25 มิถุนายน 2552 14:56 น.
กระถางดอกไม้
คิดถึงเธอยิ่งกว่า วันไหนไหน
ยามหัวใจมีทุกข์ สุขจางหาย
อยากให้เธอโอบกอด ช่วยผ่อนคลาย
เหมือนชีวา จะมลาย กับคำคน
ณ.วันนี้ จะมีเธอ อยู่รึไม่
ดวงฤทัย คอยหา หัวใจหล่น
แม้สักวัน ไร้เธอ เหมือนเล่นกล
ฉันจะทน กลั้นน้ำตา ได้อย่างไร
อยากขอบคุณ น้ำใจ ที่เป็นเพื่อน
จะมิเลือน จากหาย ในใจฉัน
คงจำจด ทุกตอน ที่เอ๋ยกัน
โลกของฉัน ดีใจ ที่มีเธอ
16 มิถุนายน 2552 09:50 น.
กระถางดอกไม้
กลอนน้อง
หากเพียงรัก จึงบอกพี่ น้องคิดถึง
ไกลจาก จึงห่วงหา อาลัยฝัน
เสียงตามสาย รอคอย ทุกวี่วัน
ใจมันสั่น ริงโทนร้อง พี่เรียกมา
อยากจะส่ง จุ๊บๆ ไปกับสาย
ก็กลัวอาย คนข้างๆ นั่งมองหน้า
ได้แต่เพียง กระซิบ หลบสายตา
คิดถึงจัง พี่จ๋า แล้วเจอกัน
กลอนพี่
หากเพียงรัก จึงบอกน้อง พี่คิดถึง
ไกลจาก จึงห่วงหา อาลัยฝัน
เสียงตามสาย รอคอย ทุกวี่วัน
ใจมันสั่น ริงโทนร้อง น้องเรียกมา
อยากจะส่ง จุ๊บๆ ไปกับสาย
ก็กลัวอาย คนข้างๆ นั่งมองหน้า
ได้แต่เพียง กระซิบ หลบสายตา
คิดถึงจัง น้องจ๋า แล้วเจอกัน
15 มิถุนายน 2552 12:00 น.
กระถางดอกไม้
กลอนยามเหงา
ยืนอิงพิงซบเสา สุดแสนเหงาเข้าในจิต
ผู้คนหมู่มวลมิตร ให้หายหน้าไปที่ไหน
ปล่อยตรูให้ยืนงง แต่ยังคงให้สงสัย
เพื่อนรักใยห่างไป เฉลยไขได้ไหมเกลอ
คิดไปก็นึกรู้ นัยซ่อนอยู่ในความจริง
ตูรเองมิได้หยิ่ง คบคนจริงด้วยจริงใจ
แต่นี่ก็ตีสาม มีแต่ยามเดินหวั่นไหว
ก็ตรูนี่อย่างไร อาชีพยามก็เหงาเป็น......../b>
10 มิถุนายน 2552 09:24 น.
กระถางดอกไม้
นิราศผินบินเดี่ยวสกุณา
แม่นกแก้วออกบินบนนภา......ตรงรี่มาหาฝันอันแสนไกล
ฝันอันเก่าโศกนักให้ยิ่งทุกข์...จะหาสุขสักคราก็หาไม่
จึ่งออกบินจากกรงพงไพร......มิกลับไปถูกขังให้โศกา
ยามเหนื่อยนักพักเหนื่อยให้เมื่อยหาย...แม้เหนื่อยกายก็มิเหนื่อยดอกยิหวา
ใจมีสุขด้วยหวังจึงจากมา......แก้วกานดารอคนมาดลใจ
จะต้องบินห่างไกลกี่หมื่นโยชน์......จึ่งได้โปรดเมตตาสักคราไหน
พบคนดีคนเดียวอยู่ที่ใด......จะบินไกลเพียงใดก็จักรอ
แม่นกเอ๋ยนกเหงือกดูหงอยเหงา.......ยามนี้เขาจักลืมแม่แล้วหนา
เมื่อแม่รักเขามั่นยังศรัทธา......สกุณาอย่างแม่จะทุกข์ทน
ออกไปเถิดโผผินสู่โลกใหม่.......แม่จากไปเขาสิยิ่งมิสน
แม่จะแคร์เขาอยู่ให้ร้อนรน......รึจะยลสู่สิ่งใหญ่ใหม่กว่าเดิม
แม่นกแก้วพูดจบก็ออกบิน.......ไปยังถิ่นที่หวังดังใจหมาย
มิเหนื่อยเหน็ดเมื่อยร้าร่างกาย.........ทะยานสายสุรีย์ไปนภา
มาถึงเมืองอันดาน่าสงบ........ได้ประสบพบเจอดั่งที่หมาย
เมืองน่าอยู่คนดีมีมากมาย.......จะฝากกายฝังร่างเมื่อพร่างพรหม
ให้เกาะกิ่งสุมทุมทุกพุ่มไม้.....กระโจนผายกางปีกอย่างสุขสม
เมืองอันดาน่าอยู่ดูภิรมย์.....ให้ดั่งสมที่ฝันเมื่อนานมา
มีผู้คนร้อยพันร้อยรอยยิ้ม.......ให้พักตร์พริ้มล้นสุขหัวเราะร่า
ให้เบิกบานตะลึงสุขทุกเวลา.....สกุณายิ้มกริ่มอิ่มเอมใจ
พ่อนกแก้วแอบเมียงเพียงลอบมอง....โอ๋แม่น้องเริงร่ามาจากไหน
