2 พฤศจิกายน 2549 16:09 น.
White roses
ฉันเห็นเธอ..เหม่อมอง..ท้องฟ้ากว้าง
เธอกำลัง..หม่นหมอง..นั่งร้องไห้
สองข้างตา..บวมช้ำ..คล้ำหมองไป
เธอเสียใจ..เพราะความรัก..นั้นจากจร
เธออาลัย..อาวรณ์..ถึงเขาอยู่
ทุกข์เศร้าจู่..โจมประดัง..ยากไถ่ถอน
หัวใจเธอ..แหลกสลาย..แทบขาดรอน
เธอทอดถอน..ตัดพ้อ..ต่อเทพยดา
ว่าท่านมอบ..อยุติธรรม..ให้เธอนั่น
ท่านบันดาล..ทุกข์โศกให้..แทบใบ้บ้า
มีชีวิต..แสนรันทด..ทรมา
ช้ำเกินกว่า..จะทนทาน..ผลาญชีวัน
อย่าเพิ่งยอม..ทดท้อ..ต่อชีวิต
อย่าแพ้พิษ..แห่งความเศร้า..เหงาโศกศัลย์
ยังมีคน..อีกมากมาย..ทรมาน
เขาเหล่านั้น..แสนสาหัส..ยิ่งกว่าเธอ
เช็ดน้ำตา..ของเธอ..ให้เหือดแห้ง
เทพยดา..หาใช่แกล้ง..ให้เธอเก้อ
อย่าให้คราบ..น้ำตา..ไหลล้นเอ่อ
บังสายตา..ของเธอ..จากความจริง
โปรดหันมอง..คนรอบกาย..ล้อมเธออยู่
ล้วนเป็นผู้..ทุกข์ยาก..กว่าเธอยิ่ง
ไม่มีแม้..ที่อาศัย..ให้พักพิง
ถูกทอดทิ้ง..สิ้นชีพไป..ไร้คนแล
หากน้ำตา..ของเธอ..มีมากล้น
มากมายจน..กว่าเหือดแห้ง..ไร้ทางแก้
เธอควรหลั่ง..ให้พวกเขา..โปรดเหลียวแล
ดับท้อแท้..ไล่ทุกข์ไป..จากใจเธอ...
2 พฤศจิกายน 2549 05:13 น.
White roses
เราจากกัน..ด้วยดี..ตรงนี้นะ
แล้วเราจะ..พบกัน..ในวันหน้า
พร้อมกับความ..คิดถึง..กึ่งศรัทธา
บอกคำว่า..ไมตรี..มีต่อกัน
ความอาลัย..อาวรณ์..สอนเราว่า
คอยอีกหน่อย..เถิดหนา..อย่าโศกศัลย์
การรอคอย..อาจขื่นขม..ตรมชีวัน
แต่ว่ามัน..มีค่า..อย่างเลิศเลอ
คอยและคอย..ต่อไป..ไม่เคยหวั่น
คนอย่างฉัน..คอยอะไร..ได้เสมอ
คอยเพื่อมอบ..ความจริงใจ..ให้กับเธอ
และคอยเพ้อ..รับสิ่ง..ที่จริงใจ
1 พฤศจิกายน 2549 15:56 น.
White roses
มองเห็นดาว..วาววับ..จับขอบฟ้า
ลอยสูงเด่น..เป็นสง่า..คู่จันทร์ฉาย
ช่างดูเท่..สมเป็นดาว..เปล่งประกาย
ส่องแสงฉาย..คู่จันทรา..มาช้านาน
แต่วันนี้..ดาวน้อย..กลับหงอยเหงา
เห็นแววเศร้า..เคล้าน้ำตา..พาโศกศัลย์
แสงค่อยค่อย..ริบหรี่..ลงทุกวัน
ปล่อยให้จันทร์..หมองหม่น..ทนเดียวดาย
ไร้แสงดาว..จันทร์คงลับ..ดับจากฟ้า
อยู่เอกา..หม่นหมอง..แอบร้องไห้
มองเห็นดาว..ปวดร้าว..ยิ่งเศร้าใจ
ดาวรู้ไหม..จันทร์หนาวเหน็บ..เจ็บอุรา
โปรดเถิดหนา..ดาวจ๋า..อย่าลาร่วง
ส่องโชติช่วง..อยู่ระหว่าง..กลางเวหา
เป็นดาวฤกษ์..ลอยสูงเด่น..อย่างเป็นมา
คู่จันทรา..ส่องแสงงาม..ยามค่ำคืน...
