17 สิงหาคม 2546 14:26 น.
SeeM AnGle
ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่าผนที่ตกหนักจะทําให้เหงายิ่งขึ้นในใจขนาดนี้ และผมก็ไม่เคยว่างจนสนใจที่จะนั่งจ้องเข็มนาฬิกา ถึงตอนนี้ผมถึงได้รู้ว่า เข็มนาฬิกา มันเดินช้าถึงเพียงนี้ และทุกๆวินาทีที่ผ่าน มันทําให้ผมยิ่งคิด
มันทําให้ผมยิ่งเจ็บ
ที่จริงเธอจากไปแล้วครับ...เธอออกไปจากชีวิตผม มันทําให้ทุกๆอย่างเปลี่ยนแปลงไป มันทําให้ทุกอย่าง ดูช้าลง ถึงตอนนี้..ผมไม่รู้ผมไม่รู้ว่าผมร้องไห้ไปมากเท่าไหร่ แต่ผมรู้ว่าเธอจากไปแล้ว แต่สิ่งต่างๆยังอยู่ และทิ้งความเจ็บปวดให้กับผม เพราะผมยังได้ยินเสียงเพลงที่เราเคยเต้นรําก้องอยู่ในหู แก้วนํ้าใบโปรดของเธอยังอยู่ที่เดิมและวางอยู่ข้างๆแก้วใบโปรดของผม เค้กที่เธอทําให้ผม..ผมก็ยังกินไม่หมด มันยังคงอยู่ในตู้เย็น ผมเจ็บปวดทุกครั้งที่ในหูของผมยังดังก้องไปด้วยเสียงหัวเราะของเธอที่กําลังเต้นรํากับผม จังหวะเท้าของเธอที่ยํ่าลงกับพื้น ผมจําได้อย่างแม่นยํา มันชัดเจนเหมือนพึ่งเกิด ผมเสียใจจนทั้งหัวใจของผมเจ็บปวด เมื่อในหัวของผมปรากฎภาพรอยยิ้มของเธอที่กําลังชูอวดแก้วใบสวยที่พึ่งซื้อมาใหม่ ผมร้องไห้..เค้นนํ้าตาออกมาจากความรู้สึกที่แหลกสลายและเจ็บปวด เมื่อพบว่า ลิ้นของผมยังสําผัสได้กับรสหอมหวานของเค้กชิ้นนั้น รสหวานของมันยังอยู่ตลอดเวลา ผมรู้สึกว่าทุกอย่างจบไปแล้ว รักของผมจากไปแล้ว ผมไม่คิดว่าผมจะอยู่ต่อไปได้ท่ามกลางผู้คนที่มากมายแต่เหมือนไม่มีใคร และผมไม่คิดว่า จะได้เจอกับรอยยิ้มจากหัวใจ..ของตัวผมเอง
ผมไม่รู้ว่าเวลาเลยผ่านมานานเพียงไหน กี่ชั่วโมง? กี่วัน? หรือกี่ปี? แต่ผมรู้ว่า เมื่อผมลืมตาตื่น ณ.เวลานั้น เวาลาที่ผมไม่แน่ใจว่าเมื่อไหร่ เสียงเพลงที่เคยดังก้องใหหูของผมมันหายไปแล้ว ผมพบว่าบางสิ่งหายไปจากชีวิตผม และมี 2 สิ่งเข้ามาแทนที่ เปล่าหรอกครับ..ผมไม่มีใครใหม่ เพราะไม่มีใครสามารถแทนที่เธอคนั้นที่จากผมไปได้ แต่ผมไม่เสียใจอีกแล้ว ผมพบว่า ผมมีความสุขที่ได้ยินเสียงหัวเราะของเธอที่ดังอยู่ในใจ ผมยิ้มออกมา เมื่อเห็นแก้วใบโปรดของเธอ และพบว่ามันไม่ได้สวยน้อยลงไปจากวันที่เธอซื้อมา และวันนี้ มันก็เป็นแก้วใบโปรดของผมไปแล้ว และผมยังมีความทรงจําดีๆเสมอ ทุกครั้งที่เปิดตู้เย็น และคิดว่า จะมีใครอีกมั้ยนะ ที่จะทําเค้กได้อร่อยเท่าเธอ นาฬิกาของผม ตอนนี้มันเดินปกติแล้ว ไม่ช้า..แต่เร็วขึ้น พร้อมกับสิ่งดีๆที่เกิดขึ้นในใจ ทุกอย่างยังไม่จบ มันยังดําเนินต่อไป...เพราะรักของผมยังไม่จากไป มันยังอยู่ในใจผม ผมยังอยู่อย่างมีความสุขกับรักที่ผมมีให้เธอ ผมมีความสุขท่ามกลางผู้คนมากมาย แต่ผมไม่คิดว่า จะมีใครสวยงามเท่าเธออีกแล้ว ผมคิดถึงเธอเสมอ..แต่นั่นไม่ทําให้เกิดความเจ็บปวดหรือเสียใจกับผม ไม่ทําให้ผมเสียนํ้าตาอีก แต่การที่ผมได้คิดถึงเธอ ทําให้ผมยิ้มออกมาและเป็นสุขใจเสมอ ผมรู้แล้ว ว่านั่นคือความทรงจํา ความทรงจําที่ดี ที่ไม่มีวันลบออกไปจากใจผม นั่นเพราะผมรักเธอ
และจะไม่มีวันที่ความรักจะจากไป ผมมีความสุขกับรักที่มีครับ
ใช่ครับ! เธอยังอยู่ เธอยังอยู่ในใจของผม ทั้งในเมื่อวาน วันนี้ และตลอดไป....
