ยามเย็น

โบกสะบัดผัดแผ่วแว่ววิเวก
ยังฉายเฉกเช่นฉัน ณ วันเหงา
แสงสลับกลับเวียบเปลี่ยนเป็นเงา
ณ ยามนี้ สิมีเราเหงาเดียวดาย
เรืองวิลาสพาดผ่านฟ้าเวลาลับ
แสงวะวับสับแสดงแรงเรืองใหม่
ราตรีแล้วแก้วทิวาต้องลาไกล
รอเช้าใหม่จักรุ่งรองท้องธานี
พรายระบัดผัดแผ่วแว่วแว่วโบก
ใครวิโยคโศกซัดจักพัดหนี
ให้ทุกข์ผ่านกาลล่วงดวงมณี
ชื่นฤดีช่ำสุขทุกข์มลาย

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน 31 ม.ค. 2545 17:45 น. - ID 9771

1064

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/9771 ที่มา: สมอง , โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน

comments powered by Disqus

ม้าก้านกล้วย

1 กุมภาพันธ์ 2545 19:46 น. - comment id 33267

วิลาศ ว.ของยุโรป(เป็นคำที่ชาวอินเดียเรียกในสมัยก่อนเรียกชาวตะวันตกโดยเฉพาะคนอังกฤษ)
วิลาส ว.พิลาส งามมีเสน่ห์
ฝากตีทั้งครูทั้งลูกศิษย์เลย คำผิด ความหมายผิด นะจ๊ะ

นันท์คนเขียนโคลงกลอน

2 กุมภาพันธ์ 2545 14:18 น. - comment id 33403

พึ่งเข้ามาดูวันนี้แหละจ๊าไม่ได้เข้าเวบตั้งอาทิตย์กว่าล่ะอิอิ กิ้วๆๆ

นันท์คนเขียนโคลงกลอน

2 กุมภาพันธ์ 2545 14:32 น. - comment id 33415

แหม๋จารย์ก็แต่งเหมือนกันแต่ยังไม่เสร็จ เรื่อง ยามเย็นเนี๊ยแหละอิอิ.....
       ยามเย็น...
  ทิวากรจรจากบนฟากฟ้า
ความมืดมาพร่ามัวสลัวแสง
สกุณาคืนหลังหวังเอาแรง
คือหลักแหล่งถิ่นอาศัยในไพรพง...
รอก่อนละกันยังไม่เสณ็จเพราะยุ่งๆอยู่กิ้วๆๆ