20 สิงหาคม 2549 14:49 น.
White roses
อันความรักไร้พรมแดนแนบแน่นนัก
มอบความรักความอาลัยโหยไห้หา
บุพเพสร้างเสกสรรค์รักนำพา
อานุภาพเหนือกว่าสิ่งอื่นใด
ติดปีกใจบินนำข้ามขอบฟ้า
แม้นมหาสมุทรสุดกว้างใหญ่
รักโบยบินหลีกลี้หนีข้ามไป
ใจชิดใจเคียงคู่อยู่นิรันดร์
พรมแดนแห่งความรักมักยิ่งใหญ่
แต่พรมแดนแห่งหัวใจสุดไหวหวั่น
กำแพงหนามองข้างหน้าล้วนหมอกควัน
ยากด้นดั้นทะลุผ่านด่านออกไป
หากบุพเพสันนิวาส..วาดเราสอง
รักคงต้องแนบชิดสนิทใกล้
แม้นภูผาสูงชันฝ่าฟันไป
พังทลายด้วยนิยามความศรัทธา
หากมาตรแม้นบุพพเพไม่เสริมส่ง
รักก็คงแรมร้างห่างวาสนา
ถึงอยู่ใกล้เหมือนห่างหายไกลสายตา
ไม่นำพาให้ชวนชิดสนิทใน
อันความรักนั้นเป็นสิ่งมากมีค่า
แต่บางครั้งก็หาค่าไม่ได้
จะมีค่าถ้าประทับกับหัวใจ
และจะไร้คุณค่าถ้ารักลวง....
19 สิงหาคม 2549 19:48 น.
White roses
ขยับปีกฉีกฟ้ามุ่งฝ่าฝัน
แสงสุริยันสวยงามในยามเช้า
ท่องแดนทุ่งนภาดาราพราว
ติดปีกก้าวสู่ฝันบนชั้นฟ้า
ไม่รู้ทิศรู้ทางโลกกว้างใหญ่
บินเข้าไปฝ่าลมหนาวเศร้านักหนา
พายุแรงปีกช้ำแทบโรยรา
ฝ่าหมอกหนาหัวใจใกล้อ่อนแรง
ช่างโดดเดี่ยวบินไปอย่างไร้คู่
จากเช้าตรู่จนตะวันใกล้ยอแสง
เกาะตะคบกิ่งไม้อย่างอ่อนแรง
น้ำตาแห่งความเสียใจไหลออกมา
โพ้นทะเลกว้างใหญ่ไกลจริงหนอ
เจ้านกน้อยไม่รั้งรอมุ่งฟันฝ่า
มองไม่เห็นฝั่งฝันไม่นำพา
บินถลามุ่งไปในฉับพลัน
มองหาฝั่งฟากฝันปลายสายรุ้ง
ค่อยค่อยพยุงปีกไปใจหมายมั่น
กลับหมดแรงตกลงไปในทันควัน
ทิ้งฟากฝันจบสิ้นไปในทะเล...
18 สิงหาคม 2549 20:04 น.
White roses
ถึงมีคู่แต่เหมือนอยู่อย่างเดี่ยวโดด
ดุจนักโทษอุกฉกรรจ์หวั่นหลบหนี
ถูกโซ่ตรวนคล้องหัวใจสิ้นใยดี
อยู่ในที่เหน็บหนาวเหงาเหลือเกิน
ไร้แม้เพื่อนคอยเคียงข้างนั่งปลอบขวัญ
หัวใจสั่นซมซานมานานเนิ่น
อยากบินหนีแต่สุดท้ายต้องเผชิญ
ไร้ทางเดินสู่ฟากฝันอันศิวิไล
ยามเสียใจไม่มีไหล่ให้อิงซบ
ไร้คนโอบซับน้ำตาคราร้องไห้
ไม่มีอกอุ่นอุ่นให้หนุนใจ
ต้องเดียวดายอยู่อย่างนี้สักกี่คืน
อยู่ในห้องลำพังอย่างอ้างว้าง
มองหน้าต่างออกไปใจสะอื้น
แม้ยามนอนยังฝันร้ายแทบทุกคืน
ผวาตื่นหัวใจใกล้อ่อนแรง
ยินเพียงเสียงหัวใจที่ไหวเต้น
ดุจดังเช่นเปลวเทียนใกล้อ่อนแสง
ดูริบหรี่กระพริบเหมือนหมดแรง
น้ำตาแห่งความผิดหวังหลั่งออกมา
มีชีวิตเหมือนไม่มีดีตรงไหน
เพราะหัวใจถูกหยามหมิ่นสิ้นคุณค่า
ต้องเจ็บปวดรวดร้าวทรมา
จำซ่อนหน้าเดียวดายในห้องเดิม
18 สิงหาคม 2549 19:39 น.
