28 กุมภาพันธ์ 2547 20:35 น.
กริม
เรื่องมันก็เกิดได้ไม่นานหรอก หลังจากที่ฉันอกหักจาก บอล ผู้ชายที่ดูเพียบพร้อมทุกอย่างยกเว้นความจริงใจแล้ว ฉันก็ตั้งต้นจีบ ชิน เพื่อนในห้อง ฉันไม่ได้ชอบเขามากนักหรอกเพียงแค่เวลาที่ฉันมองรอยยิ้มของเขาแล้วฉันรู้สึกมีกำลังใจมากขึ้น ชินยอมรับรักฉันและในที่สุดเราก็คบกัน ความจริงแล้วฉันเองก็ยังตัดใจจากบอลไม่ได้เลยฉันยังรักทุกอย่างที่เป็นบอล ตลอดเวลาที่คบกับชินฉันทำให้ ชิน โกรธออกจะบ่อย มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ชินไม่ยอมคุยกับฉัน 1 อาทิตย์เต็มๆ แต่แล้วชินก็ยอมโทรมาหาฉันในคืนวันศุกร์ ชินบอกว่าฉันไม่ยอมคุยกับชินเอง ฉันตัดสินใจบอกกับชินว่า ฉันยังตัดใจจากบอลไม่ได้ ชินเงียบไป ชินโกรธเรารึปล่าว เราขอโทษ เราไม่ได้โกรธแค่น้อยใจเฉยๆช่างเถอะเรารู้อยู่แล้วล่ะ ไม่เป็นไรหรอก สอง แต่วันจันทร์ สองต้องมาพูดกับเรานะ ฉันก็คิดว่าชินคงไม่โกรธจริงๆ พอถึงวันจันทร์เราก็คุยกันเหมือนเดิม เราก็คบกันไปเรื่อยๆ เป็นที่รู้กันของหมู่เพื่อน ชินเป็นคนน่ารักยิ่งอยู่ใกล้ฉันก็ยิ่งรัก จนในที่สุดฉันก็ตัดใจจากบอลได้ มีการจัดไปทัศนศึกษาของชมรมศิลปะ ฉันก็ไปชินก็ไป คืนแรกที่ไปฉันนั่งคุยกับชินฉันบอกกับชินว่าฉันไม่ใช่คนโรแมนติก คงจะไม่หวานเหมือนคู่อื่นๆ ชินเองก็คิดแบบนั้นเช่นกัน เช้าวันต่อมาฉันกลับไปสนิทกับรุ่นพี่ชื่อ โก้ ฉันไปกับพี่เขาตลอด ไม่ว่าไปที่ไหนก็ไปด้วยกัน จนเดินทางกลับถึงโรงเรียน ฉันได้รู้ในวันถัดมาว่า ชิน โกรธ ฉันลองไปคุยกับชิน ชินขอเลิกกับฉันและขอเป็นแค่เพื่อนกัน มันหลายครั้งแล้วนะสอง เราทนไม่ไหวแล้ว ให้เรารักตัวเองบ้าง ไม่ว่าฉันจะโอดครวญร้องไห้ดึงรั้ง เขายังไงใจเขาก็มีแต่จะไป แต่น่าแปลกหลังจากนั้นมาเราก็ยังเป็นเหมือนเดิมอาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ เพียงแต่เราบอกคนอื่นๆว่าเป็นเพื่อน นี่ก็ใกล้จะปิดเทอมแล้วใกล้เรียนจบม.3แล้ว ฉันก็ยิ่งอยู่ใกล้ๆกับชินทุกวันเวลาว่างเราก็จะไปนั่งอยู่ด้วยกัน