17 กุมภาพันธ์ 2548 19:08 น.
กริม
ย้อนไปเมื่อ 5 ปีที่แล้ว ฉัน กิ่ง และแมทเราเป็นเพื่อนรักกัน เรา 3 คนสนิทกันมาก มากที่สุด แต่ภายใต้คำว่าเพื่อนของแต่ละคนกับมีอะไรที่แอบแฝง ใช่..ฉันแอบรักแมท ในขณะที่แมทก็แอบรักกิ่ง ฉันรู้ตลอดเวลาว่า เพื่อนรักทั้ง 2 ต่างก็มีใจให้กัน เพียงแต่ไม่มีใครกล้าที่จะเอ่ย ฉันเป็นตัวกลางรับฟังความรู้สึกของแต่ละฝ่าย ฉันไม่เคยให้ความเห็นใดๆ และไม่เคยเอาเรื่องที่ได้ฟังจากฝ่ายหนึ่งไปเล่าให้ฝ่ายหนึ่งฟังเลย ฉันเป็นเพียงผู้ฟัง ผู้ฟังเท่านั้น
ยิ่งนับวัน ทั้งสองคนก็ยิ่งทำเหมือนกับไม่ใช่เพื่อนกัน เขาไม่ยอมเจอหน้ากันเลย วันนั้นแมทมาหาฉันและบ่นกับฉันว่า
แอน เราบอกรักกิ่งไปแล้วล่ะ แมททำหน้าเศร้า ว่าไงนะ ฉันออกอาการตกใจอย่างเห็นได้ชัด
เราบอกกิ่งไปแล้วว่าเรารักเขามาก แต่แอน..กิ่งเขาปฏิเสธเรา เขาบอกว่า เป็นเพื่อนกันดีแล้ว ทั้งๆที่เขาก็รู้ว่าทุกวันนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ฉันได้แต่เงียบ
หลังจากวันนั้นไปไม่กี่วัน กิ่งก็มาปรับทุกข์กับฉัน แอน..แมทเขาบอกว่ารักเรา แอนเราจะทำไงดี เรากลัวทุกอย่างจะเปลี่ยนไป ฉันมองหน้ากิ่ง กิ่งดูวุ่นวายใจ เธอพูดไปร้องไห้ไป
กิ่งแล้วกิ่งรักแมทรึเปล่า กิ่งเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับ
ทุกวันนี้มันก็เปลี่ยนไปแล้วนะกิ่ง กิ่งกลัวอะไร กิ่งจะวิ่งหนีอะไร ทั้งที่กิ่งก็รัก แมท แล้ว แมทมันก็รักกิ่ง
หลังจากนั้นประมาณอาทิตย์กว่าๆ แมทกับกิ่งก็มาหาฉัน คราวนี้เขา2คนมาพร้อมกัน เขาสองคนไม่ได้หอบความทุกข์มาด้วย กิ่งยิ้มอย่างร่าเริง
แอน เรา2คนคบกันแล้วล่ะ ขอบใจแอนนะ ฉันมองดูเพื่อนทั้งสอง ก็ดีแล้วล่ะ..
หลังจากกิ่งกับแมทกลับไปแล้ว ฉันได้แต่ร้องไห้ ไงล่ะมีน้ำใจนักสุดท้ายก็มีแต่น้ำตาให้สัมผัส ไม่ ฉันต้องไม่เสียใจสิ เพื่อนรักทั้งสองมีความสุขเราต้องไม่ร้องไห้ ฉันหยุดน้ำตาตัวเองไม่ได้
ความรู้สึกที่เหมือนถูกทิ้งให้โดดเดี่ยวมันโถมเข้าใส่จนฉันรับมันไม่ไหว
2ปีแรกที่กิ่งและแมทรักกันมันก็ราบลื่นดี เขาไม่เคยทะเลาะกันเลย แต่สองปีที่ผ่านมาฉันก็อยู่อย่างโดดเดี่ยวเช่นกัน ฉันพยายามไม่นึกถึงว่าฉันเป็นเศษเกินของทั้ง2แต่ก็ทำไม่ได้ ก็มันไม่เหมือนเมื่อก่อน เรา3คนไม่ใช่เพื่อนรักกันเช่นวันวาน เพราะอีก 2 คนเขาเป็นคนรักกันเสียแล้ว
ย่างเข้าสู่ปีที่ 3 ที่แมทกับกิ่งคบกัน การเปลี่ยนแปลงครั้งที่2ก็เริ่มขึ้น ดูเหมือนว่าแมทจะทำให้กิ่งน้อยใจบ่อยเหลือเกิน แล้วกิ่งก็เหมือนจะทำให้แมทหึงได้ตลอด แมทเมาบ่อยครั้ง และคนที่ต้องรับผิดชอบดูแลแมทขณะที่เมาก็คือฉัน กิ่งก็ร้องไห้บ่อยมาก คนที่ต้องคอยปลอบใจกิ่งก็ต้องเป็นฉันอีกเช่นกัน ฉันรู้สึกท้อบ้างบางครั้งแต่เพื่อคนที่รัก เพื่อเพื่อนรัก ฉันก็ต้องทนได้
วันหนึ่งกิ่งและแมททะเลาะกันแรงกว่าทุกครั้ง กิ่งโยนสร้อยที่แมทซื้อให้ทิ้ง ไปเลยแมท ไม่ต้องมายุ่งกับเรา เลิกกันไปเลยดีกว่า กิ่งวิ่งปาดน้ำตาผ่านฉันไป เอ่อ เรามันไม่ดี จะไปกับใครก็ไปเลย แมทตะโกนไล่หลัง
ฉันเดินเข้าไปหาแมท แมทอาละวาดเตะของที่อยู่ใกล้กระจัดกระจาย และโวยวายออกมาเท่าที่เขาจะทำได้ ฉันก้มลงเก็บของที่แมทเตะล้ม แอนเกะกะน่า!!!ถอยไปห่างเลยไป แมทยังโวยวายไม่เลิก แต่ฉันไม่สน เขาผลักฉันจนฉันล้ม เอ่อ!!จะโวยวายอะไรก็โวยวายให้มันพอเลย ถ้าคิดว่ามันทำให้แกสบายใจนะแมท เอาสิ ฉันตั้งของพวกนี้ให้แกเตะอีกสักกี่ก็ได้ แกหายบ้าเมื่อไหร่บอกฉันด้วย ฉันโวยคืนบ้าง แมทมองหน้าฉัน
ทำไมกิ่งต้องโกรธเราตลอดด้วย เรามันแย่ตรงไหนแอนเราไม่ดีตรงไหน แมทจับไหล่ทั้งสองข้างของฉันแน่นมากเขาเขย่ามันด้วยแรงทั้งหมด ฉันรู้สึกปวดมากจนน้ำตาไหล แต่ฉันไม่โวยออกไป เกือบนาทีกว่าเอ็มจะหยุด
นายไม่ได้เสียหายตรงไหนเลย นายไม่ได้แย่ นายเป็นอย่างนี้ดีที่สุดแล้ว กิ่งเขามีเหตุผลน่า ฉันพูดพร้อมน้ำตา ใช่ฉันเจ็บทั้งกายและใจ ทำไมแอนต้องทำอย่างนี้ด้วย ทั้งที่เราทำขนาดนี้แอนยังไม่ไปอีก แมทหลบสายตาของฉัน เราทนนะแมท ทนมาตลอด ก็เพราะว่าเรา.. แมท.. เสียงของกิ่งหยุดคำพูดของฉัน
