หน้าส่วนตัว
เส้นทางที่ฉันเดิน
ช่างเงียบเหงา
จะมีใครสักคน....
ที่จะร่วมทาง
คอยพยุงยามฉันล้ม
หลายคนเคยร่วมทาง
แต่หาจริงใจนั้นไม่มี
ทุกวันจึงเหงา.....
คงต้องเดินต่อไป
แม้นไม่รู้อะไรอยู่ข้างหน้า
แต่ก็หวัง....วันฟ้าใหม่
จะมีใครจริงใจสักคน......
ร่วมทางสู่จุดหมายเดียวกัน
วันนั้น...ความเหงาคงหายไป
ธรรมชาติ 10 ม.ค. 2545 08:09 น. - ID 8680 
1145
2
0
10 มกราคม 2545 14:30 น. - comment id 29642
นั่นสิสักวันความเหงาคงหาย แต่ว่าตัวคนเดียวก็ช่วยพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นใหม่ได้ ไม่เห็นแปลก ถ้ามันหาใครสักคนไม่ได้แล้วจริงๆ ให้ตายเถอะโรบิ้น
10 มกราคม 2545 17:19 น. - comment id 29695
ขอบคุณคุณมนตรี ที่บรรยายความรู้สึกออกมาได้ตรงที่สุด และขอบคุณคุณโจ้ที่ช่วยเตือนสติ
10 มกราคม 2545 17:50 น. - comment id 29711
เมื่อไม่มีใครเดินเป็นเพื่อน ก็เดินเป็นเพื่อนตัวเองจิ...
10 มกราคม 2545 20:23 น. - comment id 29726
ขอให้มีวันที่มีใครสักคนเดินร่วมทางไปด้วยกันเร็ว ๆ นะจ้ะ
11 มกราคม 2545 20:32 น. - comment id 29917
อย่ารอใครคนนั้นอีกเลย เพราะไม่มีใครจะดูแลเราได้ดีเท่ากับตัวเราเอง พยุงตัวเองให้ลุกขึ้น และกลับกลายมาเป็นผู้ที่จะพยุงคนอื่น ให้ลุกขึ้นดีกว่านะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด