24 เมษายน 2548 16:39 น.

@๑_หมดเวลา_๑@

วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์

เวลาเมื่อยเหนื่อยอ่อนจะนอนพัก
เวลามีใครทักจะยิ้มให้
เวลางานจะทุ่มตัวและหัวใจ
เวลาเลิกจะกลับไปเล่นกีฬา

เวลาวุ่นจะจัดการกับงานหนัก
เวลาพักจะซักเสื้อแล้วรีดผ้า
เวลาหยุดไปทะเลให้เฮฮา
เวลาหิวจะต้องหาอาหารกิน

เวลาร้อนจะเปิดแอร์นอนแช่น้ำ
เวลาค่ำต้องตามข่าวคุณทักษิณ
เวลาเปิดเพลงใหม่จะได้ยิน
เวลาแดนซ์ก็จะดิ้นให้กระจาย

เวลาหนาวสายลมจะห่มผ้า
เวลาเช้าจะตื่นมาดูฟ้าสาย
เวลาปวดจะนวดก่อนให้ผ่อนคลาย
เวลาเหงาเดียวดายจะเลี้ยงปลา

เวลาจะเบื่อจะดูหนังฟังเพลงร็อก
เวลาไม่ไปข้างนอกจะหยอกหมา
ง่วงก็นอน รออะไร ใครจะมา
หมดเวลาอาวรณ์คนที่หมดใจ

5 มีนาคม 2548

24 เมษายน 2548 15:36 น.

@๑_1 สายไม่ได้รับ_๑@

วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์

1 สายไม่ได้รับ
โทรศัพท์เพื่อนใจรายงานฉัน
เธอโทรมาหนึ่งสายรับไม่ทัน
นั่งใจสั่นรอเบอร์เธอโทรมา

เมื่อครู่นี้ฉันไปห้างร้านหนังสือ
ว่าจะซื้อหนังสือดีมีคุณค่า
ให้เธออ่านเป็นของขวัญวันธรรมดา
กะไว้ว่าเธอมาปั๊บก็รับไป

อยู่ในร้านหนังสือถือไว้มั่น
สายตาพลันเห็นเรื่องเคืองวิสัย
เธอนั่งดื่มกาแฟ...แต่นั่นใคร
พูดจาเหมือนเพื่อนใจจับไม้จับมือ

มากกว่าเพื่อนตรงที่มีสวมแหวน
น้อยกว่าแฟนที่อยู่ในร้านหนังสือ
บอกงานยุ่งยังจะมานั่งตาปรือ
ฉันไม่ซื้ออะไรแล้ว...หมดอารมณ์

อยากรู้นักจึงลากขามาเดินผ่าน
ไอ้กาแฟแก้นั้นหวานหรือขม
เธอแวบมอง ฉันแวบหายกับสายลม
ในโลกกลมเราเล่นเกมทศกัณฐ์

ขับรถออกจากห้างช่างร้อนแท้
เร่งเปิดแอร์ก็ไม่ผ่อนไฟร้อนฉัน
ติดไฟแดงแสลงใจกลางไอควัน
ไฟเขียวพลันมีหนึ่งสายโทรเข้ามา

มาจอดที่ไฟแดงแยกที่สอง
อารมณ์หมองทะลักหลั่งทางสีหน้า
นั่งใจสั่นรอเบอร์เธอโทรมา
อยากรู้ว่าเราจะเป็นไปเช่นใด

1 สายไม่ได้รับ
โทรศัพท์ตอบตรงข้อสงสัย
แต่เธอเล่าจะโทรมาพูดว่าไร
จะโกหกตรงกับใจฉันไหมเธอ

12 เมษายน 2548

24 เมษายน 2548 15:18 น.

