28 พฤศจิกายน 2547 15:32 น.
กระดานโต้คลื่น
.......ขอบฟ้าไกลอยู่บนผืนทรายแห่งศรัทธา
บินล่องลอยอย่างเหว่ว้าใต้สายหมอกความห่วงใย
ทะยานปีกบินขึ้นฟ้าดิ่งปีกล้าอยู่ภายใน
โค้งกรีดลมเพื่อหลักชัยในหัวใจที่มั่นคง
.......อิสระภาพกลับคืนมาพร้อมแววตาที่สดใส
นกน้อยแห่งสายใยสร้างชีวิตใหม่ฟื้นขึ้นมา
ด้วยแรงอธิษฐานปฏิหาริย์อันแรงกล้า
ตะวันจะขึ้นมาพร้อมความหวังของพวกเรา
28 พฤศจิกายน 2547 15:31 น.
กระดานโต้คลื่น
.......
ในบางสิ่งที่แตกต่างแต่ค่าความจริงเท่ากัน
เงากระจกกับนาฬิกาทรายในมุมของกุญแจไดอารี่
กระจกเงา
มีหน้าที่สะท้อนสิ่งต่าง ๆ
ที่ได้รับรู้ให้เราได้เห็น
สะท้อนออกมาในรูปแบบที่มันเป็น
ไม่อาจเห็นความซ่อนเร้นที่อยู่ภายใน
ต่างจากเงากระจก
รอเพียงแสงทองของพระอาทิตย์จะส่องแสงลงมา
จะเห็นเพียงสิ่งที่เลือนลางสะท้อนอยู่มุมหนึ่งเท่านั้น
ฉันคุยกับตัวเองในกระจกเงา
สะท้อนความไหวหวั่นกับมาทุกครั้ง
ยังเห็นคราบน้ำตาของตัวเอง
ที่ติดอยู่กับความพ่ายแพ้ ในบางสิ่งที่ปิดบัง
ยังคงเห็นภาพความหลังที่เลือนลาง
รอเพียงเธอมองกลับเหมือนเงากระจก
เปิดไดอารี่ที่ปิดตายของฉันอีกสักครั้ง
หวังเพียงรอยยิ้มของเธอ
หวังเพียงความอบอุ่นที่เคยได้โอบกอด
เธอกลับเป็นกุญแจไดอารี่ที่อยู่ในมุมของความทรงจำสีจาง
.+..+.+.+.+...+.++.++..+.+++++..++..+
ฉันกำเม็ดทรายไว้ในมือ
เพียงแค่ปล่อยมือบางเบามันก็จางหายไป
นาฬิกาทราย
เพียงแค่ฉันหลับตาทรายก็ไหลลงมาอย่างว่างเปล่า
ฉันยังรอเธออยู่ รอเธอกลับด้านของนาฬิกาทรายนั้น
อย่าหยุดเวลาไว้ตรงนี้เลย
ฉันเหงา ฉันปวดร้าว ฉันท้อ
หวังเพียงแค่เธอหันมามอง
หวังเพียงแค่เห็นฉันในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตเธอเท่านี้ก็พอใจ
ฉันจะรอเธออยู่ในมุมของกุญแจไดอารี่
รอเธอเปิดอ่านด้านในอีกครั้ง
.........................................+.+.+.+.+.++++..++..+
3 ตุลาคม 2547 21:56 น.
กระดานโต้คลื่น
บันทึกเรื่องราวด้วยปากกาสีน้ำตา
จรดปลายพู่กันสีฟ้าด้วยใจห่วงหา
เขียนนิยามสั้น ๆ ด้วยดินสอแห่งกาลเวลา
ลบค่าของกันและกันด้วยยางลบสีคราม
เดินบนถนนสายเก่ากับใจดวงเหงา
ขีดเส้นใต้คำว่าเราไว้กับความงดงาม
กระดาษสีขาวถูกเติมเต็มไปด้วยคำถาม
กับหนึ่งคำนิยามว่า.......คิดถึงเธอ .........
