29 มีนาคม 2546 01:08 น.
poohkan
อย่าเลยอย่าเงียบหายไปนานนัก
ส่งหัวใจมาทายทักทางนี้บ้าง
อย่าให้ฉันจมอยู่กับความอ้างว้าง
อยากมั่นใจ...คนอยู่ห่างยังห่วงใย
ช่วยให้ฉันได้มั่นใจเธอสักหน่อย
จะได้เตือนตัวเองบ่อยๆ...อย่าเผลอไผล
หากมีคนอื่นมาเฝ้าคอยเอาใจ
เหงานะ...อาจหวั่นไหวไปเหมือนกัน
อย่าเลยอย่าเงียบหายไปอย่างนี้
ไม่อยากเป็นคนผิดที่คิดแปรผัน
แต่หากต้องคอยอยู่ภายใต้ความเงียบงัน
ก็ไม่มีสิทธิ์จะโทษกัน....ถ้าฉันปันหัวใจ
27 มีนาคม 2546 00:49 น.
poohkan
ถ้าจะเปรียบผู้หญิงเป็นดอกไม้
ฉันคงไม่ใช่ดอกไม้สวยหวาน
และคงไม่ใช่ดอกไม้ที่หอมนาน
แต่จะปักในแจกัน...ได้ทนทานกว่าใครใคร
ดอกไม้อย่างฉัน...ไม่หอม..ไม่สวย
ก็จะไม่ขอร้องให้เธอช่วยเก็บเอาไว้
เพราะคุณค่าที่มี วัดกันทีหัวใจ
และความรู้สึกที่ฉันจะมอบให้...ไปนานเท่านาน
19 มีนาคม 2546 01:19 น.
poohkan
เมฆฝนเคลื่อนตัวบังแสงดาว
ในความมืดเธอจึงไม่เห็นแววตาที่ร้าวไหว
มีเพียงเสียงร่ำราที่บอกว่าเธอจะจากไป
แข่งกับเสียงลมปะทะต้นไม้......เหมือนจะโค่นใจฉันให้พัง
19 มีนาคม 2546 01:05 น.
poohkan
ถึงฉันคนนี้จะไม่ใช่คนอ่อนหวาน
แต่บางครั้งฉันก็ยังอ่อนไหว
เพราะคนอย่างฉันก็มีหัวใจ
คงไม่แปลกใช่ไหม ที่จะมีน้ำตา
บางครั้ง ท่าทางที่ดูแข็งๆ
ไม่ได้หมายความว่ากล้าแกร่งอะไรนักหนา
ฉันก็ยังคงเป็นผู้หญิงธรรมดา
ที่ไม่ได้เก่งกล้าไปกว่าใคร
แต่ด้วยเพราะว่าฉันยังคงเป็นฉัน
จึงไม่ยอมให้ใครเห็นความหวั่นไหว
ทั้งทั้งที่บ้างครั้งฉันอยากจะร้องไห้
อยากปล่อยให้น้ำตามันรินไหลเหมือนกัน
อาจเพราะเป็นผู้หญิงที่หยิ่งผยอง
ยอมไม่ได้หากจะต้องถูกเยาะหยัน
แต่สำหรับใครที่เข้าใจกัน
ฉันก็จะเป็นฉันตัวจริง
16 มีนาคม 2546 21:40 น.
poohkan
ยามอ้างว้างขาดใครให้คิดถึง
ใยหนอจึงเงียบเหงา...เศร้า...หวั่นไหว
สายลมพริ้วพัดผ่านสะท้านฤทัย
หรือเจ้าไร้ทิศทาง....อย่างเช่นเรา
หน้าส่วนตัว
783