White roses
ชีวิตฉันแท้จริงยิ่งกว่าหนัง
เพราะผิดหวังต่อสู้บู๊ล้างผลาญ
เรียลลิตี้ของหัวใจยิ่งซมซาน
ทรมานเสียทุกสิ่งยิ่งนิยาย
เคยพบชายหมายมั่นขวัญชีวิต
แต่กลับกลายเป็นอสรพิษมีฤทธิ์ร้าย
ลอบฉกกัดรัดรึงแทบถึงตาย
ตะเกียกตะกายเพื่อหลุดพ้นจากหนทาง
จากบุปผาลาวัณย์อันสวยสด
กลับรันทดเหี่ยวเฉาเขาทิ้งขว้าง
ทั้งกลีบดอกหมองมัวทั่วสารพางค์
ต้องอ้างว้างเหี่ยวโรยอยู่โดยเดียว
เคยระดมกำลังใจกู้ภัยรัก
แต่ลึกนักซากผูกพันอันลดเลี้ยว
ทั้งที่เริ่มต้นฝันมั่นใจเชียว
แต่เศษเสี้ยวความทรงจำทำอกตรม
หรือว่าเคยก่อกรรมข้ามชาติภพ
ถึงจุดจบรักแรมร้างช่างขื่นขม
คนที่ใช่กลายเป็นชั่วมั่วอาจม
มาทับถมชีวิตอิสตรี
สิ่งดีดีเคยให้ไม่คิดหวง
เธอกลับลวงตอกย้ำย่ำศักดิ์ศรี
รักพินาศขื่นขมไม่เหลือดี
ต่อไปนี้ไม่ย่อท้อง้อชะตา
ขอบรรจงเขียนนิยายร่ายชีวิต
เพื่ออุทิศแด่หัวใจเคยไร้ค่า
ก่อนปิดฉากนิยายปรำปรา
ก่อนดวงตาหลับไหลไปนิรันดร์
17 สิงหาคม 2549 21:09 น.
White roses
เมื่อคืนฝัน ว่าเดินไป ในนรก
ทั้งสกปรก ร้อนรุ่ม ดุจเผาไหม้
ทั้งน่ากลัว แต่ต้องเดิน ตามเขาไป
หมาสูงใหญ่ ดั่งภูเขา เฝ้าประตู
มีสามตัว ท่าทาง เหมือนยักษา
ลูกในตา แดงก่ำ ซ้ำยังดุ
กำลังกัด หญิงชาย อกทะลุ
เสียงปุปุ..ุ เดือดนั่น น้ำทองแดง
หมาสามสี ดำแดงขาว เขี้ยวยาวใหญ่
ไล่ขบกัด หญิงชาย อยู่กลางแจ้ง
มีคนนุ่ง จูงกระเบน สีสดแดง
สามง่ามแทง หญิงชาย "ได้แต่มอง"
เขาให้ปีน ต้นไม้ อะไรนั่น
แปลกเหมือนกัน มีหนาม น่าสยอง
คนที่ปีน โดนหนามแทง เลือดไหลนอง
หล่นมากอง กับพื้น แล้วตื่นพลัน
เป็นเช่นนี้ หลายครั้ง ไม่หยุดหย่อน
เสียงอ้อนวอน โหยหวน ชวนใจสั่น
ได้แต่ยืน มองภาพ คนบาปนั้น
สดุ้งพลัน ลืมตา ฮ้า...ฝันไป....
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
890