ฉันกับแมทหมุนตัวไปมอง กิ่งยืนห่างออกไป แมทรีบวิ่งไปหากิ่ง เราขอโทษ แมทดึงกิ่งมากอดไว้แน่น ฉันจึงเลี่ยงออกมาอีกทาง ดีแล้วที่ยังไม่ได้พูดออกไป
สักพัก แมทกับกิ่งก็นั่งรถออกไป ฉันได้เพียงแอบมองรถเก๋งของแมทแล่นออกไป ฉันก็คิดว่าจะขับรถเล่นรอบๆเมืองเหมือนกัน เอี๊ยด ปัง! เสียงอุบัติเหตุเกิดไปไกลนัก เป็นผลทำให้การจารจรติดขัด เท่าที่ฉันมองเห็นคงจะเป็นรถบรรทุกกับรถนั่นรถแมท!! ฉันรีบวิ่งลงจากรถ ฉันมองเห็นแมทกุมแขนข้างซ้ายที่อาบด้วยเลือด โชคดีที่เขาไม่เป็นไร แมท!! แมทหันมามองฉัน แอน แอน!! กิ่ง แอนช่วยกิ่งที ฉันช็อกไปชั่วขณะ ด้านที่กิ่งนั่งรับการกระแทกไปเต็มๆ กิ่งยังติดอยู่บนรถ ร่างกิ่งเต็มไปด้วยเลือด พอดีที่รถมูลนิธิและรถโรงพยาบาลมา ฉันมองดูเขาช่วยกันเอาร่างกิ่งออกมาจากซากรถด้วยน้ำตา กิ่งคงเจ็บปวดมากขณะอยู่บนรถโรงพยาบาล แมทร้องเรียกกิ่งอยู่ตลอดเวลาส่วนฉันก็เอาแต่ร้องไห้ กิ่งลืมตาขึ้นมาช้าๆ แมท.. กิ่งพูดด้วยเสียงเบามาก กิ่งรักแมทมากนะ น้ำตาของกิ่งไหลออกมา ความเข้มแข็งของลูกผู้ชายหายไป แมทร้องไห้ออกมา กิ่งต้องไม่เป็นไร แมทจับมือกิ่งแน่น แอน.. ฉันขยับตัวไปใกล้ๆกิ่ง
เรารู้ว่าแอนรักแมทเท่าๆกับเรา เราขอโทษ ฝากแมทด้วยนะ ฉันพยักหน้ารับพร้อมน้ำตาที่หลั่งริน กิ่งมองหน้าแมทสักพักหลังจากนั้นกิ่งหลับตาลงแล้วร่างทั้งร่างของเธอก็แน่นิ่งไป
ถึงมันจะผ่านไปแล้ว ถึงกิ่งจะจากโลกนี้ไปแล้ว แต่กิ่งไปเคยตายไปจากใจของแมทเลย แมทยังคงรักและภักดีต่อกิ่งเสมอ กับฉันนั้นแมทเคยมีความรู้สึกยังไงด้วยเขาก็ยังคงความรู้สึกนั้น เขาเคยรักฉันเหมือนเพื่อนตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้นอยู่ถึงแม้เราจะอยู่ในฐานะแฟนแต่ความรู้สึกมันไม่ใช่ ยังไงฉันก็จะยืนอยู่ข้างๆแมทเสมอแม้เขาจะไม่รักฉัน ฉันจะยืนอยู่อย่างนี้จนกว่า เขาจะเจอคนที่เขารักจริงๆ ถึงเวลานั้นฉันจะไป..
กริม.
17 กุมภาพันธ์ 2548 19:04 น.
กริม
คบกับเราไหมแพท เรารักแพทนะ ภูเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แฝงความหวัง หวังว่าหญิงสาวตรงหน้าอาจจะเห็นใจและยอมคบกับเขา แต่ไม่เลย ผู้ฟังกลับเงียบนิ่งสายตาเรียบเฉย เป็นไปไม่ได้หรอกภู เลิกคิดเถอะ แพทเอ่ยเรียบๆ ทำไมล่ะแพท ที่เราทำเพื่อแพทมาตลอด ไม่มีความหมายเลยเหรอ แพทมองหน้าภูอย่างไม่มีความรู้สึกใดๆ เธอส่ายศีรษะแล้วเดินจากเขาไป
ในสายตาใครๆ แพทเป็นคนที่ช่างไร้ความรู้สึกนัก เหมือนกับเธอไม่มีหัวใจ เธอใช้ชีวิตเพียงลำพัง เหมือนกับเธอไม่ต้องการใครมาแต่งเติมสีสันให้ชีวิตเงียบๆของเธอเลยสักคน
หนุ่มๆหลายๆคนถูกใจในความสวยของเธอ แล้วคอยตามจีบ แต่ก็ไร้ผล เธอไม่ยอมเปิดหัวใจให้ใครทั้งนั้น จนความพยายามของคนที่คอยตามจีบหมดลง แล้วก็หายหน้าหายตาไปทีละคน
แพท เปิดประตูห้องพักอย่างเหนื่อยๆ นี่รายที่เท่าไหร่แล้วนะ เธอคิดในใจ พลางถอนหายใจยาว เธอทิ้งตัวลงนั่งที่เตียง น้ำใสๆเริ่มไหลเอ่อจากดวงตาที่หมองเศร้า ตอนนี้ โย อยู่ไหนน่ะ โยไม่คิดถึงแพทบ้างเหรอ เธอเอ่ยเสียงสั่น
'โย' ผู้ชายที่อยู่ในใจแพทเสมอ แม้เขาจะเงียบหายไป ทิ้งแพทไป แต่เขายังติดอยู่ในใจแพทเสมอ ที่ๆใครก็ไม่อาจแทนที่ได้
...ฝากตัวด้วยนะคะ นี่ลูกชายค่ะชื่อโย หญิงวัยประมาณ30ต้นๆ เอ่ยทักทาย พร้อมกับลูบหัวลูกชายวัย7ขวบ ค่ะไม่มีปัญหาอะไรหรอกค่ะ เพื่อนบ้านกัน แล้วนี่ลูกสาวค่ะชื่อน้องแพท จะขึ้น ป.1แล้ว คู่สนทนาก็รุ่นราวคราวเดียวกัน แพทกับโยยิ้มให้กันแบบเด็กๆ น้องแพทไปเล่นกัน โย ชวน แล้วเด็กทั้งสองก็วิ่งตามกันเข้าบ้านโยไป หญิงผู้เป็นแม่ทั้งสองคนต่างหัวเราะกับความน่ารักของเด็กๆ ก็คงจะให้โยเขาเข้าเรียนที่เดียวกับน้องแพทล่ะค่ะ โยเขาก็ขึ้นป.1 เหมือนกัน จะได้มีเพื่อน แม่ของโยเอ่ยพลางส่งสายตามองเด็กทั้งสองที่กำลังแย่งกันดูทีวี ดีสิคะ เด็กๆเนี๊ยไร้เดียงสาจัง แม่ของแพทพูดพร้อมกับหัวเราะ
