ฝนตก ฟ้าร้อง ลมแรง พายุกร้าวแกร่ง...โหดหิน ไม้ใหญ่ล้มฟาดแผ่นดิน ด่าวดิ้น อเนจอนาถ เจียนขาดใจ สงสารหญ้าแพรก เจ้าก็แหลก เจ้าก็ป่น หม่นไหม้ หรือชีวิตเจ้าเล็กน้อยเกินไป เจ้าหัวเราะ เจ้าร้องไห้...ใครจะรู้! คนเห็นไม้ใหญ่ล้ม ก็ระดมกำลังเข้ากอบกู้ ประคบประหงมอุ้มชู ลืมดู ลืมห่วงใย อะไรทั้งนั้น เพียงหยาดน้ำตา...หญ้าต่ำต้อย คงเล็กน้อยเกินกว่าใครจะไหวหวั่น เสียงร้องของคนไม่สำคัญ โหยหวน พร่าสั่น สะท้านใจ สะท้านใจ แต่ก็ไม่สะท้านป่า เจ็บปวดก็ก้มหน้า เพียงร้องไห้ สะท้อนเรื่องสะท้อนภาพ กับทุกข์ภัย เก็บเป็นความน้อยใจ...ใจน้อยน้อย เช็ดคราบน้ำตา เชิดหน้าขึ้นเถิด ความต่ำต้อย เรื่องราว เดี๋ยวก็เป็นเพียง ร่องรอย จะเศร้าสร้อยต่อไป ทำไมกัน มองดูรอบรอบข้าง ใช่เจ้าจะอ้างว้าง...อย่าไหวหวั่น เป็นหญ้าแพรกต้นน้อย...ก็สำคัญ เพราะหญ้าแพรกด้วยกัน...เท่านั้นที่รู้!
จันทร์เพ็ญ จันทนา 14 มิ.ย. 2547 01:28 น. - ID 55244 
1734
3
0
14 มิถุนายน 2547 09:23 น. - comment id 285029
หน้าส่วนตัว
พายุมาแม้ฟ้าก็ยังดับ
ต้นไม้กลับยืนต้านไม่หวั่นไหว
ผลก็คือไม้โค่นลงบรรลัย
แล้วทำไมไม่เป็นหลิวลื่วตามลม
14 มิถุนายน 2547 13:36 น. - comment id 285071
.. หญ้าแพรกน้อยๆต้นนึงเหมือนกัน ..
14 มิถุนายน 2547 23:54 น. - comment id 285209
ความหมายดีจังค่ะ
19 มิถุนายน 2547 13:46 น. - comment id 286807
คุณสุริยา...อันนี้ต้องไปบอกต้นไม้ใหญ่ค่ะ ไม่ใช่บอกต้นหญ้า 555 ขอบคุณมากๆ ค่ะ ที่ร่วมแจม
19 มิถุนายน 2547 13:48 น. - comment id 286809
ขอบคุณคุณรดา หญ้าอีกต้นจ้า
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
