ทำไม...ไม่ลืม

n_jung

ทุกคนคงไม่อยากจะต้องเจ็บเพราะ  แต่เราไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

ความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้กันมา ต่อจากนี้..จะไม่มีอีกแล้ว

วันนี้..ข้างกายเขา ไม่มีฉันอยู่

วันนี้...เราไม่มีคนอยู่เคียงข้าง

เหงาใจไม่น้อยเลย เหมือนกับขาดอะไรไปบางอย่างในชีวิต

ทำไมนะ...ก่อนหน้านี้ที่ไม่มีเขา ไม่มีใคร เราถึงไม่รู้สึกอย่างนี้

แต่พอได้กลับมาอยุ่ในสถาณการณ์แบบเก่าๆ เราถึงอยู่ไม่ได้

ไม่แปลกหากเราจะเป็นอย่างนี้

ก็เขา..เข้ามาปรับเปลี่ยนชีวิตของเราให้เปลี่ยนไปจากเดิม ทีละน้อย

แต่พอเขาจากไปทำให้เรารู้สึกได้ว่าไม่ชิน

...จากที่เคยอยู่คนเดียวพอมีเขา ก็เหมือนมีส่วนมาเติมเต็มในชีวิต

แต่พอขาดไปอีก ทำให้เรารู้สึกแปลกๆไป

ไม่แปลก..ถ้าแรกๆเราจะรู้สึกเหงา

เราคิดถึงทุกอย่างที่เป็นเขา  สถานที่ๆเคยมีเรานั่งอยุ่ตรงนั้น

โรงหนังที่เคยไปดูด้วยกัน  ร้านอาหารที่เคยไปกิน

ที่ทำงานที่เขาไปรับไปส่ง..เสมอ

อาจจะทำให้เราเจ็บปวดบ้าง  เพราะยังไม่ชิน

เดินไปทางไหน ก็เฮ้อ...เราเคยเดินมาทางนี้ด้วยกันบ่อยๆนะ

มองเห็นกระเป๋าตังค์ก็ เฮ้อ..เราเคยซื้อให้เขานี่นา

.....รอเวลาอีกซักนิดเถอะ  ทำใจให้ชิน

เรียนรู้ความเหงา ความเจ็บปวด  เพื่อจะได้รู้สึกว่ามันเป็นยังไง

ความรักไม่ได้มีความสุขเสมอไป เหมือนในนิยายหรอก


อยู่คนเดียวก็ลืมได้เอง


เป็นกำลังใจให้คุณค่ะ