1 มกราคม 2555 22:40 น.
miss.honney
ไม่มีใครรู้...ว่าคนเราจะอยู่ได้อีกนานไหม
ไม่มีใครรู้...ว่าใครจะเป็นคนสุดท้ายในโลกนี้
ไม่มีใครรู็...ว่าจะอยู่ได้ถึงอายุกี่ปี
แต่ทุกคนรู้...ว่าวันนี้ต้องกอบโกย
รู้เพียงว่า...วันนี้เราจะทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง
รู้เพียงว่า...ต้องทำทุกอย่างแลกกับความหิวโหย
รู้เพียงว่า...จะทำอย่างไรไม่ให้ร่วงโรย
รู้ไหมว่า...มันผิดโดยไม่ได้ใส่ใจ
เพราะที่จริง...สิ่งที่เราควรจะสรรหา
เพราะที่จริง...มันคือว่าจะอยู่อย่างมีประโยชน์ไหม
เพราะที่จริง...ทุกคนบนโลกรู้ว่าเราเกิดมาทำไม
แต่กลับไม่มีใคร...สนใจจะนึกถึงมัน
ย้อนกลับไป...ตั้งแต่วันที่เราเกิด
เขายกย่อง...ว่าเราคือสัตว์ประเสริฐอันเลิศสรรค์
มีสติปัญญา...แต่ไม่แสวงหาจะใช้มัน
แล้วพูดว่าฉัน...มันไม่ค่อยจะมีปัญญา
ดูถูกตัวเรา...ว่าโง่เขลาให้เขาหลอกเมื่ออกหัก
ดูถูกความรัก...ว่าเกินกว่าใครผู้ใดจะเสาะหา
ดูถูกทุกอย่าง...แม้กระทั่งโชคชะตา
แล้วทำไม...ไม่ใช้ปัญญาก่อนจะคิดรักใคร
ที่นี้รู้หรือยัง...ว่าที่เกิดมาบนโลกใบนี้
เพื่อเรียนรู้...ทั้งร้ายดีถูกผิดคิดได้ไหม
อ่านจบแล้ว...คุณคงรู้ว่าเกิดมาทำไม
เขาสร้างเรา...เอาไว้ให้ใช้กรรม...
1 มกราคม 2555 22:21 น.
miss.honney
ฟ้าฝั่งนี้ มีคนหนึ่ง ซึ่งอ่อนล้า
หมดแรงสู้ ดูชะตา น่าอับเฉา
ทุกวันนี้ มีเพื่อนแท้ เพียงแค่เงา
ที่ปลอบเรา ว่าต้องสู้ อยู่ต่อไป
ทำทุกอย่าง สร้างทุกสิ่ง วิ่งกันต่อ
ไม่อาจรอ ชะตาฟ้า มาช่วยได้
กายยังไหว ใจยังอึด ฮึดมันไป
ถ้ายังไหว ให้มันรู้ ด้วยตัวเรา
ฟ้าฝั่งนั้น ฉันอยากรู้ อยู่ดีไหม
ถึงอยู่ไกล ใจห่วงหา อาทรณ์เขา
ขออย่าเป็น ลำเค็ญ เช่นกับเรา
เพียงให้เขา ฝ่าฟัน พ้นมันไป
ถ้าสุขดี คนทางนี้ ไม่มีห่วง
หวังว่าดวง เขาคงดี รัศมีสดใส
คนทางนี้ คงจะมี แค่ห่วงใย
ที่ส่งไป ให้อีกฝั่ง ของท้องฟ้า
1 มกราคม 2555 16:49 น.
miss.honney
ยืนหนาวเหน็บ เจ็บในใจ ไร้ใครห่วง
อยู่กับดวง ชะตาร้าย คล้ายอับเฉา
ใครบ้างหรือ คือมิตรแท้ แด่ตัวเรา
เห็นแค่เงา เหงาเต็มที่ ไม่มีจาง
ใครเขาอยู่ เป็นคู่รัก ชักอิจฉา
แต่ทว่า กล้าเหงาทน จนฟ้าสาง
ความเหงาใจ ก็กลับไม่ เคยเลือนลาง
ความอ้างว้าง ก็ประดัง พังเข้ามา
31 ธันวาคม 2554 14:17 น.
miss.honney
วินาทีโศก...โลกจะมี...กี่คนเหงา
นาทีเศร้า...เขาจะร้อง...หมองใจไหม
ชั่วโมงเหนื่อย...ใครบ้างเมื่อย...เหนื่อยท้อใจ
วันคืนใด...ใยช่างปวด...รวดร้าวรอน
หลายวันเลื่อน...เคลื่อนเป็นปี...ที่ทุกข์หนัก
สาหัสนัก...จักไหลทบ...มากลบซ้อน
ถาโถมนัก...หนักหนา...มาสัญจร
ทั้งหนาวร้อน...ย้อนนับไป...เกือบได้ปี
จะโศกเศร้า...เคล้ากันไป...เมื่อใดหยุด
ทั้งเหนื่อยรุด...ผุดนำหน้า...มาเกินหนี
เมื่อยกายใจ...ไม่อยากทน...พ้นวันนี้
พอเสียที...ที่ต้องเหนื่อย...เมื่อยทำไม
ทิ้งตัวนอน...หย่อนกายลง...ตรงผ้านุ่ม
ตวัดผ้า...เอามาคลุม...ซุ่มหลับใหล
นาทีเศร้า...เคล้าความเหนื่อย...เมื่อยใดใด
ปล่อยมันไป...หวังอาศัย...ในนิทรา
31 ธันวาคม 2554 12:10 น.
miss.honney
เหมือนร่ำไห้ไม่มีใครใคร่สงสาร
เหมือนทรมานใจระทวดปวดซ้ำสอง
เหมือนถ่อแพแต่เหมือนวนบนกลางคลอง
หน้าตาหมองมองเห็นฝั่งยังไม่ไป
เหมือนอ้างว้างกลางลมหนักจักเดินผ่าน
เหมือนลมนั้นแผ่ซ่านเกินทนไหว
แต่ยังเดินฝ่าสายลมห่มกายไป
แต่จุดหมายก็มิได้รู้ทิศทาง
ลมพัดซ้ายกายก็ย้ายไปตามแรง
ถึงจะขัดขืนแข็งแรงสุดขวาง
ก็ต้องยอมโอนเอนเป็นตามทาง
หมดกำลังจึงต้องล้มก้มลงคลาน
เห็นหรือไม่คนที่ไร้ใครพึงพา
ต้องแบกหน้าเดินต่อไปไม่สงสาร
ต้องกล้ำกลืนฝืนมันไปใครทรมาน
แล้วใครกันที่ชื่นบานสราญใจ
เหมือนสิ่งหวังมันพังช่างน่าขัน
เหมือนความฝันกลับพลันมันจางหาย
เหมือนทะเลเฮซัดปราสาททราย
เมื่อต้องอยู่...อย่างเดียวดาย...เมื่อไร้เธอ
หน้าส่วนตัว
1185
