22 มีนาคม 2551 14:12 น.
vanda_blue
โอ้เอ๋ย...เจ้าความรู้สึก
ใยเล่า เฝ้าแต่นึก ถึงนวลฝัน
ยามลูบไล้ โอบอุ่น หนุนตักกัน
พรอดคำรัก สัญญามั่น นิรันกาล
คำถามแห่งใจ...โปรดไขข้า
เฉลยตอบ คำฟ้า ที่ขับขาน
ประกาศรัก ทั่วถิ่น มาเนินนาน
จันทร์เจ้าลืม วันวาน ที่ผ่านมา
โอ้ใจรักของข้า....ใยห่างเหิน
ไม่เหลียวมอง หมางเมิน มิโหยหา
เจ้าวจี ที่ไหลดั่ง สายธารา
ไม่เคยหวนกลับมา ให้ชื่นใจ
จันทร์เจ้าสวย...งามเด่น เห็นประจักษ์
มีดารา ระยิบยับ แต่งแต้มใส
ข้าเป็นเพียง กระต่ายดิน อยู่กลางไพร
ชะเง้อมอง เจ้านวลใย ไกลลิบตา
จะเอื้อมมือ...ไขว้คว้า คงไกลฝัน
หากปล่อยมือ จากเจ้านั้น ข้าโหยหา
ไม่อาจให้ จันทร์สวยใส อยู่ไกลตา
จงงามเด่น กลางฟ้า รัตติกาล
เมื่อกระต่าย...เช่นข้า หวังหมายจันทร์
จึงไม่หวัง ผูกพัน ให้ใจสาน
เพียงหยิบดาว ยกฟ้า เป็นพยาน
ข้าจะขอ ติดตาม ทุกแห่งไป
ยามเจ้าหลับ ข้าจะขอ เป็นหมอนหนุน
ยามเจ้าตื่น กลิ่นกลุ่ม ประกายใส
ยามเจ้านั้น มีคู่ครอง ที่สมกาย
จะสลาย จากเจ้าไป เช่นสายลม
จันทราเด่น...ช่างงามล้ำ
กระต่ายถิ่น เช่นข้า ไม่คู่สม
ปล่อยให้เจ้า สูงสง่า อย่างเกลี้ยงกลม
จะขอเฝ้า ชื่นชม ตลอดไป.....
2 มีนาคม 2551 14:06 น.
vanda_blue
โอ้เอย...ความรัก
ใยประจักษ์ แก่ข้า เมื่อสาย
เพียงได้พบ สบตา ข้าอาลัย
ยามที่เจ้า จากไป ข้าอาวรณ์
โอ้เอย...ความรัก
พลันได้มา รู้จัก ยากไถ่ถอน
เพียรเฝ้าถาม ผ่านไป กับบทกลอน
รำพึงร้อง โหยหา ผ่านกวี
โอ้เอย...ความรัก
โปรดให้ข้า พิงพัก ณ จุดนี้
อย่าหลบลี้ หนีหาย ใจที่มี
วอนสายลม ที่หวังดี โอบล้อมกาย
โอ้เอย...ความรัก
เพียงเจ้าอย่า หาญหัก รักข้าหมาย
หากเมื่อเจ้า หมดรัก แสนเนืองหน่าย
ลมช่วยพัด -เจ้าเอย-ไป ไกลข้าที
1 กุมภาพันธ์ 2551 19:27 น.
vanda_blue
ค่ำคืนอันแสนเหน็บหนาว
ดาราพร่างพราวระยิบใส
จันทร์เสี้ยวช่างแสนห่างไกล
สว่างไหวเพียงหนึ่งไม่ครึ่งจันทร์
ฉันคงคล้ายด้านมืดของจันทรา
อยู่ในมุมที่ไร้ค่า ห่างจากฝัน
ไม่มีมุมอันสวยงามอย่างเสี้ยวจันทร์
คนเฝ้าฝันของฉันไม่เลี้ยวมอง
แสงแห่งจันทร์ช่างนวลชวนให้ฝัน
เธอเป็นหนึ่งในนั้นที่พร่ำเพ้อ
ฉันเป็นหนึ่งที่เฝ้าดูแต่เพียงเธอ
เก็บความรักอันล้นเอ่อไว้ผู้เดียว
เพียงได้คิดถึงเธอฉันเพ้อฝัน
พลันได้สบสายตานั้นกลับเปล่าเปลี่ยว
ไร้แววหวานในตาอันสวยเรียว
นี่คงเป็น รักข้างเดียว...
