28 สิงหาคม 2549 08:02 น.
prae_rampueng1
หากเรียกคนหนีปัญหาว่าขี้ขลาด
คงไม่พลาดตำแหน่งแซงใครเขา
อุปสรรคหมั่นระวังทั้งหนักเบา
กลัวความเศร้าต้องลี้หนีเรื่องราว
เลือกเส้นทางอย่างเต็มใจไม่ขัดเขิน
ยินดีเดินบนถนนคนตาขาว
ความขัดแย้งหลีกห่างอย่างยืนยาว
ความปวดร้าวอย่าใกล้ภัยต่อตัว
ยอมรับให้ใครปรามาสว่าขลาดเขลา
ขอยึดเอากะลาน้องคอยคุ้มหัว
ใครตำหนิต้องทนคนขี้กลัว
เบื่อพันพัวกับเหตุการณ์ที่รานใจ
ขออยู่ตามหนทางอย่างสงบ
หากให้รบเคียงคู่สู้ไม่ไหว
คนเย้ยเยาะหัวเราะขำจำปล่อยไป
พาตนให้ห่างทุกข์...ก็สุขเอง
21 กรกฎาคม 2549 14:06 น.
prae_rampueng1
โทษใครได้ในการเจ็บในครั้งนี้
ฉันเองที่ทำใจให้เหน็บหนาว
ผ่านทุกข์ร้อนทักทายหลายเรื่องราว
ความรวดร้าวฉันคนดื้อรับมือมัน
สมน้ำหน้ายิ้มรับกับความเศร้า
ทุกข์ที่เราก่อขึ้นมาท้าสู้ฝัน
ไม่มีสุขยังแอบหวังยังตื้นต้น
ไม่มีวันที่ลืมเงาเขาจากใจ
หลงคารมคมคำถลำจิต
แต่ความคิดดื้อด้านสุดทานไหว
หมดแรงยื้อแม้นขวางไว้อย่างไร
สุดห้ามได้ปล่อยใจเขลาเข้ากองเพลิง
2 กรกฎาคม 2549 11:29 น.
prae_rampueng1
หลงลิ้น ยินอ้อน อ่อนใจ
อยู่ใกล้ ตรงนี้ ที่รัก
อยากถามความจริง ยิ่งนัก
แค่ไหน ประจักษ์ รักคือ
แว่วหวาน คร้านจำ คำพูด
พิสูจน์ ยากยิ่ง จริงหรือ
ใจสมัคร รักแท้ แน่ฤา
อยากรื้อ ให้ทั่ว ตัวตน
ตรงนี้ ตรงไหน ไม่รู้
อาจอยู่ แต่เลือน ล่องหน
เพียงใจ ใกล้ชิด ติดกมล
พร้อมทน เคียงข้าง ทางใจ
ตรงนั้น ฉันอยู่ คู่เธอ
คิดเสมอ เธอนั้น ฝันไหม
ด้วยรัก จึงถาม ความนัย
จักได้ สร้างฝัน นั้นจริง
หน้าส่วนตัว
1293
