9 ธันวาคม 2548 09:55 น.
winterstar
เพียงโลกสมมุติที่คนเขาเล่าว่า
โลกมายาเพียงลวงหลอกให้หลงใหล
เพียงเงาวาวเลื่อมสลับชลาศัย
ร้อนดั่งไฟ ที่สุ่มทรวง บ่วงมายา
เพียงเกมกล ที่ลวงล่อให้หลงใหล
หากผู้ใด ได้เข้าใกล้สิเน่หา
ทางคดเคียวยากจักเดินพบธารา
ดับชีวาเหลือคณาผู้หลงกล
ดั่งดอกไม้ลวงล่อเจ้าภู่ผึ่ง
ที่ตอมหึ่ง กลิ่นเกสร พาสับสน
จะเดือดร้อน ถึงชีวิต ในบัดดล
ก็เพราะกลเกมลวงล่อหลอกใจ
เป็นยาพิษที่ซ้อนเร้นในสุธารส
เมื่อลิ้มรส มี ฤ อดใจได้
ให้เคลิบเคลิ้มเพลิดเพลินเตลิดไป
ให้หมองไหม้ เมื่อชีวิตพาดับลง
ทั้งสิ่งยั่วยวนใจ อบายมุข
แสนสนุก สุขฤทัย ทำใหลหลง
ทั้งเงินทอง การงาน ก็สิ้นลง
เพราะความหลงมั่วเมาเข้าเผากาย
หมดสิ้นแล้วครั้งนี้คือชีวิต
เจ้าลิขิตความตายคือจุดหมาย
พรากชีวิตสิ่งสำคัญสิ่งสุดท้าย
เพราะละอายด้วยใหลหลงปลงอนิจจา
8 ธันวาคม 2548 17:10 น.
winterstar
วอนขอดวงจันทร์ก่อนหลับตานอน
เรื่องทุกข์ร้อนฝากจันทร์ช่วยปัดเป่า
ขอดวงดาวเป็นเพื่อนยามฉันเศร้า
ขอจันทร์เจ้า ให้เขานั้นหลับฝันดี
เพียรขอจันทร์ ตามฝันปรารถนา
ก็หวังว่าดวงจันทร์คงปราณี
วอนลมหนาวช่วยส่งข่าวฝากจันทร์ที
ค่ำคืนนี้ขอวิงวอนก่อนหลับตา
เฝ้าเพียรวอนขอพรจากดวงจันทร์
เนิ่นนานวันยิ่งเจ็บปวด ยิ่งโศกา
ค่ำคืนนี้ขอวอนจันทร์ ในธารา
ปรารถนา เพียงแค่เงาเฝ้าลุ่มหลง
หากเธอหยุดเว้าวอนขอพรจันทร์
สร้างสิ่งฝันตามที่เธอนั้นประสงค์
สร้างผลงาน สานต่อตามเจตจำนง
จันทร์ก็คงดลบันดาลให้ฝันนั้นเป็นจริง
หน้าส่วนตัว
1132
