไม่ไหวคิดย้ายงาน
ขอฮักอ้ายเพียงฝ่ายเดียวข้าวเหนียวนึ่ง
ฮักซาบซึ้งเดือนรักปีผีรักศาล
นกรักฟ้าปลารักน้ำห้ามต้านทาน
หน้าไม่หวานแต่เชื่อได้ไม่หลายใจ
ฮักอ้ายแล้วเข้าแถวรอไม่พ้อบ่น
ผิวดำเหมือนไฟลนใจหม่นไหม้
วุฒิ ม.สาม เขียนคำรักตามหลักไทย
เหมือนกาฝากรักต้นไม้ไม่เปลี่ยนแปลง
จนตรุษจีนปีใหม่ได้พ้นผ่าน
เลยสงกรานต์พี่ยอดรักยังปากแข็ง
ก็จะรอต่อไปไม่คลางแคลง
ขออย่าแจกใบแดงคนยืนคอย
มองรถเมล์จอดรับอยู่ร้อยสาย
แต่รถใจไม่จอดป้ายให้ท้อถอย
สุขจะรอทรมานการเลื่อนลอย
ขออย่างน้อยได้เจอพี่ที่ทำงาน
แทบไม่อยากพักปิดอาทิตย์เสาร์
มันแสนเหงาตอนลาลับจะกลับบ้าน
ไม่อยากมีหยุดชดเชยวันแรงงาน
เสียเวลาจะทำการแอบลอบมอง
ขอมีสิทธิ์คิดฮอดอ้ายสายยันค่ำ
เป็นประจำก่อนนอนกอดหมอนหมอง
จนกรอบเกรียมเจียมบอดี้ไม่มีทอง
จะห้อยคล้องแข่งเขาสาวบิ๊กอาย
ถึงคุณพี่ไม่รักช่างคุณพี่
ใจดวงนี้ที่ให้ไปไม่เสียหาย
จนก็เจียมเตรียมผูกแขนแฟนพี่ชาย
ไม่ตัดพ้อขอฮักอ้ายเพียงฝ่ายเดียว
18 เมษายน 2554 16:30 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ผ่านหนาวร้อนนอนอดทนกี่ฝนฟ้า
จนตีนกากรีดแก้มแกมรอยเฉา
รอยยิ้มยับเหมือนสะท้อนคราอ่อนเยาว์
ว่าชายหนึ่งวอนเว้าให้เฝ้าคอย
มาผูกบ่วงดวงใจก่อนไกลจาก
ด้วยลมปากหวานฉ่ำเหมือนน้ำอ้อย
ร่างสัญญาว่าด้วยรักอันหลักลอย
ทิ้งแหวนน้อยรัดนิ้วนางก่อนห่างไกล
ทุกวันนี้แหวนน้อยของอ้ายนั้น
คอยปิดกั้นไม่ให้สนชายคนไหน
ใช่รัดนิ้วแหวนนั้นมันรัดใจ
รัดตัวนางนี้ไว้รอพี่ชาย
จนฝนสาดแดดส่องมองกระจก
ช้ำในอกเห็นรูปใจวูบหาย
รอพี่จนความชรามาเยือนกาย
เริ่มจะหมดความหมายแห่งความงาม
นับแต่นี้เป็นต้นไป ขายไม่ออก
ผมเริ่มหงอกจากหนึ่งเส้นเป็นสองสาม
รอยย่นยับนับวันมันลุกลาม
เกินจะห้ามจะต้านทานกาลเวลา
ตำรวจครูลูกกำนันขอหมั้นแต่ง
เงินหลายแบงก์ไม่เปลี่ยนปลิ้นถวิลหา
พ่อแม่ปลอบเห็นลูกสาวเบื่อข้าวปลา
เขาหลอกเจ้าแล้วลูกจ๋าอย่ารอเลย
เกาะลูกกรงหน้าต่างห้องมองบ้านอ้าย
ไยบอกรักมักง่ายเล่าชายเอ๋ย
เพื่อนบ้านลือว่าพี่ชายได้เมียเชย
ไปเป็นเขยเถ้าแก่มีโรงงาน
พวกเพื่อนสาวเอาผัวได้ลูกสอง
นางใส่ซองน้องนุ่งยันลูกหลาน
เดินสายรับของชำร่วยช่วยแต่งาน
เอากลับบ้านมาวางเรียงหัวเตียงนอน
หยิบกรอบรูปภาพเก่าเราทั้งคู่
ขึ้นมาดูสมัยนางยังหน้าอ่อน
เห็นรูปพี่ทีไรใจขุ่นงอน
หรือจะแต่งนางตอนนอนโลงเย็น
เด็กเรียกแม่ เรียกป้า หน้ายับยุ่ง
ไหนล่ะลุงผัวป้า หาไม่เห็น
ครีมหน้าใสหน้าขาวทาเช้าเย็น
หรือล้อเล่นให้น้องต้องแก่ฟรี
ลืมชุดไหมในตู้อันอู้อับ
ไปลักหลับสาววัยรุ่นหุ่นเกาหลี
หลอกสาวแก่ผัดหน้าทั้งตาปี
จนหน้านี้ถูกแย่งซีนด้วยตีนกา
มันใจน้อยยังไงก็ไม่รู้
ร้องไห้อยู่ในกรงรักคนปากกล้า
นั่งหน้ายับ นับ พ.ศ. รอเวลา
หมดอายุคำสัญญาว่าห่วงใย
หมออาจทึ้งดึงหน้าผ่าเย็บหนัง
แต่ความหวังดึงตอนแก่แก้ไม่ไหว
หลอกให้รอแล้วเดินสายไปหลายใจ
รู้ไหมใครขึ้นคานเพราะการคอย
5 เมษายน 2554 16:05 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ออฟเอ๋ย ออฟฟิศ
มีความคิดมีความอ่านมีปัญหา
มีวิพากษ์มีวิจารณ์มีปัญญา
มีอิจฉามีเรื่องมีเคืองกัน
มีวางเฉยมีมองจ้องจับผิด
มีประดิษฐ์มีประจบมีขบขัน
มีรอยยิ้มมีน้ำตาสารพัน
มีเธอฉันมีพวกมันมีพวกเรา
มีนินทากาเลมีเสแสร้ง
มีอ่อนแข็งมีตลกมีโศกเศร้า
มีปกป้องมีพ้องพรรคมีหนักเบา
มีใหม่เก่ามีลูกรักมีลูกชัง
มีมากมายหลายหลากมีปากเสียง
มีอคติมีลำเอียงมีหน้าหลัง
มีคลาดเคลื่อนมีเบือนบิดมีปิดบัง
มีคำสั่งมีคำสอนคำติชม
มีโต๊ะใหญ่มีโต๊ะเล็กมีเซคชั่น
มีฝ่าฟันมีฝ่าฝืนมีขื่นขม
มีเก็บกดมีระบายมีระบม
มีประเมินมีผลักล้มมีผลักดัน
“ที่ทำงาน” ก็คือที่ฉันทำงาน
ฉันไม่พาลจับผิดคิดเดียดฉัน
เธอดีมาฉันดีไปไม่ว่ากัน
เล็กน้อยนั้นจงอภัยอย่าใหญ่โต
ถึงแตกต่างอย่าแตกแยกให้แตกร้าว
ช่วยบอกกล่าวเจรจาอย่าโมโห
เบื่อรบราพวกขุดคุ้ยข่มคุยโว
ใครทำโง่ก็ตาม ฉันทำงาน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
3496
