ต้นฝ้ายในป่ากว้าง

ณ.คลองฉวาง

หากว่าเปรียบถิ่นฐานเหมีอนต้นไม้
แล้วจะเปรียบกับสิ่งให้เหมาะสม
เปรียบเหมือนต้นยางอินทนินหรือชวนขม
แต่ก็ไม่เหมาะสมเปรียบเทียบกัน
หากว่าฉันเปรียบชีวิตเหมือนต้นไม้
มันก็เหมือนต้นฝ่ายในป่ากว้าง
ถึงเวลาดอกฝ่ายลอยเคว้งคว้าง
ลอยไกลห่างต้นไปไกลทุกวัน
แล้วจะมีดอกฝ่ายดอกใดบ้าง
ที่ไม่ลอยไกลห่างจากโคนต้น
โดนกระแสลมพัดให้หลุดพ้น
ให้หางเหินคอนต้นจากพ้นไป
กระแสลมพัดดอกของต้นฝ่าย
ให้มันลอยทิศทางใดยังไม่รู้
อาจจะตกไปอยู่ที่เลิศหรู
หรือว่าน่าอดสูสังเวชใจ
ฉันเคว้งคว้างอยู่ในกลางอากาศ
ไม่อาจคาดถึงชีวิตของฉันได้
ตราบเท่าที่สายลมจะพาไป
มันจะตกตรงไหนก็ชั่งมัน
เมื่อครั้งฉันยังอยู่บนต้นฝ่าย
ฉันก็หวังเอาไว้ไม่หลุดพ้น
แต่มีสายลมพัดแรงเกินจะทน
หอบพาฉันหลุดพ้นไกลแสนไกล
กระแสลมฉันให้ลอยลอง
ซึ่งตัวฉันไม่อาจเหลียวมองต้นฝ่ายได้
สุดแต่แล้วมันจะหยุดที่ตรงไหน
ปล่อยให้มันเป็นไปไม่ดิ้นรน
ถึงจะฝืนต่อสู้กระเสือกกระสน
ก็ไม่พ้นที่เรียกว่า  ชะตากรรม
ฉันเคยคิดต่อต้านกระแสลม
แต่ก็ไม่อาจสมหวังของฉันได้
ยิ่งต่อต้านลมยิ่งพัดแรงเรื่อยไป
ยิ่งทำให้ฉันเหนื่อยใจขึ้นทุกที
กระแสลมพาฉันตกลงตรงนี้
ที่ๆมีความวุนวายมากมายล้น
มีเรื่องราวทำให้ฉันต้องสับสน
อีกทั้งจนสิ่งที่ฉันประหวันใจ
เกิดความกลัวมากมายขึ้นในจิต
ทั้งมวลมิตรห่างหายจนไกลห่าง
หวังเพียงแต่ตัวฉันจะมีทาง
ไม่อ้างวางเดียวดายในแผ่นดิน
เมือถึงวันที่ฉันต้องต่อสู้
ฉันก็รู้อยู่แกใจว่าไม่ท้อ
แล้วความฝันมากมายที่เฝ้ารอ
จะถักทอทุกสิ่งให้สวยงาม
แต่ยิงหวังความฝันก็ยิงห่าง
ทุกเส้นทางนั้นไกลกว่าใจคิด
อีกนานไหมความฝันจะสัมฤทธิ
ให้มีสิทธิ์หยิบฝันนั้นเอามา
ถ้าความฝันฉันนั้นเป็นได้
จะกลับไปโคนฝ่ายอีกครั้งหนึ่ง
อยู่ใต้ร่มโคนฝ่ายไปจนถึง
ซึ่งตัวฉันสลายเป็นไอดิน