@๑_ฉันคงตายจากการคิดถึงของเธอ_๑@

วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์

ฉันเคยมีชีวิตอยู่อย่างสดใส
และยิ้มได้อย่างงดงามสม่ำเสมอ
มีคุณค่าตราตรึงในความคิดถึงของเธอ
ชื่อของฉันมีไว้ให้เธอเพ้อพร่ำรำพัน

เธอมีชีวิตอย่างสวยงามได้
เพราะอาศัยความใจอ่อนจากฉัน
ยอมรับ ยอมรัก ทอถักสายใยคืนวัน
เป็นความรู้สึกดีๆที่มีให้กันทั้งใจกาย

เราเป็นแรงผลักดันกันสู้เต็มที่
เก็บรักษากันไว้อย่างดีในจุดที่มีความหมาย
รักของเรา ไม่ตึงไม่หย่อน ไม่หนาวไม่ร้อน ผ่อนคลาย
มีไว้ใช้ลบคำว่าเดียวดายให้หายไป

แต่เมื่อเธอมีวันที่สวยงาม
รักเราก็ก้าวสู่กาลสิ้นความสดใส
ต้นรักเหี่ยวแห้ง น้ำใจแล้ง แสลงดอกใบ
โฟกัสรักถูกปรับมาไว้ในจุดเบลอ

ฉันมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อร้องไห้
บริโภคน้ำตาที่ไหลสม่ำเสมอ
รักลดหมดความหมาย ฉันคงตายจากความคิดถึงของเธอ
บทสรุปที่ได้เจอ คือรู้ว่าเธอไม่ได้ต่างจากใครเลย

25 มีนาคม 2548

24 เมษายน 2548 15:13 น.

@๑_ฉันคงตายจากการคิดถึงของเธอ_๑@

วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์

ฉันเคยมีชีวิตอยู่อย่างสดใส
และยิ้มได้อย่างงดงามสม่ำเสมอ
มีคุณค่าตราตรึงในความคิดถึงของเธอ
ชื่อของฉันมีไว้ให้เธอเพ้อพร่ำรำพัน

เธอมีชีวิตอย่างสวยงามได้
เพราะอาศัยความใจอ่อนจากฉัน
ยอมรับ ยอมรัก ทอถักสายใยคืนวัน
เป็นความรู้สึกดีๆที่มีให้กันทั้งใจกาย

เราเป็นแรงผลักดันกันสู้เต็มที่
เก็บรักษากันไว้อย่างดีในจุดที่มีความหมาย
รักของเรา ไม่ตึงไม่หย่อน ไม่หนาวไม่ร้อน ผ่อนคลาย
มีไว้ใช้ลบคำว่าเดียวดายให้หายไป

แต่เมื่อเธอมีวันที่สวยงาม
รักเราก็ก้าวสู่กาลสิ้นความสดใส
ต้นรักเหี่ยวแห้ง น้ำใจแล้ง แสลงดอกใบ
โฟกัสรักถูกปรับมาไว้ในจุดเบลอ

ฉันมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อร้องไห้
บริโภคน้ำตาที่ไหลสม่ำเสมอ
รักลดหมดความหมาย ฉันคงตายจากความคิดถึงของเธอ
บทสรุปที่ได้เจอ คือรู้ว่าเธอไม่ได้ต่างจากใครเลย

25 มีนาคม 2548

23 เมษายน 2548 20:13 น.

@๑_ความรักยกแพ็ก_๑@

วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์

เธอไม่ชอบรักปลีกเธอไม่แปลก
ชอบยกแพ็กยกลังเหมาเป็นโหล
ความใจเดียวขายดีเป็นกิโล
เอาไว้โชว์แจกจ่ายตามรายทาง

คนที่ใช่เพียงคนเดียวที่เลือกแล้ว
เธอจับมาต่อแถวตามแนวขวาง
คนล่าสุดมาหยุดเก้ออยู่ตรงกลาง
เมื่อรักลดปลดระวางอย่างเร็วไว

แล้วหาคนสุดท้ายไปเรื่อยเรื่อย
ห่วงเสมอเธอเมื่อยเหน็ดเหนื่อยไหม
สวรรค์สุดขอบฟ้าเราจะไป
ด้วยเหตุใดจึงมีเราเกินสองคน

มีคนรักอีกโหลเดินทางร่วม
ถูกน้ำท่วมปากใบ้ไปหลายหน
เธอหลายใจเป็นปกติไม่พิกล
ไม่มีเธอ...ไม่คับข้นอับจนใจ

เพราะฉันชอบรักปลีก ฉันยอมแปลก
จะให้พกยกแพ็กแบกไม่ไหว
ขอไปคบไปค้นรายคนไป
มีรักให้ฉันใช้ปลีกอีกหลายลัง

21 เมษายน 2548