เส้นด้ายเย็บไตรรงค์

วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์

เย็บธงไทย ไว้รับขวัญ ทหารกล้า
เฉลิมแปด-สิบพรรษา มาฉลอง
คิดถึงชุด พรางเขียว ชวนเหลียวมอง
ผัวจากห้อง นี้ไป ต้านไพรี 

เหมือนปลายปืน ยื่นปราด มาซัดเปรี้ยง
ได้ยินเสียง ข่าวร้าย ใจป่นปี้
ระเบิดดับ ร่างดิ้น ไร้ชิ้นดี
เลือดกายย้อม เครื่องแบบพี่ เป็นสีแดง

ใจเมียลูก ถูกปลิด โรงเรียนเปิด
เหมือนระเบิด ฉีกใจ ไร้เข้มแข็ง
ผัวไปลับ ไม่กลับคืน มากลืนแกง
สิ้นเรี่ยวแรง หวนมากอด ตลอดกาล

ปืนศัตรู ไล่ซัด เลือดสาดซบ
สนามรบ โอบร่าง ทหารหาญ
นอนกอดปืน สะอื้นหนาว แสนร้าวราน
ปกป้องบ้าน แผ่นดิน ถิ่นมารดา

ใครต่อใคร ได้นอนเคียง เตียงนุ่มอ่อน
ผัวฉันนอน คอขาด หวาดผวา
เคียงศพเพื่อน เกลื่อนกลาด ดาษดา
ไร้เครื่องราชฯ หยาดระย้า ประดับกาย

วีรบุรุษ ในครัวเรือน ถูกเฉือนเชือด
ชโลมเลือด เชื่อมรอยแยก แตกสลาย
ชาติศาสน์กษัตริย์ เลิศล้ำ ห้ามทำลาย
ดั่งเส้นด้าย เย็บไตรรงค์ เป็นธงเดียว

แสนสังเวช สองมือเมีย เสียคนรัก
สิ้นวาสนา จะได้ซัก ชุดพรางเขียว
ทอดสายตา อ้างว้าง มองทางเทียว
ชายเด็ดเดี่ยว จากไป รบภัยพาล

ไม่ยอมให้ ธงชาติอื่น ในผืนหล้า
มาโบกพลิ้ว ปลิวสง่า เหนือทัพฐาน
เป็นชายแท้ รักษายศ ด้วยวิญญาณ
ใช่เพียงแต่ง ยศทหาร อันพราวพราย

ห่มร่างกาย ด้วยไตรรงค์ ส่งสวรรค์
ลูกใจเสีย เมียใจสั่น ขวัญสลาย
หัวอกเมีย เสียผัวรัก จากไปตาย
อยู่ชายแดน แสนเดียวดาย กว่าชายใด

ใจวูบหาย ดั่งปลายเข็ม เย็บธงชาติ
ปักพลั้งพลาด แทงทรวง เลือดร่วงไหล
รอรับศพ ชายชาญ ทหารไทย
อยากกลั้นใจ ตายดับ กับสามี

14 พฤษภาคม 2550

ขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งกับครอบครัวผู้สูญเสีย
ขอให้ดวงวิญญาณทหารกล้าจงไปสู่สุคติ