* ยังหารูปดีๆประกอบเรื่องไม่ได้เลยค่ะ อยากให้มี ถ้าใครอ่านแล้วรู้สึกว่ามีรูปที่เหมาะกับเรื่องนี้ ช่วยส่งทางเมลล์ได้มั้ยคะ sweet_lemongirl@hotmail.com ขอบคุณมากๆค๊า
* วิจารณ์กันด้วยนะคะ ขอบคุณค่า
* เมื่อกี้ลงโดยไม่ได้ล๊อกอิน แหะๆ ลืมน่ะจ่ะ ขอโทษทีนะคะ
13 พฤศจิกายน 2545 16:11 น.
SeeM AnGle
ท่ามกลางความสับสนของความคิด
กลับเกิดประกายความเหงาขึ้นมาจุดๆหนึ่ง
ทุกสิ่งทุกอย่างวุ่นวาย
แต่กลับรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว
.......................
ปลายทางคือความฝัน
ก้าวๆๆๆต่อไปเพื่อจะไขว่คว้า
ทุ่มเททุกอย่าง
หากสุดท้ายหลับลืม ว่าความฝันคืออะไร
.......................
ช่วงหนึ่งในฝูงชน
กลับรู้สึกว่าโลกทั้งโลกหลอกลวง
รู้สึกไร้จุดหมาย
และไม่แน่ใจว่าเกิดมาในโลกนี้......เพื่ออะไร
.......................
ความรักคือสิ่งที่คงอยู่นิรันด์....ฉันเชื่อย่างนั้น
เพราะฉันเชื่อว่าความรักของแม่
คงไม่มีวันจะจางหายไป
......................
บางช่วงที่คุยกับใคร
ฉันรู้สึกเหนื่อย
ที่จะสวมหน้ากาก
ที่ได้สร้างขึ้นมาบดบังตัวจริง.....นานแสนนานเหลือเกิน
แล้วเข้าที่ฉันคุยด้วย
ไม่รู้สึกเหนื่อยบ้างหรือ?
ที่จะต้องสร้างหน้ากากขึ้นมา สวมใส่มันอยู่ทุกวัน
เข้าหาสังคม
........................
อ่านรู้เรื่องมั้ยเนี้ย....
มันเป็นแค่ความรู้สึก ของฉันก็เท่านั้นเอง....
11 สิงหาคม 2545 19:45 น.
SeeM AnGle
ไม่พอใจกะที่แต่ง เลยลบไปค่ะ
9 สิงหาคม 2545 17:11 น.
SeeM AnGle
ขวัญ ตื่นเถอะลูก..... พิมพ์เดือนเรียกเบาๆ
อืออ.......ขอนอนต่ออีกหน่อยเถอะค่ะแม่ เมื่อคืนขวัญนอนดึก หยาดขวัญยังงัวเงีย
วันนี้ต้องไปหาน้องนะลูก.... ตื่นเถอะเร็ว พิมพ์เดือนพูดพลางเดินออกจากห้อง
หยาดขวัญค่อยๆลุกขึ้น....... ใช่สินะ วันนี้วันเสาร์ วันที่ต้องไปหาษา ริษา น้องที่น่าสงสาร......
ขวัญถอนใจ พลางลุกขึ้นเดินออกจากห้อง......
............................................
