คนละไม้คนละมือ ไม่ถือเขาถือเรา

อนงค์นาง

ต่างผิวพรรณแต่ฝันนั้นบรรเจิด 
แม้เราเกิดต่างที่ทำดีหนา 
อยู่ที่ใดให้น้ำใจทุกครา
เราเกิดมาในโลกโศกสุขทน 
คนละมือไม่ถือเราถือเขา 
อาสาเข้าทำงานการกุศล 
เงินไม่ได้จ่ายเพิ่มเสริมช่วยคน 
กำลังตนต้องการงานเมตตา 
อิ่มใจได้ทำดีมีเพื่อนช่วย 
ส่งผู้ป่วยด้วยศรัทธาปรารถนา 
ยามเราเจ็บไม่อยากวายชีวา 
เขานั้นค่าชีวิตคิดเหมือนกัน 
อันมนุษย์สุดประเสริฐเลิศคุณค่า 
ไม่แบ่งภาษาใดให้ร่วมฝัน 
ทำความดีเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กัน 
สวรรค์นั้นอยู่ในใจของเรา

จากประสบการณ์ในชีวิตที่เกิดมาจนครึ่งค่อนคน ความสุขและคุณค่าอยู่ที่ไหน อนงค์นางได้ค้นพบว่า ความสุขของอนงค์นางไม่ได้อยู่เฉพาะในครอบครัวตัวเอง รักพ่อแม่ รักคู่ครอง รักลูก รักญาติพี่น้อง เท่านั้น แต่อิ่มใจทุกครั้งที่ได้มอบความรักให้ผู้อื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัว 
งานอาชีพเคยทำมาหลายอย่าง แต่งานที่ทำแล้วมีความสุขทางใจคืองานที่ทำเพื่อไม่หวังยศ ตำแหน่ง เงินเดือน หรือความก้าวหน้าของตน งานที่ได้สละแรง เวลา ทำเพื่อช่วยเหลือผู้อื่น คือสิ่งที่ปรารถนาก่อนตาย ได้ค้นพบแล้ว และสุขใจที่ได้ทำร่วมกับเพื่อนที่มีความคิดเหมือนกัน แม้เราจะต่างชาติ ต่างภาษา เมื่อวันนี้ได้เข้ามาอยู่ร่วมกันในสังคมหนึ่ง เราต่างช่วยกันคนละไม้คนละมือ ไม่แบ่งแยก 
เมืองที่อยู่มีคนหลายชาติ หลายภาษา ไม่ว่าจะสีผิวขาว ดำ เหลือง ไม่ว่าจะมาจากไทย จีน เม็กซิโก อินเดีย อัฟริกา อังกฤษ โปแลนด์ อิตาลี ทุกคนต่างต้องทำมาหาเลี้ยงชีวิตตนและครอบครัว ยามเจ็บป่วย ได้รับอุบัติเหตุ ไม่มีใครอยากตาย ต่างอยากถึงมือแพทย์ พยาบาลให้เร็วที่สุด 
หน่วยงานที่อนงค์นางได้เข้าร่วมอาสาสมัคร เป็นหน่วยงานให้บริการฟรีแก่ประชาชน ไม่เลือกชั้น วรรณะ สีผิว เชื้อชาติ ศาสนา เราได้รับการอบรม ฝึกทักษะ ในการปฐมพยาบาลก่อนนำส่งโรงพยาบาล ผลัดกันเข้้าเวรสัปดาห์ละหกชั่วโมง ถ้าใครขาดเวร ถ้าเราว่างก็ทำแทนกัน เมื่อคืนเข้าเวรแทนเพื่อน ได้ช่วยชาวเม็กซิกันยากจน แม้แต่ไฟฟ้าในบ้านก็ไม่มี เิกิดอุบัติเหตุตกบันได หัวแตกอาบเลือด  
ได้ช่วยคนสูงอายุที่มีโรคหัวใจ คนที่ประสบอุบัติเหตุรถชนกัน 
การปฏิบัติที่นี่ เจ้าหน้าที่ตำรวจจะต้องไปถึงที่เกิดเหตุ ก่อนพวกเรารถหวอจะไปถึง เพื่อเคลียร์ ดูว่ามีความปลอดภัยแค่ไหน มีไฟไหม้ มีการยิงกัน ฆ่ากันหรือไม่ เพราะชีวิตพวกเราต้องปลอดภัยก่อนจะเข้าไปช่วยเขา ไม่งั้นก็ไม่เหลือให้ใครเข้าไปช่วยเขาได้ 
 อนงค์นางตั้งใจจะทำให้ดี และขอทุนไปศึกษาต่อในระดับที่สูงขึ้นเรียกว่า   Paramedic   หรือCritical Care เพื่อจะได้สามารถช่วยผู้ป่วยอาการหนักได้  ต้องไปเรียนต่อหนึ่งปี 
ยังฝันไว้ว่า ถ้าได้กลับไปอยู่บ้านนา จะหาทุนซื้อรถหวอสักคัน เอาไว้ช่วยส่งชาวบ้านเข้าโรงพยาบาล เพราะเป็นตำบลที่ห่างจากตัวเมือง จะได้ใช้ความรู้ที่ได้จากที่นี่ ไปช่วยบ้านเราอีกแรง อยากตั้งเป็นมูลนิธิที่ไม่หวังผลกำไร  อยากทำไร่ไถนา ทอผ้า ร่วมกันกับชาวบ้าน ขอเก็บเงินอีกสักพัก ฝันจะได้เป็นจริง
เสื้อประจำตัว ที่ทุกคนต้องใส่ ป้องกัน เลือด ความร้อนจากการระเบิด ไฟไหม้ สารเคมี 

นานๆทีทางหน่วยงานจะจัดงานเลี้ยงสังสรรค์  ให้พวกเราได้กินอาหารฝรั่ง ที่ไม่ค่อยถูกปากสาวไทยอย่างเราเท่าไหร่ ได้ฟังเพลง เพื่อผ่อนคลายจากงานที่เราช่วยกันทำ 

อนงค์นางกับลูกสาวคนเล็กในงานเลี้ยง เมื่อ 7 ส.ค.  นี้ค่ะ