ช่วยกันพาย‏

อนงค์นาง

เรือชีวิตลอยล่องท่องสมุทร
ไม่อาจหยุดกลางคลื่นวันคืนหมุน
แม้เหนื่อยยากปลอบกันวันการุณย์
ครอบครัวอุ่นไอรักสามัคคี
ทุกอาชีพต้องสู้อย่าดูเฉย
ไม่ละเลยการงานสานศักดิ์ศรี
ค่าของคนผลงานผ่านความดี
รางวัลมีตอบแทนแม้นไม่รวย
ทำงานจ่ายภาษีมีหลักฐาน
ไม่เกียจคร้านหน้าที่ดีกว่าหวย
ไม่พึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์คิดอยากรวย
ตื่นนอนช่วยทำกินไม่สิ้นใจ
จะไทยเทศอยู่ไหนไม่เกียจคร้าน
สร้างผลงานให้ดีมี่ค่าไหม
จะลูกจ้างเจ้านายช่วยพายไป
พึ่งกันได้สังคมสมผู้ดี
น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่าอย่าหมิ่น
ต่างหากินกันไปในวิถี
ความซื่อสัตย์ขยันหมั่นทำดี
อดออมมีสินทรัพย์ไม่อับจน
ไม่ทอดทิ้งลูกหลานการศึกษา
พัฒนาก้าวไปให้เกิดผล
ทุกอาชีพทำเถิดเกิดเป็นคน
จงอดทนผลกรรมหมั่นทำดี
  ชีวิตในต่างแดนของดิฉันเริ่มจากงานล้างจานในร้านอาหารญี่ปุ่นตั้งแต่เป็นโสด ต้องลากถุงขยะที่แสนหนัก เดินขึ้นลงบันไดขนของเก็บใส่ตู้เย็น ใส่ชั้นวางของ ได้เงินชั่วโิมงละห้าเหรียญ แต่งงานมีลูกคนโต กลับเมืองไทยเพราะแม่ป่วยหนัก งานแรกที่ได้ทำคือเลขานุการเจ้าของโรงเรียนเซนต์เทเรซ่าหัวหมาก ได้เงินเดือนสองหมื่นห้าตอนอายุ 34 ปี เจ้านายเป็นสุภาพสตรีที่ใจดี สอนงานให้ทุกอย่าง ได้นั่งรถเบ้นซ์ตามเจ้านายไปทำงาน ไปกินเลี้ยงตามโรงแรม เงินดีแต่ไม่ใช่ชีวิตที่ปรารถนา ลูกคนโตเข้าอนุบาลที่โรงเรียนพระมารดานิจจานุเคราะห์ที่บางกะปิ มาเซอร์ครูใหญ่ชวนไปเป็นครูสอนอังกฤษ ได้หนึ่งปี มีการเปิดสอบบรรจุตำแหน่งพนักงานบริหารทั่วไป ระดับสามเอกอังกฤษ ของการสื่อสารแห่งประเทศไทย รุ่นนั้นดิฉันสอบได้ลำดับที่หนึ่งของประเทศ ไม่มีเส้นสายใดๆทั้งสิ้นสาบานได้ค่ะ ได้บรรจุในกองควบคุมคุณภาพบริการไปรษณีย์ จนสามีที่เคยทำงานกับบริษัทพรประภาสอบบรรจุได้เป็นปลัด อบต ที่บ้านเกิด ดิฉันลาออกไปสอบบรรจุครูที่กาฬสินธุ์ เป็นโรงเรียนอยู่ในป่า ไม่มีบ้านพักครู ห้องเรียนเป็นหลังคามุงจาก เดินทางไปกลับจากบ้านที่ร้อยเอ็ดทุกวัน จนครบสองปีได้ย้ายกลับบ้านเกิด แต่คนละอำเภอ เป็นโรงเรียนระดับตำบลในชนบท พอลูกขึ้นม.สอง ตัดสินใจพาลูกกลับมาเรียนต่อที่นิวยอร์คอีกครั้งเพราะลูกเกิดที่นี่ มีสิทธิเรียนฟรีจนจบมัธยมปลาย ช่วงสิบปีที่ทำงานในไทย ได้ดูแลรักษาแม่จนหายจากโรคร้าย ถึงได้กลับมาต่างแดนอีก ก็มาเริ่มทำงานร้านอาหาร ร้านซักผ้า ชั่วโมงละเจ็ดเหรียญ เป็นผู้ช่วยพยาบาลดูแลคนไข้ตามบ้าน ทำงานวันละสามที่ จนสอบบรรจุได้งานไปรษณีย์ ถูกส่งมาประจำเกือบสุดเกาะ สามีทำงานในโรงงาน ต้องยืนคุมเครื่องจักรทั้งวันช่วยวิศวกร ตอนนี้กำลังเรียนภาษาเพราะบริษัทมีทุนให้ศึกษาต่อด้านวิศวกรรม ก็ต้องสู้กันต่อไปจนกว่าจะไม่มีงานทำ เราลำบากมาด้วยกันค่ะ เขาเคยทำงานล้างจาน ร้านซักผ้าเหมือนกัน เราช่วยกันจนต่างคนต่างมีงานที่ดีกว่า ไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายๆด้วยการพนัน หรือฝากความฝันกับหวย  เรายังไม่ประสบความสำเร็จในชีวิต ลูกยังเรียนไม่จบ เรามีวิถีชีวิตของเราตามที่เลือก ไม่เคยดูหมิ่นเงินน้ิอย ไม่คอยวาสนา ทำงานค่ะ แม้จะเป็นลูกจ้าง แต่ไม่เคยดูหมิ่นนายจ้างหรือคนทำมาหากินทุกอาชีพ จะไทยหรือเทศก็คนเหมือนกัน คนไทยที่ทำงานให้ต่างชาติที่มาลงทุนในบ้านเราก็มีมากมาย ทั้งญี่ปุ่น อเมริกา จีน อย่าดูถูกอาชีพใคร ให้มองดูตนเองว่าเคยทำความดีอะไรให้ชาติบ้านเมืองบ้าง

เมื่อวานไปยื่นเสียภาษีรายได้กับสามีค่ะ เราจ่ายภาษี ณ ต้นสังกัดทุกครั้งที่ได้รับเงินเดือน พอต้นปีจะต้องยื่นแบบแสดงการเสียภาษีปี 2011 ปีนี้ได้คืนสามพันเหรียญเศษๆ ดิฉันทำงานมาตลอดทั้งในไทยและต่างแดน ที่นี่รัฐบาลจะเก็บเงินสะสมที่จ่ายภาษีไป ไว้คืนให้ตอนเกษียณ จะได้มีกินมีใช้ตอนแก่
ส่งเงินกลับเมืองไทย ออมทรัพย์กับธนาคารออมสิน ทำงานตั้งแต่สาวจนย่าง 52 ยังไม่เคยหยุดเลยค่ะ ขอให้ซื่อสัตย์ สุจริต แม้ไม่มีธุรกิจของตน ไม่ร่ำรวย เป็นแค่มนุษย์กินเงินเิดือน จงอดทนต่อไป เหมือนน้ำซึมบ่อทราย ถนัดทางไหนก็ทำทางนั้นให้ก้าวหน้า อย่าดูหมิ่นเงินน้ิอย อย่าคอยวาสนา อย่าเล่นการพนัน หรือข้องแวะยาเสพติด