16 สิงหาคม 2547 13:15 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
พักลงที่ตรงนี้ ฉันมีแต่ความเหงา
มุมมืดคืนไร้เงา ความเศร้าจงล่องลอย
อยู่เดียวก็แค่เหงา ขาดเขาก็แค่หงอย
อย่าเสียเวลาคอย หลุดลอยจงปล่อยไป
ยังสู้อยู่ตรงนี้ ไม่หนีไปอยู่ไหน
มั่นใจว่าหมดใจ ตัดได้ทุกเรื่องราว
ปล่อยวางทุกทุกสิ่ง ความจริงที่ปวดร้าว
อุ่นอิงผิงดวงดาว ไอหนาวคือเพื่อนแท้
พักฟื้นบนผืนทราย อุ่นกายดังผืนแพร
ทุกข์ใดไม่ต้องแล แลเพียงแต่แววดาว
เอาคลื่นเป็นผืนผ้า ยามฟ้าอากาศหนาว
ฟองใสที่พรายพราว เพราะเพียงเสียงดนตรี
สะพานพระจันทร์เจ้า พาเราหลบหลีกหนี
ทุกข์ตรมถมทวี หลบลี้ทุกเรื่องราว
ไอหมอกพะพราวพร่าง น้ำค้างโปรยกลางหาว
ก้าวเดินสู่แดนดาว ไม่ร้าวกับเรื่องใด
สายลมที่อ่อนหวาน สายธารที่อ่อนไหว
ทะเลและเรือใบ ยังเพลินเริงระบำ
คลื่นเสียงที่เรียงคีย์ นาวีเพลินเพลงพร่ำ
หมอกมัวม้วนตัวรำ เปลือกหอยร่วมเรียงราย
สรรพสิ่งยังเหมือนเก่า แต่เราสิขวัญหาย
เขามาเพียงร่างกาย แต่จากไปพร้อมใจเรา...
16 สิงหาคม 2547 13:11 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ฉันใช้หัวใจเขียนคำว่ารัก
สะกดเบานักแต่หนักความหมาย
พูดถึงคำ รัก ยากอธิบาย
มันเริ่มเลือนหายไปจากใจเธอ
ความรักของฉันนั้นยังหายใจ
และมีเก็บไว้เพื่อเธอเสมอ
ชีวิตฉันใช้คือชีวิตเธอ
คิดได้ก็เก้อ...มีสิทธิ์อะไร?
ชีวิตของเธอไม่ใช่ของฉัน
เวลาใครมัน ใครให้กันได้
จะเก็บเวลาเอาไว้หายใจ
และขออภัยที่แล้วแล้วมา
น้ำตาฉันไหลระบายภาพเหงา
ดังเหมือนหมอกเช้าเปรอะเปื้อนผืนหญ้า
ความห่างฉุดดึงไม่ให้เธอมา
โปรดเอาเวลาของเธอคืนไป
จำภาพเธอไว้มองในความคิด
เราโอนชีวิตเพื่อกันไม่ได้
แต่ความรักฉันนั้นยังหายใจ
ขอวางเธอไว้ในความทรงจำ
15 สิงหาคม 2547 14:45 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
จากใครคนหนึ่งถึงใครสองคน
หัวใจสับสนยังคงสั่นไหว
ฝากเสียงกระซิบกับดาวลิบไกล
ไปอวยพรให้เธอสองผูกพัน
เพราะเรื่องความรักห้ามหักไม่ได้
ขอเก็บเธอไว้กอดในความฝัน
ส่วนกายและใจของเธอสำคัญ
ให้เขาคนนั้นมีสิทธิ์ครอบครอง
ปล่อยคลื่นซัดซบกลบสียงครวญคร่ำ
ดวงตามีน้ำล้างความหม่นหมอง
มองภาพข้างหน้าน้ำตาเอ่อนอง
ฉันเห็นเธอสองแย้มยิ้มยินดี
เรื่องเศร้าฉากนี้ไม่มีใครผิด
มันเป็นลิขิตฟ้าแต้มแต่งสี
จากนี้ต่อไปทุกวินาที
ฉันรู้ฉันมีหน้าที่อดทน
ที่เคยหวั่นหวาดก็เริ่มขาดหาย
และความโชคร้ายเริ่มคลายหมองหม่น
เก็บก้อนหัวใจไว้ในอกตน
เดินบนถนนสายทางยาวไกล
จากใครคนหนึ่งถึงใครสองคน
จงคลายสับสนสู่ความสดใส
ขอให้เป็นสุขผูกพันอุ่นไอ
ในลมหายใจของกันและกัน....
15 สิงหาคม 2547 14:42 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
ฉันเขียนกวีด้วยลมหายใจ
ให้เธอเก็บเอาไว้อ่านในวันเหงา
แม้วันพรุ่งนี้ไม่มีสองเรา
แต่วันเธอเศร้าขอให้อ่านมัน
ฉันใช้ชีวิตเขียนบทกวี
อารมณ์เหล่านี้นี่แหละคือฉัน
ตะโกนฟูมฟายด้วยความเงียบงัน
หวังว่าสักวันเธออาจเข้าใจ
ยามเธอสนุกสุขสันต์เต็มที่
คงอ่านกวีของฉันไม่ไหว
อารมณ์เรื่องราวคงไม่เข้าใจ
อาจแปลไม่ได้สักบทกวี
แต่หากวันใดเธอจมกองทุกข์
วันที่ความสุขโยกย้ายหน่ายหนี
อารมณ์โศกเศร้าของเราที่มี
จะไขกวีเข้าใจร่วมกัน
ฉันใช้ชีวิตเขียนบทกวี
เธออาจจะมีวันเข้าใจฉัน
ซ่อนเสียงร้องไห้ในวรรคคืนวัน
ใช้ความเงียบงันกลั่นหยาดกวี
15 สิงหาคม 2547 14:39 น.
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
รักเราปิดกิจการหารด้วยสอง
เลิกเกี่ยวข้องตัดขาดถึงชาติหน้า
จะเก็บเอารอยยิ้มและน้ำตา
จากชีวิตที่ผ่านมาเป็นบทเรียน
คำว่า เลิก แปลว่า เลิก เข้าใจไหม
หยิบดินสอแท่งใหม่ไว้ขีดเขียน
สะกดคำว่า รัก อย่างพากเพียร
แต่ผันเปลี่ยนแปรพักตร์รักเขาแทน
ความโชคร้ายไม่คบฉันนานนักหรอก
เจ็บกระจอกไม่ถึงหนึ่งส่วนแสน
คนดีดีมีมากมายไม่ขาดแคลน
ไม่หวงแหนถ้าเลิกคบคือจบกัน
กับคำตอบสุดท้ายไร้ทางหวน
สายน้ำไม่ไหลทวนขึ้นสวรรค์
อาจจะมีน้ำตาบ้างก็ช่างมัน
ร้องไปงั้นเป็นพิธีแกล้งฟูมฟาย
การกลับมารักกันใหม่ดูไร้ฤกษ์
คำว่า เลิก ยังตอกย้ำล้นความหมาย
ได้กินน้ำเอิบอาบอย่ากลับกลาย
วันกระหายอย่าดีดดิ้นมากินโคลน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
หน้าส่วนตัว
746
