14 กรกฎาคม 2547 15:10 น.

สักวันหนึ่ง

สักวันหนึ่ง อยู่ที่ไหน ใครบอกได้
อยู่ใกล้ๆ หรืออยู่ไกล สุดฟ้าเขียว
อยู่ในน้ำ อยู่บนฟ้า จันทร์รูปเคียว
อยู่ที่เรียว ไผ่โค้ง โล่งสุดตา

อันที่จริง วันนั้น อยู่แสนใกล้
อยู่ที่ใจ ในมือเรา ไม่ต้องหา
อนาคต ในมือนั้น ปั้นขึ้นมา
ใจศรัทธา จึงมุ่งมั่น ฝันเป็นจริง

1040

love

comment

14 กรกฎาคม 2547 10:46 น.

ลัคนา

Priest

ลัคนา
เธอคือแพรวรุ้งพราวให้เพริดฝัน
เป็นหนึ่งน้ำทิพย์หวานแห่งคืนวัน
ดื่มด่ำอมตะนั้นนิรันดร
ใช่ถ้อยหวานจะหว่านล้อมเพียงกล่อมเจ้า
ใช่ผีเสื้อเวียนเคล้าเฝ้าเกสร
ด้อยค่าเพียงคนเร่วเนจร
ซึ่งเดินทางเถื่อนร้อนไร้ครรลอง
ความหวานแห่งน้ำใจใช่ไหมเจ้า
ที่คลายทุกข์บรรเทาความเศร้าหมอง
หมดสิ้นแล้วสิ่งใดให้ตรึกตรอง
ด้วยหัวใจคับพองทำนองเพลง

คือบทเพลงพริ้วหวังพลังปีก
จะบินหลีกสังหารการข่มเหง
ที่หลีกไปใช่ว่าจะกลัวเกรง
แต่หมายขานบรรเลงเพลงเสรี
แล้ววิญญาณไฉนจะไม่ไหว
จินตนารินไหลระบายสี
เหมือนแบกความหนักหนาประดามี
แต่ก็พร้อมยอมพลีจะนำพา
น้ำตาเถื่อนคนถ่อยค่อยรินหยด
ได้รับรู้ถึงรสเค็มปร่า
แท้ก็คือหัวใจเอนไหวพา
วับฉายแววดวงตาอันสามัญ

ลัคนา
แต่ละก้าวละก้าวราวความฝัน
ซึ่งวันนี้ใช่ว่าจะนิรันดร์
แต่เต็มความตื้นตันแม้สั้นนัก
ข้ารู้จักความรักเมื่อรักเจ้า
รับรู้ความเหงาช่างหน่วงหนัก
ได้รู้รสพิษร้ายแห่งความรัก
ได้จวงตักความหวานจากธารนี้
ข้าจึงเป็นกวีที่ไหวอ่อน
ฝากอักษรกลอนขานวานสักขี
หวานความรักร่ำรายมโหรี
ข้าจึงเป็นกวีเต็มวิญญาณ