24 ธันวาคม 2549 12:38 น.
SawPhuThai
"คบไม่ได้"
"ต้มตุ๋น"
"เห็นแก่ตัว"
"ไม่ได้เรื่องสักอย่าง"
"ไร้ความรู้สึก"
"ไม่รู้จักคิด"
ฯลฯ
.......มีหลายฉายา ที่ใคร ๆ ให้ฉันมา
ฉันชอบมั้ย? คุณคิดว่าฉันชอบมั้ย?
........ฉันดูแลรักษาความรู้สึกใครได้ไม่ดีหรอก...
นี่เป็นเหตุผลสำคัญ ที่ฉันคิดว่า ฉันคงอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต...
ฉันไม่มีความสนใจที่คิดจะดูแลความรู้สึกของใคร?
และเมื่อใดไม่ชอบใจ ฉันก็ไม่ยี่หระ กับใครเขาทั้งนั้น
ฉันไม่ได้เกลียด ไม่ได้โกรธ แต่ฉันไม่เข้าใกล้แล้ว เพราะว่า...
ฉันอาจทำร้ายเขาโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้ตัว...
เพราะความที่อิสระทางความคิดกลายเป็นคนที่อยากทำอะไรก็ทำ
ไม่อยากทำก็ไม่ทำ โดยไม่แคร์ และไม่คำนึงถึงคนรอบข้าง
ฉันเองก็ไม่เข้าใจ ทำไม? จังเป็นแบบนั้น
แต่ฉันไม่เคยคิดร้าย หรือทำลายใคร...แต่ในบางครั้งฉันก็ทำร้ายความรู้สึกคนอื่น
โดยที่ไม่ตั้งใจ หรืออาจจะตั้งใจ เพราะจะปัดไปทันที "ไม่สน" "ไม่แคร์"
.........เพราะถ้าเมื่อใด หลุดคำว่า "ไม่สน" นั้นคืนไม่อยู่ในสายตา
ไม่อยู่ในความคิด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร....
........แม่เคยบอกว่าฉันเป็นเด็กที่น่ากลัว ในจำนวนพี่ ๆ น้อง ๆ
แม่บอกว่าฉันเหมือนพ่อมากกว่าใคร ๆ ฉันได้อุปนิสัยทุกอย่างที่เป็นพ่อ
ลูกสาวก็ต้องเหมือนพ่อสิถึงไม่อาภัพ ใช่ฉันไม่อาภัพเลย สิ่งแวดล้อม
ในชีวิตฉันมีแต่สิ่งที่ดีดี จนฉันเองยังคิดว่าบางอย่างมันดีเกินไป
สำหรับฉันด้วยช้ำ เพราะฉันไม่สมควรได้รับสิ่งดีดีเหล่านั้นเลย ไม่ควรเลย
ฉันเป็นได้แค่นี้ เป็นเท่าที่ตัวเองต้องการ
ฉันเป็นคน "คบไม่ได้" และ "ใช้ไม่ได้"
18 ธันวาคม 2549 17:43 น.
SawPhuThai
ความอิจฉาริษยา ยังคงสงบนิ่งในก้นบึ้งของจิตใจ
เมื่อไม่นานมานี้ ได้มีคนพยายามปลุกมันขึ้นมาเพื่ออะไรฉันนั่งทบทวน
หาเหตุผลซ้ำแล้วซ้ำอีก ว่าผู้ที่ปลุกความรู้สึกนั้น เขาต้องการอะไรกันแน่.....
ผ่านเวลามาเนิ่นนาน
ฉันพยายามวางบางสิ่งบางอย่าง ที่ทำให้จิตใจสับสนวุ่นวาย
ฉันหาวิธีที่จะวางไว้ข้างหลัง ให้มันตายไปพร้อมกับแม่ ที่ตายจากฉันไปนานแล้ว
ฉันเก็บฝังความรู้สึกทุกอย่างไว้ลึก ไม่อยากให้ใครค้นหา ว่าด้านมืดนั้น...