201 202 203 204......ใช่.... ห้อง 204
แม่เดินนำหน้าเข้าไปในห้องแล้ว.... ขวัญจึงค่อยๆเดินเข้าไป ผนังห้องสีเขียวอ่อนที่เห็นจนชินตา
ในห้อง........มีเพียงเตียงหนึ่งตัว โต๊ะ เก้าอี้ และคนหนึ่งคน ที่ นั่งบนเตียงท่าทางเหม่อลอยเหลือเกิน
ษา.......ษา แม่มาเยี่ยมแล้วจ๊ะ พิมพ์เดือนกระซิบข้างหูษาเบาๆ ษาค่อยๆหันมา.......ขวัญเห็นผู้หญิงคนนึง ........สวย สวยเหลือเกินน้องของหล่อน หากแต่แววตาอ้างว้าง ไร้ซึ้งความรู้สึก
ขวัญ.......พูดกับน้องสิลูก พิมพ์เดือนหันมาพูดกับขวัญ เธอหวังเหลือเกินว่า ซักวัน ษาจะต้อง
กลับมาเป็นเหมือนเดิม มาเป็นนางฟ้าน้อยๆของเธอ เหมือนดั่งหลายปีก่อน...ลูกของเธอไม่น่าเป็นเช่นนี้.......แต่มันเป็นไปแล้ว จึงได้แต่พยายาม.......พยายามให้ษากลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้....
ษา.......ษาจ๊ะ นี่พี่ขวัญนะ นี่พี่หยาดขวัญ ษายังคงมองหล่อนเงียบๆ เรียกพี่หน่อยสิษา........พี่ ...........พี่ เรียกซักคำสิคนดี ษายังคงเงียบ พี่.....เรียกสิษา ขวัญจับไหล่ษา เขย่าเบาๆ
ษามองขวัญ มองด้วยสายตาที่ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น เย็นชา พลางเมินหน้าไปช้าๆ ขวัญน้าตาไหลพราก จับตัวษาเขย่าแรงๆ พูดสิษา พูด กลับมาเป็นคนเดิมสิษากลับมาเป็นน้องของพี่ คนที่เคยเล่นด้วยกัน ทำการบ้านด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน.......ษาชอบเลือกเสื้อผ้าใช่มั้ย กลับมาเป็นคนเดิมสิษา แล้วพี่จะพาไปเลือเสื้อผ้าตามที่ษาต้องการ เท่าไหร่ก็ได้ กลับมาสิษา กลับมา...........!. พิมพ์เดือนรีบเข้ามาห้าม พอแล้วขวัญ ทำอะไรห่นะ นี่น้องนะ ไม่ใช่ตุ๊กตา ! ขวัญรู้สึกตัว ลุกขึ้น หันมาหาพิมพ์เดือน แม่......ถึงแม่จะพยายามเท่าไหร่ อยากให้ษากลับมามากแค่ไหน แต่ษาคนเดิมเค้าไม่กลับมาแล้ว ไม่กลับมา อีกต่อไปแล้วแม่ ษาคนเดิมเค้าไปแล้ว เค้าจากไปแล้วเข้าใจมั้ย......
ขวัญพูดพลางเดินเร็วๆออกมาจากห้องพูดตามหลังว่า วันนี้มีเรียนตอนบ่าย ขวัญไปล่ะนะคะ
ภาพในความทรงจำของขวัญยังคงชัดเจน ษา ผู้ที่บริสุทธิ์ ไร้เดียงสา น่ารัก ภาพษาผู้อารียังคงแจ่มชัด มีคนมาชอบษามากมาย ทุกคนที่อยู่ข้างๆษา จะมีความสุขทุกคน...... จนกระทั่ง 3 ปีก่อน รถที่นำความเปลี่ยนแปลงมาสู่ทุกคน รถคันนั้น........มาชนษา และหนีไป ถึงจนบัดนนี้ก็ยังคงหาตัวไม่ได้ ษาเปลี่ยนไป จากอับติเหตุครั้งนั้น และ ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป กลายเป็นคนเหม่อลอย แววตาอ้างว้าง และที่ขวัญเจ็บที่สุดคือ..........3 ปีที่ผ่านมา ษา ไม่เคยเรียกเธอซักคำว่า... พี่
* ติดตามตอนต่อไปนะคะ พึ่งลองเขียนเป็นเรื่องแรกค่ะช่วย ติชม แนะนำ ด้วยนะคะ
หน้าส่วนตัว
1576