น้องแพท! เป็นไงบ้าง โย วิ่งหืดหอบมาที่ห้องพยาบาล โย เบาๆก็ได้ แพทปรามๆ น้องแพท มีคนแกล้งเหรอ โยเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ทั้งที่เป็นรุ่นเดียวกันหากแต่โยเคยชินกับการที่เรียกแพทว่าน้องแพท ตั้งแต่ ป.1จนถึง ป.6แล้วโยก็ยังเรียกเช่นนั้นอยู่ เปล่านะโย ไม่มีใครแกล้งแพทหรอก แพทตอบพร้อมยิ้มอย่างอ่อนโยน แพทซุ่มซ่ามเองน่ะ ก็แค่ถลอกนิดเดียวเอง แพทยอมพูดปด เธอรู้ดีว่าหากบอกโยเรื่องที่บาส เด็กเกเรแกล้ง ผลจะเป็นเช่นไร หลังเลิกเรียนแพทรอโยที่ห้อง แพท กลับเถอะ รอโยเหรอ อิ๋ง เพื่อนในห้อง พูดกับแพท ซึ่งขณะนี้ในห้องเหลือแค่ แพทกับอิ๋ง จ้า ไม่รู้เขาไปไหน พออาจารย์ออก ก็วิ่งออกจากห้องไป แพทตอบพร้อมยิ้มให้เพื่อน งั้นเราไปนะ อิ๋งเดินออกจากห้องไป แพทรอโยนานกว่า10 นาที น้องแพท.โยกลับมาด้วยสภาพดูไม่ได้ โย!!ไปฟัดกับหมาที่ไหนมา แพทเอ่ยถามอย่างตกใจ ก็ไอ้บาสไง โยบอกพร้อมสีหน้าโมโห โยไปมีเรื่องกับมันทำไม แพทมีสีหน้าไม่สบายใจ ก็ใครบอกให้มันแกล้งน้องแพท... น้องแพททำไมไม่บอกโยแต่แรก ต้องให้คนอื่นบอกโย โยถึงรู้ โยตัดพ้อต่อว่าอย่างน้อยใจ แพทขอโทษ... แพทไม่อยากให้มีเรื่องกันนิ่ แพทเอ่ยน้ำเสียงไม่สบายใจ โยไม่อยากให้ใครรังแกน้องแพทนะ โย พูดเขินๆ ทำให้แพทถึงกับอมยิ้มออกมา
แพท แพทสวยจังครับ ผมน่ะแอบมองคุณมาตั้งนานแล้วนะ แต่ก็ไม่ค่อยได้คุยด้วยสักที ชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยบอกแพทด้วยอาการเขินๆแบบผู้ชาย แพทกลับทำสีหน้างุนงง แล้วไงล่ะ บอล แพทถามตอบ ผม ผม..ชายหนุ่มตะกุกตะกัก น้องแพทไปทานข้าวเถอะ.. โยโผล่เข้ามา เขามองหน้าคู่สนทนาของแพทอย่างแปลกใจ มีอะไรกับน้องแพทวะ โยถามอย่างท้าทาย แล้วนายเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ บอลตอบโต้อย่างท้าทายเช่นกัน ถามน้องแพทเขาสิ โยทำสีหน้าเหนือชั้นกว่า แพทยิ้มมีสีหน้าลำบากใจปนบ้าง แพทครับ.เขาเป็นแฟนแพทรึเปล่าบอลถามอย่างจดจ่อรอคำตอบ เปล่า...ไม่ใช่แฟน แพทเอ่ยสั้นๆ บอลยิ้มและกำลังจะหันไปตอบโต้โย โยหวั่นใจบ้าง
แต่เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต แพทต่อประโยคอย่างหนักแน่น โยยิ้มอย่างมีชัย กลับเป็นบอลที่หน้าเสีย มีความหมายกว่าแฟนเยอะเลย.เราขอโทษนะบอล แพทยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วเดินไปกับโย ทิ้งบอลยืนค้างเต่งด้วยสีหน้าผิดหวัง
น้องแพท ผู้ชายที่มาคุยกับน้องแพทน่ะใคร โยถามเสียงจริงจัง เพื่อนในห้องจ้า. แพทตอบพร้อมกับยิ้ม น้องแพท! อย่ายิ้มให้ผู้ชายคนไหนแบบนี้นะ นอกจากโย โยหวงแม้กระทั่งรอยยิ้มของแพท เขามาสารภาพรักน้องแพทเหรอ โยคาดคั้น ไม่ทันได้สารภาพเลย โยมาดักไว้ก่อนนิ่แพทพูดไม่แสดงอาการใดๆ น้องแพทจำไว้นะ ตราบที่โยยังอยู่โยจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาสารภาพรักน้องแพทได้เลย โยยืนยันอย่างหนักแน่น แพทได้แต่ยิ้มๆ พอขึ้นมัธยมแพทและโยเข้าเรียนที่เดียวกันก็จริงแต่ได้อยู่คนล่ะห้อง ตลอด 6 ปี โย ต้องคอย ห่วง... หวง แพท เสมอ เนื่องจากว่าแพทเป็นคนที่สวย จึงมีหนุ่มๆตามจีบเยอะ จ้า.แพทจะปฏิบัติตาม แพทมักจะรับปากโยด้วยวิธีนี้ เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้โยเชื่อ และไม่ระแวงแคลงใจแพท หนุ่มๆอิจฉาโยเป็นแถบ ขณะที่สาวๆก็อิจฉาแพทเช่นเดียวกัน ความพยายามของเขาและเธอทำให้ทั้งสอง Ent ติดที่เดียวกัน
โยรักน้องแพทนะ โยกระซิบบอกแพทขณะที่นั่งอ่านหนังสืออยู่หอสมุดมหาวิทยาลัย ทำเอาแพทยิ้มออกมา บ้าเหรอโย มาบอกอะไรกันตอนนี้ แพทแก้เขิน ก็อยากให้น้องแพทรู้ แพทยิ้มตอบ จ้ะแพท...รับทราบไปทานข้าวเถอะโย แพทหิวแล้ว แพทลุกจากโต๊ะ ไปเก็บหนังสือ แล้วก็เดินออกจากหอสมุดพร้อมกับโย