...กับคนที่ไม่เหลียวมอง
11 ธันวาคม 2550 19:52 น.
vanda_blue
เหนื่อยเหลือเกิน....ความรัก....เหนื่อยเหลือเกิน
จนคิดว่า คงเดิน ไปไม่ไหว
อยากหยุดพัก หยุดเวลา หยุดน้ำตาที่เสียไป
ฉันเหนื่อยเกิน....ที่จะรักใคร....เหนื่อยเหลือเกิน
อยากร้องไห้ อยากตะโกน บอกกับฟ้า
อยากตะโกน ถามว่า ผิดตรงไหน
ผิดที่ฉัน....รักเธอ....มากเกินไป
หรือผิด ที่ยอมให้เธอ มีใครอีกคน
ท้อเหลือเกิน....กับความเหงา....ที่เข้าใกล้
เธออ่อนหวาน จนใจ ฉันสับสน
สายลมจาง เมฆเทา ฟ้าเศร้าหม่น
ทำไมฟ้า จึงดาลดล จนพบเธอ
เมื่อวันนี้ เธอมี รักเป็นสอง
เงาอย่างฉัน ที่ร่ำร้อง จึงสั่นไหว
อยากขึ้นมา....เป็นหนึ่งเดียว....ในหัวใจ
แต่สุดท้าย ที่ฉันได้ คือน้ำตา
7 ธันวาคม 2550 20:02 น.
vanda_blue
----- ในใจฉันไม่เคยได้เรียนรู้ถึงคำว่ารัก
----- เพราะฉันไม่เคยเปิดใจรับ
----- เพราะฉันกลัวการมีความรัก
----- เมื่อวันนึ่งความรักได้เดิมเข้ามาหาฉัน
----- ฉันควรทำเช่นไร กับสิ่งนี้
----- เหมือนฉันจะร้องไห้บ่อยเหลือเกิน
----- แค่เพียงความรู้สึกที่บอกเราว่า "เขาไม่เข้าใจเราเลย"
----- ฉันควรทำเช่นไร กับความเศร้า
----- ที่มันอยู่ชิดใกล้กับความสุขของฉันเหลือเกิน
----- ใครสามารถบอกฉันได้ไหม
----- ทำไมคนเราถึงต้องร้องไห้ให้กับความรัก
----- ทำไมเพียงการกระทำถึงไม่สามารถบ่งบอก
----- ถึงความรักที่ฉันมี
----- ใครสามารถบอกฉันได้บ้าง
----- ทำไมแหมเพียงเวลาได้ยินเสียงเรียกเข้า
----- ฉันก็หวังว่าจะเป็นเธอที่ฉันรักเสมอ
----- เพราะนี้คือความรักเหรอ
----- สับสนเหลือเกิน
----- บอกทางให้ฉันได้ก้าวเดินได้ไหม
----- เพียงเธอพูดออกมาว่าฉันควรทำยังไง
----- ในสิ่งที่ฉันทำมันได้
ฉันรักเธอมากจริงๆ ตอนนี้ก็อยากร้องไห้
ทำไมฉันถึงอ่อนแอแบบนี้
ไม่สมกับเป็นฉันเลย
มีสิ่งใดที่ฉันพอจะทำได้บ้าง
ความรักที่ฉันมีให้คงยังไม่เพียงพอใช่ไหมกับการที่จะอยู่กับเธอ
**ทั้งหมดของฉันอยู่ที่เธอ ได้โปรดเข้าใจในความรู้สึกของฉัน
*** ซักนิดนึ่งของความรู้สึกเธอก็ยังดี
หน้าส่วนตัว
2909