31 ตุลาคม 2549 15:30 น.
White roses
ขอเอนกาย..ในกระท่อม..อันซอมซ่อ
ฟังเสียงคลอ..บรรเลง..เพลงหวานฉ่ำ
นอนหนุนแขน..อันอบอุ่น..แสนกำยำ
หลังตรากตรำ..งานหนักหนา..มาทั้งวัน
ได้ซบอุ่น..อิงแอบ..แนบชิดใกล้
สุขอื่นใด..ไหนจะเท่า..เราสุขสันต์
ไม่เคยห่าง..ร้างไกล..ใจชิดกัน
ดั่งสวรรค์..เลิศวิไล..ให้จดจำ
ถึงแม้เป็น..กระท่อม..ของคนยาก
แต่ว่าหาก..เปี่ยมรัก..อันชุ่มฉ่ำ
อบอวลด้วย..ชีวิต..อันสุขล้ำ
ได้ดื่มด่ำ..อุ่นไอ..ให้แก่กัน
หัวใจฉัน..และเธอ..ได้ถ่ายทอด
ได้อ้อนออด..บทนิยาม..แห่งความฝัน
เล่าความใน..กระซิบ..ถ้อยจำนรร
สื่อสัมพันธ์..จนล่วงกาล..ผ่านนิทรา
เธอขับกล่อม..บรรเลง..บทเพลงหวาน
ซึ่งได้กลั่น..จากหัวใจ..อันล้ำค่า
เปี่ยมล้นด้วย..ความสุข..อยู่ทุกครา
เพียงเพราะว่า..มีเธออยู่..คู่เคียงกาย
แม้เหนื่อยยาก..เพียงไร..ไม่เคยหวั่น
สองเรานั้น..พร้อมผจญ..แม้หม่นไหม้
มีเธออยู่..คุ้มครอง..ป้องผองภัย
แม้ฝันร้าย..ไม่เคยกราย..ยามนิทรา
เราจะตื่น..พร้อมกัน..อรุณรุ่ง
ด้วยมาตรมุ่ง..กรำงาน..สานคุณค่า
แสนชื่นบาน..อบอุ่น..กรุ่นอุรา
มีพี่ยา..เดินเคียงข้าง..ไม่ห่างกาย..
31 ตุลาคม 2549 05:19 น.
White roses
เมื่อประตู..หัวใจ..ได้เปิดออก
ได้พร่ำบอก..เรื่องราว..เล่าความหมาย
เผยความจริง..ซึ่งซุกซ่อน..อยู่ภายใน
ให้หัวใจ..รับรู้..สู่กันฟัง
เมื่อความลับ..ถูกขังไว้..ได้เปิดเผย
ได้เอื้อนเอ่ย..ความเป็นมา..แต่หนหลัง
ความรัก..ที่เปี่ยมล้น..ด้วยพลัง
ก็ไหลหลั่ง..โบยบินมา..ใฝ่หากัน
เสียงดนตรี..บรรเลง..เพลงแห่งรัก
ร้องทายทัก..อย่างสดใส..ใจหวิวหวั่น
รัศมีแห่ง..แววตา..ประสานกัน
นานแสนนาน..ด้วยความรัก..จากอุรา
สองดวงใจ..ได้อบอุ่น..ละมุนรัก
งดงามนัก..ดุจน้ำค้าง..กลางเวหา
ความลึกลับ..แห่งหัวใจ..เปิดออกมา
มหรสพ..แห่งวิวาห์..ก็บรรเลง..
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1151
