20 มกราคม 2548 18:02 น.
winterstar
หยุดพักก่อนไหมคนดี เธอก็เหนื่อยและอ่อนล้ามานานแล้วนะ
อีกเสียงก็ยังคงดังและย้ำเตือนว่า ....
สู้ต่อไปไม่ว่าจะเหนื่อยสักแค่ไหนก็ยังคงมีคนที่เธอต้องดูแลนะ
มันทำให้ความรู้สึกทั้งสองด้านมันขัดกันเสียเหลือเกิน
สิ่งที่อยากทำกับสิ่งที่ต้องทำ กับการจัดลำดับความสำคัญในการดำเนินชีวิต
ชีวิตมิได้หยุดนิ่ง แต่เราเองต่างหากที่อยากจะหยุดความสุขไว้ไม่ให้จากเราไป
อยากให้เวลาแห่งความสุขผ่านไปช้าๆ
เพื่อที่เราจะได้ซึมซับความรู้สึกนั้นไว้ให้นานๆ
แต่เวลาก็ยังคงทำหน้าที่ของมันเหมือนเช่นเดิมมิได้ผ่อนปรนความเที่ยงตรง
จึงทำให้ความสุขเหล่านั้นผ่านมาแล้วก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ฉันก็เพียงแต่บันทึกความทรงจำเหล่านั้นไว้ในบันทึก ...บันทึกแห่งความคิด
เมื่อคิดถึงก็นำกลับมาอ่านเพื่อระลึกถึงสิ่งต่างๆ ที่ผ่านไป
19 มกราคม 2548 10:15 น.
winterstar
กับการคิดถึงใครบางคน อยู่ตลอดเวลา
ไม่ว่าเราจะทำอะไรก็คอยกังวลอยู่เสมอ
เฝ้าแต่คิดถึงเธอ เป็นห่วงเป็นใยตลอดเวลา
อยากรู้ อยากทราบว่าเธอ อยู่ไหน ทำอะไร
แล้วเธอจะคิดถึงฉัน เหมือนที่ฉันคิดถึงเธอบ้างไหน
ความรู้สึกเหล่านั้น มันเกิดขึ้นมา
ตอนที่เรา เผลอ ไป หลงไปกับอะไรบางอย่าง
แต่พอเราเลิกหลง เผลอตัวแล้ว ได้สติแล้ว
ความรู้สึกอื่น ๆ จะเข้ามาแทนที่
ความโง่ ไง ?? ... โง่คิดไปอยู่ได้
เขาไม่ได้คิดถึง เราแม้แต่น้อย
ถ้าเขาคิดถึงเราจริง
ก็คงไม่ปล่อยให้เรา คิดถึง และรอคอยอยู่ได้นานขนาดนี้หรอก
แล้วความเหงาท่ามกลางคนมากมายก็เข้ามาเต็ม ๆ เลย
ตรงที่มันเคว้งคว้าง ท่ามกลางโลกแห่งความจริง เบลอ เซ่อ เลย
และจะทำอะไร จะไปไหน จะ. คิดไปเรื่อย ๆๆ คิดก็ไม่ออก
เหมือนตัวประหลาดท่ามกลางผู้คนมากมาย
จะพูดจะจา กะคนอื่นเขาก็ไม่รู้เรื่อง
เพราะก่อนหน้านั้น เรากำลังฝันอยู่ไง
พอ ตื่นขึ้นมา โอ้ พระเจ้า งง เลยดิ
นั่นแหละ ความเหงาท่ามกลางคนมากมาย ที่ฉันเคยเจอ
แล้วคุณหละ เคย เหงา แบบฉันบ้างหรือเปล่า
10 มกราคม 2548 00:32 น.
winterstar
คือ สมอง กับ หัวใจ
.....สมองเป็นตัวแทนของ เหตุและผล
.....หัวใจคือตัวแทนของความรู้สึก
ของสองอย่างนี้ต้องหัดใช้ให้เป็น
แต่การใช้หัวใจมากไป ใช้แต่ความรู้สึก
เมื่อคนเราใช้ความ รู้สึกมาก
เราจะเป็นคนอ่อนไหว มะเข้มแข็ง
แต่ข้อดีของการใช้หัวใจ
คือเราจะรู้สึกสบาย
มีคนรักเรามากเพาะเราใช้ความรู้สึกเราเข้าถึงคนอื่น
ส่วนสมอง คือเหตุผล
เราต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง
มะสามารถบอกหรือสอนกันได้
เหตุผล ของคนเราแตกต่างกันออกไป
ในบางครั้งสองอย่างนี้จะตีกันเอง แล้ว
เราจะรู้ว่าเราควรจะเชื่ออะไร ระหว่างสมองกะหัวใจ
ถ้าจังหวะที่ต้องใช้สมอง แต่กลับไปใช้หัวใจ ก็มีแต่ความทุกข์
ในบางครั้งการสูญเสีย
คือ บทเรียนที่ดีที่สุด
ถ้าเรายังค้นหาตัวเองไม่เจอ
รักคนอื่นก็เปล่าประโยชน์
ความรัก ที่ดี มีไม่มาก
แต่ความรัก ที่ดีที่สุด คือ การรักอย่างมีจุดหมาย
และมีสาระในการที่จะรัก
ไม่ใช่สักแต่ มีความรักไปงั้นๆ
แล้วจะมีไปทำมัย กันความรัก
7 มกราคม 2548 10:02 น.