เฮ๊ย!โย น้องแพท หวานกันอีกแล้วเหรอ เอ็ม เดินมาหาทั้งสองที่ม้านั่งแถวๆคณะ ทำไมว่ะ โย ถาม ส่วนแพทละสายตาจากหนังสือมามองหน้าเอ็มแทน ก็เขาแฟนกันนิ่ แก๋มเดินตามมา พร้อมกับ เพื่อนๆในกลุ่ม ใช่แล้ว! โยตอบพร้อมยิ้ม เขารักกัน.. แก๋มเสริม คู่สร้างคู่สมนี่เนอะ มิ้ว เอ่ยแซวต่ออีกที ดูดิ่..น้องแพทน่าแดงเชียว เอม ท้วง เพื่อนๆในกลุ่มเดียวกันก็เรียกแพทว่า น้องแพทตามโย ซึ่งก็เป็นกันเองดี
4 ปีในรั้วมหาวิทยาลัยสอนอะไรหลายๆอย่างแก่ทั้ง2 แพทกับโย ความรู้สึก ที่เรียกว่ารักของทั้งสองไม่เคยลดลง นี่ก็เรียนจบแล้วนะ เอม ก็คงต้องกลับบ้านที่อยุธยา คงคิดถึงที่นี่ เอมพูดเศร้าๆ เอมก็มาเที่ยวสิ นอนบ้านกิตก็ได้ กิตเอ่ยกวนๆ เอ่อ ฉันมามั้งได้เปล่ากิต บ้านฉันอยู่ขอนแก่นว่ะ มิ้วพูด หางานทำที่นี่ดิ่ จะได้อยู่ด้วยกัน เอ็มออกความคิด โอ้ยไม่ล่ะ กลับไปอยู่แถวๆบ้านกับพ่อกับแม่ดีกว่า ว่างๆก็ค่อยขึ้นมาเล่น แก๋ม พูดสบายๆ ขอโทษนะ บ้านแก๋มอยู่ที่ไหนนะ แพทจำไม่ได้น่ะ แพทถามเสียงอ่อยๆ ชลบุรี จ๊ะ ..นี่ถ้าแก๋มมากรุงเทพฯขอพักกับน้องแพทได้ไหม แก๋มพูดยิ้มๆ แต่แพทกลับเงียบไป เป็นไรไปน้องแพท โยถามอย่างเป็นห่วง แพทมองหน้าเพื่อนๆ แพทขอโทษนะ ที่แพทไม่ได้บอก.แพทไม่กล้า แพทน้ำตาซึม ทำให้โยไม่สบายใจ เขาไม่เอยากเห็นแพทร้องไห้ คือ.แพทจะย้ายบ้าน. เดือนหน้า เหมือนมีค้อนที่มองไม่เห็นทุบลงบนศีรษะโยอย่างแรง เขานิ่งงันไป แพทนั้นถึงกับน้ำตาคลอ ย้ายไปไหน เอ็มถามกึ่งตกใจ ภูเก็ต. โย แพทขอโทษ ประโยคท้ายเธอหันไปเอ่ยกับโย แพทเกาะแขนโยไว้แน่น น้ำตาเออไหล เพื่อนๆต่างก็ไม่มีใครพูดอะไร โยบีบมือเล็กๆของแพทไว้แต่เขายังคงไม่พูดอะไร
เมื่อ2-3 วันก่อนแม่บอกแพทเรื่องที่จะย้ายบ้านด้วยท่าทางลำบากใจ แพทตกใจแทบช็อค แต่เพราะแพทเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อกับแม่ เธอจึงไม่อาจปฏิเสธความคิดของท่านทั้งสองได้ คืนนั้นเธอจึงได้แต่แอบร้องไห้ จะเอ่ยบอกกับโยก็ไม่กล้า แต่จะเร็วจะช้ายังไงโยก็ต้องรู้ แพทจึงตัดสินใจบอกโยและเพื่อนๆพร้อมกัน
เอาไว้แพทจะมาหาโยบ่อยๆนะ แพทเอื้อมมือไปกุมมือของโยไว้ โยเก็บตัวอยู่ในห้องตลอด2-3วันที่ผ่านมา จนแพทต้องขึ้นมาดูที่ห้องนอนของโยตามที่แม่โยแนะนำ โยยังคงนั่งหันหลังให้แพท โย..โยโกรธแพทเหรอ แพทเอ่ยถามเสียงเศร้าๆ แต่โยยังคงเงียบ แพทโอบกอดด้านหลังของโยไว้ น้ำใสๆหยดเปื้อนแผ่นหลังของโย จนเขารู้สึกได้ โยไม่ได้โกรธเพียงแต่ผู้พูดเงียบไปสักพัก .โยทำใจไม่ได้ ประโยคสุดท้ายเอ่ยด้วยเสียงสั่นแสดงให้เห็นว่าผู้พูดกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ โยแพทขอถามอะไรโยอย่างนะ โยหันมาเผชิญหน้ากับแพทเพื่อฟังคำถาม นัยตาของชายหนุ่มแดงก่ำ เขากุมมือทั้งสองของแพทไว้ โยรักแพทไหม แพทเอ่ยถามด้วยน้ำตา รักสิ โยรักน้องแพทที่สุดเลย ผู้ตอบก็ตอบด้วยน้ำตาเช่นกัน เขาจะต้องแคร์อะไรหากผู้ที่ได้เห็นน้ำตาลูกผู้ชายอย่างเขาคือ แพท คนคนเดียว ที่เขาทุ่มเทให้ทุกอย่าง ถ้าโยรัก.โยจะกลัวอะไร...กับแค่ระยะห่างเพียงแค่นี้ หญิงสาวพูดปลอบใจ ทั้งที่ตนเองก็หวั่นใจไม่น้อย โยสัญญานะ สัญญาว่า.จะรักน้องแพทคนเดียว โยกุมมือแพทไว้แน่น แพทก็สัญญานะโย แพทสะอื้นพร้อมกับยกมือขึ้นปราดน้ำตาตัวเอง โยจับมือแพทไว้ แล้วเขาก็ใช้มือของเขาเช็ดน้ำตาให้แพทแทน แพทสัญญาโย แพทก็จะรักโยคนเดียว โยดึงแพทเข้าไปกอด รู้สึกใจหายไม่น้อยที่อีกไม่นานก็ต้องจากกัน
น้องแพท เก็บของเสร็จแล้วนะลูก รถขนย้ายของเพิ่งแล่นออกไปไม่นาน เหลือเพียงรถเก๋งที่พร้อมจะออกเดินทางเช่นกัน แพทเดินออกมาจากข้างในบ้าน หญิงสาวสวมเสื้อสีขาว พร้อมกับกระโปรงสีฟ้าอ่อน ผมที่เคยมัดรวบไว้ปล่อยยาวสยาย ดูแปลกตา ดวงหน้าของเธอเศร้าหมองยิ่งนัก ไปลาโยสิลูก ผู้เป็นแม่บอกน้ำเสียงห่วงใย แพทรับคำแล้วเดินไปที่บ้านโย จะไปแล้วเหรอน้องแพทโยเก็บตัวอยู่ในห้องแน่ะ ไปลาเขาเถอะลูก แม่ของโยแนะนำ แพทเดินขึ้นบันไดอย่างยากลำบาก เธอแทบจะก้าวเท้าไม่ออก อีกไม่นานเหรอ.