ในวันปิดเทอมเราก็ไม่ได้คุยกันมากเพราะเรากะไว้ว่าปิดเทอมเราจะต้องเจอกัน ก็ต่างฝ่ายต่างไปกวดวิชาที่จังหวัดเดียวกัน ฉันก็ไปกับเพื่อนอีก2คน ชินสัญญากับฉันว่าชินจะมาหาฉันในวันเกิดของฉันที่จะถึงในอีกไม่กี่วัน แต่พอถึงวันนั้นรอแล้วรอเล่าเขาก็ไม่มา ฉันนั่งรอจนเที่ยงคืน หอพักที่พักก็เพิ่งปิด แล้วชินก็โทรมาตอนเที่ยงคืนสามสิบนาที เอาเถอะเขาไม่มาแต่เขาก็ยังโทรมา ฉันรับสายชินบอกกับฉันว่า สอง เรามีเรื่องจะบอกสองนะ นี่คือเราไปจีบผู้หญิงคนนึงไว้ชื่ออั้ม แล้วเขายอมคบกับเราแล้วนะเราเพิ่งมาจากหอเขาเมื่อกี้เอง. ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ที่ชินโทรมาเพราะเรื่องนี้เหรอ ชินลืมว่าวันนี้วันเกิดเรา ชินลืมแม้แต่สัญญา เจ็บยังไงฉันก็ยังฝืนพูดออกไป เหรอ.แล้วเขาเป็นคนยังไงล่ะ น่ารักมั้ย ด้านหน้าตาก็อาจจะไม่เท่าสองหรอกนะ แต่เขาดูมีความจริงใจดี ตอนนั้นทำนบน้ำตาแทบทะลาย สอง สอง ยังอยู่ไหม สอง แล้วชินก็ตัดสายไป ฉันนั่งร้องไห้ ทำไมล่ะชิน ทำไมต้องจากเราไปด้วย ชินลืมสัญญา ชินลืมวันเกิดเรา ชินใจร้าย. ต้องทำยังไงถึงจะผ่านคืนล้า มันช่างทรมานเหลือเกิน ไม่อยากนึกถึงเลย นับจากนี้เป็นต้นไปชินก็เป็นของคนอื่นไปแล้ว.
ฉันต้องนอนร้องไห้คิดถึงชินแทบทุกวัน ชินไม่ติดต่อมาหาฉันเลย มีครั้งหนึ่งที่ฉันเห็นเขาและคนนั้นของเขาเดินจับมือกัน ฉันก็กั้นน้ำตาแทบไม่ไหว ฉันไม่อยากยอมรับเลยว่าฉันเสียเขาไปแล้ว.
วันพรุ่งนี้ฉันก็จะกลับบ้านแล้ว คงจะออกเดินทางแต่เช้า ฉันนั่งหน้าซึมอยู่ที่มุมห้องน้ำตาพลางจะไหล ปริมเดินมานั่งข้างๆ ยังไงน่ะนะ สอง เราก็จะไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว คิดถึงเขาก็อย่าฝืนตัวเองเลย ฉันลังเลอยู่นานกว่าจะตัดสินใจโทรหาชิน เสียงชินยังเป็นเสียงที่คงความอบอุ่นสำหรับฉัน ฉันร้องไห้ตั้งแต่นาทีที่ชินรับสาย สองว่าไง มีอะไร ชิน.. เสียงฉันสั่นจนพูดประโยคต่อไปไม่ไหว สองเป็นไรน่ะ ชินคือ ..