ดั่งน้ำฝนนั้นเป็นมาตรวัดน้ำใจ

วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์

ณ วันนี้บ้านเราเริ่มหนาวแล้ว 
แต่เพื่อนแก้วยังเปียกจนเกินทนไหว
ไม่มีแม้แต่ฟืนจะก่อไฟ 
หนาวหัวใจไร้อาหารขาดอาภรณ์

วางความสุขส่วนตัวมาตามข่าว 
ปลอบใจร้าวคราวโชคร้ายสุดไถ่ถอน
เพื่อนตกยากวิบากกรรมจำแรมรอน 
ไปหลับนอนต่างสถานทิ้งบ้านเรือน

หนาวลมหนาวยังจมน้ำซ้ำความหนาว 
จงทนร้าวหนาวสนิทอีกนิดเพื่อน
ความช่วยเหลือจากเพื่อนไทยจะไปเยือน 
แสงศรัทธามิพร่าเลือนยังเตือนใจ

ได้ยินทุกคำขอคำโหยหวน 
ฟังคำขานอ่านคำครวญชวนหวั่นไหว
ได้ยินแม้แต่เสียงเต้นของหัวใจ 
ของเพื่อนไทยที่เจียนตายในสายชล

ยิ้มสู้ไว้เถิดหนอพ่อไม่ทิ้ง 
เพื่อนไทยยิ่งไม่ทิ้งไทยให้หมองหม่น
ขอร่วมสู้สู่ความหวังอย่างอดทน 
ดั่งน้ำฝนนั้นเป็นมาตรวัดน้ำใจ

หยิบสายลมมาผูกแขนเพื่อสู่ขวัญ 
ให้เพื่อนนั้นแกร่งกล้าอย่าหวั่นไหว
แม้พรุ่งนี้น้ำจะลดจนหมดไป 
แต่น้ำใจยังท่วมท้นกมลเรา   

8 พฤศจิกายน 2554