PrawsัnRock

7 ธันวาคม 2554 20:18 น. - comment id 1217399

เก็ดน่ะ
แล้วก็เพราะด้วย

จวว

7 ธันวาคม 2554 20:26 น. - comment id 1217400

ขอบใจกีรที่เขียนให้เรา

โซนี่วา(นางคว้าของเฮีย)

7 ธันวาคม 2554 20:44 น. - comment id 1217401

2 แน่ใจ๊ ว่าเฮียกีร์เขียนให้เฌอน่ะ 
เฮียเขียนให้นางฟ้าของเฮียต่างหาก 
โน๊ะเฮียโน๊ะ 

จวว

7 ธันวาคม 2554 20:50 น. - comment id 1217402

ตูเปงนางฟ้าของเฮียตั้งนานแระ

จิงมะเฮีย

โซนี่วา น้องสาวเฮีย

7 ธันวาคม 2554 20:53 น. - comment id 1217403

หญิงอื่นถอยไป
นางฟ้าในหัวใจเฮียกำลังจะมา ฮิ้ววว

จึ๋ยยย เล่นแบบนี้เฮียอย่าเพิ่งเขกกาโหลกล๊า 

ตาคำ

7 ธันวาคม 2554 21:01 น. - comment id 1217404

โห..ท่านกีร์

ถอดใจวาง เลยเหรอ  อิอิอ

แจ่มท่าน 
ใครได้อ่านต้องเหมือนกับใช้เปลวไฟจ่อที่น้ำมันที่เป็นเชื้อให้ลุกโพลงโชติช่วง เลยละ
ซึ้งอะ

น้ำตาลหวาน

7 ธันวาคม 2554 22:31 น. - comment id 1217410

หากมิ่งขวัญได้อ่านผ่านการเขียน
บทกวีกลอนเพียรเพียงเพื่อเจ้า
ถึงจอมขวัญขออย่าหวั่นอย่าซึมเทรา
ห่วงแนบแน่นแฝงเคล้าเฝ้าคนึง

กำลังใจฝากไปกับสายลม
ฝากให้น้องตากลมจ่มคิดถึง
แม้เพียงฝากคำห่วงดวงใจตรึง
ร่วมอ่านกลอนบทซึ้ง ด้วยหนึ่งคน

กลอนบทนี้คุณกีฯเขียนได้กินใจมากๆ
ไม่ว่าคุณกีฯจะเขียนกลอนเพื่อใคร...
อยากขอร่วมช่วยส่งแรงใจให้เขาคนนั้นรับรู้
โดยเร็วด้วยค่ะ 

แกงฯ

8 ธันวาคม 2554 08:55 น. - comment id 1217420

พี่กีร์....กินใจมากเลยค่ะ..
แกง...ร่วมแจมด้วยค่ะ..เคยเขียนให้เพื่อนคน..1 ค่ะ

~ส่งใจให้เธอก้าว~
 
ยื่นมือมาหาฉันร่วมกันก้าว
ยามเหน็บหนาวเคียงอยู่คู่เสมอ
แม้หนทางข้างหน้าจะพร่าเบลอ
นะเพื่อนเกลอเธอฉันเดินกันไป

หากจุดหมายปลายทางขวางด้วยหนาม
พยายามข้ามฝ่าอย่าหวั่นไหว
หากเพื่อนล้มสะดุดเราฉุดไว้
ก้าวครั้งใหม่หยิบฝันนั้นอย่าท้อ

มีแรงใจให้เสมอขอเธอสู้
เราจะอยู่ร่วมฝันร่วมกันก่อ
เห็นเพื่อนยืนอีกหนอดทนรอ
เดินก้าวต่อผ่านข้ามความระทม

ทุกปัญหาต้องมีวิธีแก้
อย่ายอมแพ้ปัญหาที่ถาถม
หาทางออกแก้ไขเพื่อคลายปม
ใช่จะล้มทุกวันหากฝันมี....

โคลอน

8 ธันวาคม 2554 10:21 น. - comment id 1217430

ซึ้งอ่ะ...