พรุ่งนี้เราจะกลับแล้ว วันนี้มาหาเราได้ไหม แต่ฉันก็พูดมันออกไปได้ สองเรากลัวว่าจะไม่.. นะชินเราขอร้อง ให้เราได้เจอชินอีกสักครั้งนะ ได้ไหม สองคือว่า อั้มเขาก็กลับพรุ่งนี้ เหมือนกัน..เรากลัวว่า นั่นคือเหตุผลที่ชินจะมาหาฉันไม่ได้ ชินแค่ไม่กี่นาทีเอง เราอยากเจอชินมาก เรามีของจะให้ชิน เราไม่แน่ใจนะสอง เราจะรอนะชิน ฉันวางสายไป ฉันเปิดลิ้นชักหยิบสิ่งสิ่งหนึ่งออกมามันเป็นแหวนที่ฉันตั้งใจที่จะให้ชิน ที่ฉันตั้งใจที่จะให้เขาเก็บไว้
ฉันออกไปนั่งรอชินที่หน้าหอ บ่าย3-5โมงเย็น 5โมง- 2ทุ่ม 2ทุ่ม-4ทุ่ม ชินยังไม่ปรากฏตัวมา แต่ฉันก็ยังจะรออยู่อย่างนี้ ถนนหนทางเริ่มเงียบลงเรื่อยๆ ผู้คนที่เดินสวนกันไปเดินสวนกันมา ก็ลดหายไปจนหมด ปริมกับออยออกมานั่งรอเป็นเพื่อน 5ทุ่มกว่าๆ ชินก็ยังไม่มา ฉันเริ่มร้องไห้ หอใกล้ปิดแล้ว สองเข้าห้องเถอะ ออยออกความเห็น รออีกหน่อยนะ น้ำตาเริ่มไหลลงอาบแก้ม ถ้าเขาจะมาเขาคงมาแล้วล่ะ ปริมกอดฉันไว้ มือฉันยังกำแหวนไว้แน่น ชินต้องมาสิ หลังจากนั้น40นาทีให้หลังชินก็ยังไม่มา เขาไม่มาจริงๆ เขาทิ้งฉันไปแล้วจริงๆ หอปิดแล้วนะคะ เจ้าของหอเดินมาบอก ต่อให้รอจนถึงเช้าเขาก็คงไม่มาหรอก ฉันพูดพร้อมน้ำตา ฉันโยนแหวนทิ้งถังขยะไป ฉันกลับเข้าห้องมาซบหมอนร้องไห้ ปริมมานั่งข้างๆ เดี๋ยวก็ลืมเขาเองแล่ะ ปล่อยเขาไปเถอะ แค่ไอ้ชิน ไม่เห็นมันจะดีตรงไหนเลย สอง ปริมไม่เข้าใจหรอก ว่าเราอิจฉาผู้หญิงคนนั้นขนาดไหนที่ได้ชินไป ชินเป็นผู้ชายที่ดีมากเลย ถ้าเราย้อนเวลาได้เราจะไม่ทำให้ชินเสียใจ เราจะไม่ละเลยชิน เราจะได้ไม่ต้องเสียชินไปอย่างทุกวันนี้ ฉันร้องไห้ฟูมฟาย จนหลับไปในที่สุด ..
ทุกวันนี้ฉันก็ยังคิดถึงชินเสมอ เคยรู้สึกกับเขายังไงก็ยังมีความรู้สึกอยู่เช่นนั้น ถึงเขาจะทิ้งฉันไปแล้ว ถึงเราจะไม่ได้พบเจอกัน และถึงแม้ว่าเขาอาจจะลืม สอง คนนี้ไปแล้ว.แต่ ฉันก็ยังจอจำเขาเสมอ ชิน ผู้ชายที่แสนดีเขายังอยู่ในใจฉันเสมอ
.กริม..
28 กุมภาพันธ์ 2547 20:26 น.
