หน้าส่วนตัว
จะพักใจเจ็บ..จำคำซ้ำๆ
ยังดี...ใจไม่ถลำคำปรารถนา
หลงอะไรในความว่างตามมา
เพียงทีท่ารู้ว่าอาบยาพิษ
ขอบใจ...คน...แม้หม่นหมองต้องการปลอบ
สำนึกชอบเหตุผล...คนไร้สิทธิ์
ไม่ยืนยันสัญญา..ไม่กล้าคิด
ยังไม่ผิดใช่ไหม....ไม่กล้ารัก
เพียงลมไหวไผ่ซู่ซ้ำรู้สึก
เคยเจ็บลึกนึกถึงคำย้ำตระหนัก
ชื่นทะเลเสน่หาเห่น่ารัก
ยามใครหักใจลา...อกสะท้าน
ฝนปรายสายปลิวหวิวไผ่
ผลัดใบผลิกิ่งแผ่ก้าน
แอบชมขมกลืนชื่นนาน
อธิษฐานก้านใบไหวขจี
ยิ้ม..นิ่งค้นตนเอง
บรรเลงเพลงอ้อนใครถี่
ถามหัวใจไม่มี
ตามคนดีที่โพ้นไกล
มองไผ่ไหวหวิววู่
หลิวลู่ลามริมน้ำไหล
อุ่นละมุนละไม
คุ้นเคยใครไหวเว้าวอน
ชอบนะ..อย่าละห้อย
งามฝนปรอยไผ่ลอยว่อน
ชื่นใดใช่ตัดรอน
เพียงหยอกย้อน..ไยอ่อนแอ
เพียงสายลมพัดผ่านสะท้านไฉน
คนมีค่าที่ใจ....ให้ดี--แย่
รักหรือไม่..ใครจะชนะ-แพ้
ชีวิตแปรเปลี่ยนได้....หัวใจเรา
๑๑๑๑๑
1195
ใจเอ๋ยไม่เคยรู้จริง..อยู่ไหน
กับภูผาทะเลไกล..ใครลุ่มหลง
ฝากฟ้าดาราเดือนเกลื่อนพฤกษ์พง
มิมั่นคงลงหลักจริงสักที
ผ่านทะเลเสน่ห์หอมพยอมยาก
แรกหวังฝากใยรักเป็นสักขี
ซับคลื่นลมห่มรักสมภักดี
เสียดายวาดสวาทมี....ฤดีลวง
จบทุกสิ่งทิ้งใยไม่เหลือเยื่อ
คำจากเผื่อหัวใจใครยังห่วง
น้ำตาคลอพอแล้วใจให้ล้านดวง
จงลับล่วงดวงดาราพรรณราย
แนบภูผาพฤกษาดงหลงฟ้าดึก
ยังหวังลึกชื่นดึกดื่นอย่าคืนหาย
ซ่อนเจ็บไว้ไกลจำมิกล้ำกราย
สุขที่หมาย..ดายเดียว..เกี่ยวราตรี
ฟ้าไกล..ซ่อนนัยพร่างน้ำค้างเพชร
หยาดปานเก็จสวรรค์สู่ขวัญศรี
คนบุญน้อยต้อยต่ำ...จำคำนี้
จากหัวใจให้คนดี.....มิเร้นความ
ใจเอ๋ยไม่เคยรู้จริง.....อยู่ไหน
ผ่านมาไกลใจคนผูกล้นหวาม
สักกี่หนพ้นพงลงหลักงาม
กี่คำถามตามรู้ใจ.....ถามใครกัน
๑๑๑๑๑
ถ้ามั่นใจรักใฝ่ฝัน..กล้าฟันฝ่า
ทุกเวลาเอาชนะอุปสรรค
น่าเสียดายฟายน้ำตาไม่กล้ารัก
หัวใจใครตระหนัก ..รักเรรวน
จากทุ่งร้างนางลาเพลาพลบ
ใจสงบกลบอื่น..คืนมาป่วน
รักมากหนอทรมานมารก่อกวน
หวนคร่ำครวญรัญจวนหา.....น้ำตาคลอ
ฝากหัวใจให้แล้วไยแก้วห่าง
ใจทิ้งร้างหมางใดให้สานก่อ
เคยชื่นหอมพยอมยากฝากลออ
ใครพะนอ..ขอทวนให้หวนจำ
รักเจ้าเอ๋ยไม่เคยพรากใครจากอก
ไม่เคยยกหนักปักใจใคร่ถลำ
ไม่เคยเสียดายเวลาล้าระกำ
ไม่เคยย้ำเจ็บคำนี้..เช่นนี้เลย
ทุ่งร้างนางลาหาโหย
ฝนโปรยโชยร้อนระเหย
ฟ้ามืดสนิท..ชิดเคย
ยินเย้ยระงม...ขมกลืน
สิ้นเยื่อเพื่อใคร..ไม่ว่า
ยังเดือนดาราฟ้ารื่น
มั่น...ใจใฝ่ฝันวันคืน
ฝึกฟื้น...ขื่นใจ....ไม่มี
๑๑๑๑๑๑
ลมดึกพฤกษาไกว
ร้อนไฉนใครแลหา
ฝากฝันงามพรรณนา
รื้นน้ำตา..ให้ล้ารอ
เงียบงำ..รื่นรำเพย
เคียงเขนยรักเคยก่อ
นึกน่าน้ำตาคลอ
โหยหาทรมานใคร
ลมเอยอย่าเลยพัด
หอบหอมรัดรึงมัดไหว
คนหอมพยอมไกล
คิดถึงใครที่ไม่มา
ดึกแล้ว..แก้ว..พี่หอม
นวล..ถนอมปรารถนา
รินรินรื่นวิญญา
เสน่หาราตรีโปรย
แม้นไกล..ใช่รักเล่น
ใจตามเต้นเช่นหาโหย
ห่างหายเสียดายโรย
หวังลมโชยรักรัดรึง
เดือนลาดาราลับ
ใจเจ็บยับซับคิดถึง
ลมเอยเผยรำพึง
รัก..คนหนึ่ง...ซึ้งนานแล้ว
๑๑๑๑๑
หัวใจ..มิใช่กระดาษ
พับ .วาด. ขาด..ตามความใคร่
รู้สึก.ลึก.เร้น..เป็น..นัย
ใช่ง่ายขยี้กระจาย
หัวใจ...ให้ใครให้ขาด
นับวาสนาคราหมาย
กี่หนทนเจ็บเก็บร้าย
เพื่อนตายเพื่อนแท้..แม่เรือน
ชื่นใดใครเลย....เคยหอม
ดมดอมถนอมแก้มแรมเถื่อน
น้ำค้างพร่างพฤกษ์ดึกเลือน
แก้วเกลื่อนเลื่อนกลิ่นรินชม
เสียดายวายเสน่ห์หัน
ชื่นคั้นฝันครืนขื่นขม
นึกหน้านัยน์ตาพร่าพรม
รักล่ม..ข่ม..คว้าง..ทางใด
หัวใจ..ใยยิ่งสวาท
พันพาดสาดกาลสมัย
ทอดตาหา..ด้น..จนใจ
ทำไมไกล..ร้าง..พราง..เลือน
หัวใจ..ใช่ว่ากระดาษ
พิลาสวาดหวังพลังเคลื่อน
มืดฟ้าทะเลคราง...พรางเดือน
ลิบ...ดาวพราวเหมือนเพื่อนทาง..
๑๑๑๑๑