ทันทีที่โยเจอหน้าแพทเขาก็โผเข้ากอดหญิงสาว แพทร้องไห้ก่อนที่จะได้พูดอะไร แพทมาลา เธอเอ่ยอย่างยากลำบาก ขณะเดียวกับที่น้ำตาของโยก็หยดไหล โยดูแลตัวเองดีๆนะ เธอดันตัวออกจากอ้อมอกของโย แล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา น้องแพทโยมีอะไรจะให้น้องแพท โยเดินไปหยิบกล่องเล็กๆสีชมพูที่ลิ้นชัก เขาเปิดฝา กล่องนั้นออกแล้วหยิบแหวนวงสวย ที่ดีไซน์ตามสมัยนิยมออกมา โยกุมมือข้างซ้ายของแพทไว้ น้องแพท ถ้าอะไรๆลงตัวแล้วเรา..แต่งงานกันนะ เขาเอ่ยพูดอย่างจริงจังหนักแน่น แพทนิ่งไปสักพัก น้ำตาไหลเป็นสาย และเธอก็ยิ้มออกมา ได้สิถ้าถึงวันนั้นโยยังเหมือนเดิม แพทพูดพร้อมหัวเราะ ทั้งที่น้ำตายังหลั่งไหล โยสวมแหวนให้แพทที่นิ้วนางข้างซ้าย พอดีเลย โยเอ่ยอย่างดีใจเมื่อแหวนสวมเข้าได้พอดีกับนิ้วเรียวๆของแพท โยมัดจำไว้ก่อนนะ โยพูดเขินๆแล้ว ทั้งสองก็หัวเราะออกมา โยดึงแพทเข้าไปกอดอีกครั้ง ดูแลตัวเองดีๆนะน้องแพท ชายหนุ่มบอกเสียงเศร้าๆ เวลาน้องแพทเจ็บให้น้องแพทจำไว้นะ น้องแพทไม่ได้เจ็บคนเดียว โยก็พร้อมที่จะเจ็บด้วย. น้ำตาลูกผู้ชายเริ่มรินไหลอีกครั้ง แพทสะอื้นในอ้อมกอดของโย เธอเอ่ยใกล้ๆกับใจของชายหนุ่ม จ้าแพทรับทราบ หากแต่คำตอบรับไม่สดใสเหมือนครั้งก่อนๆ กลับฟังซึมเศร้า เหงา แต่จริงใจนัก
...ถึงกายจะจากไปที่แห่งใหม่ แต่หัวใจยังคงอยู่ที่แห่งเดิม..โยจะคอยอยู่ดูแลน้องแพทใกล้ๆ..
ระยะทางกับเวลา เป็นเครื่องพิสูจน์ใจที่ดีที่สุดนะลูก แม่แพทพูดปลอบโยนเมื่อครั้งที่แพทนั่งซึมเศร้า
เป็นเวลาเกือบเดือนแล้วสำหรับถิ่นฐานใหม่ แพทเข้าทำงานที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในจังหวัด ส่วนโยก็เข้าทำงานที่บริษัทชื่อดังในกรุงเทพฯ ถ้าโยเขามั่นคง ไม่เปลี่ยนไป แม่จะไม่ว่าอะไรพวกลูกเลย เอาไว้ให้แม่มั่นใจว่าโยเขาดูแลลูกได้ แล้วอะไรๆคงที่ก่อนเถอะนะ ผู้เป็นแม่พูดพร้อมกับตบมือลูกสาวข้างที่สวมแหวนเบาๆ อย่างมีความหมาย แม่เชื่อใจโยไหมคะ แพทถามขึ้นลอยๆ สายตาไม่ได้มองดูมารดาเลยสักนิด โยเหรอ.มั่นใจสิ แม่เชื่อว่าเขารักหนูจริงๆ ความผูกพันธ์น่ะนะลูก มันจะผูกแน่นนาน ขาดยากด้วย เมื่อเอ่ยจบ ผู้เป็นมารดาก็เดินไปทำกิจวัตรอื่นๆ ปล่อยให้ลูกสาวนั่งเหม่อที่เดิม
แพททำงานอย่างจริงจังตั้งใจ มีหนุ่มๆมาตามเกาะแกะบ้างแต่แพทก็หาทางหลีกหนีเสมอ โดยอีกฝ่ายยังไม่ทันได้พูดแม้แต่คำว่าชอบ โยโทรหาแพททุกวัน หรือไม่แพทก็เป็นคนโทรไปหาโย และทุกๆวันแพทก็จะได้ยินคำว่ารัก....จากโยเสมอ น้องแพทเป็นไร.เสียงเหมือนไม่สบาย เสียงของโยดังมาตามสายอย่างห่วงใย ก็เหนื่อยนิดหน่อย แพทไม่เป็นไรมากหรอกโย แพทเอ่ยตอบทั้งๆที่ร่างกายตอนนี้เหนื่อยเหลือเกิน งั้นแค่นี้ก่อนนะโย หลังจากวางสายจากโย แพทพยายามจะลุกจากเก้าอี้ แต่ก็ทรุดลงไปอีก ก่อนจะลุกขึ้นอีกครั้ง ..โยแพทเหนื่อยจัง..
เธอพยายามเดินขึ้นบันไดจะไปพักที่ห้องนอน แต่ก็หมดเรียวหมดแรงเป็นลมล้มไปเสียก่อน..