ถ้า ผู้อยู่ไกล...ที่ต้องผจญภัยแต่เพียงลำพัง ได้มาอ่านต้องรู้สึกสัมผัสได้ถึงความเป็นห่วงและกำลังใจที่คุณ กีฯส่งไปให้แน่นอนเลยค่ะ

ฝากส่งกำลังใจไปให้ด้วยอีกแรงจ้า

ยกป

8 ธันวาคม 2554 12:16 น. - comment id 1217437

10

ยาแก้ปวด

8 ธันวาคม 2554 12:30 น. - comment id 1217438

ส่งขวัญและกำลังใจตามคุงเพื่อนกีรฯไปด้วยอีกคน

cicada

8 ธันวาคม 2554 13:05 น. - comment id 1217441

เอายิ้มมาส่งก่อนนะคะ....

เดี๋ยวมาค่ะ  ไปร้องไห้ก่อน...
ซึ้ง....

ป.ล. สารภาพนะคะ  2 ปีเต็มๆ ที่แซมไม่ยอมถ่ายรูปชัดๆ แบบนี้...

พอมานึกๆ ดู   อ้าว..เดี๋ยวไม่มีรูปไว้ตั้งในงานสำคัญ....

พอผมขึ้น ก็เลยได้รูปพวกนี้มา..
แบมเคยบอกว่า ดูไม่เหมือนคนป่วย..

แซมแอบเก่งค่ะ.... 

ซ่อนไว้ข้างหลังกลอนตลกๆ.....

เดี๋ยวมาใหม่นะคะ...

เจ้าแซม

แก้วประภัสสร

8 ธันวาคม 2554 13:21 น. - comment id 1217444

12 
เพื่อนฉัน...
จะกี่วันเธอก็ยังยิ้มได้
โอม...เพี้ยง ขอห่างโรค ห่างภัย
เถอะนะจอมใจของมิตรา

ขอบคุณเพื่อนกีรฯ ที่เขียนกลอนให้แบม...

จวว

8 ธันวาคม 2554 13:32 น. - comment id 1217446

หนึ่งแรงใจปลุกขวัญในวันเจ็บ
หากหนาวเหน็บเจ็บปวดรวดร้าวขวัญ
ขอวอนไหว้เทพป้องคุ้มครองพลัน
ให้ชีวันเข้มแข็งแกร่งกว่าเดิม

คราโรคภัยเบียดเบียนให้เรียนรู้
ขอจงอยู่ด้วยจิตคิดสร้างเสริม
มองโลกในแง่บวกผนวกเติม
ธรรมะเพิ่มน้อมนำจำใส่ใจ

เป็นสัจธรรมทั้งผองของชีวิต
ตรองด้วยจิตพบทางกระจ่างใส
ความเจ็บป่วยมีล้นทุกคนไป
ไม่มีใครหลีกพ้นบนครรลอง

เพียงเธออย่าท้อแท้แก่โรคร้าย
ที่กล้ำกลายเยือนเจ้าจนเศร้าหมอง
เดี๋ยวก็หายได้สมภิรมย์ปอง
โรคทั้งผองจักหายในเร็ววัน


มาตามใบสั่ง อิอิ

เทียนหยด

8 ธันวาคม 2554 18:54 น. - comment id 1217470

กรต

9 ธันวาคม 2554 08:12 น. - comment id 1217484

ขอบคุณจร้า คุณ PrawsัnRock 

**************************

จวว. อันนี้ม่ายยยช่ายซะโหน่ย...
ถ้าเขียนให้เนื้อหาจะเกี่ยวกับเลิกรี(จ๊อยส์)อ่ะ ชิชิ 

***************************

เจ้าโซนี่วา...คนเนี่ยะ...เพื่อนของพวกเราเอง...เป็นนางฟ้าผู้น้อง...อ่ะวา...นางฟ้าของคนตกทุกข์ที่นั่งลำแบกด้วย...

