โลกสำหรับฉันฉันอ่อนแอแพ้พ่ายให้รักแล้ว ด้วยไร้แววชื่นหวานมาสานฝัน คลับคล้ายใจเธอแฝงแอบแบ่งปัน ให้คนนั้นเธอสนิทเฝ้าชิดชม ความห่วงใยให้กันจึงมั่นนัก ฉันประจักษ์จึงเศร้าเฝ้าขื่นขม สัมพันธ์เราเจือจางเหมือนอย่างลม ที่โบกโบยแล้วล่มจมน้ำตา เธอมิได้แคร์ฉันเหมือนวันก่อน ความอาทรที่ฉันใฝ่ฝันหา ถูกปล่อยวางว่างไว้ไร้ราคา ทุกวาจาเอ่ยทักเหมือนหนักใจ ฉันมองเห็นทุกอย่างกระจ่างชัด เมื่อเธอปัดสัมพันธ์จึงหวั่นไหว มิอาจรู้หนทางจะย่างไป เมื่อหัวใจอ่อนล้าไม่กล้าเผชิญ เหมือนโลกมัวใกล้ดับด้วยอับแสง หรือใครแกล้งปิดตาพาห่างเหิน หรือชะตาฟ้าลิขิตปิดทางเดิน จึงหลงเพลินโลกเศร้ามิเบาบาง เมื่อมีดีไม่พอต่อใครเขา อย่ามัวเฝ้ากวนใจให้หมองหมาง ขอปลีกตัวห่างไกลไปตามทาง ให้เธอสร้างโลกใหม่ตามใจปอง ...ทุ่งดอกหญ้า ฟ้าใส...
แลคุ้งโค้งขอบฟ้าคราแดดอุ่น ลมละมุนพัดพลิ้วปลิวดอกหญ้า ช่อทองกวาวหลุดรวงร่วงโรยลา เมื่อถึงคราลมฝนหล่นโปรยปราย ท้องทุ่งกว้างร้างรกหญ้าปรกพื้น กลับดาษดื่นชื่นตาฟ้ายามสาย หลากสีสันมาลีคลี่กระจาย เจ้าเรียงรายอวดดอกออกแทรกแซม ทั้งเหลืองแดงส้มขาวพราวพิลาส ดารดาษสุดตาจนจ้าแจ่ม หมู่ผีเสื้อบินจับดูวับแวม ท้องทุ่งแต้มแต่งเติมเพิ่มชีวา หอมรวยรินกลิ่นกรุ่นคุ้นเคยนัก เจ้าทายทักแต่ไกล..ดอกไม้ป่า แม้นห่างหายกายลับได้กลับมา ยังติดตาตรึงใจไม่รู้เลือน เย็นลมโชยโรยรื่นสดชื่นแสน ดั่งดินแดนความฝันอันคล้อยเคลื่อน ออกจากกรุงมุ่งหน้าได้มาเยือน เพื่อลบเลือนเหนื่อยหนักพักใจกาย เก็บสัมผัสธรรมชาติดังวาดหวัง เป็นพลังเพิ่มพูนดังสูรย์ฉาย เพื่อก้าวเดินฝ่าฟันภยันตราย สู่ที่หมายปลายทางอย่างอาจอง พันธนาการ
ดังติดบ่วงห่วงมัดตัดไม่ไหว ผูกถึงใจตรึงแน่นดังแผ่นผา มันหนักหน่วงถ่วงถมจมน้ำตา เมื่อรักมาจืดจาง..เธอหมางเมิน มิใช่คนสำคัญดั่งวันก่อน ความอาทรร้างลามานานเนิ่น มีเส้นกั้นแบ่งใจให้ก้าวเดิน ส่วนเกิน..คือตัวเราที่เฝ้ามอง อยากตัดห่วงพันธนาก็สาหัส มิอาจตัดแม้เงา..จึงเศร้าหมอง ยิ่งนานวันฝันดับเข้าจับจอง ทุกข์ครอบครองใจเราอีกคราวแล้ว ได้แต่แอบซุกซ่อนร้อนในอก น้ำตาตกข้างในใจเต้นแผ่ว มองไปทั่วทิศใดก็ไร้แวว พบดวงแก้วชี้ทางก้าวย่างไป จึ่งพะวงหลงทางอยู่อย่างนี้ เธอคนดีมองเห็นเช่นนี้ไหม ฉันอับจนแพ้พ่ายอยู่ภายใน เมื่อหัวใจสองเราไร้เงาเคียง ....พิษกุหลาบ....
