14 เมษายน 2552 06:23 น.
victoriasecret
เช้าวันจันทร์...พลันเหงา...เปลี่ยวเปล่าจิต
เฝ้าแต่คิด...ถึงดวงใจ...ที่ใหลหลง
เธอจะเป็น...เช่นไร...ให้พะวง
ป่านนี้คง...คิดถึงพี่...ที่จากมา
วันอังคาร...สงสารตัว...มัวแต่เศร้า
คิดถึงเจ้า...ยุพิน...ถวิลหา
คงจะเป็น...เช่นกัน...ขวัญชีวา
จงตั้งตา...รอวันที่...พี่กลับไป
ถึงวันพุธ...สุดหักห้าม...ความคิดถึง
เฝ้ารำพึง...ว่าเนื้อเย็น...เป็นไฉน
จะอยู่ดี...มีสุข...ทุกข์เช่นไร
ขอฝากความ...ห่วงใย...ไปถึงเธอ
พฤหัสฯ...ตัดใจ...ไว้แน่วแน่
ไม่ยอมแพ้...ใจตัว...กลัวจะเผลอ
จะระงับ...ดวงจิต...คิดถึงเธอ
แต่ต้องเก้อ...เผลอไป...แพ้ใจตน
ครั้นวันศุกร์...ยิ่งทุกข์ตรม...ข่มไม่ไหว
ต้องแพ้ใจ...อีกครา...น่าฉงน
ครุ่นคิดถึง...แต่น้อง...ราวต้องมนต์
จำต้องทน...แบบนี้...อีกกี่วัน
พอวันเสาร์...เช้า-สาย...จนบ่ายค่ำ
ใจเจ้ากรรม...คิดถึงแต่...แม่จอมขวัญ
รำลึกถึง...วันเก่าเก่า...เราผูกพัน
ต่อเมื่อไร...จึงถึงวัน...นั้นอีกที
วันอาทิตย์...จิตใจ...ให้ว้าวุ่น
เฝ้าแต่ครุ่น...คิดคำนึง...ถึงยาหยี
แสนเจ็บปวด...รวดร้าว...เศร้าฤดี
อีกกี่ปี...จึงสมใจ...ที่ใฝ่รอ
ทุกทิวา...ราตรี...ที่พ้นผ่าน
ทรมาน...นานยิ่ง...เสียจริงหนอ
แต่ขอเพียง...ทรามสงวน...นวลละออ
ยังเฝ้ารอ...ตัวพี่...นี้ยอมทน.
กลอนบทนี้...ที่จริง...ใช่สิ่งใหม่
แต่แต่งไว้...ปีกลาย...ปลายหน้าฝน
จากเมืองไทย...ให้เหงา...เศร้ากมล
กลัวว่าคน...ที่ตนรัก...จักกลับกลาย
จึงนำถ้อย...ร้อยคำ...ตามความคิด
ลงลิขิต...เขียนออก...บอกความหมาย
มอบหญิงหนึ่ง...ซึ้งกมล...ตราบชนม์วาย
ก็จักหมาย...มั่นนัก...รักนิรันดร์
แต่บาปรัก...ชักนำ...ทำหมองหม่น
เราสองคน...ด้นไป...ไม่ถึงฝัน
แม้นเราสอง...ครองคู่...อยู่นานวัน
ต้องมีอัน...พลัดพราก...จากกันไป
จากวันนั้น...ถึงวันนี้...ราวปีกว่า
จึงนำกลอน...ย้อนมา...ขึ้นหน้าใหม่
อาจบางที...มีคน...ค้นหาใคร
ขอมอบกลอน...นี้ให้...พร้อม(หัว)ใจเลย.......
1 เมษายน 2552 07:05 น.
victoriasecret
รอยรักซึ้ง...ตรึงหทัย...ให้หวนคิด
รอยจุมพิต...ติดตรา...พาวาบหวาม
รอยลูบไล้...ให้หลง...ทุกโมงยาม
เหลือเพียงความ...อาลัย...ให้คำนึง....
แล้วพะวง...แห่งภวังค์...ก็บังเกิด
ลอยเตลิด...ไร้ทิศด้วยคิดถึง
รักหอม-หวาน...วันเวลา...ที่ตราตรึง
รอยซาบซึ้ง...ตรึงอยู่ไม่รู้ลา
จะลืมรัก...หักใจ...อย่างไรเล่า
ทุกภาพเงา...ล้วนเล่ห์เสน่หา
เคยครองสุข...ร่วมฝัน...ทุกบรรดา
อนิจจา...กลกามแห่งความรัก
เคยเคียงคู่...ชู้ชื่น...ทั้งตื่นหลับ
กลับย่อยยับ...อับเฉา...เศร้าใจหนัก
รักเคยหวาน...พาลขื่น...สะอื้นนัก
นาวารัก...หักล่ม...จนจมไป
ในพะวง...แห่งภวังค์...ดังฝันร้าว
ทุกย่างก้าว...ร้าวราน...สะท้านไหว
ใจเอ๋ยใจ...ใยท้อ...ใจหนอใจ
เหตุไฉน...ใจแพ้...แค่กลกาม
รู้ทั้งรู้...ท้ายสุด...หยุดที่ช้ำ
เมื่อเพลี่ยงพล้ำ..ช้ำหมอง...ฤาต้องถาม
ไม่มีหรอก...เหตุผล...บนนิยาม
มีแต่ความ...หลงลืมที่ดื่มกิน
ก็กลกาม...กลไก...ดั่งไฟผลาญ
เพียงต้องการ...หล่อหลอมเพื่อดอมกลิ่น
จึงเผลอตัว...น้อมเกศ...ทุกเจตจินต์
ถลาร่าง...จูบดินก็ยินยอม.
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟvictoriasecret
หน้าส่วนตัว
775