***************************

ท่างหญิงอ่ะ เปงนางฟ้าบ่ได้ เพราะอยู่ในกลุ่มเจ้าจอมเรนเจอร์...ต้องเป็นเรนเจอร์สีจามปู...

***************************

ไม่พูดพล่าม เขกกาโหลกก่องเรยยย โป๊กกๆๆ 

****************************

ตาคำ....จิงๆท่านปู่...ถอดใจวางจิงๆ...ขอรับ...
ผมอดนึกไม่ได้....ว่า ถ้าเกิดเป็นเรา เราจะทำยังไง 
ความทุกข์ ที่ก่อความท้อแท้ จาก โรคภัย...
น่ากลัวที่สุด คงไม่ใช่อาการของโรคอ่ะขอรับ...
หากแต่เป็นใจ ที่ไม่เข้มแข็ง...แกว่งโอนเอนไปมา...
ตามแรงคิดแรงหวัง....
หากใจตั้งมั่นอยู่ได้....คงจะเข้มแข็งขึ้นมาก...
บทกลอนนี้...เขียนให้เจ้าคุงแซม...
น้องสาว เพื่อนๆของพวกเรา...ที่ประสบชะตาชีวิต...ที่ต้องฝ่าฟันไปเพื่อยื้อสิทธิ์แห่งลมหายใจ....
หนักเอาเรื่อง...เธอเป็นคนแกร่ง...เหมือนคุณอัล...หากแต่ใจเธอ...ยังอ่อนไหวไขว่คว้าไปเรื่อย...
จนเห็นเหตุแห่งความไม่ตั้งมั่นได้....
ทั้งนี้...ก็ต้องมาจับใจตั้งแปะให้มั่นคงขึ้น...

หวังไว้ไม่น้อย ว่าถ้าเธอมาอ่าน...เธอจะเข้มแข็งขึ้นซัก...พันปูเซง...อิอิ 
และ เชื่อว่า...ต้องเป็นเช่นนั้นจร้า...ตาปู่...


*****************************************

คุงพิม ขอบคุงมากๆจร้า...
ขอบคุงสำหรับบทกลอนกำลังใจ ที่ไพเราะมากมาย....
คนที่ผมเขียนให้ ได้เข้ามาอ่านแระจร้า...วิ่งไปฟุบหน้าแงๆ อยู่บนตู้กับข้าวแระ...
ความปรารถนาดีจาก ที่ที่ซึ่ง เป็นเหมือนบ้านที่สองในโลกแห่งมิตร ที่เราๆต่างพากันมาค้นพบ...
จากเพื่อนผู้แสนดี ทุกๆคน...ที่อยู่ ณ ที่นั้น...
ย่อมต้องเป็นพลัง เป็นกำลังใจ ให้เธอได้...ไม่น้อยเรยยทีเดียว...
ผมเชื่อมั่นเช่นนั้น จร้า...

*******************************************

ดีจร้า น้องแกง...
น้องแกง ก็ได้เป็นหนึ่งในกำลังใจให้เธอเช่นกันจร้า...
บทกลอนของน้องแกง...สร้างกำลังใจได้ดีมั่กมากกก....
พี่อ่านแว้วว....แอบหยิบไปสร้างกำลังใจตัวเองด้วยจิ...อิอิ 

****************************************

คุงฝน...วันนี้ คุงฝนดูตัวสูงปี๊ดดด...เรยยยอ่ะ...ใครบอก ฝนติงต๊อง ไม่จริ๊งงงงง ไม่จริง...
อย่างที่บอก...อ่ะนะ....คุงฝน....
กำลังใจจากเพื่อนๆ...เป็นสิ่งงดงาม....
โดยส่วนตัว...
ผมว่า...มันงดงามที่สุดในโลกก็ว่าได้....
เราทุกๆคน ต่างหยิบยื่นให้แก่กันแระกัน...
คงไม่ใช่เพราะ...เขาไม่แข็งแรง...หากแต่เพราะเราต้องการให้ความเข้มแข็งมาสร้างความแข็งแรงให้เขาแข็งแกร่งขึ้นได้ เน๊อะ...อิอิ (งงจิ แข็งเต็มเรย  ) ขอบคุงน้า...