ด้านมืดของความคิดของฉันเป็นอย่างไร ? ฉันเก็บความรู้สึกต่าง ๆ ไว้ให้ลึก
จนยากใครจะปลุกมันขึ้นมาได้ ฉันคิดแบบนั้นเสมอมา แต่เปล่าเลย
มันพร้อมจะตื่นขึ้นมาทุกเมื่อ....
ตั้งแต่เด็กจนโต...
ฉันเป็นเด็กขี้อิจฉา อิจฉาคนโน้น คนนี้...อิจฉาเพราะความไม่มี
ฉันกลายเป็นเด็กที่มีจิตใจหยาบคายมารยาทกระด้างกระเดื้อง ไม่อ่อนหวาน
ไม่อ่อนโยน แข็งกระด้าง ดวงตาก็เต็มไปด้วยความแข็งกระด้าง ฉันอยากเป็นคนอ่อนโยน
อ่อนหวาน แต่ว่าชีวิตที่ฉันก้าวเดินมันบีบให้ฉันต้องเข้มแข็ง แข็งแรง ไม่อ่อนแอต่อสิ่งใด
ฉันจึงกลายเป็นคนแข็งกระด้างภายนอก แต่ภายในอ่อนไหวมากเหลือเกินจนน่ากลัว...
ฉันมีลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่ง...
อายุเราเท่ากัน แต่โอกาสของเราไม่เท่ากัน
เราอยู่ด้วยกันบนความแตกต่าง ฉันอิจฉาเขามาตลอดที่เขาได้เรียนหนังสือ
เขาได้ทำกิจกรรมในโรงเรียนใคร ๆ ต่างชื่นชมเขา รวมทั้งฉันด้วย ที่ชื่นชมเขาเสมอ
ฉันอิจฉาเขา ฉันยอมรับ...
แต่ฉันไม่เคย ไม่อยากให้เขาได้ดีกว่าฉัน...
ในเมื่อฉันเป็นไม่ได้ ทำไม่ได้ มีประโยชน์อะไร ที่จะไม่ชอบ เมื่อเขาได้ดีกว่า
เราก้าวไม่เท่ากันมาตั้งแต่เด็ก ฉันไม่มีวันก้าวทันเขาได้หรอก ไม่มีวันนั้นเลย ไม่มี...
แต่ฉันก็ไม่เข้าใจเลย...
ไม่เข้าใจในสิ่งที่ผู้ใหญ่คิด ไม่เคยคิดบ้างเหรอ?
ว่าฉันจะรู้สึกเจ็บปวดมากเพียงไหน? กับสิ่งที่เขาพยายามที่จะยัดเยียดให้ฉัน
ฉันเหนื่อยและระอามากรู้ไหม? ทำไม? ต้องเอาเราไปเปรียบกันด้วยนะ ทำไม?
ฉันเจ็บนะ เจ็บปวดมาก
ฉันไม่มีทางตามลูกพี่ลูกน้องคนนี้ได้หรอก
การที่เอาเขามาเปรียบกับฉันไม่สมควรเลยนะ เพราะเขาไปไกลกว่าฉันมาก
ฉันยินดีที่เขาไปไกลกว่า แต่ฉันก็ไม่เคยเกลียดตัวเองที่มาได้แค่นี้ ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลย
แต่ฉันเกลียด...
เกลียดสิ่งที่ผู้ใหญ่กำลังเป็นตอนนี้
ทำไม? ฉันไม่เข้าใจ ใยจึงอยากปลุกสิ่งที่ฉันฝังมันไว้ขึ้นมา
เพื่อให้ฉันเจ็บปวด เพื่อให้ฉันเกลียดเขา เพื่อให้ฉันเกลียดลูกพี่ลูกน้องคนนั้นเหรอ?
หรือว่าเขาไม่ต้องการให้เราสองคน มีความรู้สึกที่ดีต่อกัน ไม่อยากให้เรารักกันเหมือนเขางั้นเหรอ?
หน้าส่วนตัว
1186