winterstar
คงต้องมีสักวันที่ฉันจะ คิดถึงเธอได้โดยไม่มีน้ำตาไหลออกมาได้นะ
ได้แต่หวังไว้ กับสิ่งที่เธอได้ทำให้ฉันทุกข์ใจ มันมะใช่ความรักแต่เป็นแค่เพียง
ความประทับใจในตัวเธอที่มันติดตรึงอยู่ มะไปไหนคงเหลือภาพความประทับใจ
ในสิ่งดี ๆ ที่เธอเคยมีให้กัน และเคยบอกกัน ว่า ห่วงใยและคิดถึง จากวันนี้ไป แม้ว่ามัน
จะไม่มี สิ่งเหล่านั้น และคำพูดต่าง ๆ ให้กันอีกแล้ว เพราะเธอคงเอาไปให้คนอื่น
แต่สิ่งเดียวที่ฉันอยากรู้ ว่าเธอทำแบบนี้กับ ฉันทำไม ทั้งที่แต่แรก
ฉันปฏิเสธเธอมาโดยตลอด หรือเธอต้องการเพียงเพื่อเอาชนะเพียงเท่านั้น
มะได้เคยสนใจหรือใส่ใจว่าผลการกระทำของเธอนั้น จะมีผลกระทบกับใครบ้าง
หรือเพราะฉันเป็นเพียงของเล่นอีกชิ้นหนึ่งของเธอ เมื่อได้เล่น
ได้รู้จักจนเบื่อมันแล้ว เธอก็ทิ้งฉันไว้ แล้วจากไป หาของเล่นชิ้นใหม่
เวลาที่ผ่านมาของฉันกลับเธอมะเคยมีค่าเลย หรือเพราะฉันเห็นค่ามันแต่เพียงผู้เดียว
อาจเพราะฉันอ่อนต่อโลกจนเกินไป มองไม่เห็นว่าเธอเป็นคนแบบไหน
ดูตัวตนของเธอไม่ออกว่าเธอ จะหลอกกันได้
ไม่เคยคิดว่าเธอจะทำร้ายคนที่เธอบอกว่าห่วงใยและคิดถึงเสมอ
ถ้าวันไหนฉันเข้มแข็งกว่านี้ ฉันจะไม่ร้องไห้อีก ฉันสัญญา
24 ธันวาคม 2547 15:35 น.
winterstar
ช่วงเวลาเพียงไม่นานที่เราได้พูดคุยกัน ทำไมเวลา
มันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเสียเหลือเกินจะมีบ้างไหม
ที่จะหยุดช่วงเวลาของสองเราให้ได้มาบรรจบและพบกันอีกสักครั้ง
เวลาจากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ผ่านมาเนิ่นนานนับปี
จากวันที่เราได้รู้จักกัน ครั้งแรกที่ฉันได้รู้จักเธอ
ไม่เคยเลยสักครั้งที่ฉันจะสนใจเธอ ไม่เคยแม้แต่ที่จะพูดคุยด้วย
ฉันไม่เคยที่จะสนใจหรือยินดียินร้ายในการที่จะได้พบเจอกับใครคนหนึ่ง
หรือคนแปลกหน้าคนนั้นเลยสักครั้ง รู้จักกันเพียงผิวเผ่น
ทักทายกันตามประสาคนรู้จักโดยทั่วไป ไม่รู้สึกเลยว่าตอนไหนนะ
ที่เธอได้ก้าวเข้ามาในชีวิตของฉัน
ช่วงเวลานั้นทำให้ฉันได้รู้จักว่า ความรัก
เกิดขึ้นมาตอนไหนไม่มีใครทราบ (จะมารู้ว่ารักก็เมื่อตอนที่ความรักจากไป)
ฉันเป็นเช่นนี้ ด้วยเพราะคืนหนึ่ง เธอไม่โทรมาในช่วงเวลาเดิม
ฉันรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างขาดหายไป จะนอนก็นอนไม่หลับ
ก็เฝ้าแต่รอคอยโทรศัพท์ด้วย ความประหลาดใจและจิตใจจดจ่อว่า
เมื่อไรนะ เสียงโทรศัพท์ที่คุ้นเคยจะดังขึ้นเสียที .....