**************************************

ป๊าดดดด.....เสียไข่...ยัยคุงยา...
(ทำเสียงแหบๆ อิอิ) อาวของรักของข้าคืนมาาาาา.....
ของรักของข้าาาาาา.....

ส่งกำลังใจตามไปแว้วววว.....อ่ะจร้า....
ขอบคุงน้า...

***************************************

พักก่องๆๆ อิอิ กดดัน..ๆๆ 

เพียงพลิ้ว

9 ธันวาคม 2554 09:03 น. - comment id 1217491

เป็นกำลังใจให้ด้วยคนนะคะ
ขอให้หายไวๆค่ะ

กรต

9 ธันวาคม 2554 11:55 น. - comment id 1217542

ดีจร้า...เจ้าคุงแซม 
หายอ่ะยัง...เป็นหวัดซ้ำ ระวัง...เปื่อยยุ่ยยาว อ่ะ

อืมมม....รูปถ่าย ประทับรอยยิ้ม ไว้...อาจต้องใช้...ก็ทุกคนนั่นแหละ...
มันสำคัญอยู่ตรงที่ว่า...
ยิ้มที่ยิ้ม น่ะ ยิ้มให้ใคร ยิ้มทำไม...ยิ้มแล้วรู้สึกอะไรมากก่า....

คนเรา...บางคราว...ก็ก้าวเข้าสู่ประตูแห่งความโชคร้าย โดยไม่ตั้งใจ...
ถ้าเดินอยู่ในที่นั่น...แบบหวาดกลัว...
ทุกๆก้าว ทุกๆลมหายใจ...ก็คงเต็มไปด้วยความระทมทุกข์...
หากแต่ให้ทำเป็นสุข เป็นสนุกไป ถ้ามันไม่ได้เกิดขึ้นจริง...ก็คงได้แค่ ยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกข้างใน
ก็เพียงเท่านั้น...
รอยยิ้มนั้นจะดูดี เท่ากับยิ้มแบบยิ้มจริงๆ ก็คงเป็นไปยาก...

รู้ว่าแซม ยอมรับกับสิ่งทั้งหลายทั้งมวลแล้ว...แค่มีบ้างในเวลาที่เงียบๆเหงาๆ...
คงไม่เป็นไรกระมั่ง...

แซม...อย่างที่เคยบอกไว้...
ถ้าเราศรัทธาในความเชื่อ ในความตั้งมั่น...ในหัวใจ
แล้วจะต้องเกิดปาฎิหาริย์....

"กำลังใจจากภายนอก" ความเป็นจริงก็เป็นแค่เพียง เสียงเชียร์จากรอบๆ..
หัวใจอาจตื่นรับกับเสียงเร้านั้น...

ปาฎิหาริย์ เลือกที่จะอยู่กับผู้ที่มีศรัทธาอันแรงกล้า...เสมอ...

แต่ศรัทธา...ไม่อาจเกิดขึ้นได้...ในหัวใจ...ที่หวั่นไหว อ่อนแรง... 

ถ้าแซมไม่เข้มแข็งต่อสิ่งที่กล่าว...
ก็ย่อมหมายถึง...
พลังจากภายนอก...เป็นแรงขับเคลื่อนที่สำคัญ เกินไป จากความเป็นจริง....
สิ่งที่แซมผจญอยู่...มันสามารถรุกโหม...ให้แซมพับฐาน...ได้ในทุกเวลา..

แซมต้องรู้....ตน รู้ใจเสมอว่า...
ฉันแกร่งพอ...ๆๆๆ

รู้วิธีรับมือกับมัน...(อันนี้เชื่อว่าแซมปึ๊ก
ดูแลสุขอนามัย...(ก็ปึ๊กอีก)
แต่ที่ไม่ปึ๊ก...ก็ดูจะเป็นเรื่องความอ่อนไหว...

