//.....[M]y • m[E]mory.....

winterstar

	ช่วงเวลาเพียงไม่นานที่เราได้พูดคุยกัน ทำไมเวลา
มันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเสียเหลือเกินจะมีบ้างไหม
ที่จะหยุดช่วงเวลาของสองเราให้ได้มาบรรจบและพบกันอีกสักครั้ง  
เวลาจากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ผ่านมาเนิ่นนานนับปี
จากวันที่เราได้รู้จักกัน ครั้งแรกที่ฉันได้รู้จักเธอ 
ไม่เคยเลยสักครั้งที่ฉันจะสนใจเธอ ไม่เคยแม้แต่ที่จะพูดคุยด้วย  
ฉันไม่เคยที่จะสนใจหรือยินดียินร้ายในการที่จะได้พบเจอกับใครคนหนึ่ง  
หรือคนแปลกหน้าคนนั้นเลยสักครั้ง รู้จักกันเพียงผิวเผ่น 
ทักทายกันตามประสาคนรู้จักโดยทั่วไป  ไม่รู้สึกเลยว่าตอนไหนนะ 
ที่เธอได้ก้าวเข้ามาในชีวิตของฉัน 

                      ช่วงเวลานั้นทำให้ฉันได้รู้จักว่า ความรัก 
เกิดขึ้นมาตอนไหนไม่มีใครทราบ (จะมารู้ว่ารักก็เมื่อตอนที่ความรักจากไป) 
ฉันเป็นเช่นนี้ ด้วยเพราะคืนหนึ่ง เธอไม่โทรมาในช่วงเวลาเดิม  
ฉันรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างขาดหายไป จะนอนก็นอนไม่หลับ 
ก็เฝ้าแต่รอคอยโทรศัพท์ด้วย ความประหลาดใจและจิตใจจดจ่อว่า
เมื่อไรนะ เสียงโทรศัพท์ที่คุ้นเคยจะดังขึ้นเสียที .....
รุ้งเช้าเสียง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น หันไปมองยิ้มแก้มแทบปริ
เป็นเบอร์ของเธอนั้นเอง สนทนากันอยู่สักพักก็วางสาย
(สรุปว่ารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น) 

                      และแล้วช่วงเวลาแห่งความเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้น
เมื่อเพื่อนของฉันคนหนึ่งได้เริ่มเข้ามาทำความรู้จักกับเขา 
เขาเริ่มเปลี่ยนไปตอนไหนก็ไม่ทราบ แต่ที่แน่ๆ 
เขาเปลี่ยนไปจากที่เคยโทรหาฉันกลับกลายเป็นว่า
ฉันโทรหาเขาสอบถามว่าอยู่ไหนทำอะไร แต่ก่อนไม่เคยเลย
ที่อยากจะรู้หรือสงสัยไม่เคยสนใจเลยว่าเขาคือใครทำสิ่งใด 
แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกอยากเป็นเจ้าของเธอเสียเหลือเกิน 

จนกระทั้ง ฉันรู้สึกแล้วว่าฉันรู้สึกดีๆ กับเธอ เกินกว่าคำว่าเพื่อน 
จึงได้ถามคำถามโง่ๆ ไป ว่า 
เธอกับฉันเราเป็นอะไรกัน  ก็เลยได้คำตอบที่ทำให้หายโง่ไปเลยว่า  
ก็เป็น (ชื่อฉัน) กับ (ชื่อเขา) ไงมึนไปชั่วขณะหนึ่งกับคำตอบ 
แต่เอาน่าเขาก็ยังไม่มีใคร เราก็ยังมีหวังอะน่า 
                      
                      และแล้วอ้ายเพื่อนเรามันก็ถามจังเลยว่าเขาทำอะไร 
คือใคร สักประวัติยังกะสำรวจสำมะโน  อ้ายตัวเราก็ไม่เคยเลยสักครั้ง
ที่จะสอบถามว่ามันทำมาหากินอะไรพ่อแม่ญาติพี่น้องทำอะไร 
ที่ทราบก็แค่ประวัติพื้นฐานที่คนโดนส่วนมากเขาถามๆ กัน 
เชื่อไหมว่าเพื่อนเราขอเบอร์บ้านเขาไป หาข้อมูลจากในอินเตอร์เน็ต
ว่าบ้านอยู่ที่ไหน (โอ้ย....ทำไปได้) อืม ก็เป็นอันว่า
เราก็พอรู้ประวัติเขาเพิ่มขึ้นอีกนิดว่าเค้าพักอยู่ที่ไหน ทำงานที่ไหน  
เรื่องยังไม่จบเพียงแค่นี้ ......
อยู่มาวันหนึ่งเพื่อนเราเริ่มเปลี๋ยนไป๋ เขาเองก็ยิ่งเปลี๋ยนไป๋ 
ค่อยๆ  หายไปจากชีวิตเรา  แต่เพื่อนเรายังคงวนเวียนอยู่กับเรา
เพราะบ้านเราอยู่ใก้ลๆ กัน 

สุดท้ายความจริงก็เปิดเผยขึ้น เมื่อความจริงถูกเปิดเผย 
ความลับไม่มีในโลกหรอกค่ะ
คุณขา.. ความมันแตกทุกอย่างจบเหตุเพื่อนเราเลิกกับแฟน แล้วไง 
เขาของเรากลับกลายไปเป็นแฟน

