@ใต้ผืนฟ้าสีดำกำมะหยี่ เสียงเรไรร่ำร้องมโหรี ราวขับกล่อมราตรีให้หลับตา @พร่ำรำพันใต้แสงจันทร์อันกระจ่าง ว่าเหว่ว้านั้นเวิ้งว้างเป็นหนักหนา ริ้วรอยมีดราวร้อยกรีดบนกายา ไม่เคยซ้ำเลยสักครารอยแผลเดิม @แต่แผลใจนี้กระไรแสนประหลาด เกิดกี่ครั้งไม่เคยพลาดสะสมเสริม หมื่นร้อยริ้วมันรวดร้าวร่องรอยเดิม แผลเริ่มเพิ่มยิ่งเติมย้ำให้ช้ำใจ @เปรียบชีวิตดังหินใหญ่ในแม่น้ำ ถูกพัดพากัดเซาะตามลำน้ำไหล ถึงปากอ่าวออกทะเลในคราวใด ก้อนหินใหญ่ก็คงแกร่งยิ่งแรงซัด @ขอหลับใหลใต้ฟ้าดำประดับดาว จักได้มองรุ่งเช้าได้ถนัด ทางสว่างอยู่ข้างหน้าเห็นได้ชัด เพียงกำหมัดก้าวตามขั้นอย่างมั่นใจ
23 มกราคม 2547 00:10 น. - comment id 206305
ขอบคุณกลอนปลอบใจ รู้ไหมสุขใจเมื่อได้อ่าน แต่ไม่สามารถจะแจมต่อสาน จึงได้แต่แวะมาอ่านจริงจริง *-*ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ แต่งเก่งจัง*-*

23 มกราคม 2547 07:36 น. - comment id 206378
เรนอรุณสวัสดิ์..นะคะ...
บทกวี..ยังคงสื่อ..ความรู้สึก..ได้ลึกซึ้ง..
กินใจ.. เหมือนเดิม...
เรน.. แวะมา..ทักทาย..
..ห่างหาย.. ไปนานจัง...
มองฟ้า ..ที่ว่างเปล่า...
แสงดาว.. หม่นเศร้า.. คืนนี้..
..ห่างไกล.. มากมาย..คนดี..
บาง..ความรู้สึกที่มี.. คิดถึง..คุณคณดี..ตลอดไป....
เรน..ขออนุญาต..แจม..นะคะ..
แบบ..เรนหัดแต่ง..
ขอบคุณค่ะ..

23 มกราคม 2547 12:44 น. - comment id 206441
หายไปนานเลยนะครับเจือจันทร์ นานๆ จะมาโพสต์กลอนให้อ่านบาดหัวใจเล่น กันสักที จริงๆ แล้วชอบแนวของเจือจันทร์ ชนิดทีเป็นท้องไร่ท้องนา นะครับ รู้สึกว่าเคยเขียนเรื่องขลุ่ย ถ้าจำไม่ผิด

23 มกราคม 2547 13:36 น. - comment id 206460
แวะมาทักทาย ชื่นชมงาน นาน ๆ เห็นที

23 มกราคม 2547 13:55 น. - comment id 206471
ชื่นชมค่ะเจือจันทร์ไม่จืดจาง

23 มกราคม 2547 15:08 น. - comment id 206510
กลอนเพราะนะค่ะ

23 มกราคม 2547 15:31 น. - comment id 206523
แม้มีฝันฟั่นเฟือนลางเลือนบ้าง ใช่จะร้างห่างเหินเมินที่หมาย ลมหายใจยังอยู่ขอสู้ตาย คงไม่ร้ายทุกอย่างบนทางเดิน

23 มกราคม 2547 15:33 น. - comment id 206524
แม้มีฝันฟั่นเฟือนลางเลือนบ้าง ใช่จะร้างห่างเหินเมินที่หมาย ลมหายใจยังอยู่ขอสู้ตาย คงไม่ร้ายทุกอย่างบนทางเดิน