กายไม่อาจอยู่บนใจที่เทไปไหลมา ได้...
ตัดสิ่งต่างๆ...ที่ทำใจแกว่งทั้งหมด...
อยู่ในความเสถียรทางอารมณ์...ให้ได้...

นี่คือสิ่งที่บอกอยู่ตลอด....
ไมไม่ยอมเชื่อซักกะทีเนี่ยะ...

ตอนนี้....ต้องพาร่างกายให้ฟื้นตัวให้ดีก่อน...
นอนอย่าลืมปิดไฟ...อาบน้ำอย่าลืมปิดน้ำ...
อย่ากิงหิมะเล่น...อย่าแย่งนมแมวกิง...
ที่สำมะคัญ...ห้ามแกว่งเด็ดขาด...

อืมมม....

แค่เนี่ยะ..แระ...อย่ายอมใจ ให้ไปยอมแพ้ล่ะ...

กรต

9 ธันวาคม 2554 12:12 น. - comment id 1217545

จร้า....อาคุงแบม...

ในที่สุด...เค้าก็ยอมออกมาจากใต้โต๊ะ...อิอิ
หลบไปซุกอยู่ใต้โต๊ะตั้งนาน นิ...ป๊าดดด...

คุงแบมก็เหมือนกันนะ...
ดูแลตัวเอง...เป๊ะๆเรยยย...ห้ามเปื่อยเด็ดขาด...อิอิ
เด๋วปู่ไม่มีคนทำกับข้าวให้...อิอิ

ถ้าจะว่าไป...รอยยิ้ม นี่...มันเก่งอ่ะเน๊อะ
มันซ่อน สรรพสิ่งไว้ได้...มากมาย มหาศาล จิงๆ...

************************************

จวว...เรนเจอร์สีจามปู...
ขอบอกๆ...คุงเฌอ...ซะอีก...เน๊อะ
แข็งแฮงยังกะม้ายูนิคอร์น...หัวแหลมเชียว ....อิอิ 
ในกลอนที่เขียนมา...บทนี้...
แอบใส่ไรมารึป่าว...ดูอบอุ่นเกินปกติ...อิอิ 

เวลามันผ่านไปไวนัก...
ยิ่งเมื่อเราคล้อยไปทางทิศตะวันตก...
เรายิ่งพบว่า...เวลาไหลเหมือนใครกระชากได้...
อยากบอกว่า...(แระอยากบอกซาเหมอ)
เพลา ๆ กังมั่งเด้อ...คุงยาเปียด้วย...
ขอบคุงมากๆ...จร้า...
เธอได้รับแระกะลังใจมวลใหญ่...


****************************************

ป๊าดดด....อาคุงอ้อย...
ไหนว่า...ย้ายไป ขั้วโลกเหนือ(ระยอง) 
กลับมาซะทีจิ...
ไม่มีข้าศึกสมมติให้โจมตีอ่ะ...
ไวไว...เรยยย....
อืมมม....ฝนบอกแระชิมิ
โน๊ตบุค ให้ไปดูที่ไหนอ่ะ...อิอิ 

ขอบคุง คุงอ้อยน้า...
นับวันสายตายิ่งฝ้าฟาง (เลิกเล่นมือถือเถอะ) คุงกีร์ ขอร้อง งงง...

กรต

9 ธันวาคม 2554 12:19 น. - comment id 1217548

ดีจร้า...อาคุงกมล...อิอิ 

เรนเจอร์สีจมปู...อ่ะจิ... เจ้าจอมเรนเจอร์...ไม่มีสีจามปูฉองคน...

