นิราศผินบินเดี่ยวสกุณา แม่นกแก้วออกบินบนนภา......ตรงรี่มาหาฝันอันแสนไกล ฝันอันเก่าโศกนักให้ยิ่งทุกข์...จะหาสุขสักคราก็หาไม่ จึ่งออกบินจากกรงพงไพร......มิกลับไปถูกขังให้โศกา ยามเหนื่อยนักพักเหนื่อยให้เมื่อยหาย...แม้เหนื่อยกายก็มิเหนื่อยดอกยิหวา ใจมีสุขด้วยหวังจึงจากมา......แก้วกานดารอคนมาดลใจ จะต้องบินห่างไกลกี่หมื่นโยชน์......จึ่งได้โปรดเมตตาสักคราไหน พบคนดีคนเดียวอยู่ที่ใด......จะบินไกลเพียงใดก็จักรอ แม่นกเอ๋ยนกเหงือกดูหงอยเหงา.......ยามนี้เขาจักลืมแม่แล้วหนา เมื่อแม่รักเขามั่นยังศรัทธา......สกุณาอย่างแม่จะทุกข์ทน ออกไปเถิดโผผินสู่โลกใหม่.......แม่จากไปเขาสิยิ่งมิสน แม่จะแคร์เขาอยู่ให้ร้อนรน......รึจะยลสู่สิ่งใหญ่ใหม่กว่าเดิม แม่นกแก้วพูดจบก็ออกบิน.......ไปยังถิ่นที่หวังดังใจหมาย มิเหนื่อยเหน็ดเมื่อยร้าร่างกาย.........ทะยานสายสุรีย์ไปนภา มาถึงเมืองอันดาน่าสงบ........ได้ประสบพบเจอดั่งที่หมาย เมืองน่าอยู่คนดีมีมากมาย.......จะฝากกายฝังร่างเมื่อพร่างพรหม ให้เกาะกิ่งสุมทุมทุกพุ่มไม้.....กระโจนผายกางปีกอย่างสุขสม เมืองอันดาน่าอยู่ดูภิรมย์.....ให้ดั่งสมที่ฝันเมื่อนานมา มีผู้คนร้อยพันร้อยรอยยิ้ม.......ให้พักตร์พริ้มล้นสุขหัวเราะร่า ให้เบิกบานตะลึงสุขทุกเวลา.....สกุณายิ้มกริ่มอิ่มเอมใจ พ่อนกแก้วแอบเมียงเพียงลอบมอง....โอ๋แม่น้องเริงร่ามาจากไหน ช่างสดชื่นน่ายลสมฤทัย.....แม่กระไรตรึงใจพี่ยิ่งนัก จึ่งวางแผนคิดกลปล้นใจสาว....ให้หายหนาวบุษบาที่ประจักษ์ ขอเคียงคู่ดูแลมิแปรพักตร์....ด้วยนึกรักแม้เพียงเมียงลอบมอง จะพบเจ้าอย่างใดหนอแม่ช่อ....ตะละพ่อคิดหนักใจสับสน จะต้องเกี่ยวเกี้ยวน้องให้ยอมยล...จะเป่ามนต์ด้วยรักดูสักครา ว่าแล้วบินออกลงที่ตรงหน้า...แม่โสภาให้ตะหนกตกใจนั่น เจ้านกหนุ่มมิช้าเข้าผูกพัน...ด้วยจำนรรสรรค์คำเจรจา แม่นกน้อยตาปรอยคล้อยตามหนุ่ม...เดินดุ่มๆครุ่นคิดมิรู้หาย พ่อนกแก้วสุดหล่อมอบใจกาย...ยอมมลายดายดิ้นถึงดวงแด ใจหนึ่งคิดโอนอ่อนผ่อนตามคำ...ใจหนึ่งย้ำเคยโศกวิโยคนั่น จะต้องดูให้แน่ก่อนจาบัลย์...จะมิยอมโศกศัลย์อีกซ้ำสอง แอบชำเลืองปรายมองพ่อนกหนุ่ม....ให้ร้อนลุ่มหัวใจสั่นรั่วไหว ช่างหล่อเหลาปราดเปรี้ยวเกี่ยวดวงใจ...แทบจักให้รักหมดสะกดทรวง อันตัวเรานี่หนอก็เป็นหญิง...หากรักจริงจักรอน้องได้ไหม หากตกลงน้องจึ่งยอมปลงใจ...จะมิไปจากพี่แน่แท้เทียว พ่อนกน้อยใจชื้นให้สัญญา.....แม่แก้วจ๋าพี่จะยึดถือคำมั่น น้องให้รอพี่จักรอทุกเชื่อวัน...มิมีวันทำละโมบให้โศกา ขอเพียงหนึ่งรอยจูบที่ตรงแก้ม...ให้ได้แย้มสุขกันให้หรรษา ขอเพียงจูบปากเรียวเถิดกานดา...นิตยาขวยเขินจนแก้มแดง โอ้ความรักนี่หนอเมื่อแรกพบ...ให้ประสบพอเจอเมื่อยามไหน มีแต่สุขล้นล้ำทุกค่ำไป...เมื่อดวงใจสองดวงครองคู่เคียง ...เอยฯ
กระถางดอกไม้ 10 มิ.ย. 2552 09:24 น. - ID 126646 
1024
0
0
10 มิถุนายน 2552 16:03 น. - comment id 997753
เป็นกำลังใจให้นก และคนเขียนด้วยนะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