แพทไปรู้ตัวอีกทีที่โรงพยาบาล ผู้เป็นแม่และพ่ออึกอัก ที่จะบอกแก่เธอว่าเธอเป็นอะไร แม่คะ.. แพทเอ่ยย้ำอีกเมื่อมารดายังเงียบ แม่จะปิดหนูทำไม ยังไงหนูก็ต้องรู้อยู่ดี.หนูไปถามหมอเองก็ได้ แพททำท่าจะดึงสายน้ำเกลือออกจากข้อมือ แม่กับพ่อรีบหยุดไว้ก่อน อาการดื้อดึงอย่างนี้ของแพทเป็นมาแต่ไหนแต่ไร มีเพียงโยที่หยุดเธอได้โดยที่เขาแค่เอ่ยปาก ไม่ต้องลงแรงอะไรเลย ลูกไม่เป็นอะไรมากเลย. ผู้เป็นแม่เอ่ยพร้อมกับน้ำตา แพทมองหน้าท่านทั้งสอง หนูเป็นอะไรคะ เธอถามเบาเสียง ลูกจะเป็นไรก็แค่ลิ้นหัวใจรั่ว ลูกไม่เป็นไรเลย แม่แพทบอกพรางเอ่ยประชดตัวเองไปด้วยแล้วก็ปล่อยโฮออกมา แพทนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ ลิ้นหัวใจรั่ว.แม่อยากให้ลูกผ่าตัดถึงจะเสี่ยงก็เถอะนะ แต่พ่อกับแม่อยากให้ลูกมีชีวิตอยู่ได้นานกว่านี้ ผู้เป็นแม่ปรับเสียงเรียบๆเฉียบขาด โยรู้รึยังคะ แพทเบือนหน้าหนีจากท่านทั้ง2หลบซ่อนน้ำตา นั่นมันเป็นหน้าที่ของลูกที่อยากจะให้เขารู้รึเปล่า ผู้เป็นพ่อเอ่ยบ้าง โย แพทจะทำยังไงดี ทุกๆครั้งที่ป่วยนอนอยู่โรงพยาบาลอย่างนี้ โยจะมาอยู่ข้างๆแพทเสมอ คอยบอกให้แพทกินยา คอยเล่าเรื่องต่างๆมากมายให้ฟังแต่ตอนนี้ โยอยู่กับแพทแค่เงาที่เลือนลางเหลือเกิน
โยโทรไปหาน้องแพท ทำไมน้องแพทไม่รับล่ะ 3 วันเต็มเลยนะ เสียงปลายสายเอ่ยอย่างน้อยใจ หลังจากออกจากโรงพยาบาลสิ่งแรกที่แพททำคือ โทรไปหาโย แพทแพท ทำโทรศัพท์หล่นหายในบ้านน่ะ พอดีเพิ่งเจอที่ใต้เตียงเมื่อเช้า แพทพูดปดกับโย มันเหมือนกับเธอกำลังทำสิ่งที่ร้ายแรงที่สุด ขอโทษนะ เธอตั้งใจจะสื่อถึงบางเรื่องที่โยไม่อาจรับรู้ ไม่เป็นไรหรอกน้องแพท โยแค่กินไม่ได้นอนไม่หลับ 3 วันแค่นั้นเองโยนึกว่าน้องแพทเป็นอะไรไปซะอีก โยเป็นห่วง ประโยคท้ายๆทิ่มแทงจิตใจของแพทยิ่งนัก..
สิ่งเดียวที่แพทตัดสินใจได้ตอนนี้คือ เธอไม่อยากให้โยรู้ว่าเธอจะต้องเข้าทำการผ่าตัด การผ่าตัดครั้งนี้มันก็เสี่ยงกับความเป็นตายอยู่ไม่น้อย เธออาจจะหลับไปตลอดกาลก็เป็นได้ โย แพทอยากได้ยินคำว่ารัก แพทเอ่ยขณะคุยโทรศัพท์อยู่กับโย นึกยังไงน่ะน้องแพท โยมีน้ำเสียงแปลกใจ ก็แพทไม่ได้ยินนานแล้ว แพทพยายามซ่อนความรู้สึกเจ็บไว้ให้ลึกที่สุด แต่ใครเล่าจะรู้จักแพทได้ดีไปกว่าโย น้องแพทเป็นอะไรรึเปล่า โยถามอย่างจริงจัง เปล่า..แพทแค่อยากมั่นใจหญิงสาวเอ่ยเสียงเบาหวิว ต่างฝ่ายต่างเงียบไปสักพัก โยรักน้องแพทนะ ชายหนุ่มเอ่ยอย่างนุ่มนวล แพทถึงกับน้ำตาซึม แพทจะจำคำนี้ของโยไว้ เพราะมันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่แพทจะได้ฟัง แพทก็รักโยนะ และคำนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่แพทจะได้เอ่ย ถ้าพรุ่งนี้ไม่มีแพทโยจะทำยังไง
เวลาน้องแพทเจ็บให้น้องแพทจำไว้นะ น้องแพทไม่ได้เจ็บคนเดียว โยก็พร้อมที่จะเจ็บด้วย.
แพท! แพทฟื้นแล้ว แม่และพ่อของเธอรีบมายืนอยู่ข้างๆเตียง โยล่ะคะ แพทพยายามมองหาแฟนหนุ่ม แต่ก็ไม่พบ แม่กับพ่อหลบสายตาของลูกสาว แม่บอกโยรึยังคะ แพทถามด้วยสายตาคาดคั้น แพทเคยบอกกับแม่ไว้ว่าถ้าเธอปลอดภัยแล้วให้โทรไปบอกโยด้วย ลูกหลับไปเป็นอาทิตย์แน่ะ ผู้เป็นแม่พยายามเปลี่ยนเรื่อง แม่บอกโยรึยัง แพทถามอีกครั้งแต่ก็ไม่มีคำตอบ เธอทำท่าจะลุกจากเตียง แม่บอกเขาก่อนที่ลูกจะเข้าห้องผ่าตัดซะอีก! ผู้เป็นแม่บอกอย่างเหลืออด แพทหยุดการกระทำทุกอย่าง แต่เขาไม่เห็นจะใส่ใจลูกนิ่ เขาไม่เคยโผล่หน้ามาด้วยซ้ำ แม่ติดต่อไปอีกอยากแค่ให้เขาดูดำดูดีลูกบ้าง แต่เงียบติดต่อเขาไม่ได้อีกเลย ผู้เป็นมารดา พยายามหลบสายตาลูกสาว แพทไม่เชื่อ! ถ้าลูกไม่เชื่อ! โทรไปหาเขาสิ แล้วลูกจะรู้ แม่กับพ่อน่ะ โทรหาเขาทุกวันเลยด้วยซ้ำ แต่ไม่ติด โทรทุกๆชั่วโมงด้วยซ้ำ มารดาบอกอย่างเดือดดาล พร้อมกับยื่นโทรศัพท์มือถือให้ แพทโทรไปเบอร์ที่เธอแสนคุ้นเคย น้ำตาร่วงเมื่อได้ยินเสียงตอบรับให้ฝากข้อความ เธอไม่ละความพยายาม แล้วโทรไปเบอร์บ้าน แต่เบอร์บ้านโยถูกยกเลิกไปแล้ว โยอยู่ไหน. แพทร้องไห้อยู่ตรงนั้น แม่เธอถอนหายใจอย่างอ่อนแรง ไม่มีใครรักลูกเท่าแม่กับพ่อหรอก น้ำตาผู้เป็นแม่เอ่อไหล แพทยังคงปฏิเสธความจริง
