แด่..ทหารกล้า

สุนทรวิทย์

ราตรี  ที่เย็นเฉียบ			
   หนาวยะเยียบ  และเงียบหงอย
			หญิงหนึ่ง  กึ่งเหม่อลอย			
   กอดลูกน้อย  คอยสามี
			          	เสื่อ,หมอน  นอนต่างเตียง		
   แสงตะเกียง  เพียงริบหรี่
			กระท่อม  ซอมซ่อนี้				
   สองชีวี  โศกีครวญ
         				เสียงร่ำ  พร่ำตัดพ้อ			
   ลูกจดจ่อ  รอพ่อหวน
			นับวัน  ผันคำนวณ				
   ป่านนี้ควร  พ่อด่วนมา
         				แม่ตอบ  ปลอบลูกรัก	
		อย่าทึกทัก  จนหนักหนา
			พ่อเจ้า  เขาสัญญา				
   รุ่งทิวา  จะมาพลัน
        				พ่อเกณฑ์  เป็นทหาร	
 		ประจำการ  ชาญเขตขัณฑ์
			แดนไกล  กลับไม่ทัน	
			เลิกไหวหวั่น  เถิดขวัญตา
        				ทหารกล้า  ผู้ลาไป	
 		ป้องไผท  ในแนวหน้า
			หมิ่นเหม่  ทุกเวลา
			แสนเหนื่อยล้า  คงฝ่าฟัน
       				สละ  กาย,พลัง		
 		เพียงแนวหลัง  ยังสุขสันต์
			หน้าที่  มีสำคัญ
			พร้อมประจัญ  รันรบรา
      
      				วันนี้  เขาคืนอู่		
 		กลับที่อยู่  อย่างผู้กล้า
			มีธง  ห่มกายา					
   กับเหรียญตรา  มาอีกอัน
			
         	เขาดับ  ลับไปแล้ว
			ทิ้งลูกแก้ว  แคล้วเมียขวัญ
			หนึ่งพลี  สิ้นชีวัน
			แลกหมื่น,พัน  นิรันตราย
	
       			เพื่อชาติ  ศาสน์,กษัตริย์	
  	เขายืนหยัด  สัตย์ถวาย
			แน่วแน่  แม้ตัวตาย
			เกียรติ,วินัย  ใจมั่นคง
	
       			คารวะ  สดุดี	
			เทิดศักดิ์ศรี  ที่สูงส่ง
			ทหารไทย  ใจอาจอง	
			ธงไตรรงค์  จึ่งทรงชัย