เก้าอี้ขาว...ใต้ร่มจามจุรี โดย ก้ า ว / ร อ / ก้ า ว

นจกร

                                          เก้าอี้ขาว.....ใต้ร่มจามจุรี
		มีชั้นและเธอเพียงลำพัง
		เสียงหัวเราะแห่งความสุข
		ยังคงอาศัยอยู่ไม่ไกลห่างชั้นกับเธอ
		ทุกวัน  ณ  เก้าอี้ขาวใต้ร่มจามจุรี
		ยังคงมีชั้นกับเธออยู่...
		ใกล้ ๆ กันนั้น...ความสุขแห่งรัก
		ก็ไม่เคยแม้จะจากไปไหน
		เวลาผ่านไป.....วันแล้ว....วันเล่า....
		คืนแล้ว.....คืนเล่า....
		ความสุขแห่งรักยังคงเป็นมิตรกับเราเสมอ	
		วันหนึ่ง.....ณ....เก้าอี้ขาวใต้ร่มจามจุรี
		ชั้นยืนอยู่เพียงลำพัง
		รอเธอ....รอการเดินทางมาของความรัก
		แล้วเราก็จะได้พบกันเหมือนอย่างเคย
		อีกนาทีนึงแล้วกับการรอคอยที่แสนทรมาน
		....หวังเพียงจะได้พบเจอ
		แต่แล้วความว่างเปล่า.....
                     		กลับมาวนเวียนอยู่ในความรู้สึกของชั้น
		แทนที่.....เสียงหัวเราะของเราในวันวาน
		วันหนึ่ง.....ณ....เก้าอี้ขาวใต้ร่มจามจุรี
		ชั้นยังคงยืนอยู่ตรงนั้น...ด้วยศรัทธา
		ว่าชั้นจะได้พบเธอ....ความฝันของชั้น
		รอเพียง...วันที่เราจะได้ใกล้ชิด  แอบอิงกัน
		ด้วยไออุ่น.......ด้วยสัมผัสแห่งรัก
		ชั้นยังรอเธออยู่ ณ เก้าอี้ขาวใต้ร่มจามจุรี
		แสงแดดแผดส่องผ่านชีวิตอันเดียวดาย
		สัมผัสได้เพียงเงาชั้น...
		ทอดยาวลงบนแผ่นน้ำ...ผืนเดิม
		แต่กลับไร้เงาเธอเคียงข้างอย่างคุ้นเคย
		วันเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนไป
		ใยหัวใจเธอต้องแปรเปลี่ยนตามวันเวลา
		มีเพียงชั้น...และเก้าอี้ไม้ใต้ร่มเงาเดิมเท่านั้น
		ที่ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
		ภาพความทรงจำเก่า ๆ  ของเราจะกลับมา
		ให้ได้สัมผัสอีกครั้ง.....เพียงเธอเดินมาหาชั้น
		พร้อมหัวใจดวงเดิม......หัวใจที่เคยเป็นของชั้น
		กับความรักที่ชั้นฝากไว้
		ชั้นจะรอ.....วันวันนั้น
		วันที่เราจะมีความสุขด้วยกันอีกครั้ง
		กับเก้าอี้ขาว......ใต้ร่มจามจุรี
		..........ที่ชั้นรอ