กุหลาบงาม ฉันอยากถามความคิดสักนิดหนึ่ง ใครกันหนอไห้หวนครวญคำนึง ยกเจ้าตรึงติดแน่นแทนความรัก เพราะสีสันสวยงามยามเพ่งพิศ จึ่งใจจิตถ่วงถมให้จมปลัก หรือเพียงภาพลวงตาปวดปร่านัก ใครมีรักมิพ้นทุรนทุราย เพราะกลีบบางเรืองเรื่อเมื่อสัมผัส อยากผูกมัดทะนุถนอมพร้อมมั่นหมาย หรือกลีบคมพลิกบาดอาจถึงตาย ยามแพ้พ่ายพิษรักเข้าปักทรวง ด้วยหนามคมจมฝังยั้งไม่หยุด ฤดีทรุดโลดแล่นด้วยแหนหวง เจ็บที่ว่ามากมายทั้งหลายปวง ยังมิหน่วงหนักเท่ารักร้าวราน กุหลาบเอ๋ย แม้อยากเชยชิดชมผสมผสาน แต่ตระหนักรักลวงคือบ่วงมาร อาจหักหาญผลาญสิ้นทั้งวิญญาณ์ จึงขอเพียงเมียงมองจ้องดูเจ้า ชมแค่เงาอยู่ไกลห่างอย่างนี้หนา เก็บภาพฝันถักถ้อยร้อยอุรา เติมชีวาที่ว่างเปล่าคลายเหงาลง
....ด้วยจำยอม....
ระหว่างเราเงาจางคอยขวางกั้น ความผูกพันเลือนรางเกือบห่างหาย ไร้ยึดเหนี่ยวเกี่ยวไว้ทั้งใจกาย จึ่งง่ายดายหมางเมินเกินเอื้อมดึง ไม่สามารถคาดหมายในภายหน้า แรงอ่อนล้าเกินไป..คว้าไม่ถึง ได้แต่เพียงเพ้อพร่ำกับคำนึง ทุกซาบซึ้งเก็บซ่อนอาวรณ์เอง มิอาจเป็นดั่งใจใครวาดหวัง จึงเรื้อรังปวดปร่ามาข่มเหง ก้าวเดินเพียงลำพังกับวังเวง โลกบรรเลงเพลงเศร้าให้เราแล้ว จะอยู่หรือจะไปไม่กล้าบอก เหมือนหนามยอก อกใจให้เต้นแผ่ว โลกที่มัวมืดมิดดังปิดแนว ความผ่องแผ้วคงนานจะพานพบ เมื่อไม่อาจทำได้ดั่งใครหวัง ปล่อยภินท์พังร้างร้าวถึงคราวจบ ปรารถนาลอยเลื่อนต้องเลือนลบ ทิ้งฝังกลบ กลืนกล้ำด้วยจำยอม
ปราณรวี 28 ส.ค. 2550 02:23 น. - ID 106470 
2225
0
0
31 พฤษภาคม 2551 21:37 น. - comment id 855715
9 มิถุนายน 2551 17:51 น. - comment id 859474
11 มิถุนายน 2551 10:15 น. - comment id 860262
11 มิถุนายน 2551 10:15 น. - comment id 860263
11 มิถุนายน 2551 12:02 น. - comment id 860303
24 กรกฎาคม 2551 10:27 น. - comment id 877832