นี่...ก็ใกล้....ปีใหม่แระ...
วันที่คนอื่นหยุด...คุงกานต์จะวุ่น...ชิมิ
ส่วนวันไหนที่ใครๆวุ่นๆ...
อาคุงกานต์ ก็มาปูพรม...ชิมิ 
ช่างเป็น กิจการ ที่สวนทางกะโลก จริงๆ...อิอิ แต่ขาดก็ม่ายล่ายด้วย...อิอิ
(คิดเอาเองอ่ะ...ช่ายอ่ะป่าว บ่ รู้ อิอิ) 
ขอบคุง คุงกมล กานต์...กลมเรียง...เพียงพลิ้ว นา...
ปล.ตกลงกะ จวว.ก่อง ใครจะเรนเจอร์จามปู อ่ะ...อิอิ

din

9 ธันวาคม 2554 18:08 น. - comment id 1217587

............

เขาเขียนเพื่อผู้ใดฉันไม่รู้
แต่อ่านดูรู้ซึ้งถึงความหมาย
เขาหวังเพียงวอนเจ้าให้เศร้าคลาย
ที่ป่วยกายหายห่างอย่างลับเลือน

เขาถอดใจไขคำเขียนนำบท
มธุรสพจนาหาใดเหมือน
ทั้งเรียงร่ายปลอบย้ำเพื่อซ้ำเตือน
ให้ทุกข์เคลื่อนเบือนห่างอย่างชื่นเป็น

ให้พินิจคิดดูให้รู้แน่
อย่ายอมแพ้ความลำบากแสนยากเข็ญ
จงตรองไตร่...ทุกข์สุข...ทุกประเด็น
ความลำเค็ญ...เรียนรู้...เพื่อสู้มัน

สองมือเขาโอบใจให้แด่เจ้า
อย่าโศกเศร้าหมองหม่นจนเสียขวัญ
ทุกทุกสิ่งเพียงถ้ากล้าประจัญ
จะก้าวข้ามพ้นมันอย่างมั่นใจ

ถ้อยคำเขาจริงแท้แน่กว่าแน่
อย่าท้อแท้อกสั่นถึงหวั่นไหว
ความเจ็บป่วยย่อมมีทุกคนไป
ขอเพียงมีแรงใจไว้สู้มัน

เจ้าเห็นไหมนั่นพี่...นี่ก็เพื่อน
เราคล้ายเหมือนอยากห้อมล้อมจอมขวัญ
บางคนร้อยถ้อยพจรจรำพัน
ที่ล้วนกลั่นจากดวงหทัย

พี่จะเป็น....อีกแรงใจ....ให้แด่เจ้า
ขอขวัญเกล้าพบทางสว่างใส
ระยะทางห่างกันหลายพันไมล์
แต่คนไกลใช่สู้อยู่ผู้เดียว



เข้ามาอ่านตั้งแต่เมื่อวานแล้วจ้ะคุณกีร์
ตั้งแต่ไม่รู้เลยว่ากลอนกินใจบทนี้
คุณกีร์เขียนให้ใคร...แต่ก็พอเดาได้หรอกนะ 
ทีนี้มันไม่ว่างเลย กว่าจะว่างก็นี่แหละจ้ะ
เย็นย่ำจวนค่ำแล้ว

เป็นบทกลอนที่ประทับใจมากจ้ะ
ป่านนี้ผู้รับคงร้องไห้แงๆ 
ลงไปซบอยู่ใต้เตียงแล้วมั๊ง



ปล.รูปสวยมาก 
หน้าตาไม่เหมือนคนป่วยเลยจ้ะแซม

.........................

อ

9 ธันวาคม 2554 20:18 น. - comment id 1217598

ทิพย์โนราห์ พันดาว

12 ธันวาคม 2554 08:25 น. - comment id 1217689

โอ้ยเพราะเด้อค่ะเด้อม่วนคักๆ อ่ะแวะมาเยี่ยม คุณกรตเขียนกลอนแบบนี้ได้ด้วย หวานซะเยิ้มหนาวมั้ย ไปและแวะมาชื่นชมค่ะ

ครูกระดาษทราย

12 ธันวาคม 2554 10:45 น. - comment id 1217695

ขอใหสุขภาพดีวันดีคืนจ้ะ คุณแซม...

แมงกุ๊ดจี่

3 มกราคม 2555 17:54 น. - comment id 1219825