รุ้งเช้าเสียง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น หันไปมองยิ้มแก้มแทบปริ
เป็นเบอร์ของเธอนั้นเอง สนทนากันอยู่สักพักก็วางสาย
(สรุปว่ารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น)
และแล้วช่วงเวลาแห่งความเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้น
เมื่อเพื่อนของฉันคนหนึ่งได้เริ่มเข้ามาทำความรู้จักกับเขา
เขาเริ่มเปลี่ยนไปตอนไหนก็ไม่ทราบ แต่ที่แน่ๆ
เขาเปลี่ยนไปจากที่เคยโทรหาฉันกลับกลายเป็นว่า
ฉันโทรหาเขาสอบถามว่าอยู่ไหนทำอะไร แต่ก่อนไม่เคยเลย
ที่อยากจะรู้หรือสงสัยไม่เคยสนใจเลยว่าเขาคือใครทำสิ่งใด
แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกอยากเป็นเจ้าของเธอเสียเหลือเกิน
จนกระทั้ง ฉันรู้สึกแล้วว่าฉันรู้สึกดีๆ กับเธอ เกินกว่าคำว่าเพื่อน
จึงได้ถามคำถามโง่ๆ ไป ว่า
เธอกับฉันเราเป็นอะไรกัน ก็เลยได้คำตอบที่ทำให้หายโง่ไปเลยว่า
ก็เป็น (ชื่อฉัน) กับ (ชื่อเขา) ไงมึนไปชั่วขณะหนึ่งกับคำตอบ
แต่เอาน่าเขาก็ยังไม่มีใคร เราก็ยังมีหวังอะน่า
และแล้วอ้ายเพื่อนเรามันก็ถามจังเลยว่าเขาทำอะไร
คือใคร สักประวัติยังกะสำรวจสำมะโน อ้ายตัวเราก็ไม่เคยเลยสักครั้ง
ที่จะสอบถามว่ามันทำมาหากินอะไรพ่อแม่ญาติพี่น้องทำอะไร
ที่ทราบก็แค่ประวัติพื้นฐานที่คนโดนส่วนมากเขาถามๆ กัน
เชื่อไหมว่าเพื่อนเราขอเบอร์บ้านเขาไป หาข้อมูลจากในอินเตอร์เน็ต
ว่าบ้านอยู่ที่ไหน (โอ้ย....ทำไปได้) อืม ก็เป็นอันว่า
เราก็พอรู้ประวัติเขาเพิ่มขึ้นอีกนิดว่าเค้าพักอยู่ที่ไหน ทำงานที่ไหน
เรื่องยังไม่จบเพียงแค่นี้ ......
อยู่มาวันหนึ่งเพื่อนเราเริ่มเปลี๋ยนไป๋ เขาเองก็ยิ่งเปลี๋ยนไป๋
ค่อยๆ หายไปจากชีวิตเรา แต่เพื่อนเรายังคงวนเวียนอยู่กับเรา
เพราะบ้านเราอยู่ใก้ลๆ กัน
สุดท้ายความจริงก็เปิดเผยขึ้น เมื่อความจริงถูกเปิดเผย
ความลับไม่มีในโลกหรอกค่ะ
คุณขา.. ความมันแตกทุกอย่างจบเหตุเพื่อนเราเลิกกับแฟน แล้วไง
เขาของเรากลับกลายไปเป็นแฟน
เพื่อนเราไปเสียหละ ก็มีคำถามว่า แล้วตูหละ เห่อๆๆ เป็นตัวไร
อะมีเขางอกขึ้นด้วย หละนี่ เห่อๆ งง กะมันมั้ย อะ
แต่เราเองก็พอจะทราบอยู่เป็นนัยๆ แล้วแต่ไม่คิดว่า
คนที่เขาไปมีใจด้วยคือเพื่อนของเราเอง อืม
เพื่อนเราก็ช่างกระไรทั้งๆ ที่รู้อยู่ว่าเราก็มีใจให้เขา
(ถึงว่า เพื่อนถามเราจังเลยคิดยังไงกับเขา
เราก็ซื่อตอบไปว่าก็รู้สึกดีๆ ด้วย นะ) แต่ก็ยัง นะ
ทำไงได้ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังเขาไม่ได้มีใจกับเรานี่
(ดังซิใครว่าไม่ดัง ทั้งสองคนช่วยกันตบไง....