เพื่อนเราไปเสียหละ ก็มีคำถามว่า  แล้วตูหละ เห่อๆๆ เป็นตัวไร 
อะมีเขางอกขึ้นด้วย หละนี่  เห่อๆ  งง กะมันมั้ย อะ 
แต่เราเองก็พอจะทราบอยู่เป็นนัยๆ แล้วแต่ไม่คิดว่า
คนที่เขาไปมีใจด้วยคือเพื่อนของเราเอง อืม 
เพื่อนเราก็ช่างกระไรทั้งๆ ที่รู้อยู่ว่าเราก็มีใจให้เขา 
(ถึงว่า เพื่อนถามเราจังเลยคิดยังไงกับเขา
เราก็ซื่อตอบไปว่าก็รู้สึกดีๆ ด้วย นะ)  แต่ก็ยัง นะ 
ทำไงได้ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังเขาไม่ได้มีใจกับเรานี่
(ดังซิใครว่าไม่ดัง ทั้งสองคนช่วยกันตบไง.... 
ไม่ก็ตบมาที่หน้าฉันนี่ไง ชาไปหมดแล้ว)  

เพื่อนเราบอกว่า ผิดไหมที่พวกเขาจะชอบกัน 
(จะให้ตอบไงดีหละ ..อืม...) 
ก็คงเป็นคำตอบที่ดีที่สุดเท่าที่เราจะคิดได้แล้ว 

                      หลังจากนั้นฉันก็โบกมืออำลาทั้งคู่ เก็บเอาน้ำตากลับบ้าน
มาร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่นานเพิ่งจะมาคิดออกได้ว่า 
(จะร้องไปทำไม ตื่นได้แล้วเธอนอนฝันหวานมานานเหลือเกินแล้ว นังโง่) 
เขาทั้งคู่จะเป็นอย่างไง ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันจำไว้ให้ดี แต่สวรรค์ หรือนรก 
ก็ไม่รู้ ช่างใจร้าย เสียนี่กระไร  ฉันไปทางไหนก็เห็นแต่
เขาและเพื่อนของฉัน ..โอ้ย มันปวดใจนะ.... ทำไงดีหละ 
(ต้องทำใจให้ได้ คนจะเก่งต้องเจออุปสรรค์) 
 
เวลาจะช่วยเยียวยา แต่มันผ่านเป็นปีๆ แล้วนะ
ฉันก็ยังคงจดและจำเรื่องราวต่างๆ ได้ดี ไม่รู้ว่าทำไม 
ยังคงคิดและเจ็บปวดที่คิดถึง 
แต่ได้ข้อคิดว่า....เราเปลี่ยนแปลงอดีตไม่ได้แต่ทำให้สิ่งที่เลวร้าย
ให้ดีขึ้นได้ถ้าเรามีความพยายามและตั้งใจอย่างจริงจังปัญหาต่างๆ 
ใช่จะผ่านไปได้โดยง่ายทุกอย่างต้องใช้เวลากันทั้งนั้น 

                      มีคนๆ หนึ่งเคยบอกว่า  ...การรอคอยนั้น ก็เหมือนกับ
ไข่มุขงามในท้องทะเลกว่าที่มันจะเป็นไข่มุขที่สวยงามได้นั้น 
มันต้องใช้เวลาสะสมเม็ดทรายทีละเล็กละน้อย  ต้องใช้เวลาหมักบ่ม 
และค่อยแปรเปลี่ยนสภาพ ผ่านกระแสน้ำและฤดูกาลนานนับปี  
กว่ามันจะสวยงามอย่างที่เห็น....ไม่มีสิ่งใดๆ ที่ไม่ต้องรอคอย  .....
ชีวิตเราไม่ใช่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่แค่เติมน้ำร้อนก็กินได้เลย.....
ไม่ใช่พิซซ่าที่สั่งแล้วจะมาภายใน 30 นาที  ....
ไม่ดียินดีคืนเงิน รับประกันตลอดอายุการใช้งาน
ไม่มีสิ่งที่ดีที่สุดเสมอไป บางครั้งเราก็ต้องเสียสละ
เพื่อแลกกับบางสิ่งเพื่อให้คงอยู่ 
การเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตที่มีอยู่ต่างหากคือสิ่งสำคัญ
เพราะเราไม่สามารถกลับไปแก้ไขอดีตได้  
(ทำวันนี้และวันที่เหลืออยู่ให้ดีที่สุดและสุดความสามารถ) 

                      ถ้าเราพบกับปัญหาที่เข้ามา ให้เราหยุด
แล้วคิดก่อนสักนิด ก่อนที่จะจัดการสิ่งใดๆ  
ให้ลำดับความสำคัญของชีวิต ดูจากเหตุและผลที่ต้องกระทำ
ใช้สติและสมองคิด อย่าใช้อารมณ์และความรู้สึกในการลำดับ
สิ่งสำคัญ เพราะมิเช่นนั้น  ความสำคัญแห่งชีวิตก็จะไม่มี
ระเบียบแบบแผน ปัญหาก็จะไม่จบสิ้น แล้วเราก็จะไม่พ้นไป
จากปัญหาเดิมๆ มันก็จะเพิ่มพูมต่อยอดขึ้นไปเรื่อยๆ 
ไม่มีวันหลุดพ้นจากบ่วงที่เรียกว่า พิษแห่งรัก ได้