ช่างสดชื่นน่ายลสมฤทัย.....แม่กระไรตรึงใจพี่ยิ่งนัก
จึ่งวางแผนคิดกลปล้นใจสาว....ให้หายหนาวบุษบาที่ประจักษ์
ขอเคียงคู่ดูแลมิแปรพักตร์....ด้วยนึกรักแม้เพียงเมียงลอบมอง
จะพบเจ้าอย่างใดหนอแม่ช่อ....ตะละพ่อคิดหนักใจสับสน
จะต้องเกี่ยวเกี้ยวน้องให้ยอมยล...จะเป่ามนต์ด้วยรักดูสักครา
ว่าแล้วบินออกลงที่ตรงหน้า...แม่โสภาให้ตะหนกตกใจนั่น
เจ้านกหนุ่มมิช้าเข้าผูกพัน...ด้วยจำนรรสรรค์คำเจรจา
แม่นกน้อยตาปรอยคล้อยตามหนุ่ม...เดินดุ่มๆครุ่นคิดมิรู้หาย
พ่อนกแก้วสุดหล่อมอบใจกาย...ยอมมลายดายดิ้นถึงดวงแด
ใจหนึ่งคิดโอนอ่อนผ่อนตามคำ...ใจหนึ่งย้ำเคยโศกวิโยคนั่น
จะต้องดูให้แน่ก่อนจาบัลย์...จะมิยอมโศกศัลย์อีกซ้ำสอง
แอบชำเลืองปรายมองพ่อนกหนุ่ม....ให้ร้อนลุ่มหัวใจสั่นรั่วไหว
ช่างหล่อเหลาปราดเปรี้ยวเกี่ยวดวงใจ...แทบจักให้รักหมดสะกดทรวง
อันตัวเรานี่หนอก็เป็นหญิง...หากรักจริงจักรอน้องได้ไหม
หากตกลงน้องจึ่งยอมปลงใจ...จะมิไปจากพี่แน่แท้เทียว
พ่อนกน้อยใจชื้นให้สัญญา.....แม่แก้วจ๋าพี่จะยึดถือคำมั่น
น้องให้รอพี่จักรอทุกเชื่อวัน...มิมีวันทำละโมบให้โศกา
ขอเพียงหนึ่งรอยจูบที่ตรงแก้ม...ให้ได้แย้มสุขกันให้หรรษา
ขอเพียงจูบปากเรียวเถิดกานดา...นิตยาขวยเขินจนแก้มแดง
โอ้ความรักนี่หนอเมื่อแรกพบ...ให้ประสบพอเจอเมื่อยามไหน
มีแต่สุขล้นล้ำทุกค่ำไป...เมื่อดวงใจสองดวงครองคู่เคียง ...เอยฯ
8 มิถุนายน 2552 14:49 น.
กระถางดอกไม้
นิราศ ร้างรอ
๐---------------------------------------------------นิราศร้างรอพี่สิเหน่หา
เมื่อแม่สิงโศกเศร้าสุดคณา.............ยอมจากมาด้วยรักยังอาลัย
คิดตัดใจเทียวนี้แน่แน่วนักพี่มิรักน้องแล้วแก้วหยุดฝัน
จึ่งเดินเดียวออกมาให้จาบัลย์...........สุดจะกลั้นน้ำนองร้องออกตา
๐โอ้พี่จ๋าแม้ว่าเวลาเปลี่ยน............มิอาจเปลี่ยนฤทัยใจน้องหนา
แม้วันนี้จำจากพรากออกมา............แม่จันทราคิดอยู่เหมือนคู่กัน
พี่เคยกริ้วเคยกราดตวาดน้อง.................แม่เนื้อทองเพียงโศกมิโทษนั่น
แม้ว่าพี่ขอพรากจากดวงจันทร์...........แม่เฟื้องฝันก็ยอม ตรอมหัวใจ
๐ เห็นกิ่งไม้โยกไหวอยู่บนหัว..............นกกระตั้วยอกเมียเขี่ยขนให้
เฝ้าคลอเคลียเมียอยู่มิรู้ไป.............นี่กระไรหนอรักปักในทรวง
คิดให้เศร้าเฝ้านึกถึงกาลก่อน...........พี่เคยนอนตักเล่นน้องมิหวง
พี่เคยกอดเคยเย้ากระเซ้าดวง.............พี่เคยควงแขนเกี่ยวเที่ยวทุกเย็น
๐ พอสายัญตะวันเจ้าเคลื่อนคล้อย............น้องใจลอยคอยพี่มิมีเห็น
จักกี่ปีกี่ชาติเล่าที่เป็น............แม่เดือนเด่นขอหยุดทุกข์ในทรวง
จะสวดมนต์ขอพรภาวนา..............ยามหลับตาภาพจักอยู่มิรู้หาย
เห็นรอยรักรอยจูบอยู่มิวาย............แม้หากตายคงยากมิอาจลืม
๐ มาบัดนี้........
................จบเถิดรอยความรัก.............ศรสักปักหักอยู่ที่ดวงนั่น
กระชากออกจากทรวงดวงชีวัน............ทุกข์หมดพลันชีวาจันทร์กลับคืนดวง ฯ
หน้าส่วนตัว
1227
