เมื่อความรัก...แวะทักทาย

ผู้หญิงไร้เงา

เลขา      :    ผู้จัดการเจ้าค่ะขณะนี้
                  อยากจะเรียนว่ามีคนโทรหา
ผู้จัดการ  :   เขานั้นเป็นผู้ใดให้บอกมา
เลขา      :   เขาบอกว่า  ชื่อ  ความรัก  หวังทักทาย
ผู้จัดการ  :   บอกเขาไปแล้วกันในวันนี้
                 ผมงานยุ่งมากมีมิรับสาย
เลขา       :  ได้เจ้าค่ะบอกให้ได้สบาย
                 ตามคำสั่งเจ้านายรับประกัน
                 จนเวลาผ่านไปนานแสนนาน
เลขา        : เจ้านายค่ะถึงกาลจะผ่านผัน
                 ความรักยังรอสายคล้ายผูกพัน
ผู้จัดการ   :  ไม่สะดวกอีกแล้วนั่นบอกเขาที
                 จนเวลาผ่านไปเหลือคณา
เลขา        : เจ้านายค่ะขอเรียนว่าขณะนี้
ผู้จัดการ  :   คุณความรักโทรหาอีกหละซี
                 บอกผมมีงานยุ่งยังตุงนัง
                แต่แล้วมาวันหนึ่งซึ่งแสนว่าง
                ผู้จัดการอ้างว้างสร้างทุกข์ขัง
                แถมข้อความมีมาพาประดัง
                เจ้าความรักจริงจังการบอกลา
                จึงทำให้หัวใจใฝ่อาทร
                ผู้จัดการนั้นย้อนความห่วงหา
                คิดติดต่อความรักในสักครา
                แม้ความรักนั้นหนาบอกลาไกล
ผู้จัดการ  :  ช่วยต่อสายความรักให้ผมที
เลขา      :  ได้เลยค่ะตอนนี้พร้อมโทรให้
                 ตู้ดตู้ดตู้ดปลายสายทุกครั้งไป
                 พร้อมให้ฝากเอาไว้ในข้อความ
เลขา   :      ติดต่อแล้วไม่ได้เจ้านายขา
                 ฝากข้อความไหมหนา..ฉันขอถาม
ผู้จัดการ :   ไม่เป็นไรไม่ต้องฝากเนื้อความ
                เว้นวรรคตามสักระยะถ้าจะดี
                ซึ่งเวลาก็ผันผ่านจนนานเนิน
                เจ้าความเหงามาเชื้อเชิญไม่หลีกหนี
                ส่วนความรักห่างหายคล้ายไม่มี
                ในเยื่อใยไมตรีที่ให้กัน
                ซึ่งสุดทนจนสุดท้ายคล้ายไม่ไหว
                ติดต่อไปฝากข้อความเหมือนตามฝัน
ผู้จัดการ  :  คุณความรักใยเงียบหายไปหายวัน
                ไม่สบายหรือเปล่านั่นผมห่วงใย
                 ซึ่งก่อนนั้นผมไม่ว่างต้องขอโทษ
                 ขอได้โปรดอภัยให้ได้ไหม
                 และตอนนี้ผมพร้อมยอมพลีใจ
                 ที่จะมีรักยิ่งใหญ่ในใจตน
                 ซึ่งหากคุณได้รับข้อความนี้
                 โปรดปราณีติดต่อมาหาสักหน
                 อย่าให้ผมทรมานการจำนน
                 ที่ทุกข์ทนจนเหงาเศร้าเดียวดาย
                 แล้วก็รอร๊อรอพอวันหนึ่ง
เลขา   :      เจ้านายค่ะความรักซึ่งเคยขาดหาย
                 ติดต่อมาหาอีกแล้วค่ะเจ้านาย
                 ปฏิเสธปลายสายเลยไหมเอย
ผู้จัดการ  :  ไม่ต้องครับผมรับสายให้โอนมา
                  แสนดีใจหนักหนาพาเอื้อนเอ่ย
ผู้จัดการ  :    สวัสดีคุณความรัก...ทักทายเลย
                  โปรดเฉลยคุณห่างหายไปไหนมา
                  ซึ่งก่อนนั้นผมขอโทษโปรดอภัย
                  ที่ไม่เคยใส่ใจความห่วงหา
                  ไม่เคยสนใจคุณทุกครั้งครา
                   ไม่เคยคิดเลยว่าคุณสำคัญ
ความรัก   :   ไม่เป็นไรเพราะฉันนี้มิเคยโกรธ
                  หรือถือโทษคุณสักนิด..คิดอย่างนั้น
                  เพราะฉันนี้มีหน้าที่ทุกวี่วัน
                 ให้ความรักความผูกพันเสมอมา
                 ซึ่งเมื่อใดคุณเปิดใจต้อนรับรัก
                 คุณจะได้ทายทักรักห่วงหา
                 แต่ที่ผ่านมานั้นเหมือนร้างลา
                 เป็นเพราะว่าฉันไม่ได้จ่ายค่าโทร
                  **********************************
                 
                  เงินมีค่าเสมอแม้นเรื่องรัก
                  แต่อย่าหนักถึงขนาดการซื้อหา
                  เรื่องความรักความจริงใจด้วยเงินตรา
                  เพราะคุณค่าที่มีมาคงสูญไป