เส้นฝ้ายยิ่งใหญ่นัก

เส้นฝ้าย ยิ่งใหญ่นัก !
ปุยขาว.. บนราวฟ้า ประกายจ้า อ่าอำไพ
ลอยเด่น เป็นเมฆใหญ่ เหมือนปุยฝ้าย ดูคล้ายฝัน
ปุยเมฆ ก้อนเล็กใหญ่ เลื่อนลอยไป ในฟ้านั้น
ลับหาย อีกไม่นาน คงผ่านผัน พ้นผ่านไป
ปุยฝ้าย..ในไร่กว้าง ขาวสะพรั่ง กลางป่าใหญ่
ปุยขาว ของชาวไร่ ให้ชีวา เลี้ยงชีวัน
ต้นกล้า กว่าเติบใหญ่ ผลิดอกใบให้ผลนั้น
ชูช่อ รอตะวัน อวดดอกบานก้านกิ่งงาม
สาวใย ฝั้นฝ้ายเกลียว มือชาญเชี่ยว เกี่ยวเกาะกำ
ถักทอ ต่อเติมซ้ำ เป็นผ้างาม ..อร่ามตา
ผลพวงยวงใยฝ้าย จากดินกลาย เกาะก่ายฟ้า
ดอกขาว ในราวป่า กลับเป็นผ้า ..เลิศค่าล้ำ
เส้นใย ไหวบางตา เกาะเกลียวหนา น่าเกรงขาม
ร้อยรัด มัดแก่นกล้าม เป็นเชือกล่าม น่าคร้ามกลัว
อยากเป็น เช่นฝ้ายเหนียว ปั่นเป็นเกลียว เกี่ยวพันพัว
ร้อยรัด มัดถ้วนทั่ว ไม่ขลาดกลัว ..ไม่ขาดกลาง
ยิ่งใหญ่ จากฝ้ายนิด ! ถักทอติด คิดสรรค์สร้าง
ทอทบสบใจหวัง เป็นผ้าบาง ช่างงามตา
ปุยขาว ราวฟ้าไกล ค่อยลับหาย ไปจากฟ้า
อ่อนแรง ไม่แกร่งกล้า ทอดทิ้งฟ้า อยู่อาจินต์
เส้นใย จากฝ้ายนั้น คุณอนันต์ ทุกฐานถิ่น
ห่อกาย หนาวหายสิ้น ห่มชีวิน ..สิ้นชั่วกาล
เส้นฝ้าย ที่ไหวบาง ปั่นเปลี่ยนร่างอย่างสร้างสรรค์
เพชรแท้แห่งแพรพรรณ จะผลิบาน..นิรันดร