หลังออกจากโรงพยาบาล 3 อาทิตย์ แพทยังคงรอการติดต่อจากโย แต่ยิ่งรอก็ยิ่งแพ้ ไม่มีแม้แต่เสี้ยวเงาของคนที่สัญญาว่าจะรักเธอเพียงคนเดียว เธอต้องนอนร้องไห้ทุกๆคืนให้กับคนที่ลืมเธอ ทุกๆคืนแพทต้องเฝ้าถามใจตัวเองว่า โยหายไปไหน คำถามที่ไม่เคยมีคำตอบ ครั้งหนึ่งที่แพทเข้าไปทำธุระที่กรุงเทพฯ เธอตัดสินใจไปที่บ้านโย แพทมองบ้านสองหลังที่ตั้งอยู่ติดกัน ที่ๆเธอคุ้นเคย ถึงมันจะดูโทรมไปมาก แต่เธอยังจำทุกรายละเอียดได้ดี เธอเอื้อมมือไปกดกริ่งหน้าบ้านโย ผู้หญิงที่เดินออกมาตอนรับ แพทไม่เคยเห็นมาก่อน มาหาใครคะ เขาถามเสียงหวาน แพทหวั่นใจชอบกล เอ่อ.โย อยู่ไหมคะ แพทถามอย่างเกร็งๆ คู่สนทนาทำหน้างง โย.เหรอคะ แพทพยักหน้าอย่างหนักแน่น อย่างน้อยเธอก็มีสิทธิ์ที่จะกลับมาทวงสัญญาจากโย เขาอยู่ไหมคะ ฉันมีธุระนิดหน่อย แพทเอ่ยเสริม อ้อ!โยคุณคงหมายถึงลูกเจ้าของบ้านคนก่อนใช่ไหมคะ หญิงสาวที่อยู่อีกด้านของประตูรั่วมีสีหน้ากระจ่างใจขึ้น เขาย้ายกันยกบ้านแล้วนะคะ ครอบครัวฉันซื้อบ้านหลังนี้ต่อจากพวกเขา เธอตอบพร้อมกับยิ้ม แพทได้แต่นิ่งอึ้ง น้ำใสๆหยดรินจากดวงตาคู่สวย พอจะทราบไหมคะเขาย้ายไปไหน แพทเอ่ยถามเสียงสั่น คู่สนทนาสีหน้าสลดลงบ้าง ไม่ทราบค่ะ..คุณคงมาช้าไป.ฉันเสียใจด้วยนะคะ.
จนกระทั่งตอนนี้ที่เวลาล่วงเลยผ่านมา ปีกว่าๆแล้ว แพทไม่ได้รับข่าวคราวของโยอีกเลย โยหายเงียบไปพร้อมกับหัวใจของเธอด้วย.
ขนาดคนที่เราคิดว่าไว้ใจที่สุด เขายังทำยังงี้กับเราได้ นับประสากับคนที่เพิ่งผ่านเข้ามา เขาจะไว้ใจได้แค่ไหนกัน แพทเอ่ยคำนี้ ย้ำๆกับตัวเอง ทุกครั้งที่มีหนุ่มๆมาตามจีบ อย่างเช่นกับ ภู ซึ่งเขาเป็นเพื่อนร่วมงานของเธอ แต่เธอก็คงให้เขาได้แค่เพื่อนจริงๆ ตลอดเวลาที่รู้จักกันมาชายหนุ่มทุมเททุกอย่างให้กับแพท แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย แพทยังรักษาสัญญาที่เคยให้ไว้กับใครบางคน ถึงแม้ว่าคนคนนั้น จะลืมสัญญาที่เคยเอื้อนเอ่ย ก็ตามที
โยสัญญานะ สัญญาว่า.จะรักน้องแพทคนเดียว..ทุกๆครั้งที่ใจเหนื่อยล้า ...คำสัญญาเก่าๆก็ล่องลอยมาตอกย้ำให้น้ำตาเอ่อโยโกหก.
เงาร่างบางๆ กับเสียงสะอื้นไห้ ในความมืด เมื่อไหร่กันโย เมื่อไหร่ แพทต้องรอโยถึงเมื่อไหร่ เธอขว้างหมอนใส่ฝาผนัง ซบหน้ากับฝ่ามืออย่างอ่อนล้า น้ำตายังคงหลั่งไหล
น้องแพทถ้าอะไรๆลงตัวแล้วเราแต่งงานกันนะ คำพูดที่หนักแน่นของใครบางคนดังแว่วมาจากส่วนลึกของความทรงจำ พร้อมๆกับภาพเก่าๆที่บัดนี้ไขว่คว้าหาตัวตนไม่ได้
.เวลาที่แพทเจ็บปวด ลืมตาขึ้นมา โยต้องมาอยู่ข้างๆแพทไม่ใช่เหรอ มันเคยเป็นอย่างนั้น แล้วทำไม เมื่อแพทลืมตาขึ้นมา ..สิ่งที่แพทพบ กลับว่างเปล่าไม่มีอะไร...ไม่มีแม้แต่เสี้ยวเงาของโย
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น แพทลุกขึ้นไปเปิดไฟก่อนที่จะกดรับสาย ว่าไง ดา เธอรับด้วยเสียงแหบแห้ง แพท ร้องไห้อีกแล้วเหรอ ฉันได้ยินว่าภูอกหัก จากเธอรึเปล่า 'ดา' เพื่อนร่วมงานที่สนิทกับเธอที่สุด เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง อือ. แพทตอบไปพร้อมกับถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ โธ่แพท เอาเถอะ พักผ่อนซะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เดินทางไม่ได้นะ งั้นแค่นี้แล่ะ เจอกันวันพรุ่งจ้า แล้วดาก็วางสายไป แพทต้องไปสัมมนาที่ระยองเป็นเวลา 3 วัน กับเพื่อนร่วมงานอีกจำนวนหนึ่ง เธอรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน
เสร็จซะที งานการ พรุ่งนี้ฉันจะเที่ยวให้สะใจไปเลย ดา บอกอย่างสดใส เมื่อผู้คนต่างหลั่งไหลออกจากห้องประชุมของโรงแรม งานสัมมนาจัด 2 วัน ส่วนอีกวันที่เหลือเขาปล่อยให้พนักงานเที่ยวก่อนกลับ แพทและดา กลับไปนอนที่ห้องพัก ขณะที่คนอื่นๆออกเที่ยวและสังสรรค์ตั้งแต่วันนี้