แด่พันธมิตร..นักสู้ผู้กล้าบนหนทางแห่งการต่อสู้ ใครเลยไม่เคยรู้ความปวดปร่า ใครเลยไม่ละเหี่ยเสียน้ำตา เถอะ..ผู้กล้าจงก้าวเท้าย่างเดิน อาจบาดเจ็บเหน็บหนาวร้าวดวงจิต หนามสะกิดเกี่ยวขาอย่าขัดเขิน แม้เรี่ยวแรงอ่อนล้า..ยังกล้าเผชิญ จะไม่เมินหลบเร้นเช่นขลาดกลัว หากหยาดเลือดต้องหยดรินเพื่อถิ่นเกิด ปล่อยไปเถิดไหลไปให้แดงทั่ว เพื่อกลบรอย พร้อยด่างให้สร่างมัว ไล่คนชั่วพ้นแคว้นหลุดแผ่นดิน ด้วยสองมือหนึ่งใจไล่คนชั่ว แล้วไสหัวออกไปให้หมดสิ้น ผู้กระหายเกาะกัดฟัดเก็บกิน เหมือนเหลือบริ้นมุ่งร้ายทำลายไทย กี่หยดเหงื่อที่รดรินเพื่อถิ่นเกิด ปล่อยไปเถิดจะหยดลง ณ ตรงไหน หยาดน้ำตาที่หยาดหยด รดห้วงใจ จะชดใช้ด้วยหมู่มารถูกผลาญลง เพื่อชาติ ศาสน์ กษัตริย์..ยืนหยัดสู้ ให้โลกรู้พันธมิตร..ด้วยพิศวง รวมพลังเพื่อพิทักษ์รักษ์เผ่าพงศ์ ชาติดำรงคงอยู่คู่ดินฟ้า มาเถอะ..รวมพลังครั้งยิ่งใหญ่ ประกาศความเป็นไทยให้แกร่งกล้า พลังใดไหนจะเท่าพลังประชา มารวมกันเพื่อนรักษาผืนแผ่นดิน
24 กรกฎาคม 2551 10:29 น. - comment id 877834
บนหนทางแห่งการต่อสู้ ใครเลยไม่เคยรู้ความปวดปร่า ใครเลยไม่ละเหี่ยเสียน้ำตา เถอะ..ผู้กล้าจงก้าวเท้าย่างเดิน อาจบาดเจ็บเหน็บหนาวร้าวดวงจิต หนามสะกิดเกี่ยวขาอย่าขัดเขิน แม้เรี่ยวแรงอ่อนล้า..ยังกล้าเผชิญ จะไม่เมินหลบเร้นเช่นขลาดกลัว หากหยาดเลือดต้องหยดรินเพื่อถิ่นเกิด ปล่อยไปเถิดไหลไปให้แดงทั่ว เพื่อกลบรอย พร้อยด่างให้สร่างมัว ไล่คนชั่วพ้นแคว้นหลุดแผ่นดิน ด้วยสองมือหนึ่งใจไล่คนชั่ว แล้วไสหัวออกไปให้หมดสิ้น ผู้กระหายเกาะกัดฟัดเก็บกิน เหมือนเหลือบริ้นมุ่งร้ายทำลายไทย กี่หยดเหงื่อที่รดรินเพื่อถิ่นเกิด ปล่อยไปเถิดจะหยดลง ณ ตรงไหน หยาดน้ำตาที่หยาดหยด รดห้วงใจ จะชดใช้ด้วยหมู่มารถูกผลาญลง เพื่อชาติ ศาสน์ กษัตริย์..ยืนหยัดสู้ ให้โลกรู้พันธมิตร..ด้วยพิศวง รวมพลังเพื่อพิทักษ์รักษ์เผ่าพงศ์ ชาติดำรงคงอยู่คู่ดินฟ้า มาเถอะ..รวมพลังครั้งยิ่งใหญ่ ประกาศความเป็นไทยให้แกร่งกล้า พลังใดไหนจะเท่าพลังประชา มารวมกันเพื่อนรักษาผืนแผ่นดิน
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