ไม่ก็ตบมาที่หน้าฉันนี่ไง ชาไปหมดแล้ว)
เพื่อนเราบอกว่า ผิดไหมที่พวกเขาจะชอบกัน
(จะให้ตอบไงดีหละ ..อืม...)
ก็คงเป็นคำตอบที่ดีที่สุดเท่าที่เราจะคิดได้แล้ว
หลังจากนั้นฉันก็โบกมืออำลาทั้งคู่ เก็บเอาน้ำตากลับบ้าน
มาร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่นานเพิ่งจะมาคิดออกได้ว่า
(จะร้องไปทำไม ตื่นได้แล้วเธอนอนฝันหวานมานานเหลือเกินแล้ว นังโง่)
เขาทั้งคู่จะเป็นอย่างไง ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันจำไว้ให้ดี แต่สวรรค์ หรือนรก
ก็ไม่รู้ ช่างใจร้าย เสียนี่กระไร ฉันไปทางไหนก็เห็นแต่
เขาและเพื่อนของฉัน ..โอ้ย มันปวดใจนะ.... ทำไงดีหละ
(ต้องทำใจให้ได้ คนจะเก่งต้องเจออุปสรรค์)
เวลาจะช่วยเยียวยา แต่มันผ่านเป็นปีๆ แล้วนะ
ฉันก็ยังคงจดและจำเรื่องราวต่างๆ ได้ดี ไม่รู้ว่าทำไม
ยังคงคิดและเจ็บปวดที่คิดถึง
แต่ได้ข้อคิดว่า....เราเปลี่ยนแปลงอดีตไม่ได้แต่ทำให้สิ่งที่เลวร้าย
ให้ดีขึ้นได้ถ้าเรามีความพยายามและตั้งใจอย่างจริงจังปัญหาต่างๆ
ใช่จะผ่านไปได้โดยง่ายทุกอย่างต้องใช้เวลากันทั้งนั้น
มีคนๆ หนึ่งเคยบอกว่า ...การรอคอยนั้น ก็เหมือนกับ
ไข่มุขงามในท้องทะเลกว่าที่มันจะเป็นไข่มุขที่สวยงามได้นั้น
มันต้องใช้เวลาสะสมเม็ดทรายทีละเล็กละน้อย ต้องใช้เวลาหมักบ่ม
และค่อยแปรเปลี่ยนสภาพ ผ่านกระแสน้ำและฤดูกาลนานนับปี
กว่ามันจะสวยงามอย่างที่เห็น....ไม่มีสิ่งใดๆ ที่ไม่ต้องรอคอย .....
ชีวิตเราไม่ใช่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่แค่เติมน้ำร้อนก็กินได้เลย.....
ไม่ใช่พิซซ่าที่สั่งแล้วจะมาภายใน 30 นาที ....
ไม่ดียินดีคืนเงิน รับประกันตลอดอายุการใช้งาน
ไม่มีสิ่งที่ดีที่สุดเสมอไป บางครั้งเราก็ต้องเสียสละ
เพื่อแลกกับบางสิ่งเพื่อให้คงอยู่
การเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตที่มีอยู่ต่างหากคือสิ่งสำคัญ
เพราะเราไม่สามารถกลับไปแก้ไขอดีตได้
(ทำวันนี้และวันที่เหลืออยู่ให้ดีที่สุดและสุดความสามารถ)
ถ้าเราพบกับปัญหาที่เข้ามา ให้เราหยุด
แล้วคิดก่อนสักนิด ก่อนที่จะจัดการสิ่งใดๆ
ให้ลำดับความสำคัญของชีวิต ดูจากเหตุและผลที่ต้องกระทำ
ใช้สติและสมองคิด อย่าใช้อารมณ์และความรู้สึกในการลำดับ
สิ่งสำคัญ เพราะมิเช่นนั้น ความสำคัญแห่งชีวิตก็จะไม่มี
ระเบียบแบบแผน ปัญหาก็จะไม่จบสิ้น แล้วเราก็จะไม่พ้นไป
จากปัญหาเดิมๆ มันก็จะเพิ่มพูมต่อยอดขึ้นไปเรื่อยๆ
ไม่มีวันหลุดพ้นจากบ่วงที่เรียกว่า พิษแห่งรัก ได้
หน้าส่วนตัว
1844