แพทและเพื่อนๆออกจากโรงแรมแต่เช้าเพื่อไปหาซื้อของฝาก ดาดูร่าเริงและปฏิบัติการเรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆ แพทชวนดาแยกจากเพื่อนๆไปอีกด้าน ดาซื้อทุกอย่างที่เธอถูกใจ.จนแพทอดที่จะหัวเราะดาไม่ได้
ขอโทษคะ แพทเอ่ยบอกหญิงคนหนึ่งที่บังเอิญไหล่เธอไปชนแผ่นหลังเขา แล้วเดินผ่านไป แต่แล้วเธอก็หันกลับไปมองอีกที หญิงผู้นั้นก็เช่นกัน ต่างฝ่ายต่างนิ่ง คุณป้า! หัวใจแพทโลดแล่น ป้าจริงๆด้วย เธอเดินเข้าไปไหว้เขาใกล้ๆ น้องแพท.. เขาเอ่ยเสียงเบาหวิว น้ำตาพลางจะไหล ดีใจที่เจอหนูนะ ป้ามีเรื่องจะคุยกับหนูเยอะเลย หาที่คุยกันดีกว่านะ เธอรีบเดินนำแพทเข้าไปร้านกาแฟร้านหนึ่ง แพทรีบเดินตาม แพท!เดี๋ยวซี.นั่นใครอ่ะ แพทลืมซะสนิทว่า ดา มากับเธอด้วย คุณป้าน่ะเหรอ แม่ของโย แพทบอกอย่างรัวเร็ว จริงอ่ะ ดามีสีหน้าตกใจ แพทเคยเล่าเรื่องของโยให้ดาฟังบ้างนิดหน่อย แพทงั้นเราไปรอกับคนอื่นๆนะ แพทพยักหน้ารับแล้วดาก็เดินจากไป แพทรีบตามแม่ของโยเข้าไปในร้าน
คุณป้าย้ายบ้าน แพทท้วง หากแต่ไม่มีการตอบรับใดๆ แพทเริ่มขยับตัวไปมาอย่างอึดอัดบนเก้าอี้ คุณป้าคะเอ่อโย.โยเป็นไงบ้างคะ แพทเอ่ยถามคำถามที่เฝ้ารอคำตอบมาแสนนาน อย่างตะกุกตะกัก แม่ของโยเงยหน้าขึ้นมามองแพท เผยให้เห็นน้ำใสๆจากดวงตาคู่โทรมหยดลงเป็นทาง น้องแพท นี่หนูไม่รู้อะไรเหรอ แม่ของโยถอนหายใจแผ่วเบา แพทวางตัวลำบาก รู้อะไรคะป้า แพทเสียงเริ่มสั่น รู้สึกใจไม่ค่อยดี ป้าคิดว่าหนูรู้ ป้าคิดว่าหนูรู้แล้ว ผู้เอ่ยก้มหน้าหลบสายตาของอีกฝ่าย โย โยเขาไม่ติดต่อมาหาแพท ปีกว่าแล้วนะคะแพทรอเท่าไหร่ เขาก็ไม่ติดต่อไปหาแพทเลย แพทน้ำตาคลอ แม่ของโยเอื้อมมือของเขามากุมมือเธอไว้ สัมผัสนั้น ทำให้แพทร้องไห้ออกมาอย่างไม่ตั้งใจ หนูรู้อะไรไหมโยเขาติดต่อกับใครไม่ได้แล้ว แพทมองหน้าแม่ของโยอย่างฉงน หมายความว่ายังไงคะ ไม่ได้แล้ว ผู้ชราวัยกว่าถอนหายใจออกมาพร้อมกับน้ำตา ต้นปีก่อน วันที่ 30 มกรา ป้าจำได้ว่า โยเขารับโทรศัพท์ จากใครป้าเองก็ไม่รู้ แล้วเขารีบหุนหันขับรถออกจากบ้านไป ผู้เล่าเว้นช่วงไป เขาไปไม่ถึงชั่วโมง ด้วยซ้ำ แล้วป้ากับลุงก็ได้รับโทรศัพท์.รับโทรศัพท์ว่า..เขาประสบอุบัติเหตุ แพทนิ่งอึ้งไป หนูรู้ไหมเขาด่วนไปมาก ป้าไปไม่ทันลมหายใจสุดท้ายของเขาด้วยซ้ำ โต๊ะข้างๆเริ่มหันมามอง เพราะเสียงสะอื้นไห้ของทั้ง2คน แพทได้แต่ส่ายหัวปฏิเสธความจริง คนที่ไปช่วยเขา บอกว่าคำสุดท้ายที่เขาเอ่ย แม่ของโยกุมมือแพทแน่น เป็นชื่อ หนู แพทปล่อยโฮออกมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว โย!โย ไม่จริง โยไม่ได้ทิ้งแพทไป ป้าพยายามติดต่อหาหนูแต่ติดต่อไม่ได้เลยพวกหนูทะเลาะกันรึเปล่า ป้าก็ไม่รู้ป้าต้องพาร่างโยกลับบ้านของย่าเขา เราขายบ้านแล้วย้ายมาที่ระยอง แม่ของโยมองสบตาแพท ไม่ว่าตอนนี้น้องแพทจะเหลือความรู้สึกให้โยมันน้อยแค่ไหนก็ตามนะ แต่ป้าอยากให้หนูรู้ไว้ หนูน่ะเป็น หนึ่งเดียวของชีวิตโยเขาจริงๆ แพทปวดแปลบเข้าไปในใจ แม่ของโยลุกจากไปไม่ร่ำลาสักคำ ปล่อยแพทนั่งนิ่งอยู่คนเดียว นึกโทษตัวเองต่างๆนาๆที่คิดว่าโยลืมเธอ วันที่ 30 มกราคม เหรอ นั่นมันวันที่เธอผ่าตัดนิ่ คิดได้แค่นั้นน้ำตาก็หลั่งไหล สายตาเริ่มพร่ามัวเพราะหยาดน้ำ
แม่บอกเขาก่อนที่ลูกจะเข้าห้องผ่าตัดซะอีก! นิ่งคิดกับคำพูดของผู้เป็นมารดา
เรานี่มันโง่ทั้งๆที่โยทำเพื่อ เราแท้ๆ..
ตลอดเวลาที่ผ่านมา โยอยู่ข้างๆเธอเสมอ แต่เธอกลับไม่เคยรับรู้.ก็ในเมื่อโยสัญญาแล้ว โยจะผิดสัญญาได้อย่างไรกัน..
แพทเชื่อว่าโยจะยังอยู่ข้างๆแพท คอยดูแลแพทใกล้ๆ แพทเชื่อทุกๆคำพูดของโยที่โยเคยบอกไว้
แพทเชื่อว่าโยยังรอแพทอยู่ที่ใดที่หนึ่ง โยจะต้องรอวันที่เราพบกันอีกครั้ง แพทเชื่อว่าโยรักเพียงแพท
แพทเชื่อ .เพราะ..โยสัญญา..
โยรู้ไหม โย ก็จะเป็นหนึ่งเดียวของชีวิตแพทเช่นกันรอแพทนะโย รอแพทเราต้องอยู่ด้วยกันแพทสัญญา..
...กริม...
หน้าส่วนตัว
629