19 กันยายน 2547 13:07 น.
กระดานโต้คลื่น
ครูรับศิษย์ ลงเรือ เพื่อไปส่ง
ศิษย์นั่งลง เต็มลำ น้ำเชี่ยวไหล
คอยดูแล สอนสั่ง ระวังภัย
พายเรือไป เต็มความหวัง สู่ฝั่งชล
ในระหว่าง เดินทาง กลางอรรณพ
ปัญหาพบ มากมาย หลายเหตุผล
ศิษย์หลายคน อยู่ไม่สุข บ้างซุกซน
บ้างพลัดหล่น ลงไป ในวารี
ครูเสียใจ มิอาจช่วย ด้วยความรัก
ปัญหาหนัก เรียกมาพบ เธอหลบหนี
คว้าไม่ทัน จมหาย สายนที
จำได้ดี ยังคิดถึง คนึงนาน
ใกล้ถึงฝั่ง แม้เหนื่อยกาย พายไม่หยุด
เร่งรีบรุด ต้องคอยดู ผู้โดยสาร
ครูส่งศิษย์ สมประสงค์ ตรงฝั่งธาร
ศิษย์เบิกบาน เดินต่อ ครูพอใจ
ขออวยพร ให้สมหวัง ดังที่คิด
พรประสิทธิ์ แม้อยู่หน ตำบลไหน
จะเรียนต่อ หรือทำงาน ในด้านใด
ขอศิษย์ได้ สัมฤทธิ์ เหมือนจิตปอง
ครูพายเรือ หันกลับ รับศิษย์ใหม่
ด้วยดวงใจ คิดถึง ซึ้งหม่นหมอง
รับส่งศิษย์ คงอยู่ คู่ลำคลอง
ใจเรียกร้อง รักศิษย์ นิจนิรันดร์
อาจารย์วิทยา สุขันทอง
ผู้ประพันธ์
ศิษย์คิดถึง ห้องเรียนเก่า ครูเฝ้าสอน
โรงละคร ในห้องเล็ก ที่ยิ่งใหญ่
ศิษย์ฟังครู อบรม บ่มจิตใจ
สอนศิษย์ให้ มีความรู้ คู่ปัญญา
ครูพายเรือ ส่งศิษย์ ให้ถึงฝั่ง
ศิษย์ถึงฝั่ง ด้วยใจ ปรารถนา
ยังจดจำ ถึงคำสอน ครูเรื่อยมา
****** ครูมีค่า ใช่ว่าเรือจ้าง แต่ครูเป็นผู้สร้างที่ยิ่งใหญ่*******
กระดานโต้คลื่น
ผู้เขียนบทกลอน
3 สิงหาคม 2547 21:38 น.
กระดานโต้คลื่น
.........จงใช้หัวใจตัวเองเติบโตพร้อมกาลเวลา
บันทึกเส้นทางแห่งน้ำตาไว้ในความทรงจำแห่งความฝัน
จากนี้ต่อไปเธอจะเติบโตด้วยความอบอุ่นของแสงตะวัน
ภายใต้ความมืดของเงาจันทร์ยังมีฉันที่ซ่อนอยู่ในนั้นตลอดมา
ู^*^ ^*^
^*^
^*^
^*^
...หัวใจเรียกร้องโบยบินไปท้องฟ้าแห่งความรัก
บินมาทายทักฟ้าสีครามผู้อ่อนโยนด้วยใจปรารถนา
สกัดออกละทิ้งจากคราบน้ำตา
จึงมีหัวใจผูกพันกันเรื่อยมาเป็นนิรันดร์
มีแต่ความรู้สึกผูกริบบิ้นมอบให้
มีแต่ความผูกพันใส่ไว้ในกล่องแห่งความฝัน
ร้อยด้วยเส้นด้ายแห่งสายใยของกันและกัน
เป็นของขวัญที่ไม่ล้ำค่าแต่แลกด้วยเวลาให้เธอ
หน้าส่วนตัว
1440
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระดานโต้คลื่น