กริม
เวลาผ่านไป เปลือกหอยสีม่วงได้รู้ว่าไม่ใช่เพียงแค่เขาเท่านั้นที่มีรักแบบทรมานและรอคอย พื้นทรายก็เช่นกัน พื้นทรายแอบรักท้องฟ้ามานานหลายปีแล้ว แต่ทวาท้องฟ้ากลับมีใจให้ท้องทะเลที่สวยงาม หลายๆครั้งที่เปลือกหอยสีม่วงรับฟังความทุกข์ใจของพื้นทรายที่ต้องเห็นท้องฟ้ากับท้องทะเลเคียงคู่กัน พื้นทรายยังทรมานกว่าเปลือกหอยสีม่วงมาก อย่างน้องเปลือกหอยสีม่วงก็ไม่ต้องทนเห็นสายลมกับใครๆ เพราะเขาก็ไม่รู้เช่นกันว่าวันๆหนึ่งสายลมไปเที่ยวข้องแวะกับใครบ้าง นับวันเปลือกหอยสีม่วงก็เริ่มสนิทกับพื้นทรายมาก เขารับรู้ทุกเรื่องราวที่เกี่ยวกับท้องฟ้า ท้องฟ้าดีตรงไหนกันพื้นทรายถึงรักซะมากมาย เปลือกหอยสีม่วงจึงคอยมองดูท้องฟ้าและทำความรู้จัก ไม่นานนักเปลือกหอยสีม่วงกับท้องฟ้าก็เริ่มสนิทกันมาก เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพื้นทรายถึงรักท้องฟ้าและเลือกที่จะรอ ท้องฟ้าสามารถทำให้คนที่อยู่ใกล้ๆรักเขาโดยไม่รู้ตัว เปลือกหอยสีม่วงก็มีความรู้สึกแบบนั้นเช่นกัน ท้องฟ้าให้ความสำคัญกับเปลือกหอยสีม่วงจนเปลือกหอยสีม่วงมักคิดเกินเลย จนเวลาผ่านไปเปลือกหอยสีม่วงรู้ตัวว่าได้แอบรักท้องฟ้าจนหมดหัวใจ เขาลืมเรื่องของสายลม รวมทั้งเรื่องของเพื่อนรักอย่างพื้นทราย ปะการังกับเปลือกหอยสีขาวรู้เรื่องที่เปลือกหอยสีม่วงแอบรักท้องฟ้า และมักจะเตือนเขาเสมอว่า มันไม่ดีนะใครๆก็รู้เรื่องของท้องฟ้ากับท้องทะเล เรามันเป็นของเกลื่อนพื้นไม่มีค่าไม่มีราคา เจียมตัวไว้จะเป็นดี เปลือกหอยสีม่วงจึงเริ่มทำใจเพราะเขารู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะไปแทนที่ท้องทะเลที่สวยงาม และไม่อยากผิดต่อเพื่อนอย่างพื้นทราย เปลือกหอยสีม่วงเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจแล้วเริ่มทำใจอย่างช้าๆด้วยความทรมาน ทุกๆวันท้องฟ้าจะทักทายเปลือกหอยสีม่วงเสมอ เปลือกหอยสีม่วงหักห้ามใจไว้ด้วยความเจ็บปวด เพราะยังไงเปลือกหอยมีค่าต่ำๆก็ไม่สามารถขึ้นไปอยู่เคียงข้างกับท้องฟ้าที่สูงส่งได้ ที่จริงเขาน่าจะรู้ตัวตั้งแต่แรกที่แอบรักสายลมแล้วว่าตนมีค่าแค่ไหนถึงบังอาจไปริรักสิ่งที่ตนไม่คู่ควร
เปลือกหอยก็เป็นเปลือกหอยอยู่วันยังค่ำ มีค่าแค่ไหนก็ยังมีค่าอยู่แค่นั้น เปลือกหอยต่ำๆที่อยู่บนพื้น ยังไงๆก็คงจะกลายไปเป็นดวงดาวบนท้องฟ้าไม่ได้
พื้นทรายเปลือกหอยสีม่วงขอโทษนะที่ไม่เคยบอก ทุกครั้งที่พื้นทรายร้องไห้เพราะรักท้องฟ้าเปลือกหอยก็เก็บไปร้องไห้เช่นเดียวกัน แต่ตอนนี้เราไม่ได้คิดอะไรกับท้องฟ้าแล้วนะ เราทำใจได้นานแล้ว.เรารักพื้นทรายมากนะ ถ้าพื้นทรายจะเข้าใจ.ขอโทษ
กริม
หน้าส่วนตัว
618
